ἐπιμέλεια π. Γεώργιος Ἰ. Θεοδωρίδης

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ

(COPY PASTE)

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ) ΘΕΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ (2)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ

ΚΑΛΥΜΝΟΣ 2017

Γλωσσάριο ἀσκητικῶν ὅρων

Ἀββᾶς: Τίτλος, ποὺ ἀρχικὰ χρησιμοποιήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ στὴ Συρία, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἐκτελοῦσαν χρέη πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὅταν ὁ ἀναχωρητισμὸς ἄρχισε νὰ μεταμορφώνεται σὲ κοινόβια. Ἀναγνωριζόταν ἡ ἁγιότητα καὶ ἡ πείρα τους, εἴτε μὲ ἐκλογή, εἴτε μὲ φυσικὴ ἀναγνώριση τῆς ἀρετῆς τους, λόγω τῆς μακροχρόνιας καὶ εὐλογημένης ἀσκήσεώς τους. Ἀργότερα ὁ ὅρος ἀντικαταστάθηκε στὴν πρώτη περίπτωση (ἐκλογή) ἀπὸ τὴ λέξη «ἡγούμενος». Ἀνάλογος τῆς λέξεως Ἀββᾶς ὑπῆρξε ἀργότερα στὴ Ῥωσία ὁ ὅρος Στάρετς.

Ἀκηδία: Μὲ τὴ στενὴ ἔννοια εἶναι ἡ ἀμέλεια, ἡ ἀφροντισιά, ἡ ἀδιαφορία, ἡ παραίτηση ἀπὸ κάθε πνευματικὴ ἐργασία (ψαλμωδία, προσευχή, μελέτη, ἐκτέλεση κανόνα κ.λπ.) Μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια εἶναι ἡ γενικὴ ψυχοσωματικὴ κατάσταση ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀρνητικὴ τοποθέτηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ ζωή: ἀϋπνία, ἀνορεξία, ἀπελπισία, μελαγχολία, «συγκεχυμένες» σκέψεις καὶ τάση αὐτοκαταστροφῆς.

Ἁμαρτία: Ἡ διακοπὴ τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ποὺ γίνεται μὲ λόγια, μὲ ἔργα ἢ μὲ τὴ διάνοια. Εἶναι ἡ ἀνυπακοὴ τοῦ πλάσματος πρὸς τὸν Πλάστη.

Ἀπάθεια: Εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν ἕλξη τῶν παθῶν, ἡ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγωνίζεται φιλοπόνως μὲ νηστεία, προσευχή, ἀγρυπνία, σιωπὴ καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη.

Δαίμονες: Ἦσαν κάποτε τὸ δέκατο τάγμα τῶν Ἀγγέλων. Ἐξ αἰτίας τοῦ ἀρχηγοῦ τους Ἑωσφόρου (=ὁ φέρων τὴν ἕω, τὴν αὐγή) ἐξέπεσαν τῆς ἰδιότητάς τους καὶ κατέστησαν πονηρὰ πνεύματα, λόγῳ ἀλαζονείας καὶ ἑωσφορικῆς ὑπερηφανείας. Ὁ Ἑωσφόρος ἢ Διάβολος ἢ Σατανὰς ἔκτοτε καὶ οἱ δαίμονές του, μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ἀντιμάχονται τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ἐχθρεύονται ἀπὸ καταβολῆς κόσμου τὸν ἄνθρωπο. Σὰν πνευματικὲς ὑπάρξεις διαθέτουν μεγαλύτερες ἱκανότητες ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἐπηρεάζουν τὸ λογισμό του (τὴ σκέψη του), ὀδηγώντας τον στὴν ἁμαρτία, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἀπώλεια. Ὅποιος ὅμως μετέχει στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (Ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία) ἐξουδετερώνει τὶς ἐπιδράσεις ἢ ἐπιθέσεις τῶν Δαιμόνων χάρη στὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, τὸ Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Διότι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ τὸ ἔργο Του, ἀντιμετωπίζει προσωπικὰ τὸ Σατανὰ καὶ τὸν νικᾶ (Ματ. δ´ 11) μαζὶ μὲ τοὺς δαίμονες, ποὺ ἐξουσιάζουν τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, καὶ τοὺς νικᾶ στὸ δικό τους χῶρο. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν πολυαρίθμων ἐπεισοδίων μὲ τοὺς δαιμονιζομένους. Ἀντιμετωπίζοντας τὴν ἀσθένεια (τῶν δαιμονισμένων) ἀντιμετωπίζει καὶ θριαμβεύει πάνω στὸ Σατανά. Ὅμως ὁ ἀγώνας κατὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων θὰ τελειώσει, σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, μὲ τὴν τελευταία πράξη τῆς «ἱστορίας τῆς σωτηρίας», τὴν «Ἡμέρα τοῦ Κυρίου» (Α´ Κορ. ιε´ 24-28).

Διάκριση: Ἡ ἐνέργειά του νὰ διακρίνω, νὰ ξεχωρίζω τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, σὰν προτιμότερο ἢ καταλληλότερο γιὰ τὴν περίσταση· τὸ χάρισμα τοῦ διακρίνειν ἢ προφητεύειν. Εἶναι καρπὸς τῆς βαθειᾶς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀπάθειας. Προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀπόκτησή τῆς: ἡ γνώση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ (γραπτοῦ καὶ παραδόσεως), ἡ ὀρθὴ δογματικὴ συνείδηση καὶ ἡ προσωπικὴ πνευματικὴ ἐμπειρία, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ὑποταγὴ σὲ πνευματικὸ ὁδηγό.

Εὐδοκία: Εἶναι ἡ καλὴ διάθεση, ἡ ἐπιδοκιμασία, ἡ εὔνοια, ἡ πλήρης εὐαρέσκεια. Ὅ,τι ἔγινε, γίνεται καὶ θὰ γίνει, λαμβάνει χώρα εἴτε «κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ» εἴτε «κατὰ παραχώρησή Του». Στὴν «εὐδοκία» ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς «ἐπηρεασμένος» ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ στὴν «παραχώρηση» ὁ Θεὸς ὑποχωρεῖ, ἐπειδὴ «Τὸν ἐπηρεάζει» τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου (ὁ ἐγωϊσμός του). Ὅ,τι κάνει ὁ ἄνθρωπος «κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ» τὸν ἁγιάζει καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία. Ὅ,τι κάνει «κατὰ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ» τὸν ὁδηγεῖ στὴ δοκιμασία ἢ στὴν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας του, ἐὰν δὲν μετανοήσει.

Εὐλογία: Ἡ ἔκφραση εὐχῆς ἢ καλοῦ λόγου (εὐ + λόγος) σ᾿ ἀντίθεση πρὸς τὸν κακὸ λόγο, τὴν κατάρα. Πρόκειται γιὰ τὴν τελευταία ὁρατὴ χειρονομία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ, αὐτὴ ποὺ ἀφήνει στὴν Ἐκκλησία Του, τὸ δῶρο τῆς εὐλογίας Του (Λκ. κδ´ 50). Γι᾿ αὐτὸ προφανῶς ἀργότερα καὶ ὁ Ἄπ.Παῦλος μας συμβουλεύει: «Εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε» (Ῥωμ. ιβ´,14). Ἡ Εὐλογία προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἢ τοὺς ἀνθρώπους καὶ δέχονται τὴν Εὐλογία ὁ Θεός, οἱ ἄνθρωποι, ἡ ἄλογη καὶ ἡ ἄψυχη φύση. Ὁ ἄνθρωπος εὐλογεῖ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ὑμνεῖν, τοῦ δοξολογεῖν καὶ τοῦ μακαρίζειν τὸν Θεό. Ἡ Εὐλογία ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ ἐπίδραση· φέρει χαρά, εὐτυχία, ἐπάρκεια, γονιμότητα, ἐνῶ ἡ κατάρα στέρηση, δυστυχία, συμφορά. Στὴ Θεία Λειτουργία ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ μεταδίδεται στοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸ Λειτουργὸ μὲ τὴ σταυροειδῆ κίνηση τοῦ χεριοῦ ἢ τοῦ σταυροῦ εὐλογίας. Τὸ ζητούμενο στὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐξασφαλίζεται μὲ τὴν ταπεινὴ ἐκτέλεση τοῦ θελήματός Του. Ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος ἀποκαλύπτει τὴν ἀνεξάντλητη μεγαλοδωρία τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἀναφαίρετες δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εὐλογία λέγεται καὶ ἡ Προσφορά, τὸ Ἀντίδωρο καὶ ὅ,τι κανεὶς προσφέρει μὲ τέτοια διάθεση.

Εὐσέβεια: Ἡ Εὐσέβεια θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς σύγχρονούς μας σὰν μία πιστότητα καὶ ἀκρίβεια στὴν ἐκτέλεση τῶν θρησκευτικῶν μας καθηκόντων, ποὺ συχνὰ περιορίζονται στὶς ἀσκήσεις εὐσέβειας καὶ μάλιστα ὁρισμένες ἡμέρες καὶ ὦρες τοῦ 24ώρου. Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ Εὐσέβεια ἀκτινοβολεῖ περισσότερο: περιλαμβάνει ἀκόμη τὶς σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν «εὐσεβής» ὡς ἐκτελῶν πάντοτε τὸ θέλημα τοῦ Πατρὸς καὶ στὸ πρόσωπό Του ἡ Εὐσέβεια τοῦ Χριστιανοῦ βρίσκει τὴν πηγὴ καὶ τὸ πρότυπό τῆς. Αὐτὸν μιμοῦνται τὰ πρόσωπα ποὺ ἀναφέρονται στὰ χωρία (Λουκ. Β´, 25· Πράξ. β´, 5· ι´, 2· κβ´, 12 καὶ η´, 2), ἡ λατρεία τους ἐμπνέεται ἀπὸ υἱϊκὸ πνεῦμα πρὸς τὸν Θεὸ (Γαλ. δ´, 6) καὶ ἡ δικαιοσύνη τους εἶναι «πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. ε´, 6). Τέτοια εἶναι ἡ ἀληθινὴ χριστιανικὴ Εὐσέβεια καὶ ἔχει δυὸ χαρακτηριστικά: Πρῶτον, ἐλευθερώνει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ χρῆμα (ἡ ψεύτικη Εὐσέβεια εἶναι ἄπληστη στὸ κέρδος) καὶ δεύτερον, δίνει τὴ δύναμη νὰ ὑπομένει ὁ ἄνθρωπος τοὺς διωγμοὺς (εἰρωνεῖες, πιέσεις, διώξεις κ.λπ.), ποὺ εἶναι o κλῆρος αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ ζήσουν εὐσεβῶς (Β´ Τιμ. γ´, 12). Ἔτσι ὁ ἀληθινὰ εὐσεβὴς Χριστιανὸς μιμεῖται τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι ἀποκαλύπτει στοὺς ἀδελφούς του τὸ πρόσωπο τοῦ οὐρανίου Πατέρα μας.

Θάνατος: Τὸ φαινόμενο τοῦ χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὑπάρχει καὶ ὁ λεγόμενος «θάνατος» τῆς ψυχῆς, ποὺ σημαίνει χωρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Θάνατος εἶναι συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, διότι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴ δυνατότητα τῆς ἀθανασίας, σταδιακὰ θὰ τὴν ἀποκτοῦσε, ἐὰν δὲν παρήκουε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ὁπότε δὲ θὰ γνώριζε θάνατο. Ἔτσι, μόνος του ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ζωῆς καὶ ζοῦσε στὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου, στὸν πόνο, στὸ μόχθο, στὴ φθορά. Ἐὰν ζοῦσε ἐπ᾿ ἄπειρον (καὶ δὲν πέθαινε), ἡ ζωή του μ᾿ αὐτὲς τὶς συνθῆκες θὰ ἦταν κυριολεκτικὰ ἕνα μαρτύριο καὶ μιὰ αἰώνια καταδίκη. Γι᾿ αὐτὸ ὁ θάνατος θεωρεῖται καὶ εἶναι εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ Θάνατος ὀνομάζεται ὕπνος· κάποια ἡμέρα ὅλοι oι κεκοιμημένοι (oἱ νεκροί) θὰ ξυπνήσουν (βλ. Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν).

Θέλημα: Εἶναι ἡ βουλητικὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας ἢ τὸ ἀντικείμενο στὸ ὁποῖο συγκεντρώνεται ἡ βούλησή μας. Ἡ ἐλεύθερη βούληση εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικά του «κατ᾿ εἰκόνα» πού, μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὑποδουλώθηκε στὸ διάβολο. Μετὰ τὴν ἀπόλυτη ὅμως ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπινου θελήματος τοῦ Θεανθρώπου στὸ θέλημα τοῦ Πατρός, ἀποκαταστάθηκε ἡ «πεπτωκυΐα» βούληση στὸ «κατὰ φύσιν». Ἀπὸ τότε ἡ συμφωνία τῆς ἀνθρώπινης βουλήσεως μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ «ἐν Χριστῷ», ἀπελευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῆς διεστραμμένης ἐλευθερίας του. Ἡ Πατερικὴ πείρα χαρακτήρισε τὸ θέλημα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, σὰν χάλκινο τεῖχος ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀγώνα (τοῦ ἀνθρώπου) γιὰ τὴν ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, σὰν μαρτύριο καὶ σταυρό. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Διότι ὅταν κανεὶς ἱκανοποιεῖ τὸ θέλημά του, ἀρχικὰ ἀπολαμβάνει τὴν τέρψη τῆς ἡδονῆς, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι ἐφήμερη, παραπλανητικὴ καὶ καταλήγει γρήγορα σὲ ἀπογοήτευση καὶ πίκρα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος ἀξιολογεῖται περισσότερο ἀπὸ τὴ νηστεία καὶ τὴν προσευχή, oἱ ὁποῖες χωρὶς τὴν ὑπακοὴ αὐξάνουν τὸν ἐγωκεντρισμὸ καὶ ἐνισχύουν τὴ φιλαυτία. Αὐτὸς ποὺ ἐπιμένει στὸ θέλημά του ἔχει μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Ἐὰν συνταιριαστεῖ τὸ δικαίωμα μὲ τὸ θέλημα εἶναι θάνατος, μεγάλος κίνδυνος, μεγάλος φόβος. Τότε πέφτει ἐντελῶς ὁ ἄθλιος ἄνθρωπος».

Κανόνας: Κανόνας τῆς Ἁγίας Γραφῆς: Ἡ συλλογὴ ἢ ὁ κατάλογος τῶν βιβλίων τῆς Π. καὶ Κ. Διαθήκης ποὺ ἀναγνωρίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σὰν θεόπνευστα, αὐθεντικὰ καὶ γνήσια.

Κανόνας εἶναι καὶ ὁ ἐκκλησιαστικὸς ὕμνος ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ 8 ἢ 9 Ὠδές.

Κανόνας λέγεται καὶ ἡ ἰδιωτικὴ προσευχὴ ποὺ γίνεται μὲ κομποσχοίνι ἐπὶ πλέον τῆς κανονικῆς, μετὰ τὴν πρωϊνὴ (Προοιμιακὴ καὶ Μεσονυκτικό) ἢ βραδυνὴ (Ἀπόδειπνο). Περιλαμβάνει τὴν ἐπανάληψη τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό» καὶ μετάνοιες, τὶς ὁποῖες θέτει καὶ ρυθμίζει ὁ Πνευματικός.

Κατάκριση: Τὸ νὰ κατηγορεῖ κανεὶς τὸ συγκεκριμένο ἄνθρωπο λέγοντας ὅτι αὐτὸς εἶναι π.χ. ψεύστης ἢ πόρνος κ.λπ.

Καταλαλιά: Τὸ νὰ διαδίδει κανεὶς μὲ λόγια τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ σφάλματα τοῦ πλησίον του καὶ νὰ λέει ὅτι ὁ τάδε εἶπε π.χ. ψέματα, πόρνευσε κ.λπ.

Κόλαση: Ἡ λόγω ἐγωϊσμοῦ μὴ ἀνταπόκριση τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης στὴ Θεία ἀγάπη. Σημαίνει καὶ τιμωρία μὲ τὴν ἔννοια τῆς αὐτοτιμωρίας. Συνοδεύεται ἀπὸ πόνο καὶ μοναξιά, σ᾿ ἀντίθεση μὲ τὸν Παράδεισο, ποὺ σημαίνει κοινωνία-ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Κουρά: Ἡ εἴσοδος ἑνὸς Λαϊκοῦ (ἄνδρα ἢ γυναίκας) στὴν τάξη τῶν Μοναχῶν γίνεται μὲ «κουρά», δηλαδὴ μὲ τελεία ἀποκοπὴ τῶν μαλλιῶν, σὲ ἔνδειξη τελείας ἀφοσιώσεως στὸν Θεό. Σήμερα συμβολικὰ κόβονται σταυροειδῶς ὀλίγα μαλλιά, ἀπὸ τέσσερα σημεῖα τῆς κεφαλῆς του. Στὴν ἀρχή, μετὰ ἀπὸ καθορισμένη δοκιμασία γίνεται ῥασοφορία (διαβάζονται δυὸ μόνο εὐχὲς καὶ ὁ εἰσερχόμενος Μοναχὸς ἐνδύεται τὸ χιτώνα καὶ τὸ μοναχικὸ σκοῦφο) καὶ μετὰ ἀπὸ ὁρισμένα εὐδόκιμα χρόνια γίνεται ἡ κουρὰ ἢ ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Σχήματος. Καὶ oι δυὸ «κουρές» γίνονται μὲ Χειροθεσία ἀπὸ Ἐπίσκοπο ἢ Πρεσβύτερο (συνήθως Μεγαλόσχημο).

Μοιχεία: Ἡ γενετήσια σχέση καὶ μείξη ἑνὸς ἀπὸ τοὺς δυὸ συζύγους μὲ κάποιο τρίτο πρόσωπο ἀλλὰ καὶ τὸ ἀντίθετο. Μοιχὸς εἶναι καὶ αὐτὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ πρόσωπο διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν/τὴ σύζυγό του (Ματθ. ε´, 28).

Οἰκονομία: Ἡ μικρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐφαρμογὴ ἑνὸς ἱεροῦ Κανόνα (καὶ ὄχι ἡ κατάργησή του), ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Διοίκηση ἢ τὸν Πνευματικό, γιὰ τὴν ψυχικὴ ὠφέλεια καὶ βοήθεια τοῦ συνόλου τοῦ Πληρώματος ἢ ἑνὸς μέλους τῆς Ἐκκλησίας. Θεία Οἰκονομία, ὀνομάζεται τὸ σύνολο τῶν γεγονότων καὶ πράξεων μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Θεὸς ἐνήργησε τὴν ἀπολύτρωση καὶ τὴ σωτηρία μας: Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ζωή, διδασκαλία, Πάθος, Σταύρωση, Ἀνάσταση, Ἀνάληψη, Πεντηκοστή.

Ὁμολογία: Ἡ διακήρυξη τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν σωτήριων ἐνεργειῶν Του, μιὰ δημόσια καὶ ἐπίσημη ὁμολογία πίστεως στὸν Θεὸ καὶ στὸ ἔργο Του. (Καὶ ἡ ἐξομολόγηση πρέπει νὰ διακρίνεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ διακήρυξη τῆς ἁγιότητας τοῦ Θεοῦ). Εἶναι μία οὐσιαστικὴ πράξη τοῦ πιστοῦ, χωρὶς νὰ συνδέεται ἀναγκαστικὰ μὲ τὴ γνώση καὶ ἀρίθμηση τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ προϋποθέτει ἀρχικὰ μιὰ ἔμπρακτη στάση ἀνοίγματος τοῦ ἀνθρώπου στὶς πρωτοβουλίες τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποδοχῆς τους. Ἡ Ὁμολογία ἀπευθύνεται ἄμεσα στὸν Θεό, ἐνῶ ἡ μαρτυρία, ποὺ κι᾿ αὐτὴ ἔχει ὡς ἀντικείμενο τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, στρέφεται πρῶτα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.

Πάθος: Ἡ ἰσχυρὴ συναισθηματικὴ κίνηση τοῦ θυμικοῦ (τῆς βουλήσεως) τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἔχων τὸ Πάθος ἢ ὁ ὑφιστάμενος τὸ Πάθος περιέρχεται σὲ κατάσταση ψυχοσωματικῶν διεργασιῶν «ἀβουλήτως», δηλ. χάνοντας τὴ νηφαλιότητα καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ λόγου, καθὼς ἐπίσης (χάνοντας) τὴν ἱκανότητα τῆς αὐτοπειθαρχίας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, εἴτε ἐνστικτώδεις ὁρμές, εἴτε φιλοσοφικοθρησκευτικὲς πεποιθήσεις, εἴτε ἀγαθὲς ἢ πονηρὲς δυνάμεις, ποὺ βρίσκονται ἐκτὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἐπενεργοῦν καὶ φέρνουν σ᾿ αὐτὸν τὴν κατάσταση τοῦ πάθους (τῆς ὀργῆς, τοῦ μίσους, τοῦ ἔρωτος, τῆς χαρτοπαιξίας, τῆς μέθης, τῶν ναρκωτικῶν κ.λπ.). Προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα πάσχω=δὲν ἐνεργῶ, ὑφίσταμαι κάποια ἐξωτερικὴ ἐπενέργεια, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας διατελῶ σὲ παθητικὴ κατάσταση.

Παῤῥησία: Στὴν ἀρχική τῆς ἔννοια σημαίνει τὸ θάῤῥος τῆς παραστάσεως καὶ τῆς ἐκφράσεως γνώμης. Ὁ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο ἔβλεπε «ἐν παῤῥησίᾳ τὸ τοῦ Θεοῦ πρόσωπον» (Γρηγόριος Νύσσης). Μετὰ τὴν πτώση ἡ ἁμαρτία ἔγινε τεῖχος καὶ χώρισε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ὑποδούλωσε στὸ φόβο, στὴν ἐνοχή, στὴν ἀνασφάλεια καὶ στὴν πονηρία καὶ ἡ παῤῥησία ἔγινε ἐλευθεροστομία. Γι᾿ αὐτὸ στὴ θεία Λειτουργία Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἀξιώσει κάποτε, νὰ μπορέσουμε καὶ πάλι «μετὰ παῤῥησίας... τολμᾶν ἐπικαλεῖσθαι Σὲ τὸν ἐπουράνιον Θεόν...». Σωστὴ παῤῥησία ἔχουν οἱ Ἅγιοι μὲ τὴν ὁποία μεσιτεύουν στὸν Θεὸ γιὰ μᾶς, ἐνῶ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς συμπεριφέρεται «χωρὶς ὑπερηφάνεια καὶ παῤῥησία, χωρὶς περιέργειες καὶ φιλονικίες» (Ἀββᾶς Δωρόθεος).

Πειρασμός-Δοκιμασία: Ἡ ἐνέργεια τοῦ πειράζειν ἢ δοκιμάζειν κάποιον. Ὁ Πειρασμός ἔχει τὴ σημασία τῆς δοκιμασίας [ὁ Θεὸς δοκιμάζει τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ γνωρίσει τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του (Δτ. η´, 2) καὶ γιὰ νὰ τοῦ δώσει ζωὴ (Ἰακ. α´, 12) ἀλλὰ καὶ τῆς παρακινήσεως γιὰ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας (Ἰακ. α´, 14)]. Σὰν δοκιμασία προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔχει παιδαγωγικὸ σκοπὸ καὶ χαρακτήρα. Σὰν παρακίνηση προέρχεται (α) ἀπὸ τὸ διάβολο, (β) ἀπὸ πρόσωπα ἢ πράγματα ποὺ περιβάλλουν τὸν ἄνθρωπο καὶ (γ) ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, κάθε φορὰ ποὺ ἐνεργοῦμε ἁμαρτωλά, ἐγωϊστικὰ ἢ ὑπερήφανα, κάθε φορὰ ποὺ δὲν ὑποχωροῦμε ἀπὸ τὴν ἄποψή μας ἢ δὲ ζητοῦμε συγγνώμη... Οἱ Δοκιμασίες στὴ ζωή μας εἶναι ἀναπόφευκτες. Συντελοῦν στὸ πέρασμα ἀπὸ τὴ δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐλευθερία, στὴ βιωμένη ἐλευθερία. Προσαρμόζουν τὸν ἄνθρωπο στὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ, στὸ πέρασμα: ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ στὴν ἀγάπη. Γι᾿ αὐτὸ καταλήγουν νὰ ἔχουν (πρέπει νὰ ἔχουν) πασχάλιο χαρακτήρα.

Πόνος: Ὁ χριστιανὸς δὲν εἶναι καθόλου στωϊκός, ὥστε νὰ ὑμνεῖ τὸ μεγαλεῖο τῶν ἀνθρώπινων θλίψεων, ἀλλὰ εἶναι μαθητὴς τοῦ «ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας», ὁ Ὁποῖος «ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς, ὑπέμεινεν σταυρόν» (Ἑβρ. ιβ´, 2). Ὁ Χριστιανὸς βλέπει κάθε πόνο μὲ τὸ πρίσμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ πάθος Του. Ὁ Ἰησοῦς δὲν καταργεῖ τὸν πόνο, γιατί εἶναι σὲ θέση νὰ τὸν μεταβάλει σὲ χαρά. Δὲν καταργεῖ τὸν πόνο, ἀλλὰ φέρνει τὴν παραμυθία (Ματ. ε´, 5), δὲν καταργεῖ τὰ δάκρυα, ἀλλὰ στεγνώνει μερικὰ στὸ πέρασμά Του (Λουκ. ζ´, 13· η´, 52), ἕως ὅτου «ἀφαιρέσῃ Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ παντὸς προσώπου» (Ἡσ. κε´,8· Ἀπ. ζ´,17). Ὁ πόνος στὴν Ἁγία Γραφὴ μπορεῖ νὰ μακαρίζεται, γιατί ἐπιτρέπει νὰ φανερωθοῦν τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ προετοιμάζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ δεχτοῦν τὴ βασιλεία Του.

Πορνεία: Ἡ γενετήσια μείξη μεταξὺ ἀγάμων.

Προλήψεις: Λαϊκὲς κυρίως ἀντιλήψεις ποὺ ἀποδίδουν καλὴ ἢ κακὴ σημασία σὲ διάφορα φαινόμενα (τυχαῖα γεγονότα, κραυγὲς ζώων ἢ πουλιῶν κ.λπ.) ἢ ἀντικείμενα (πέταλα ἀλόγων, κόκκαλα νυκτερίδων κ.λπ.) ἢ ἀριθμοὺς (Τρίτη, 13 κ.λπ.). Οἱ Προλήψεις συνδέονται μὲ τὴ Μαγεία καὶ τὴ Μαντεία, εἶναι κατάλοιπα ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις, λέγονται καὶ δεισιδαιμονίες. Σήμερα ἔχουν συνήθως κακὴ σημασία καὶ δημιουργοῦν φόβο. Ὁ Χριστιανισμὸς ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς πρωτόγονες αὐτὲς ἀντιλήψεις.

Πρόνοια Θεία: Ἐνέργεια τῆς Τριαδικῆς Θεότητας, ποὺ ἀναφέρεται στὴ φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ διακυβέρνηση καὶ συντήρηση τῆς Δημιουργίας Του καί, εἰδικότερα, γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ποὺ φροντίζει τόσο γιὰ τὰ ἄνθη τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, πολὺ περισσότερο φροντίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος αὐτῶν. Δὲν πρέπει συνεπῶς νὰ ἀνησυχεῖ ὁ πιστὸς ἄνθρωπος γιὰ τὸ μέλλον του καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκογενείας του, διότι ὁ Θεὸς μὲ τὴν πανσοφία καὶ παντοδυναμία Του θὰ ἐξασφαλίσει τὸ μέλλον του πολὺ καλύτερα ἀπὸ αὐτόν. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπακούει στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ: ν᾿ ἀγωνίζεται πρῶτα γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δικαιοσύνη Του· τότε ὅλα τὰ ἄλλα θὰ τακτοποιοῦνται! Δὲν μπορεῖ ἑπομένως νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὀλιγόπιστος ἢ ἀπαισιόδοξος, ὅταν ἔχει ἐμπιστοσύνη στὴ Θεία Πρόνοια.

Σχίσμα: Ὁ ἀποχωρισμὸς μιᾶς ὁμάδας πιστῶν ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ σύμπτυξη ἴδιας θρησκευτικῆς κοινότητας γιὰ λόγους διαφωνίας σὲ δογματικὰ ἢ διοικητικὰ θέματα. Πολλὲς φορὲς τὸ Σχίσμα καταλήγει σὲ αἵρεση. Τὰ μεγαλύτερα Σχίσματα ἦταν: τοῦ Ἁγ. Φωτίου (867), τοῦ Μιχαὴλ Κηρουλαρίου τὸ Μέγα Σχίσμα (1054), τοῦ Προτεσταντισμοῦ (1517) καὶ ἡ ἀπόσχιση τῶν ἀντιχαλκηδονείων.

Ὑπακοή: Δὲν εἶναι ἐξαναγκασμὸς οὔτε παθητικὴ ὑποταγή. Εἶναι ἀντίθετα ἐλεύθερη ἀποδοχὴ τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ Ὑπακοὴ δίνει τὴ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ καταστήσει τὴ ζωή του διακoνία τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἀξία ὅταν γίνεται σὲ κάτι ποὺ μᾶς φαίνεται παράλογο. Στὸ λογικὸ δὲν ἔχει ἀξία ἡ Ὑπακοή, διότι εἶναι συμφωνία· καὶ εἶναι παράλογο νὰ μὴν ὑπακούσει κανεὶς σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση.

Φυλακή: Ρωμαϊκὸς στρατιωτικὸς ὅρος ἀνάλογος μὲ τὸν Ἑλληνικὸ «Φρουρά-Σκοπιά». Ὑπῆρχαν τέσσερις φύλακες τὴ νύκτα (τέσσερα νούμερα σκοπιᾶς) (1η Φ, 2η, 3η καὶ 4η Φ., ἀπὸ 3 ὦρες καθεμιά) καὶ τέσσερις φύλακες τὴν ἡμέρα. Σήμερα ἡ νυκτερινὴ ἐναλλαγὴ τῶν φρουρῶν γίνεται συνήθως κάθε δυὸ ὧρες.

Φωτισμός: Ἡ εἴσοδος τῶν ἀτόμων στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἐπακόλουθο τοῦ βαπτίσματος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ φωτίζεται ἀντιλαμβάνεται καλύτερα καὶ ὀρθότερα. Γι᾿ αὐτὸ ὁ λαὸς παλαιότερα ἔλεγε γιὰ κάθε μορφωμένο: αὐτὸς φωτίστηκε! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀείμνηστος Ἰουστίνος Πόποβιτς τόνιζε ὅτι, τότε θὰ ἔχουμε σωστὴ καθοδήγηση ἀπὸ τοὺς πάσης φύσεως ἡγέτες, ὅταν θὰ εἶναι φωτισμένοι ἡγέτες!

Χάρις: Ἡ εὔνοια καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερα, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὑποχρεωτικά. Σημαίνει ἐπίσης καὶ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς εὔνοιας ποὺ δείχνει ὁ Θεὸς πρὸς τὸν ἄνθρωπο, στὰ πλαίσια τοῦ ἔργου γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἡ θεία Χάρις, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, προσφέρεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πιστεύουν στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ προσπαθοῦν νὰ τηροῦν τὸ νόμο Του. H σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνισταμένη τῆς θείας Χαριτος καὶ τῆς συνεργείας τοῦ ἀνθρώπου.

Χάρισμα: Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς θείας Χάριτος, ἀλλὰ καὶ ἡ συγκεκριμένη δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Τὰ Χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι διάφορα, ὅπως τὰ Χαρίσματα ἰαμάτων (=τὸ θαυματουργικὸ Χάρισμα), ἀντιλήψεις (=τὸ Χάρισμα τῆς φιλανθρωπίας), κυβερνήσεις (=τὸ διοικητικὸ Χάρισμα), γένη γλωσσῶν (=τὸ Χάρισμα τῆς πολυγλωσσίας) (Α´ Κορ. ιβ´, 28-31) ποὺ ἦσαν ἰδιαίτερα αἰσθητὰ στὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Οἱ χαρισματοῦχοι ποτὲ δὲ λείπουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ φαίνονται καὶ σήμερα μὲ τὸ διορατικό, προορατικὸ καὶ θαυματουργικό τους χάρισμα. Τὰ πρόσθετα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ πληροφορία, ἡ ἐσωτερικὴ χαρά, τὰ δάκρυα κατανύξεως, τὰ αἰσθήματα ἀπεριορίστου εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεό, οἱ ἐλλάμψεις τοῦ νοῦ κλπ., τὰ ὁποῖα πολλοὶ πιστοὶ - συνειδητοὶ - ταπεινοὶ Χριστιανοὶ γεύονται καὶ ἀπολαμβάνουν στὴ ζωή τους. Εἶναι δωρεές-χαρίσματα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ποὺ Αὐτὸς ἀποφασίζει καὶ τὰ χορηγεῖ, χωρὶς ἐμεῖς νὰ μποροῦμε νὰ τὰ «κατακτήσουμε» ἢ νὰ Τοῦ τὰ ζητήσουμε.

Χαρμολύπη: Ἡ σύνθετη ψυχικὴ κατάσταση τοῦ πιστοῦ ὅπου μετὰ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τῆς συντριβῆς ἔρχεται ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίαση τῆς συγχωρήσεως.

Ψυχή: Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δυὸ συστατικὰ στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου (τὸ ἄλλο εἶναι τὸ θνητὸ σῶμα), ποὺ χαρακτηρίζει κυρίως τὸν ἄνθρωπο καὶ ποὺ δόθηκε ἀποκλειστικὰ σ᾿ αὐτὸν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό του κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του. Ἡ Ψυχὴ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ σώματος δὲν πεθαίνει, συνεχίζει νὰ ζεῖ στὴν ἄλλη ζωὴ μέχρι τὴν κοινὴ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὁπότε θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ ἀναστημένο σῶμα.

http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/leitoyrgika/glossary.htm

Αγοραφοβία (Agoraphobia) Είναι μια μορφή άγχους χαρακτηριστικά της οποίας είναι έντονος φόβος, αβοηθητότητα και στρες σε καταστάσεις όπου το άτομο εκτίθεται  σε πολύ κόσμο. Η Αγοραφοβία συχνά συνυπάρχει με πανικό και εάν δεν θεραπευθεί οδηγεί σε πλήρη αδυναμία κάποιου να βγει από το σπίτι του και τελικά να οδηγηθεί σε σοβαρή κατάθλιψη. Άγχος (Anxiety)Το άγχος είναι συναίσθημα το οποίο παράγεται σε συνθήκες επικείμενου πραγματικού ή φανταστικού κινδύνου. Η ένταση του άγχους ποικίλει από απλή ανησυχία έως τον πανικό. Σαν σύμπτωμα είναι από τα πλέον συνήθη στην Ψυχιατρική και απαντάται σε ευρύτατο φάσμα ψυχικών νόσων. Άνοια Σταδιακή απώλεια της πρόσφατης αρχικά μνήμης και με την πάροδο του χρόνου πλήρης απώλεια της μνήμης. Η άνοια εκδηλώνεται συνήθως στην τρίτη ηλικία, έχει αργή εξέλιξη και στα τελευταία στάδια οδηγεί σε πλήρη αναπηροποίηση του ατόμου. Συχνά συμπτώματα στην Άνοια εκτός της απώλειας μνήμης είναι κατάθλιψη, άγχος, αϋπνία, υπερδιέγερση, εριστικότητα, παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις. Η πιο συχνή μορφή της Άνοιας είναι η νόσος Alzheimer. Ανορεξία Ψυχογενής (Anorexia nervosa) Νόσος που το κύριο σύμπτωμα είναι η εξαντλητική δίαιτα που ο ασθενής επιβάλλει στον εαυτό του, εξ' αιτίας της παράλογης πεποίθησης του ότι είναι παχύς. Η απώλεια βάρους είναι πολύ σημαντική και ο ασθενής μπορεί να πεθάνει από ασιτία. Ακόμα και σε στάδιο πλήρους απίσχνανσης ο ασθενής θεωρεί τον εαυτό του παχύ. Συνήθως απαντάται σε κοπέλες στην εφηβεία. Αντικαταθλιπτικά (Anti depressants)Κατηγορία φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της Κατάθλιψης, Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής, στην Ψυχογενή Ανορεξία, για την αντιμετώπιση του χρόνιου Άγχους κλπ. Τα παλαιότερης γενιάς είχαν παρενέργειες που έχουν ελαχιστοποιηθεί σήμερα με τα νεότερα σκευάσματα. Αντιψυχωτικά (Anti psychotic medication)Κατηγορία φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της Σχιζοφρένειας, Διπολικής Διαταραχής, σε μερικές περιπτώσεις για την αντιμετώπιση έντονου άγχους, στην Ψυχογηριατρική και ιδιαίτερα στην Άνοια κλπ. Τα νεότερα σκευάσματα δεν έχουν τις έντονες παρενέργειες των παλαιοτέρων. Art therapy Είδος θεραπευτικής προσέγγισης στην Ψυχιατρική, που χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική δημιουργία για διαγνωστικούς σκοπούς, επίλυση συναισθηματικών συγκρούσεων, υπευθυνοποίηση των ασθενών, ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων και βελτίωση της εικόνας εαυτού των. Αυτοκτονία -(Suicide)Εκδήλωση αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς, που απαντάται σε νόσους όπως η βαριά κατάθλιψη και η σχιζοφρένεια. Η αυτοκτονικότητα (δηλαδή η πρόθεση του ατόμου να αυτοκτονήσει) είναι μαζί με την ετεροκαταστροφικότητα (δηλαδή την πρόθεση του ατόμου να προκαλέσει καταστροφή ή και θάνατο άλλων) οι πλέον επείγουσες καταστάσεις στην Ψυχιατρική και συχνά αντιμετωπίζονται με αναγκαστική νοσηλεία και θεραπεία. Baby blues Περίπου το 50% των γυναικών βιώνει μια καταθλιπτική περίοδο ελαφριάς μορφής μετά τον τοκετό. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις αυτή εξελίσσεται σε επιλόχεια ψύχωση ή κατάθλιψη. Βουλιμία ψυχογενής (Bulimia) Νόσος που χαρακτηρίζεται από ακατάσχετη και χαοτική πρόσληψη τροφής που συχνά συνοδεύεται από πρόκληση εμετού. Γνωσιακή Θεραπεία (Cognitive behavioural therapy) Είδος ψυχοθεραπείας, που στοχεύει στην ανάδειξη και μετατροπή των πεποιθήσεων (ή σχημάτων) που έχουμε για τα πράγματα. Διαταραχής ελαττωματικής προσοχής (Attention Deficit Disorder, ADD) Αναπτυξιακή διαταραχή που εκδηλώνεται στην παιδική ηλικία. Τα άτομα που πάσχουν από ΔΕΠ δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και συχνά εκδηλώνουν εριστικότητα και επιθετικότητα. Διαταραχές πρόσληψης τροφής (Eating disorders) Σε αυτές ανήκουν η Ανορεξία, Βουλιμία και η Καταναγκαστική λήψη τροφής. Διπολική Διαταραχή (Bipolar disorder) - ή Μανιοκατάθλιψη. Ψυχική νόσος που χαρακτηρίζεται από εναλλαγές περιόδων Κατάθλιψης και Μανίας με μεσοδιαστήματα ελεύθερα συμπτωματολογίας. Δραματοθεραπεία (Drama therapy)Είδος θεραπείας. Οι ασθενείς, κατά μόνας ή σε ομάδες, υποδύονται ρόλους που συχνά έχουν σχέση με την ιστορία τους ή την παθολογία τους. Κατά την εξέλιξη της θεραπείας επεξηγούνται οι δυναμικές, οι μηχανισμοί άμυνας και άλλοι βασικοί ασυνείδητοι μηχανισμοί και έτσι επέρχεται η κάθαρση από το πρόβλημα.Έκθεση και θεραπεία έκθεσης (Exposure therapy)Θεραπευτική τεχνική που χρησιμοποιείται κυρίως στην Συμπεριφορική θεραπεία. Ο ασθενής εκτίθεται με συγκεκριμένη μέθοδο, στο ερέθισμα που του προκαλεί άγχος και τελικά με την πάροδο του χρόνου μαθαίνει να ελέγχει και να ελαχιστοποιεί την ενόχληση. Επιλόχειος κατάθλιψη - (Post natal depression) Κατάθλιψη των λεχώνων, που πιθανά οφείλεται σε ορμονικές διαταραχές. Εκδηλώνεται λίγο μετά τον τοκετό και μπορεί να διαρκέσει μήνες ή και χρόνια. Οι γυναίκες αυτές βιώνουν έντονα καταθλιπτικά συμπτώματα και αισθήματα ενοχής επειδή νοιώθουν ότι δεν είναι ικανές να φροντίσουν τα παιδιά τους. Εποχιακή Κατάθλιψη - (Seasonal affective disorder or SAD) Κατάθλιψη που έχει εποχιακή περιοδικότητα, π.χ. εμφανίζεται κάθε άνοιξη ή φθινόπωρο. Ηλεκτροσπασμοθεραπεία (Electroconvulsive therapy)Εξαιρετικά αποτελεσματική και ασφαλής θεραπεία για ορισμένες ψυχικές διαταραχές (π.χ. βαριά κατάθλιψη κλπ.). Γίνεται μόνο σε νοσοκομειακό περιβάλλον με χορήγηση γενικής αναισθησίας. Θεραπεία Κλινική πράξη ή σύνολο κλινικών πράξεων, τεχνικών και τακτικών, που σκοπό έχει την μείωση ή την εξαφάνιση των συμπτωμάτων της νόσου από την οποία πάσχει ο ασθενής και τελικά, εάν αυτό είναι δυνατόν, την πλήρη εξάλειψη της νόσου. Στην Ψυχιατρική θεραπείες θεωρούνται τα φάρμακα και οι διάφορες ψυχοθεραπείες. Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (Obsessions or Obsessive Compulsive Disorder or OCD) Ως ψυχική νόσος χαρακτηρίζεται από δύο κυρίως καταστάσεις τις Ιδεοληψίες (ξαφνική και ανεξέλεγκτη εισβολή ιδεών, φράσεων, τραγουδιών κλπ.) και τους Καταναγκασμούς.  Παράδειγμα: κάποιος πιστεύει ότι τα χέρια του είναι λερωμένα με μικρόβια και τα πλένει πάρα πολλές φορές την ημέρα, αλλά ποτέ δεν ικανοποιείται από το αποτέλεσμα. Κατάθλιψη (Depression) Ψυχική Νόσος που χαρακτηρίζεται από καταθλιπτικό συναίσθημα, ενοχική και αυτομομφική σκέψη, διαταραχές όρεξης, διαταραχές συγκέντρωσης, διαταραχές ύπνου, και ενίοτε αυτοκτονικό ιδεασμό. Στα παιδιά και στους ηλικιωμένους αντί για καταθλιπτικό συναίσθημα συχνά υπάρχει εριστικότητα, εκνευρισμός και επιθετικότητα. Καταναγκαστικό φαγητό (Compulsive eating)Διαταραχή πρόσληψης τροφής, όπου το άτομα τρώει μεγάλες ποσότητες φαγητού, συχνά χωρίς να συνειδητοποιεί την ποσότητα, με αντικειμενικό σκοπό να καταπολεμήσει το άγχος ή το καταθλιπτικό συναίσθημα που βιώνει. Καταναγκασμός Σύμπτωμα ψυχικών καταστάσεων (κυρίως της Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής). Ο ασθενής προβαίνει σε πράξεις ελέγχου, μετρήματος, αριθμητικών πράξεων κλπ. χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος για αυτό (π.χ. ελέγχει πάρα πολλές φορές αν έκλεισε την ηλεκτρική κουζίνα). Συνήθως ο καταναγκασμός εμπεριέχει και μια τελετουργία (ή μια συγκεκριμένη σειρά) με την οποία γίνονται οι πράξεις, που αν δεν τηρηθεί προκαλείται μεγάλο άγχος. Κέντρο Ημέρας Ψυχιατρική Υπηρεσία που σκοπό έχει την νοσηλεία και θεραπεία βαρέως ψυχικά πασχόντων κατά την διάρκεια της ημέρας, ενώ από το απόγευμα και μετά οι ασθενείς επιστρέφουν στα σπίτια τους. Κλινικός Ψυχολόγος (Clinical psychologist) Εργαζόμενος του κλάδου ψυχικής υγείας, ο οποίος έχει την κατάλληλη πανεπιστημιακή εκπαίδευση για να διαγιγνώσκει και να θεραπεύει, με χρήση κατάλληλης ψυχοθεραπευτικής μεθόδου, μια σημαντική γκάμα των ψυχικών ασθενειών. Στην Ελλάδα υπάρχουν ανάλογες σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Λογοθεραπεία. Θεραπευτική τεχνική για την αντιμετώπιση προβλημάτων λόγου. Με το αντικείμενο ασχολούνται εξειδικευμένοι επαγγελματίες (λογοθεραπευτές). Μαθησιακές Διαταραχές (Learning Disability) Κατάσταση που εμφανίζεται στα παιδιά σχολικής κυρίως ηλικίας και χαρακτηρίζεται από δυσκολία στην αφομοίωση νέων εννοιών και επιδεξιοτήτων. Τα παιδιά έχουν επίσης εμφανώς μειωμένη κοινωνικότητα και αυτοεκτίμηση. Οι Μαθησιακές διαταραχές δεν συσχετίζονται με την Νοητική Υστέρηση, αλλά πιθανόν να συνυπάρχουν ως καταστάσεις. Μανία (Mania}Η Μανία είναι σύμπτωμα της Διπολικής Διαταραχής. Χαρακτηρίζεται από υπερδραστηριότητα, μειωμένη ανάγκη για ύπνο, ταχύτατη εκφορά λόγου και γρήγορη σκέψη που πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο, παράλογα αυξημένη αυτοεκτίμηση και μεγαλοϊδεασμός κλπ. Χρήζει άμεσης θεραπείας γιατί είναι κατάσταση εν δυνάμει επικίνδυνη για την ακεραιότητα του ασθενούς. Μετατραυματική Διαταραχή (Post Traumatic Stress Disorder or PTSD) Άτομα που έχουν βιώσει έντονες καταστάσεις που ήταν εν δυνάμει επικίνδυνες για την ζωή τους (π.χ. σεισμός, βομβαρδισμοί, ναυάγια κλπ) είναι δυνατόν να έχουν αναβιώσεις των σκηνών του τραύματος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό ονομάζεται μετατραυματική διαταραχή. Νεύρωση (Neurosis)Παλαιότερος όρος που χρησιμοποιείτο για να περιγράψει τις Αγχώδεις Διαταραχές. Σαν όρος είναι πολύ ευρύς και περιλαμβάνει πολλές διαγνωστικές κατηγορίες όπως αγχώδεις διαταραχές, φοβίες, ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές κλπ. Πανικός - (Panic attack) - Σύμπτωμα που απαντάται κυρίως στην Διαταραχή Πανικού και χαρακτηρίζεται από αιφνίδια προσβολή άγχους με επικείμενο συναίσθημα φόβου ότι ο προσβληθείς θα πάθει κάτι σοβαρό (έμφραγμα, εγκεφαλικό κλπ) ή ότι θα τρελαθεί κλπ. Ο φόβος είναι τόσο ισχυρός, επειδή συνοδεύεται και από αντίστοιχα σωματικά ενοχλήματα, που ο πάσχων συχνά καταφεύγει σε αναζήτηση ιατρικής βοήθειας. Ψυχαναλυτικά ο πανικός ερμηνεύεται ως αναβίωση του άγχους αποχωρισμού και εγκατάλειψης. Παραλήρημα Σύμπτωμα των ψυχωτικών καταστάσεων. Παράλογη ή παράδοξη επεξήγηση (και τελικά αλλοίωση) της υφιστάμενης αντικειμενικής πραγματικότητας. Για παράδειγμα για να ερμηνεύσει ένας ψυχωτικός την πεποίθησή του ότι τον παρακολουθούν χτίζει ένα παραλήρημα σύμφωνα με το οποίο ο λόγος που τον παρακολουθούν είναι ότι επικοινωνεί με εξωγήινους. Άλλο παράδειγμα - οι φωνές που ακούει να τον σχολιάζουν οφείλονται σε εκπομπές ραδιοκυμάτων από μηχανήματα που έχει τοποθετήσει η CIA στο Ιράκ κλπ. Πάρκινσον  (Parkinson) Εγκεφαλική εκφυλιστική νόσος, που το κύριο σύμπτωμα είναι η απώλεια του μυϊκού ελέγχου. Ο πάσχων δυσκολεύεται να περπατήσει, να κάνει λεπτές κινήσεις (λόγω τρόμου των άκρων), ενώ συχνά η νόσος καταλήγει σε αναπηροποίηση, εκδήλωση κατάθλιψης και άνοιας. Προσωπικότητα και διαταραχή προσωπικότητας - (Personality disorder) Η Διαταραχή προσωπικότητας περιλαμβάνει όλες εκείνες τις καταστάσεις που η προσωπικότητα δεν έχει εξελιχθεί φυσιολογικά. Παρόλο που δεν είναι νόσος με την αυστηρή έννοια του όρου, συχνά οι διαταραχές προσωπικότητας εκδηλώνονται με ποικίλες ψυχολογικές καταστάσεις όπως κατάθλιψη, βραχέα ψυχωτικά επεισόδια, χρήση τοξικών ουσιών κλπ. Συμβουλευτική (Counselling) Θεραπευτική τεχνική για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων καταστάσεων που έχουν να κάνουν με γεγονότα ή καταστάσεις ζωής. Συνήθως η συμβουλευτική θεραπεία έχει συγκεκριμένους στόχους και τελειώνει με την επίτευξη των στόχων αυτών. Σχιζοφρένεια - (Schizophrenia) Ψυχική νόσος που χαρακτηρίζεται από ψυχωτική συμπτωματολογία, ψευδαισθήσεις, εντονότατο άγχος και αυτο~ ή ετεροκαταστροφική συμπεριφορά. Θεωρείται η πιο σοβαρή νόσος στην Ψυχιατρική, αγνώστου ακόμα αιτιολογίας (όπως σχεδόν όλες οι ψυχικές νόσοι). Συνήθως εμφανίζεται την 2η δεκαετία της ζωής του ανθρώπου (3η δεκαετία για τις γυναίκες), χωρίς φυσικά να αποκλείεται πρώιμη ή όψιμη έναρξη. Εισβάλει ξαφνικά με επεισόδια ψύχωσης, αν και μερικές φορές υπάρχουν κάποιες ενδείξεις πριν από την εκδήλωση του επεισοδίου. Επιρρεπή είναι τα άτομα με οικογενειακό ιστορικό σχιζοφρένειας και άτομα που πριν νοσήσουν ήταν αποσυρμένα, δύσπιστα, με μειωμένη κοινωνικότητα, παράδοξες ιδέες και συμπεριφορά. Η εξέλιξη είναι αργή και καταλήγει στην ελαχιστοποίηση της λειτουργικότητας του ατόμου σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα η σχιζοφρένεια αντιμετωπίζεται με πληθώρα φαρμάκων και ψυχοθεραπευτικών τεχνικών, που έχει ως αποτέλεσμα την σημαντικότατη καθυστέρηση της εξέλιξης της νόσου, σε ορισμένες δε περιπτώσεις έχουν αναφερθεί και ιάσεις, όμως το σπουδαιότερο είναι ότι με τις νέες θεραπευτικές μεθόδους έχει ελαχιστοποιηθεί η ανάγκη εγκλεισμού του σχιζοφρενούς σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Φοβίες (Phobias) Ο φόβος (όπως και το άγχος) είναι μια φυσιολογική απάντηση όλων των έμβιων σε καταστάσεις επικείμενου κινδύνου. Ορισμένα άτομα όμως νοιώθουν φόβο σε καταστάσεις που στους περισσότερους δεν προκαλείται ανάλογο συναίσθημα. Ανάλογα με το ερέθισμα που προκαλεί την φοβία αυτές μπορεί να είναι για παράδειγμα υψοβοφία (φόβος ύψους), ζωοφοβία (φόβος με τα ζώα), κλειστοφοβία (φόβος για τους κλειστούς χώρους κλπ. Σε όλες τις περιπτώσεις εκτός από πρόκληση φόβου, κινητοποιείται μεγάλο άγχος που μπορεί να φτάσει έως την εκδήλωση πανικών. Ψευδαισθήσεις (Hallucinations) Σύμπτωμα που απαντάται σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές (π.χ. Σχιζοφρένεια) . Ο ασθενής αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του (π.χ. ακοή, όραση κλπ) πράγματα που δεν υπάρχουν. Ψυχοθεραπεία - (Psychotherapy) Μέθοδος θεραπείας στην Ψυχιατρική. Κάθε σχολή ψυχολογίας έχει και την δική της ψυχοθεραπεία, εμπνευσμένη από τις αρχές της θεωρίας της και έτσι σήμερα διακρίνουμε πολλές ψυχοθεραπείες όπως ψυχαναλυτική, γνωσιακή, συμπεριφορική, συστημική, διαπροσωπική κλπ. Κάθε ψυχοθεραπευτική προσέγγιση έχει τις ενδείξεις και αντενδείξεις της καθώς και συγκεκριμένες τεχνικές που εφαρμόζονται από ψυχοθεραπευτές κατάλληλα εκπαιδευμένους για την συγκεκριμένη ψυχοθεραπεία. Ψυχιατρική Περίθαλψη Στο Σπίτι του Ασθενούς (Ψ.Π.Σ.Α). Η καινοτομία της θεραπείας έγκειται στο ότι βαριές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις (π.χ. ψυχωτικό επεισόδιο, βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο με αυτοκτονικότητα κλπ.)  αντιμετωπίζονται στο περιβάλλον του σπιτιού του ασθενούς. Έτσι αποφεύγεται η νοσηλεία και η πρόγνωση του ασθενούς είναι πολύ καλύτερη. Ψύχωση - (Psychosis) Ψυχοπαθολογική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από την απουσία του αντικειμενικού ελέγχου της πραγματικότητας. Ο ψυχωτικός δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ως είναι, συχνά την θεωρεί εξαιρετικά επίφοβη και επικίνδυνη για αυτόν, ένεκα τούτου βιώνει εξαιρετικά μεγάλο άγχος που για να το καταστείλει συχνά αντικαθιστά την πραγματικότητα με μια δική του. Έτσι αναπτύσσει παραληρήματα. Για παράδειγμα ο ψυχωτικός μπορεί να πιστεύει ότι ο κόσμος θέλει το κακό του, συνωμοτούν εναντίον του, μιλάνε πίσω από την πλάτη του χρησιμοποιώντας κωδικούς, η τηλεόραση αναφέρεται στον ίδιο, ακούει φωνές που δεν υπάρχουν κλπ. Η ψύχωση δεν είναι νόσος αλλά ψυχοπαθολογική κατάσταση που συναντάται σε νόσους όπως η Σχιζοφρένεια, η Μανία και σε κάποιες Διαταραχές Προσωπικότητας.

Άλλο το ΄΄Λαλείν ετέραις γλώσσαις ΄΄, και άλλο το ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄

---

Ας επιστρέψουμε όμως για λίγο στην ημέρα της Πεντηκοστής, για να δούμε πώς διατυπώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς την περιγραφή του, για τα φαινόμενα που συνόδεψαν και ακολούθησαν το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος:

΄΄...Ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα έδιδεν αυτοίς αποφθέγγεσθαι΄΄

-Πράξεις 2/β΄ 4.

Το ερώτημα είναι:  Σημαίνει το ίδιο η φράση:  ΄΄λαλείν ετέραις γλώσσαις΄΄, με τη λέξη:  ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄ (γλώσσες);  Η παρακάτω περιγραφή του Λουκά, μας το διευκρινίζει:

΄΄Σταθείς δε ο Πέτρος συν τοις έδεκα, επήρεν την φωνήν αυτού και απεφθέγξατο αυτοίς:  "άνδρες Ιουδαίοι ...ενωτίσασθε τα ρήματά μου.  Ου γαρ ως υμείς υπολαμβάνετε ούτοι μεθύουσιν, εστιν γαρ ώρα τρίτη της ημέρας.  Αλλά τούτό εστιν το ειρημένον δια του προφήτου Ιωήλ:  [...Εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσωσιν οι υϊοί υμών και αι θυγατέρες υμών... εκχεώ από του Πνεύματός μου, και προφητεύσουσιν...]..."΄΄

-Πράξεις 2/β΄ 14 - 18.

Είδαμε εδώ, πώς ο Πέτρος ταυτίζει τη λέξη: ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄ με τη λέξη: ΄΄προφητεύσουσιν΄΄.  Ήδη όμως έχουμε αποδείξει στο κεφάλαιο 11, ότι ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΄΄ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ΄΄, ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΄΄ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ΄΄.  Συνεπώς, άλλο είναι το ΄΄αποφθέγγεσθαι΄΄, και άλλο το ΄΄λαλείν ετέραις γλώσσαις΄΄.  Ο Χριστιανός πρώτα λαμβάνει τη γλωσσολαλιά στην καρδιά, και κατόπιν εμπνέεται κατά διάνοιαν να κατανοεί τα λεχθέντα από το Χριστό, και τους προφήτες, ώστε να προφητεύει.  Το αν οι γλώσσες γίνουν ΄΄φθόγγοι΄΄, είναι θέμα του Αγίου Πνεύματος.

Οι γλώσσες που ακούστηκαν την ημέρα της Πεντηκοστής από τους αποστόλους, ήταν γλώσσες ομιλούμενες, άγνωστες μεν στους αποστόλους, αλλά κατανοητές από εκείνους που τις άκουγαν: ΄΄Κρήτες και Άραβες, ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού΄΄.  (Πράξεις 2/β΄ 11).  Είναι φανερό από αυτά, ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των κατανοητών γλωσσών που ακούγονταν την ημέρα της Πεντηκοστής, και των ακατανόητων γλωσσών των γλωσσολάλων της Κορίνθου, όπως φαίνεται από όσα γράφει ο απόστολος Παύλος.  Η ομιλία ξένων αλλά γνωστών γλωσσών την ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν μία ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να ευαγγελιστούν οι ξενόγλωσσοι επισκέπτες της Ιερουσαλήμ, και να φανεί η ενωτική επίδραση της Χριστιανικής πίστης στους διαιρεμένους γλωσσικά λαούς.

Υπήρχαν λοιπόν, δύο είδη γλωσσών, που το καθένα είχε τα δικά του γνωρίσματα, και εκπλήρωνε τους δικούς του σκοπούς.  Ας δούμε λοιπόν τις διαφορές τους:

1.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν κατανοητές και σαφείς σε όλους του ακούοντες που τις μιλούσαν, (Πράξεις 2/β΄ 8,11), ενώ στην Κόρινθο η γλωσσολαλιά ήταν ακατανόητη στους ακούοντες.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 27,28).

2.   Στις Πράξεις ο σκοπός των γλωσσών ήταν να φανεί στους γύρω η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, και η αυθετικότητα και το Θεϊκό κύρος του Χριστιανικού κηρύγματος, (Πράξεις 8/η΄ 16,17.  10/ι΄ 44,45), ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου, η γλωσσολαλιά γινόταν για την προσωπική οικοδομή του γλωσσολάλου.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 4).

3.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, δεν χρειαζόταν ερμηνευτής, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου ο ερμηνευτής ήταν απαραίτητος.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 28).

4.   Στις Πράξεις οι γλωσσολάλοι μιλούσαν στους ανθρώπους, ενώ στην Κόρινθο μιλούσαν ΄΄στο Θεό΄΄  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 2).

5.   Στις Πράξεις οι ξένοι που άκουγαν τις γλώσσες ΄΄εξεπλήτοντο και εθαύμαζον΄΄,  (Πράξεις 2/β΄ 7), ενώ στην Κορινθο, ο Παύλος προειδοποιεί ότι οι άπιστοι θα περνούσαν τους γλωσσολάλους της Εκκλησίας, για ΄΄δαιμονισμένους΄΄.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 23).

6.   Στις Πράξεις η ομιλία γλωσσών, ήταν προφορική, κατανοητή και γνωστές ομιλούμενες γλώσσες. (΄΄ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού΄΄, Πράξεις 2/β΄ 11.  10/ι΄ 46), Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν μυστική προσευχή, (μονόλογος), ή αυτοσχέδια ψαλμωδία.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15), ακατανόητη στους παρισταμένους.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 23).

7.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν φαινόμενο που εκδηλώθηκε μόνο σε ειδικές περιστάσεις, για να δοθεί κύρος στο ευαγγελιστικό μήνυμα των αποστόλων, από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, (περιπτώσεις Πεντηκοστής, Καισσάρειας, Εφέσου).  Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν συνήθης Εκκλησιαστική λειτουργία.

8.   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες εκδηλώθηκαν έξω από την Εκκλησία, σαν σημείο ομαδικής επίσκεψης του Πνεύματος, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου η γλωσσολαλιά παρουσιάζεται σαν χάρισμα ατομικής οικοδομής στους κόλπους της Εκκλησίας.

9.   Στις Πράξεις των Αποστόλων  ο σκοπός της ομιλίας γλωσσών ήταν ευαγγελιστικός, (Πράξεις 2/β΄ 11), ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου ο σκοπός ήταν οικοδομητικός.  (Α΄ Κορινθίους 2/β΄ 4).

10. Οι γλώσσες του βιβλίου των Πράξεων ήταν πρωτοφανή θαύματα, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου η γλωσσολαλιά ήταν ένα συχνό χάρισμα, κάποτε αμφίβολο για την υπερφυσική του προέλευση.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτή τη διαφορά που υπήρχε στον χαρακτήρα, στο περιεχόμενο, καθώς και στο σκοπό του ενός γένους γλωσσών και του άλλου, δεν συγχωρούμεθα να θεωρούμε και τις δύο αυτές εκδηλώσεις  του Αγίου Πνεύματος σαν μια όμοια εμπειρία και να στηρίζουμε σ’ αυτή ένα κοινό για τις δύο περιπτώσεις δόγμα γλωσσολαλιάς.

Ο απόστολος μας πληροφορεί ότι υπήρχαν επίσης τότε, και διάφορα ΄΄είδη γλωσσών΄΄, όπως ΄΄γλώσσα ευχαριστίας΄΄ (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 16), ΄΄γλώσσα δοξολογίας΄΄ (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15), και ΄΄γλώσσα ψαλμωδίας΄΄ (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15).

Αυτά τα είδη γλωσσών, δεν ήταν παρά πολύμορφες εκφραστικές εκδηλώσεις προς το Θεό, των όσων γίνονταν εσωτερικά στο γλωσσολάλο.

http://www.oodegr.com/oode/biblia/baptpn1/kef13.htm

 Η Γλωσσολαλιά και τα "πνευματικά"

Αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

(απόσπασμα από το βιβλίο: ΝΕΦΕΛΑΙ ΑΝΥΔΡΟΙ)

Στις Πεντηκοστιανές ομάδες δίδεται μεγάλη έμφασις στα χαρίσματα της γλωσσολαλιάς και της προφητείας. Επειδή αυτά υπήρχαν στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, σε αφθονία, συμπεραίνουν ότι και σήμερα πρέπει να συμβαίνη το ίδιο.

Δηλαδή σε όποια θρησκευτική ομάδα σήμερα παρατηρούνται προφητείες, γλωσσολαλιές, ενύπνια, οράματα, εκστατικά φαινόμενα κ.τ.τ., σ' αυτήν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, αυτή θεωρείται Αποστολική Εκκλησία. Αυτή αποτελεί συνέχεια της πρώτης Εκκλησίας μετά την Πεντηκοστή.
Αφού, λένε, στην αρχή έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι πρέπει να είναι και τώρα. Ο συλλογισμός τους όμως είναι επιπόλαιος. Στην αρχή της Παλαιάς Διαθήκης με τον Μωϋσή και τον Ιησού του Ναυή και στην αρχή της Χριστιανικής Εκκλησίας με την Πεντηκοστή και τους Αποστόλους λαμβάνουν χώρα έκτακτα, υπερφυή, καταπληκτικά φαινόμενα, τα οποία όμως δεν επαναλαμβάνονται στους επόμενους αιώνες. Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, βλέπουμε ότι οι Απόστολοι μετά την Πεντηκοστή παρουσίαζαν πρωτοφανείς υπερφυσικές εκδηλώσεις. Αλλά το ίδιο συνέβαινε ακόμη και με τους επτά βοηθούς των, όπως λ.χ. με τον Στέφανο και τον Φίλιππο (πρβλ. στ' 8, 15, 55, η' 13, 38). Τότε στην αρχή, στο ξεκίνημα της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης χρειάζονταν αυτά τα μεγάλα έξοχα γεγονότα.

Επίσης στην αρχή τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης έπεφταν φοβερές τιμωρίες, για να εδραιωθούν οι ηθικοί νόμοι πού προέβαλλε ο Θεός στον λαό. Θα σταθούμε λίγο σ' αυτό το σημείο. Θα υπενθυμίσουμε την σκληρή τιμωρία του κλέφτη Άχαρ (Π. Διαθήκη) καθώς και την παρόμοια τιμωρία του ζεύγους Ανανία και Σάπφειρας (Κ. Διαθήκη).
Σήμερα στις μεγάλες εορτές κοινωνούν πολλοί Χριστιανοί. Παρά ταύτα, δεν βλέπουμε να παθαίνουν κάτι κακό όσοι κοινωνούν αναξίως.
Στις πρώτες όμως ημέρες της χριστιανικής Εκκλησίας όποιος προσερχόταν αναξίως στη Θεία Ευχαριστία, ετιμωρείτο παραδειγματικά. Και αυτό, για να συνειδητοποιήσουν οι πρώτοι Χριστιανοί το μέγεθος της αμαρτίας. Όχι μόνο με αρρώστιες, αλλά και με θάνατο. Στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου αναφέρεται ότι εκείνοι πού έτρωγαν τον άρτο της Ευχαριστίας και έπιναν από το ποτήριο του Κυρίου αναξίως και χωρίς να διακρίνουν σ' αυτά το σώμα και το αίμα του Κυρίου ετιμωρούντο με αρρώστιες καθώς και με θανάτους - «δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί» (ια' 30). «Κοιμώνται ικανοί» θα πη «αρκετοί πεθαίνουν»

Βλέπουμε λοιπόν, ότι στην αρχή γίνονται κάποια πράγματα πολύ διαφορετικά.
Η ίδια κατάστασις επικρατεί αντίστοιχα και στην Π. Διαθήκη. Στις πρώτες ημέρες της Συναγωγής, στα χρόνια του Μωϋσή και του Ιησού του Ναυή, τότε πού δόθηκε ο Νόμος και η Γη της Επαγγελίας, όποιος παραβίαζε κάποια εντολή υφίστατο παραδειγματική τιμωρία.
Προηγουμένως κάναμε μνεία της τιμωρίας κάποιου κλέφτη. Ας δούμε το περιστατικό με λεπτομέρειες. Η εντολή του Ιησού του Ναυή ήταν να μην απλώση Ισραηλίτης χέρι σε αντικείμενα από την κυριευθείσα Ιεριχώ πού αφιερώθηκαν στον Θεό. Ας διαβάσουμε λίγο στο 7ο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιησού του Ναυή.

«Και είπε ο Ιησούς προς τον Άχαρ (ή Αχάν): Παιδί μου δώσε τώρα δόξα στον Κύριο τον Θεό του Ισραήλ και εξομολογήσου σ' αυτόν και πες μου τώρα τι έπραξες. Μη μου το κρύψης. Και αποκρίθηκε ο Άχαρ προς τον Ιησούν και είπε: Αληθινά, εγώ αμάρτησα στον Κύριο τον Θεό του Ισραήλ και έπραξα ως εξής· είδα ανάμεσα στα λάφυρα μία καλή βαβυλωνιακή στολή και διακόσιους σίκλους ασήμι και χρυσό έλασμα πενήντα σίκλων, τα επεθύμησα και τα πήρα- και να, είναι κρυμμένα στην γη, στην μέση της σκηνής μου- και το ασήμι από κάτω από αυτά.

»Και απέστειλε ο Ιησούς ανθρώπους και έτρεξαν στην σκηνή, και να, ήταν κρυμμένα στην σκηνή του και το ασήμι από κάτω. Τα πήραν από την σκηνή και τα έφεραν στον Ιησού και σε όλους τους Ισραηλίτες και τα τοποθέτησαν ενώπιον του Κυρίου.
»Τότε ο Ιησούς και όλοι οι Ισραηλίτες έπιασαν τον Άχαρ τον γιο του Ζερά και το ασήμι και την στολή και το χρυσό έλασμα και τους γυιούς του και τις θυγατέρες του και τα βόδια του και τους όνους του και τα πρόβατά του και την σκηνή του και όλα όσα είχε, και τους ωδήγησαν στην κοιλάδα Αχώρ. Και είπε ο Ιησούς: «Γιατί μας κατετάραξες; Ο Κύριος αυτή την ήμερα θα σε καταταράξη». Και ολόκληρος ο Ισραηλιτικός λαός τον λιθοβόλησε. Και τους κατέκαυσαν μέ φωτιά- και τους λιθοβόλησαν. Και πάνω του έφτιαξαν ένα σωρό από μεγάλες πέτρες, ό οποίος παραμένει μέχρι σήμερα» (Ίησοϋς τοϋ Ναυή, ζ' 19-26).

Είδατε πόσο σκληρά τιμωρήθηκε μία κλοπή! Γιατί; Διότι τότε στην αρχή, μόλις οι Ισραηλίτες έμπαιναν στην Γη της Επαγγελίας, ίσχυαν άλλα μέτρα. Μήπως λιγώτερο τιμωρήθηκαν τρία άτομα, ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών πού σήκωσαν μπαϊράκι εναντίον του Μωυσή; Άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Και μάλιστα μαζί με τις οικογένειες τους και τις περιουσίες τους (Πρβλ. 16ο κέφ. Αριθμών).

Στην αρχή λοιπόν, στις πρώτες ημέρες του λαού της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και του λαού της Καινής Διαθήκης όλα έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα. Όχι μόνο οι ευλογίες είναι πρωτοφανείς, αλλά και οι τιμωρίες. Ασυνήθιστα θαύματα. Πρωτάκουστες επεμβάσεις της ευλογούσης αλλά και της τιμωρούσης δεξιάς του Θεού.

Όταν αυτή η αλήθεια κατανοηθή καλά από τους Χριστιανούς, τότε θα φανή πόσο λανθασμένη είναι η θέσις των Πεντηκοστιανών, οι οποίοι νοσούν ότι κάποια έκτακτα και υπερφυσικά σημεία πού εμφανίσθηκαν στο ξεκίνημα της χριστιανικής Εκκλησίας, στις πρώτες ημέρες της, στις πρώτες δεκαετίες της μπορούν να συνεχίζωνται μέσα σ' ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό χώρο δηλαδή στον χώρο των δικών τους συνάξεων.

Όταν λοιπόν ένας Πεντηκοστιανός κηρύττη ότι πρέπει στην θρησκευτική σύναξι να υπάρχη γλωσσολαλιά, διότι έτσι γινόταν στην αρχή του Χριστιανισμού, δεν σκέπτεται σωστά. Αν ήταν σωστό αυτό, θα έπρεπε σήμερα στις εκκλησιαστικές συνάξεις όσοι κοινωνούν αναξίως να πέφτουν βαρειά άρρωστοι ή και να πεθαίνουν. Θα έπρεπε όποιος πει ψέματα στον ποιμένα της Εκκλησίας, σαν τον Ανανία και την Σάπφειρα, να πέφτη κάτω νεκρός.

Να σημειώσουμε ότι τα βιβλία της Κ. Διαθήκης πού γράφτηκαν στην δεκαετία του 60 μ.Χ. ή του 70 ή αργότερα δεν κάνουν την παραμικρή μνεία γλωσσολαλιάς.

Στα τέλη του 1ου, στον 2ο, στον 3ο και στους επόμενους αιώνες δεν υπήρχε στην Εκκλησία χάρισμα γλωσσολαλιάς. Μόνο σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, όταν μεταδιδόταν ο Χριστιανισμός σε χώρες βάρβαρες, σε χώρες πού επί αιώνες επικρατούσε ειδωλολατρία, γινόταν κάποια εξαίρεσις του κανόνος.

Κάτι τέτοιο σημειώνει ο άγιος Ειρηναίος, ομιλώντας για την διάδοσι του Χριστιανισμού στους βαρβάρους της περιοχής της Γαλλίας.

Και σήμερα στην Ορθόδοξο Ιεραποστολή της Κορέας, υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις κατά τις οποίες νεοφώτιστοι μετά την λήψι του χρίσματος παρουσίασαν γλωσσολαλιά. Επίσης άγιοι Γέροντες της Ορθοδοξίας, όπως ο αγιορείτης π. Ιλαρίων ο Ίβηρ (ΙΘ' μ.Χ. αι.) όπως ο γνωστός π. Παΐσιος, όπως ο π. Πορφύριος έτυχε να συνομιλήσουν με ξενόγλωσσους ανθρώπους και να συνεννοηθούν μαζί τους, παρ' όλο πού δεν γνώριζαν την γλώσσα τους. Αυτά βέβαια είναι σπάνια περιστατικά και συμβαίνουν μόνο στον χώρο της αληθινής Εκκλησίας και όχι των αιρέσεων.

Το ότι στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού εμφανίσθηκε, και μάλιστα σε έντασι και αφθονία το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, είχε τότε κάποιο λόγο. Έφερε ένα μήνυμα. Ποιο; Ότι ο Θεός με την έναρξι τής Κ. Διαθήκης δέχεται στις αγκάλες του όλα τα έθνη. Όλες οι γλώσσες είναι ευλογημένες, όχι μόνο αυτή πού μιλούσαν οι Εβραίοι. Αποτελούσε ακόμη μία εντυπωσιακή παρουσία της θείας Χάριτος, η οποία χρειαζόταν τότε, διότι οι διάνοιες των ανθρώπων είχαν παχυνθή από την ειδωλολατρία αιώνων.

Πάνω σ' αυτό το θέμα, ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει τα εξής:

 «Για ποιόν λοιπόν λόγο αυτή η χάρις (δηλ. η γλωσσολαλιά) περιωρίσθηκε κι εξαφανίσθηκε τώρα από τους ανθρώπους; Αυτό έγινε, όχι γιατί ο Θεός μας περιφρόνησε, αλλα γιατί μας τίμησε υπερβολικά. Πώς; Θα σάς το πω. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο ανόητοι, διότι μόλις απηλλάγησαν από την λατρεία των ειδώλων και το μυαλό τους ήταν ακόμη πιο παχύ και πιο αναίσθητο. Είχαν μεγάλη αδυναμία στα σωματικά και παραδίδονταν σ' αυτά και καθόλου δεν γνώριζαν τι ακριβώς είναι η νοητή και αόρατη χάρις, η οποία γίνεται αντιληπτή μόνο με την πίστι. Γι' αυτόν τον λόγο γίνονταν υπερφυσικά σημεία. Διότι άλλα από τα πνευματικά χαρίσματα είναι αόρατα και κατανοούνται μόνο με την πίστι και άλλα παρουσιάζουν κι ένα αισθητό σημάδι για να καταλάβουν κάτι οι άπιστοι.

»Ένα παράδειγμα. Η άφεσις των αμαρτιών είναι ένα πράγμα νοητό και αόρατο, διότι δεν βλέπουμε με τα σωματικά μάτια πώς καθαριζόμαστε από τις αμαρτίες. Γιατί έτσι; Διότι αυτή πού καθαρίζεται είναι η ψυχή, και η ψυχή βέβαια δεν βλέπεται με τα σωματικά μάτια. Λοιπόν, η κάθαρσις από τα αμαρτήματα είναι μία νοητή και πνευματική δωρεά, πού δεν μπορεί να γίνη αντιληπτή με τα σωματικά μάτια- αλλά η ομιλία ξένων γλωσσών, ενώ ανήκει και αυτή στην νοητή και αόρατη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, παρουσιάζει όμως και αισθητό σημάδι, εύκολα αντιληπτό και στους απίστους...
»Εγώ λοιπόν τώρα δεν έχω ανάγκη από υπερφυσικά σημεία. Γιατί; Διότι έμαθα να πιστεύω στον Δεσπότη Χριστό και χωρίς να μου δώση υπερφυσικό σημείο. Εκείνος βέβαια πού απιστεί, χρειάζεται ενέχυρο, ενώ εγώ πού πιστεύω δεν έχω ανάγκη ούτε από ενέχυρο ούτε από υπερφυσικό σημείο. Γνωρίζω ότι καθαρίσθηκα από τις αμαρτίες, και χωρίς να γλωσσολαλήσω. Εκείνοι όμως τότε δεν επίστευαν, εάν δεν τους εδίδετο υπερφυσικό σημείο».

Στην συνέχεια ο Χρυσορρήμων τονίζει ότι τότε πού υπήρχε άγνοια του Χριστιανισμού και απιστία, χρειαζόταν η γλωσσολαλιά προς βοήθειαν των απίστων. Παραπέμπει και σε σχετικό χωρίο της Α' προς Κορινθίους επιστολής (Πρβλ. ιδ' 22). Για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, οι χριστιανικές διδασκαλίες ήταν απρόσιτες. Για να γίνουν προσιτές χρειάζονταν ενέχυρα, εγγυήσεις, αποδείξεις και θαύματα. Όσα τους δίδασκαν οι Απόστολοι ήταν αόρατα και αφανή. Ο νέος Θεός ήταν άγνωστος και αφανής. «Εκείνοι ει μη έλαβον πρώτον σημείον και ενέχυρον, ουκ αν αύτω επίστευον περί των αφανών». Δηλαδή «εκείνοι αν δεν έπαιρναν πρώτα κάποιο σημάδι και κάποιο ενέχυρο, δεν θα επίστευαν στον Θεό, δεν θα επίστευαν σε πράγματα αόρατα». Και καταλήγει: «Εγώ και χωρίς αυτά παρουσιάζω τέλεια πίστι. Και γι' αυτόν τον λόγο δεν γίνονται σήμερα υπερφυσικά σημεία» (πρβλ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Α' ομιλία εις την Πεντηκοστήν).

Υπογραμμίζουμε μία φράσι του αγίου Πατρός, «ουχί ατιμάζοντος ημάς Θεού, αλλά τιμώντος έστι το συστείλαι την των σημείων επίδειξιν». Συνεστάλη η επίδειξις σημείων. Δηλαδή περιωρίσθηκε η πληθώρα των πνευματικών χαρισμάτων, τα οποία υπήρχαν στην αρχέγονο Εκκλησία. Αυτή η ενέργεια του Θεού σημαίνει τιμή προς τους Χριστιανούς. Δεν τους θεωρεί πια ο Θεός τους Χριστιανούς νήπια πού χρειάζονται ένα σωρό δωράκια, παιγνιδάκια και αρκουδάκια πού γεμίζουν ολόκληρο δωμάτιο.

Τότε στην αρχή, τότε παλαιά χρειάζονταν τα πολλά δωράκια. Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «Παλαιά πολλοί προσεύχονταν σε ξένη γλώσσα... Περσικά ή λατινικά χωρίς ο νους τους να γνωρίζη αυτό πού λεγόταν στην ξένη γλώσσα» (ομιλία 35η στην Α' Κορινθίους). «Το παλαιόν», στα παλαιά χρόνια, στο ξεκίνημα του Χριστιανισμού, όχι τώρα.

Ο Ειρηναίος, ενώ σ' ένα σημείο αναφέρει γλωσσολαλιές, σε άλλο απαριθμώντας τα πνευματικά χαρίσματα, τις παραλείπει. Αυτό σημαίνει ότι στις ημέρες του άρχισε να εκλείπη το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. «Άλλοι εκδιώκουν δαίμονες βέβαια και αληθινά, ώστε πολλές φορές αυτοί πού καθαρίσθηκαν από τα πονηρά πνεύματα να πιστέψουν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Άλλοι έχουν το χάρισμα να προγνωρίζουν τα μέλλοντα, άλλοι να βλέπουν οπτασίες και άλλοι να εκφέρουν προφητικές ρήσεις. Άλλοι θεραπεύουν τους αρρώστους επιθέτοντας σ' αυτούς τα χέρια. Τους καθιστούν υγιείς. Ήδη, όπως το αναφέραμε, και νεκροί αναστήθηκαν και έμειναν κοντά μας αρκετά χρόνια...». (Έλεγχος ψευδωνύμου γνώσεως, απόσπασμα 11). Εδώ βλέπουμε να αναφέρονται το κατά δαιμόνων χάρισμα, το προορατικό, των οπτασιών, των προφητικών εμπνεύσεων, το ιαματικό και το θαυματουργικό. Το χάρισμα της γλωσσολαλιάς απουσιάζει.

Εάν μελετήσουμε το έργο του Ιουστίνου, συγχρόνου του Ειρηναίου, «Διάλογος προς Τρύφωνα» θα ιδούμε διάφορα χαρίσματα, όχι όμως γλωσσολαλιά. Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για το ιαματικό χάρισμα, για το προορατικό, για το διδακτικό (πρβλ. 39, 2), για το χάρισμα της προφητείας. Επειδή ο Τρύφων ήταν Ιουδαίος, ο Ιουστίνος του είπε ότι την πάλαιαν εποχή το φαινόμενο της προφητείας υπήρχε στον Ιουδαϊκό λαό, άλλα στην συνέχεια έφυγε από τους Ιουδαίους και ήλθε στους Χριστιανούς και διατηρείται μέχρι τώρα. Ας ιδούμε το κείμενο: «Παρά γαρ ημίν μέχρι και νυν προφητικά χαρίσματα έστιν, εξ ου και αυτοί συνιέναι οφείλετε, ότι το πάλαι εν τω γένει υμών οντά εις ημάς μετετέθη» (82, 1).

 Δηλαδή στα χρόνια του Ιουστίνου δεν υπήρχε χάρισμα γλωσσολαλιάς. Αυτό το χάρισμα, το τόσο εντυπωσιακό, δεν το αναφέρει.

Να σημειώσουμε ότι ο Ιουστίνος γεννήθηκε γύρω στο 110 μ.Χ. Έζησε στην Παλαιστίνη, στην Κόρινθο, στην Αθήνα, ιδιαίτερα στην Ρώμη. Σ' αυτές τις περιοχές δεν συνάντησε χάρισμα γλωσσολαλιάς. Σ' αυτές τις περιοχές ο Χριστιανισμός είχε εδραιωθή και δεν χρειαζόταν γλωσσολαλιές. Εάν ο Ειρηναίος, πού σαν επίσκοπος Λυώνος (Νότιος Γαλλία) διαδίδοντας τον Χριστιανισμό σε βαρβάρους λαούς τής κοιλάδος του Ροδανού, στους Κέλτες και σε πιο μάκρυνες περιοχές, πληροφορήθηκε για ύπαρξι γλωσσολαλιάς και την ανέφερε, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Οι βάρβαροι εκείνοι λαοί, πού δεν είχαν ούτε γραφή, βρίσκονταν σε νηπιακή ηλικία και χρειάζονταν κάποια εντυπωσιακά δωράκια. Ωστόσο, αργότερα πού εδραιώνεται κι εκεί ο Χριστιανισμός, ο Ειρηναίος, όπως το είπαμε απαριθμεί τα άλλα χαρίσματα, αλλά δεν κάνει λόγο για την γλωσσολαλιά.

Ας έλθουμε στον Ωριγένη (γεννήθηκε το 185 μ.Χ.). Στο σύγγραμμά του «Κατά Κέλσου», παρουσιάζονται οι κατηγορίες του εθνικού φιλοσόφου Κέλσου εναντίον των χριστιανικών δογμάτων. Ελέγχονται και τα χαρίσματα των χριστιανών και αντιπαρατίθενται «χαρίσματα των εθνικών». Για γλωσσολαλιά δεν γίνεται λόγος. Εάν υπήρχε τότε, θα έδινε μεγάλη τροφή στον Κέλσο για περισσότερη κατηγορία.
Και ο Ωριγένης αναφέρεται σε διάφορα χαρίσματα των Χριστιανών της εποχής του, αλλά για γλωσσολαλιά όχι. Λ.χ. στην εποχή του υπήρχαν Χριστιανοί πού θεράπευαν ανθρώπους πού βασανίζονταν από δαιμονοκαταληψία. «Όχι λίγοι Χριστιανοί απομακρύνουν το γένος των δαιμόνων από τους πάσχοντες, χρησιμοποιώντας όχι κάποιο τρόπο παράδοξο, μαγικό, με φίλτρα φαρμακευτικά, αλλά μόνο με την προσευχή και με πολύ απλό εξορκισμό» (Κατά Κέλσου, ζ' 4). Για χάρισμα όμως γλωσσολαλιάς δεν αναφέρει.

Γνωρίζω ότι Πεντηκοστιανοί ερευνητές έχουν μελετήσει όλα τα έργα του Ωριγένους. Έχουν βρη ένα κατάλογο χαρισμάτων. Τον δημοσιεύουν στα έντυπά τους, αλλά το χάρισμα της γλωσσολαλιάς δεν το συνάντησαν. Στα μέρη όπου έδρασε ο Ωριγένης, Αίγυπτο και Παλαιστίνη, λίγο στην Αραβία και στην Νικομήδεια (επισκέφθηκε και την Ρώμη και την Αθήνα) ο Χριστιανισμός είχε εδραιωθή. Δεν βρισκόταν σε νηπιακή ηλικία για να χρειάζεται δεκανίκια.

Μάλιστα ο Ωριγένης μας δίδει μία πολύ σημαντική μαρτυρία, την οποία φυσικά παραβλέπουν οι Πεντηκοστιανοί πού μελετούν τα έργα του. Μας λέει ότι στην αρχή πού εμφανίσθηκε σαν διδάσκαλος ο Ιησούς γίνονταν υπερφυσικά σημεία, θαύματα. Μετά την Ανάληψί του αυτά εμφάνισαν μεγάλη έξαρσι. Ύστερα όμως άρχισαν να ελαττώνονται, και στις ημέρες πού ζούσε ο Ωριγένης ήταν ελάχιστα. Τα είχαν λίγοι Χριστιανοί, αφοσιωμένοι στον λόγο του Χριστού, που τηρούσαν πιστά τις εντολές του και είχαν καθαρισθή από τα πάθη. «Σημεία του Αγίου Πνεύματος, κατ' αρχάς μεν της Ιησού διδασκαλίας, μετά δε την ανάληψιν αυτού πλείονα εδείκνυντο, ύστερον δε ελάττονα- πλην και νυν έτι ίχνη εστίν αυτού παρ' ολίγοις, τας ψυχάς τω λόγω και ταίς κατ' αυτόν πράξεσι κεκαθαρμένοις» (Κατά Κέλσου, ζ' 8).

Ανάμεσα στά χαρίσματα πού μπορούσε κανείς να συνάντηση σε κάποιους αγιασμένους Χριστιανούς, ο Ωριγένης αναφέρει την εκδίωξι δαιμόνων, την θεραπεία ασθενών και την προόρασι -«εξεπάδουσι δαίμονας και πολλάς ιάσεις επιτελούσι και ορώσι τίνα κατά το βούλημα του λόγου περί μελλόντων». (Κατά Κέλσου, α' 46). Για γλωσσολαλιά δεν ομιλεί. Αυτό βέβαια δεν προξενεί χαρά στους Πεντηκοστιανούς, διότι δεν ενισχύει τις απόψεις τους.

Στην εν λόγω περικοπή ο Ωριγένης αναφέρει ότι ο Κύριος και οι Απόστολοι έκαναν πολλά υπερφυσικά. Και χρειαζόταν τότε να γίνη έτσι, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να απαγκιστρωθούν από την πατροπαράδοτη θρησκεία και ν' ακολουθήσουν μία καινούργια πίστι, η οποία μάλιστα τους εξέθετε και σε πολλούς κινδύνους, μέχρι και τον θάνατο.
«Χωρίς δυνάμεων και παραδόξων» δεν θα κατώρθωναν τίποτε. Τώρα όμως σημειώνει ο Αλεξανδρινός διδάσκαλος απουσιάζει η άφθονη υπερφυσική παρουσία. Σώζονται όμως κάποια ίχνη -«και έτι ίχνη του Αγίου εκείνου Πνεύματος, οφθέντος εν είδει περιστεράς, παρά Χριστιανοίς σώζεται».
Τότε όμως στην αρχή του Χριστιανισμού απαιτούντο πολλά. «Ουκ αν γαρ χωρίς δυνάμεων και παραδόξων εκίνουν τους καινών λόγων και καινών μαθημάτων ακούοντας προς το καταλιπείν μεν τα πάτρια, παραδέξασθαι δε μετά κινδύνων των μέχρι θανάτου τα τούτων μαθήματα».
Δηλαδή, ανεξάρτητα από τις γλωσσολαλιές, τα άλλα πνευματικά χαρίσματα πού αφθονούσαν και υπεραφθονούσαν στα πρώτα βήματα τού Χριστιανισμού, στον Β' και στον Γ' μ.Χ. αιώνα λιγόστευσαν τόσο, ώστε ο Ωριγένης να ομιλεί για «ίχνη σημείων τού Αγίου Πνεύματος».

Αυτό, όπως είδαμε, μας το είπε και ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος μάλιστα μας εξήγησε και για ποιόν λόγο έγινε.

Μερικοί Ορθόδοξοι, μόλις πλησιάσουν τους Πεντηκοστιανούς, εντυπωσιάζονται από την ομιλία ξένων γλωσσών. Νομίζουν ότι αυτό συνδέεται με το Άγιο Πνεύμα. Ας μάθουν όμως ότι η ξενογλωσσία μπορεί να είναι νερό πού προέρχεται από ακάθαρτη πηγή.

Ας ξεκινήσουμε με τον Μοντανισμό. Στην καταδικασμένη από την Εκκλησία «αίρεσι των Φρυγών» τού Β' μ.Χ. αιώνος πού ίδρυσε ο πρώην ιερεύς της Κυβέλης Μοντανός, άνθρωπος πολύ αλαφροΐσκιωτος, και την επεξέτεινε με την συνεργασία δύο «προφήτιδων» γυναικών, της Πρίσκιλλας και της Μαξιμίλλας, συνέβαιναν πολλά ενθουσιαστικά, εκστατικά και «προφητικά» φαινόμενα όμοια με των Πεντηκοστιανών. Παρετηρείτο και το «λαλείν εκφρόνως και ακαίρως και αλλοτριοτρόπως», και το «ξενοφωνείν» (Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία Ε' 7 και 9).
Δηλαδή μιλούσαν σαν τρελλοί, έβγαζαν περίεργες φωνές την ώρα πού δεν περίμενες, φώναζαν με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου, και επί πλέον λαλούσαν και ξένες γλώσσες.
Και στον Πνευματισμό παρατηρείται ομιλία ξένων γλωσσών. Αναφέρονται μέντιουμ πού μιλούσαν δεκάδες γλωσσών, ακόμη και νεκρές γλώσσες αρχαίων λαών.
Γλωσσολαλιές συναντούνται και στο Ισλάμ, στους ορχούμενους δερβίσηδες, και σε δαιμονισμένους και σε παραθρησκευτικές ομάδες όπου είναι ανακατεμένη και η ινδουιστική θεολογία.

Αν θέλουμε να πάμε πολύ μακρυά και πολύ πίσω, θα συναντήσουμε ομιλία ξένων γλωσσών και στις Πυθίες της αρχαίας Ελλάδος.
Και αν θέλουμε να έλθουμε στις ημέρες μας και πολύ κοντά μας, θα πρέπει να πούμε ότι και εντός των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχουν οι λεγόμενες «οραματίστριες» και «φωτισμένες», οι οποίες μέσα στα ενθουσιαστικά τους φαινόμενα έχουν και τις γλωσσολαλιές.

Μου έτυχε μία περίπτωσι, πού δεν πρόκειται να την ξεχάσω. Συνέβη στην Αθήνα. Συγκεκριμένα στο Γαλάτσι. Εκεί κάποτε σ' ένα σπίτι συζητούσαμε συνεχώς δογματικά θέματα με την Αγία Γραφή ανοιγμένη μπροστά μας. Γινόταν αγώνας προκειμένου μία Χριστιανή να αποβάλη από πάνω της ιεχωβιτικές επήρειες. Κάποια ημέρα βρέθηκε στην συνάντησι μία Πεντηκοστιανή και μία «φωτισμένη». Η πρώτη έλεγε ότι «εμείς έχουμε γνήσιες γλωσσολαλιές. Εσείς δέν έχετε διότι είσθε ειδωλολάτρες». Εννοούσε την τιμή προς τις ιερές εικόνες. Και η «φωτισμένη» με έντονο ύφος αντέτεινε, «εσείς δεν μπορεί να έχετε γλωσσολαλιές, διότι είσαστε αιρετικοί».

Στην δεκαετία του 1980 γνώρισα ένα νεαρό πού έμπλεξε με μία παραθρησκευτική ομάδα, επικεφαλής της οποίας ήταν ένας Έλληνας πού παρίστανε τον μεγάλο διδάσκαλο και παιδαγωγό. Αυτός κατά καιρούς διωργάνωνε διάφορα σεμινάρια, επί πληρωμή, για να ανεβάση το πνευματικό επίπεδο των ακροατών του. Κάθε φορά, και διαφορετικό θέμα. Συχνά, το θέμα, «σεξουαλική αλχημεία», για το οποίο «αισχρόν έστι και λέγειν». Τότε ζούσε ένας μεγάλος Γέροντας και μου είπε, «Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ παλιάνθρωπος»!

Κάποια άλλη φορά διωργάνωνε το Σεμινάριο, «Τα δώρα του Πνεύματος». Στο πρόγραμμα προβλεπόταν μία τελετή, κατά την οποία, ο σοφός διδάσκαλος ακουμπούσε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι των μαθητευομένων και τους χορηγούσε δύναμι πνευματική και γλωσσολαλιά.

Έτυχε να γνωρίσω μία δαιμονισμένη, πού καταγόταν από την Πάτρα, η οποία όταν κατεχόταν από την δαιμονική ενέργεια μιλούσε ξένες γλώσσες. Κάποτε πού την επήγαν στα Ιεροσόλυμα, έλεγε σε διάφορους τουρίστες και προσκυνητές τις αμαρτίες πού έκαναν, στην γλώσσα τους.
Παλαιότερα στις αρχές του εικοστού αιώνος, στον Πειραιά, υπήρχε μία κοπέλλα η Αικατερίνη Κράκαρη πού την ώρα τής κρίσεως μιλούσε πολλές και διάφορες ξένες γλώσσες. Σ' έναν ορθολογιστή Ελληνοαιγύπτιο είπε στην αραβική ό,τι κακό και αμαρτωλό έκανε στην ζωή του. Αυτήν τελικά την εθεράπευσε ο Άγιος Νεκτάριος και έγινε μοναχή στην Μονή του στην Αίγινα με το όνομα Παρθενία. Διετέλεσε Γραμματέας του Μοναστηρίου. Ήξερε κάποια γράμματα. Γνώριζε και λίγα γαλλικά- αλλά όταν υπέφερε από την κατοχή του πονηρού πνεύματος μιλούσε όλες τις γλώσσες.

Τα πονηρά πνεύματα γνωρίζουν όλες τις ανθρώπινες γλώσσες. Σε κάθε άνθρωπο κάθε εθνότητος, μόλις του βάζουν μία κακή σκέψι στον νου, την λένε στην δική του γλώσσα.
Εκστατικές καταστάσεις και γλωσσολαλιές εμφανίσθηκαν παλαιότερα και στους Ουγενότους τον ΙΖ' αιώνα (πρόκειται για Προτεστάντες της Γαλλίας πού συγκρούονταν συνεχώς με τους Ρωμαιοκαθολικούς).
Ίδιες καταστάσεις παρατηρήθηκαν τον ΙΗ' αιώνα στους Ιανσενίτες (πρόκειται για κίνησι μεταξύ Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού με πολλούς οπαδούς από την γαλλική διανόησι. Ο Πάπας τους αποκήρυξε).

Οι γλωσσολαλιές είναι γνωστές και στους Κουάκερους και στους Μορμόνους. Όλοι τους βέβαια τις δέχονται ως προερχόμενες από το Άγιο Πνεύμα.

Οι Πεντηκοστιανοί βέβαια έχουν κι αυτοί την εντύπωσι ότι η γλωσσολαλιά τους οφείλεται στο Άγιο Πνεύμα. Αφού πάρουν πρώτα το βάπτισμα του ύδατος, λαμβάνουν κατόπιν το βάπτισμα του Πνεύματος. Τότε εμφανίζεται η γλωσσολαλιά.
Εμείς δεν δεχόμαστε ότι σε μία αίρεση δρα το Άγιο Πνεύμα και χαρίζει γλωσσολαλιές. Οι ίδιοι λένε ότι αυτά πού γίνονται στις συνάξεις τους, γίνονται στο όνομα του Κυρίου. Εφ' όσον πιστεύουν στον Κύριο και τον επικαλούνται, δεν μπορεί να προέρχωνται τα χαρίσματα τους από άλλη πηγή.
Κατ' αρχήν δεν πιστεύουν ορθά στον Κύριο. Έτυχε να συζητήσω με Πεντηκοστιανούς και η Χριστολογία τους έμοιαζε με των Νεστοριανών. Δεν πιστεύουν σωστά για τα Μυστήρια του Κυρίου, για την Μητέρα του, για τους Αγίους του, για τον ερχομό του στις έσχατες ήμερες. Δεν ερμηνεύουν σωστά τα λόγια του Κυρίου, λ.χ. ο Κύριος είπε ότι θα στείλω το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία και θα παραμένη πάντοτε, αιωνίως, σ' αυτήν. Έπ' αυτού οι Πεντηκοστιανοί λένε τα εντελώς αντίθετα.
Έπειτα, οι αιρετικοί αυτοί διακατέχονται από πρωτοφανή υπερηφάνεια. Κάποιος ποιμένας τους εδώ στην Ελλάδα έχει τέτοια ιδέα για το άτομο του, πού ούτε Πάπας της Ρώμης να ήταν... Περί της υπερηφάνειας τους όμως θα ομιλήσουμε σε επόμενο κεφάλαιο.
Όπου υπάρχει υπερηφάνεια, απουσιάζει η χάρις του Παρακλήτου. Τότε εμφανίζεται κάποιο άλλο πνεύμα πού παριστάνει το Άγιο Πνεύμα.

Ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία του είπε: «Ο καθένας πού λέγει «Κύριε, Κύριε» δεν θα εισέλθη στην βασιλεία των ουρανών, αλλά θα εισέλθη εκείνος πού εφαρμόζει το θέλημα του ουρανίου Πατρός μου. Πολλοί θα μου ειπούν εκείνη την ημέρα (της Κρίσεως), «Κύριε, Κύριε, στο όνομά σου δεν προφητέψαμε, και στο όνομά σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομά σου δεν επιτελέσαμε μεγάλα θαύματα»; Και τότε θα ομολογήσω σ' αυτούς, «ποτέ δεν σας εγνώρισα. Φύγετε μακρυά μου, οι εργάτες της ανομίας» (Ματθ. ζ' 21-23).

Οι Πεντηκοστιανοί πού καυχώνται ότι μελετούν την Αγία Γραφή, ας προσέξουν και κάτι πού αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, τον καιρό που δρούσε ο Απόστολος Παύλος στην Έφεσο. Κάποιοι περιοδεύοντες εξορκιστές χρησιμοποιούσαν το όνομα του Ιησού να θεραπεύσουν δαιμονισμένους. Όχι μόνο δεν τα κατάφεραν, αλλά όπως λέμε «έφαγαν το ξύλο της χρονιάς τους» (Πρβλ. Πράξ. ιθ' 13-17).

Επειδή έκαναν εξορκισμούς στο όνομα του Κυρίου, δεν εσήμαινε ότι συνεργάζονταν με το Άγιο Πνεύμα.
Πολλά αναφέρονται στην Αγία Γραφή γι' αυτό το θέμα. Στα βιβλία Γ' Βασιλειών και Β' Παραλειπομένων αναγράφεται μία πολεμική επιχείρησις του Βασιλέως Αχαάβ (9ος π.Χ. αι.) εναντίον των Σύρων. Τετρακόσιοι προφήτες, αναγνωρισμένοι από τον βασιλέα και ευνοούμενοι από αυτόν, συνιστούσαν να την κάνη την επιχείρησι. «Ο Κύριος το είπε. Να πολεμήσης στην Ραμώθ Γαλαάδ. Ο Κύριος θα σου την παραδώση». Τους άκουσε και καταστράφηκε. Παρόλο πού προφήτευαν στο όνομα του Κυρίου ήταν ψεύτικοι προφήτες κι έλεγαν ψευδοπροφητείες. (Για περισσότερα βλέπε Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη, Περίπατοι στην Αγία Γραφή, κεφ. «Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ»).

Όποιοι έτυχε να βρεθούν σε συνάξεις Πεντηκοστιανών και άκουσαν γλωσσολαλιές, κατάλαβαν ότι αυτές, μόνο με το Άγιο Πνεύμα δεν είχαν σχέσι. Κάτι αντίστοιχο με τον βασιλέα Ιωσαφάτ, σύμμαχο του Αχαάβ, ο οποίος βλέποντας τον τρόπο και το ύφος και τις φωνές και τις κινήσεις των τετρακοσίων προφητών του Αχαάβ, κατάλαβε ότι αυτοί δεν ήταν γνήσιοι προφήτες, έστω κι αν επεκαλούντο το όνομα του Κυρίου. Τους ωσφραινόταν ως ψευδοπροφήτες.
Όποιος έχει υγιή αισθητήρια, καταλαβαίνει. «Και γαρ η όψις δήλον ποιεί» το ποιόν ενός προσώπου ή ενός πράγματος.

Συνέβη, πολλοί ορθόδοξοι πού έμπλεξαν με την Πεντηκοστιανή αίρεση και πού έφθασαν στο σημείο να γλωσσολαλούν, να επιστρέψουν στην Εκκλησία.
Τους ερωτήσαμε τι ένοιωθαν την ώρα πού γλωσσολαλούσαν. Τους ερωτήσαμε για το ξεκίνημά τους στην γλωσσολαλιά. Μάθαμε ενδιαφέροντα πράγματα.

Προσέξετε.

Τον Μάρτιο του 2002 είχα καλέσει ένα πρώην Πεντηκοστιανό να κάνη ομιλία στα Νέα Παλάτια Ωρωπού, γιατί άρχισε να δημιουργήται εκεί μία εστία αυτών των αιρετικών. Ο ομιλητής είχε κάνει δώδεκα χρόνια κοντά τους και είχε αναπτύξει σπουδαία δράσι. Το μικρό του όνομα, Αναστάσιος.

Σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, αναφέρθηκε στην πρώτη προσπάθεια πού κατέβαλε, σε μία πεντηκοστιανή σύναξι στην Καλαμάτα, για να γλωσσολαλήση. Ας τον ακούσουμε.
«Άφησε τον εαυτό σου», μου έλεγαν εκείνο το βράδυ. «Μη σκέπτεσαι τίποτα λογικά. Θα δοξάζης τον Θεό και θα λες συνέχεια, «δόξα, δόξα, δόξα», «αλληλούια, αλληλούια...». Εγώ επί μία ώρα φώναζα, φώναζα συνεχώς «δόξα» και «αλληλούια». Είχα ιδρώσει. Ήταν τότε και καλοκαίρι. Και κάποια στιγμή άρχισα να χάνωμαι. Εν τω μεταξύ δίπλα μου ήταν ένα ανδρόγυνο, ο άνδρας από το ένα μέρος και η γυναίκα από το άλλο. Και οι δυο τους λαλούσαν σε μία γλώσσα εντελώς ακαταλαβίστικη. Ούτε εκείνοι καταλάβαιναν τι έλεγαν ούτε εγώ. Σε μένα άρχισε να συμβαίνη κάτι σαν αυθυποβολή. Από αριστερά μου και δεξιά μου ακούονταν συνεχώς αυτά τα ακαταλαβίστικα λόγια. Ένοιωθα ότι με επηρέαζαν. Ήταν, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, σαν να είχαν τον ιό της γρίπης πού εύκολα μεταδίδεται στον διπλανό τους. Έτσι καθώς είχα αφήσει τον εαυτό μου ελεύθερο, άρχιζα να φωνάζω κι εγώ. Έλεγα, ό,τι μου κατέβαινε.
»Μάλιστα, έλεγα ό,τι μου κατέβαινε! Άλλωστε δεν μου είπαν να λέω κάτι συγκεκριμένο. «Ο,τι σου έρθη θα λες». Έτσι με συμβούλευαν. Μου έφεραν κι ένα λογικό επιχείρημα. «Εμείς μοιάζουμε με τα νήπια. Είμαστε σαν τα μωρά. Είμαστε νήπιοι εν Χριστώ. Τα νήπια δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Λοιπόν θα λες λογάκια, κι όσο αυξάνεις στην πνευματική ηλικία, θα αρχίζης να το καλλιεργής αυτό. Έτσι θα έρθη μία πιο ξεκάθαρη γλώσσα. Και στην συνέχεια ακόμη πιο ξεκάθαρη. Και θα αρχίσης να λαλής τα μεγαλεία του Θεού».
»Μου έβαλαν στο μυαλό την ιδέα πώς, ό,τι θ' αρχίσω να λέω, μου το βάζει στο στόμα ο Θεός, οπότε δεν έχει σημασία αν εγώ δεν το καταλαβαίνω. Εκείνο πού είναι το σπουδαίο είναι ότι ο Θεός μου τα δίνει αυτά τα λόγια».
Λοιπόν, ο ένας γλωσσολαλούσε αριστερά του, ο άλλος δεξιά του. Αυτός έφθασε στο σημείο να χάνη τον εαυτό του. Θα άφηνε ελεύθερο το στόμα του να βγάλη οποιοδήποτε φθόγγο. Όλα αυτά Δαν αποτελούν μία καλά μεθοδευμένη τεχνική; Έχουν την εντύπωσι οι Πεντηκοστιανοί ότι έτσι γλωσσολαλούσαν στην αρχαία Εκκλησία; Κάνουν μεγάλο λάθος.

Ας ακούσουμε και μία άλλη εμπειρία. Ομιλεί μία κυρία πού κατάγεται από την Κρήτη - το μικρό της όνομα Δέσποινα.
«Κάποια στιγμή άνοιξα, άφησα ελεύθερο το στόμα μου και άρχισα να λέω πράγματα ακαταλαβίστικα... Στις συνάξεις εγώ έλεγα αυτά τα ακαταλαβίστικα. Και οι άλλοι πάλι έλεγαν γλώσσες ακαταλαβίστικες. Και κανένας δεν καταλάβαινε κανένα. Εγώ όταν έλαβα αυτό πού έλαβα, ένοιωσα μέσα μου ένα βάρος ασήκωτο. Αμφέβαλλα ότι ήταν Πνεύμα Άγιο».

Αυτά μας είπε η Δέσποινα.
Συνέβη, πολλές φορές ν' ακούσω κασσέτες με ηχογραφημένες γλωσσολαλιές από Πεντηκοστιανές συνάξεις. Θεέ μου! Τι άκουσμα ήταν αυτό; Υστερικές κραυγές, ασυγκράτητο παραλήρημα, νευρικό ξέσπασμα, ξέφρενος ενθουσιασμός, ένα ξενόγλωσσο αλαλούμ ανακατεμένο και με λίγα ελληνικά, αγριεμένο ύφος, θρησκευτικές αναφωνήσεις με τεντωμένο λαρύγγι... Αν ήταν δυνατό να προέρχωνται όλα αυτά από το Άγιο Πνεύμα! Έτσι γλωσσολαλούσαν στην πρώτη Εκκλησία; Θεός φυλάξοι!
Έχω ένα φίλο γιατρό. Το μικρό του όνομα, Παναγιώτης. Και η γυναίκα του γιατρός. Αυτός για ένα διάστημα είχε επηρεασθή πολύ από τους Πεντηκοστιανούς. Έτυχε κάποιοι γιατροί να ανήκουν σ' αυτόν τον χώρο, και σαν συνάδελφο τον παρέσυραν. Αυτός προσπάθησε να οδηγήση εκεί και την γυναίκα του. Εκείνη πήγε μία φορά. Όταν άρχισαν οι ομαδικές προφητείες και γλωσσολαλιές με όλο τους το νευρωτικό και παραληρηματικό μεγαλείο, έφριξε. Αργότερα που κουβεντιάσαμε, μου είπε: «Μα πώς να με παρασύρουν; Τους γνώρισα από κοντά. Πρόκειται για παλαβούς»!

Ένας φίλος μου ερωτοτροπούσε με τους Πεντηκοστιανούς, παρακολουθούσε τις συνάξεις τους, τραγουδούσε τους ύμνους των, συμμετείχε στις προσευχές τους. Αυτό, στην δεκαετία του 1990. Ωρισμένες φορές έπειθε μερικούς φίλους του να τον συνοδεύουν στις Πεντηκοστιανές συνάξεις. Είχε καλή κοινωνική θέσι, και οι φίλοι του ήταν κι αυτοί επίσημοι.

Ακούστε τι συνέβη. Πήγε στην σύναξι παίρνοντας μαζί ένα φίλο του πού εργαζόταν στην κορεατική πρεσβεία των Αθηνών. Όταν ήλθε η ώρα των προφητειών και των γλωσσολαλιών, άκουε κάτι και έφριττε. Σκούντησε τον φίλο του. «Αυτός εκεί», λέει, «ομιλεί στην κορεατική. Και ξέρεις τι λέει; Βρίζει τον Χριστό στα κορεατικά»!
Ποιος μπορεί να ξέρη, τι λένε οι γλωσσολαλούντες Πεντηκοστιανοί, όταν χρησιμοποιούν τις διάφορες γλώσσες, γνωστές και άγνωστες!
Κάτι σαν προσωπική εξομολόγησι. Έτυχε να μου φέρουν ηχογραφημένες γλωσσολαλιές Πεντηκοστιανών καθώς και δικών μας φωτισμένων. Κατώρθωσα να ξεχωρίσω μερικές φράσεις. Τις κατέγραψα, όπως λ.χ. «Ραχάμπι οντού γιαχά αχάν χούμπζε γιαμπά αναχά κούμπα». Κατόπιν σκέφθηκα, «μήπως εδώ λέει κάτι άσχημο, κάτι βλάσφημο». Σ' αυτό επηρεάσθηκα από εκείνο πού αποκάλυψε ο υπάλληλος της κορεατικής πρεσβείας. Πάντως ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο ήθελε να τον σώση, καθώς και τον φίλο του, ο όποιος δεν άργησε να απομακρυνθή από τους Πεντηκοστιανούς.

Με όσα είπαμε, κατατοπίσαμε τους αναγνώστες στο θέμα της γλωσσολαλιάς.

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, θα επαναλάβουμε ότι τα έντονα και πλούσια πνευματικά χαρίσματα στις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού είχαν καιρικό χαρακτήρα. Ήταν μόνο για τότε. Τότε συνέβαιναν πράγματα πού ήταν μόνο για τότε.

Εκείνες τις ημέρες υπήρχε το Αποστολικό χάρισμα. Οι Απόστολοι, πού είχαν όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος πού είχαν συναναστραφή τον Χριστό, πού γέμισαν την ημέρα της Πεντηκοστής με Άγιο Πνεύμα και έγιναν πάνσοφοι, οι Απόστολοι ήταν μόνο για τότε. Δεν ξαναπαρουσιάσθηκαν. Στο όραμα της Άνω Ιερουσαλήμ αποτελούν τους δώδεκα θεμέλιους λίθους, τα δώδεκα πολύτιμα πετράδια του τείχους της θεοκατασκεύαστης πόλεως. Έχουν μοναδική θέσι. Είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι.

Για τότε ήταν οι Απόστολοι. Για τότε ήταν και τα άφθονα και υπεράφθονα πνευματικά χαρίσματα.

Σ' ένα αντιαιρετικό βιβλίο του Δημ. Κόκκορη διαβάζουμε τα εξής:

«Κατά τα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού έκτακτα, έντονα, ποικίλα και πληθωρικά τέρατα, σημεία και θαύματα επιτελούμενα υπό χαρισματικών συνόδευαν το κήρυγμα. Όταν εμπεδώθηκε και εξαπλώθηκε η πίστις και στερεώθηκε η Εκκλησία, και οι Χριστιανοί είχαν αγκαλιάσει και εβίωναν πλέον ως τρόπον ζωής την διδασκαλία του Ευαγγελίου, και μετά ζήλου ειργάζοντο για την διάδοσί της, και έως θανάτου έφθαναν υπέρ της πίστεως, τα χαρίσματα άρχισαν να ελαττώνονται βαθμιαία και σταδιακά -δεν είχαν ανάγκη πλέον από δεκανίκια θαυμάτων- μέχρις ενός σημείου πού το Άγιο Πνεύμα έκρινε σκόπιμο και αναγκαίο. Έτσι οι νεκραναστάσεις έπαυσαν, οι προφητείες περιωρίσθηκαν, η γλωσσολαλιά εξέλιπε». http://www.egolpion.com/glwssolalia_pnevmatika.el.aspx

~~ Πέντε τύποι γυναικών….~~

Πέντε τύποι γυναικών….που πρέπει να αποφύγετε!
Τα παρακάτω , αφορούν αποκλειστικά άντρες , που ενώ συνειδητοποιούν ότι δημιουργούν λανθασμένες σχέσεις ,
συνεχίζουν να το επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά! Η κάθε γυναίκα εμφανίζεται καλή στην αρχή , όπως και ο κάθε άντρας!
Στο πρώτο διάστημα μιας σχέσης δεν μας είναι εύκολο να ψυχολογήσουμε
σε μεγάλο βάθος το άτομο που βρίσκεται απέναντι μας και να καταλάβουμε τα αρνητικά σημεία του χαρακτήρα του.
Εξάλλου , δεν μας τα δείχνει!
Με την πάροδο όμως κάποιου χρονικού διαστήματος ,
και αφού περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός ,
αρχίζουμε να διακρίνουμε χαρακτηριστικά που δεν τα είχαμε παρατηρήσει ή τα είχαμε σκοπίμως αγνοήσει.
Ας δούμε λοιπόν μερικές κατηγορίες γυναικών
που από την αρχή , η σχέση μαζί τους πιθανό να καταλήξει
σε μεγάλο φιάσκο με δυσάρεστες εκπλήξεις!

Η τυχοδιώκτρια!
Τύπος γυναίκας που τα τελευταία χρόνια δυστυχώς συναντάμε καθημερινά και παντού.

Είναι η γυναίκα , που οποιοσδήποτε άντρας δεν τις καλύπτει τις βασικές οικονομικές της ανάγκες ,
της είναι άχρηστος.
Συνήθως , επικεντρώνεται στην ανάλυση των περιουσιακών του στοιχείων
παρά στον χαρακτήρα του και σε περίπτωση
που ο ισολογισμός του δεν είναι πια κερδοφόρος , προχωρά στον επόμενο.
Ανάλυση αυτής της συμπεριφοράς ;
Η ανασφάλεια!
Ανασφάλεια σε όλα τα επίπεδα.
Μια γυναίκα που συμπεριφέρεται συμφεροντολογικά
ή έχει στερηθεί αρκετά υλικά αγαθά στα παιδικά της χρόνια
ή πιστεύει ότι με την προσφορά υλικών αγαθών ο εκάστοτε σύντροφος της ,
της επιβεβαιώνει το ενδιαφέρον και την αγάπη του.
Στόχοι της συνήθως είναι οι πλούσιοι ή επώνυμοι άντρες.
Αν δεν ανήκετε σε αυτές τις κατηγορίες τότε δεν υπάρχουν λόγοι για να ανησυχείτε.
Δεν θα την συναντήσετε ή αν την συναντήσετε μόλις ανακαλύψει
ότι δεν έχετε τα ανάλογα οικονομικά 'προσόντα', θα σας εγκαταλείψει αυτή.
Αν ήδη έχετε μια σχέση με μια γυναίκα που ανήκει σε αυτό τον τύπο
σύντομα θα συνειδητοποιήσετε ότι όσα λεφτά και αν ξοδέψετε για αυτήν
το μόνο που θα έχει σαν αποτέλεσμα είναι την συνεχή αύξηση των απαιτήσεων της.
Ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένη.
Θα σας ζητάει τα ακριβότερα εστιατόρια , τα ακριβότερα ρούχα ,
ένα καινούργιο αμάξι , εξωτικές διακοπές κλπ κλπ κλπ!
Και εσείς αναρωτιέστε για το τι αισθάνεται αυτή η γυναίκα για σας!
Μπορεί να της αρέσετε , αλλά δυστυχώς για όλους τους λάθος
λόγους. Εάν λοιπόν δεν είσαστε σίγουροι γι αυτήν απλά σταματήστε την χρηματοδότηση
και ανακαλύψτε τότε τα πραγματικά της συναισθήματα για σας!!!

Η απογοητευμένη!
Ναι , ναι , μόλις χώρισε είτε από μια μακροχρόνια σχέση είτε από ένα δύσκολο γάμο.
Κρύβει μέσα της έντονα συναισθήματα εγκατάλειψης
πόνου και θυμού. Ψάχνει απεγνωσμένα έναν άντρα ,
οποιονδήποτε άντρα όχι ειδικά εσάς ,
για να της καλύψει το συναισθηματικό κενό
και τις πληγές της προηγούμενης σχέσης.
Θα σας πάρει μερικά ραντεβού να καταλάβετε ,
ότι συναισθηματικά είναι ασταθής και κυκλοθυμική αφού μάλλον δεν έχει ξεπεράσει
τον πρώην και ακόμα χειρότερα ότι τον συναντά που και που
σε μια προσπάθεια πιθανής επανασύνδεσης.
Η πιθανή κατάληξη μιας σχέσης με αυτόν το τύπο γυναίκας ;
Θα επιστρέψει στον πρώην ή θα σας εγκαταλείψει χαρακτηρίζοντας σας ανώριμο!
Και εσείς θα μείνετε μόνοι να αναρωτιέστε τι κάνατε λάθος.
Γιατί ;
Σύμφωνα με ψυχολόγους , το πρώτο άτομο με το οποίο σχετιζόμαστε μετά από τον χωρισμό μας
από μια μακρόχρονη σχέση θεωρείται ως 'μεταβατικό ' άτομο
και σχεδόν ποτέ η σχέση με αυτό το άτομο δεν εξελίσσεται σε μια ουσιαστική σχέση.
Σε αυτή την περίπτωση , αν μια γυναίκα που μόλις χώρισε πραγματικά σας ενδιαφέρει ,
τότε παραμείνετε φίλοι μαζί της για ένα διάστημα πριν περάσετε την σχέση σας σε αισθηματικό επίπεδο.
Δώστε της τον χρόνο να ξεπεράσει το παρελθόν
για να μπορεί να δοθεί στην μεταξύ σας σχέση
χωρίς τα βάρη και τα κατάλοιπα της προηγούμενης σχέσης.

Η βασίλισσα του δράματος!
Στην αρχή και αυτή φαίνεται μια χαρά.
Η πρώτη ένδειξη που θα πρέπει να σας χτυπήσει τον συναγερμό
είναι εάν μετά από δύο - τρία ραντεβού σας αποκαλύψει
ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσάς και ότι όλος ο κόσμος της στηρίζετε πάνω σας!
Η γυναίκα αυτή , με μαθηματική ακρίβεια
θα προσκολληθεί σε σας ,
θα εξαρτάται από σας και θα είναι χαμένη χωρίς εσάς και θα περιμένει τα πάντα από εσάς.

Αυτός ο τύπος γυναίκας έχει την τάση να δραματοποιεί τα πάντα.
Θα κλάψει με ασήμαντες αφορμές ,
θα δείχνει υπερβολικά ευτυχισμένη και ενθουσιασμένη με ασήμαντα πράγματα που θα κάνετε για αυτήν ,
θα σας πει ότι σας αγαπάει από την πρώτη εβδομάδα γνωριμίας σας και θα αναζητά συνεχώς
την προσοχή και την προστασία σας τονίζοντας σας
πως χωρίς εσάς η ζωή της δεν αξίζει!
Ποιο είναι το πρόβλημα ;
Η γυναίκα αυτή χρειάζεται την συνεχή προσοχή σας!
Μάλλον η ίδια δεν έχει μια καλή σχέση με τον εαυτό της
και η αυτοπεποίθηση της βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Δημιουργεί μια δραματική κατάσταση , αποφεύγοντας
έτσι να εκφράσει τις πραγματικές αιτίες της συμπεριφοράς της και την ανασφάλεια της.
Εάν αποφασίσετε να προχωρήσετε σε μια σχέση
με αυτό τον τύπο γυναίκας να είστε προετοιμασμένοι για μεγάλα ξεσπάσματα
και για ατέλειωτες δακρύβρεχτες στιγμές!
Μην προσπαθήσετε να την αλλάξετε γιατί η ίδια έχει βολευτεί με αυτή της την συμπεριφορά
και δεν πρόκειται ποτέ την αναθεωρήσει ούτε για εσάς αλλά ούτε για κανέναν.

Η στρατηγός!
Το μόνο που την ευχαριστεί και την καλύπτει είναι να δίνει διαταγές !
Πάντα σας επικρίνει για κάτι , πάντα απαιτεί κάτι και θέλει να έχει μονίμως τον έλεγχο στην σχέση. Ξαφνικά αισθάνεστε φαντάρος ξανά!
Ο τύπος αυτός γυναίκας , ζει και τρέφεται από τον έλεγχο.
Πως θα την καταλάβετε ;
Στο πρώτο ραντεβού θα αποφασίσει που θα πάτε ,
θα παραγγείλει για εσάς και θα ενοχληθεί εάν φέρετε αντιρρήσεις.
Οι ψυχολόγοι έχουν παρατηρήσει ότι ο τύπος αυτός γυναίκας είναι πολύ συνηθισμένος.

Σε πολλές περιπτώσεις τα χαρακτηριστικά της γυναίκας στρατηγού
παραμένουν σε λανθάνουσα κατάσταση μέχρι να βρουν
τις κατάλληλες συνθήκες για να βγουν στην επιφάνεια.
Η εξήγηση της συμπεριφοράς της εναπόκειται στο ότι είχε αναλάβει
τον ίδιο ρόλο και σε προηγούμενες τις σχέσεις ,
πράγμα που την οδηγεί να συμπεριφέρεται συστηματικά
με τον αέρα της εξουσίας και της δύναμης.
Μια άλλη εξήγηση είναι οι αποτυχημένες σχέσεις που μπορεί να είχε στο παρελθόν
να την ώθησαν να πάρει αυτή την πρωτοβουλία στα χέρια της
για να κάνει την καινούργια σχέση της όσο πιο πετυχημένη γίνεται.
Άλλος λόγος είναι το γυναικείο πρότυπο που είχε από την οικογένεια της.
Εάν η μητέρα της είχε τον αντρικό ρόλο στο σπίτι ,
εάν λάμβανε όλες τις αποφάσεις και εάν μεγάλωνε τα παιδιά βασιζόμενη μόνο στα δικά της πιστεύω και αρχές ,
τότε είναι επόμενο η κόρη να εξελιχθεί
σε μια γυναίκα αντίστοιχη με το πρότυπο της μητέρας της.
Αν ψάχνετε για μαμά ,
αυτή είναι η ιδανική γυναίκα για εσάς ,
εάν όχι όμως καλύτερα να προχωρήσετε στην επόμενη!

Η αυτοκαταστροφική!
Η γυναίκα αυτή είναι πόλος έλξης όλων των καταστροφικών σχέσεων!
Όλα τα πιθανά στραβά σε μια σχέση της έχουν συμβεί στο παρελθόν.
Βία ;
Την έχει ζήσει! Απάτη ; Την έχει ζήσει! Σχέση με παντρεμένο ; Την έχει κάνει!
Έχει την τάση να θυματοποιεί τον εαυτό της
και ευχαριστιέται όταν παίρνει κατανόηση , προσοχή , συμπάθεια και επιβεβαίωση από εσάς.

Θα σας διηγηθεί με λεπτομέρεια το σκοτεινό και πονεμένο της παρελθόν
το οποίο όσο πιο καταστροφικό τόσο το καλύτερο για αυτήν.
Δεν αναγνωρίζει κανένα λάθος στον εαυτό της.
Έχει την πεποίθηση ότι αυτή είναι σωστή και ότι όλοι οι άντρες τρελάθηκαν!
Δυστυχώς , δεν είστε κάτι διαφορετικό για αυτήν.
Είστε ακόμα ένας άντρας που θα την οδηγήσει στην καταστροφή !
Θα σας αναγκάσει να την οδηγήσετε στην καταστροφή
γιατί μόνο από τέτοιες καταστάσεις τρέφεται και υπάρχει.
Προσοχή λοιπόν.
Εάν δεν θέλετε να εμπλακείτε σε ένα ακόμα καταστροφικό σενάριο της ζωής της ,
φύγετε μακριά όσο ακόμα έχετε καιρό.
Πριν εμπλακούμε σε μια σχέση με ένα άλλο άτομο ,
είναι απαραίτητο να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε στοιχεία
του χαρακτήρα του που πιθανόν να δημιουργήσουν
προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις στο μέλλον.
Είναι λάθος να μπαίνουμε σε μια σχέση βιαστικά και χωρίς
να εξετάζουμε κάποια βασικά χαρακτηριστικά του άλλου ατόμου.
Οι προβληματικές καταστάσεις πάντα μας πληγώνουν ,
μας κουράζουν και μας εξαντλούν συναισθηματικά.
Καλό είναι λοιπόν να τις προλαβαίνουμε και να τις αποφεύγουμε! http://www.sxeseis.gr/magazine/342/%CE%A0%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B5.php?page=1

ΠΑΡ ιβ.3. Η ενάρετος γυνή είναι στέφανος εις τον άνδρα αυτής· η δε προξενούσα αισχύνην είναι ως σαπρία εις τα οστά αυτού.

ΠΑΡ ιδ.1. Αι σοφαί γυναίκες οικοδομούσι τον οίκον αυτών· η δε άφρων κατασκάπτει αυτόν δια των χειρών αυτής.

ΠΑΡ ιη.22. Όστις εύρηκε γυναίκα, εύρηκεν αγαθόν, και απήλαυσε χάριν παρά Κυρίου.

ΠΑΡ ιθ.14. Οίκος και πλούτη κληρονομούνται εκ των πατέρων· αλλ'η φρόνιμος γυνή παρά Κυρίου δίδεται.

ΠΑΡ κα.19. Καλήτερον να κατοική τις εν γή ερήμω, παρά μετά γυναικός φιλέριδος και θυμώδους.

ΕΦΕΣ ε.22. δεν εκτίσθη ο ανήρ δια την γυναίκα, αλλ’ η γυνή δια τον άνδρα….Αι γυναίκες υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, ως εις τον Κύριον· 23 διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. 24 Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. ...33 Πλήν και σείς οι καθ'ένα, έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως ας αγαπά ως εαυτόν· η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.

Α'ΤΙΜ β.9 Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα, ή χρυσόν, ή μαργαρίτας, ή ενδυμασίαν πολυτελή· 10 αλλά (το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν), με έργα αγαθά. 11 Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής·

ΤΙΤ β.4 δια να νουθετώσι τας νέας πρέπει να είναι φίλανδροι, φιλότεκνοι, 5 σώφρωνες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας, δια να μη βλασφημείται ο λόγος του Θεού.

Α'ΠΕΤ γ.1-6. Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινές απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, 2 αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. 3 Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, 4 αλλ' ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον. 5 Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες, αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν, εστόλιζον εαυτάς υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών. 6 Καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον· της οποίας σείς εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν.

Proverbs 21:9
κρεισσον οικειν επι γωνιας υπαιθρου η εν κεκονιαμενοις μετα αδικιας και εν οικω κοινω9κρεῖσσον οἰκεῖν ἐπὶ γωνίας ὑπαίθρου ἢ ἐν κεκονιαμένοις μετὰ ἀδικίας καὶ ἐν οἴκῳ κοινῷ. It is better to be living in an angle of the house-top, than with a bitter-tongued woman in a wide house.

Proverbs 21:19
κρεισσον οικειν εν γη ερημω η μετα γυναικος μαχιμου και γλωσσωδους και οργιλουκρεῖσσον οἰκεῖν ἐν γῇ ἐρήμῳ ἢ μετὰ γυναικὸς μαχίμου καὶ γλωσσώδους καὶ ὀργίλου. It is better to be living in a waste land, than with a bitter-tongued and angry woman.

Proverbs 25:24
κρεῖσσον οἰκεῖν ἐπὶ γωνίας δώματος ἢ μετὰ γυναικὸς λοιδόρου ἐν οἰκίᾳ κοινῇ. It is better to be living in an angle of the house-top, than with a bitter-tongued woman in a wide house.

Proverbs 27:15
σταγόνες ἐκβάλλουσιν ἄνθρωπον ἐν ἡμέρᾳ χειμερινῇ ἐκ τοῦ οἴκου αὐτοῦ, ὡσαύτως καὶ γυνὴ λοίδορος ἐκ τοῦ ἱδίου οἴκου. Like an unending dropping on a day of rain is a bitter-tongued woman.

ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 25, 23 καρδία ταπεινὴ καὶ πρόσωπον σκυθρωπὸν καὶ πληγὴ καρδίας γυνὴ πονηρά· χεῖρες παρειμέναι καὶ γόνατα παραλελυμένα ἥτις οὐ μακαριεῖ τὸν ἄνδρα αὐτῆς.

25, 25 μὴ δῷς ὕδατι διέξοδον μηδὲ γυναικὶ πονηρᾷ ἐξουσίαν. 26 εἰ μὴ πορεύεται κατὰ χεῖρά σου, ἀπὸ τῶν σαρκῶν σου ἀπότεμε αὐτήν.

26, 27 γυνὴ μεγαλόφωνος καὶ γλωσσώδης ὡς σάλπιγξ πολέμων εἰς τροπὴν θεωρηθήσεται, ἀνθρώπου δὲ παντὸς ψυχὴ ὁμοιότροπος τούτοις, πολέμου ἀκαταστασίαις τὴν ψυχὴν διαιτηθήσεται]

+Η θέση τής γυναίκας στο Χριστιανισμό

Κάποιοι εχθροί τής Χριστιανικής πίστης, στην απελπισμένη τους προσπάθεια να βρουν κάτι τρωτό στην τελειότητα τού Χριστιανικού δόγματος, διαστρέφουν λόγια τής Αγίας Γραφής και τών αγίων, για να υποστηρίξουν ότι δήθεν η Χριστιανική πίστη υποβιβάζει τη γυναίκα. Το αρχείο αυτό λοιπόν, γράφτηκε για να δώσει μια απάντηση σε παρόμοιες διαστροφές τής αλήθειας, γύρω από το γυναικείο φύλο.

Η γυναίκα συμβολίζει την αγία Εκκλησία και ο άνδρας το Χριστό. Όπως η Εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και η γυναίκα οφείλει να ακούει τον άνδρα και να μην τον περιφρονεί. Βεβαίως αυτό δεν είναι κάθολου υποβιβαστικό για τη γυναίκα, διότι ο άνδρας ΧΡΩΣΤΑΕΙ να την αγαπάει όπως ακριβώς ο Χριστός αγαπάει την Εκκλησία. Κι ας μην ξέχναμε ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για την Εκκλησία. Η Αγία Γραφή γράφει σχετικά: «οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτων, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής... ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά.» (Εφεσίους 5/ε΄ 25, 28 )

Ο Απόστολος των εθνών προτρέπει: «Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας και μη πικραίνεσθε προς αυτάς.» (Προς Κολασσαείς 3/γ 19) Αλλά και ο απόστολος Πέτρος λέει ότι οι άνδρες πρέπει να απονέμουν τιμή στις γυναίκες, οι οποίες είναι πιο ευαίσθητες (Α΄ Πέτρου 3/γ 7).

Ο άνδρας είναι η «κεφαλή» της γυναίκας του. Το να είναι κάποιος κεφαλή, δεν δηλώνει εξουσία ή αξία στη Χριστιανική Εκκλησία. Είναι θέμα ευθύνης, πολύ μεγάλης μάλιστα. Σε ένα σπίτι, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να φροντιστούν από έναν, για να διατηρηθεί η ειρήνη στην οικογένεια. Ο Θεός επιλέγει τον άνδρα ως κεφαλή τής οικογένειας, επειδή ο Χριστός, στον οποίον υποτάσσεται η Εκκλησία, ήρθε στη γη ως Θεανδρικό πρόσωπο. Αν τηρηθεί αυτό ενώ ο άνδρας σέβεται τη γυναίκα του και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για εκείνη, η ειρήνη τού σπιτιού είναι πλήρης και κανείς απολύτως δεν αδικείται. Ο άνδρας έχει την ευθύνη των αποφάσεων, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να αγαπάει τη γυναίκα του περισσότερο από τον εαυτό του και οφείλει ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΝ, ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΑΚΟΜΑ, για να την ευχαριστήσει. Η λήψη αποφάσεων, δεν είναι προνόμιο για τους Χριστιανούς. Είναι ΕΥΘΥΝΗ.

Επίσης το ότι ο Αδάμ προηγήθηκε από την Εύα, ως Θεανδρική εικόνα τού Χριστού, υπενθυμίζεται από το ότι η κεφαλή της γυναικός είναι ο άνδρας. Και ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι όταν η γυναίκα «αυθεντεί ανδρός» και φέρεται ανώριμα κι εγωιστικά, μπορούν να υπάρξουν σοβαρές συνέπειες, όπως η πτώση των Πρωτόπλαστων (βλ. Α΄ Προς Τιμόθεον 2/β΄ 13-14). Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον άνδρα. Η γυναίκα είναι πιο συναισθηματική από τον άνδρα, και ενεργεί βάσει συναισθημάτων πιο συχνά από τον άνδρα. Οι αποφάσεις λοιπόν τού άνδρα, συστήνονται ως πιο ορθολογικές.

Η φράση «η δέ γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» συζητείται αρκετά. Είναι λοιπόν ανάγκη να αποκαλύψουμε ότι το πρώτο μέρος του στίχου λέει: «πλην και υμείς οι καθ' ένα έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως αγαπάτω ως εαυτόν...» Ξεκαθαρίζουμε ότι η φράση «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» μιλάει για σεβασμό. Είναι αυτονόητο! Καμμία γυναίκα δεν φοβάται νοσηρά τον άνδρα που την αγαπάει μέχρι θανάτου, αλλά τον σέβεται.

Οι γυναίκες μπορούν να ανεβούν το πρώτο «σκαλί» της ιεροσύνης, δηλαδή μπορούν να γίνουν διάκονοι. Σύμφωνα όμως με την Ιερά Παράδοση (συμπεριλαμβανομένης και της Καινής Διαθήκης: Α΄ Κορ. 14/ιδ 34-35, Α΄ Τιμ 2/β 12), οι γυναίκες δεν γίνονται πρεσβύτεροι και επίσκοποι. Κι αυτό γιατί ο Χριστός ήρθε στη γη με Θεανδρική φύση. Έτσι, επειδή ο ιερέας είναι στη Θεία Λειτουργία ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, πρέπει να είναι άνδρας. Ο ιερέας, ο οποίος προσφέρει την αναίμακτη θυσία στη Θεία Λειτουργία, είναι εικόνα του μέγα αρχιερέα Χριστού, ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του ως θυσία (Πρός Εβραίους 8/η΄ 1-3). Αν ερχόταν ως γυναίκα ο Χριστός, ιερείς θα ήταν ΜΟΝΟ οι γυναίκες. Ο κανονισμός αυτός του Χριστιανισμού δεν δηλώνει ότι οι άνδρες είναι εκ φύσεως καλύτεροι από τις γυναίκες. Εξάλλου η ιεροσύνη των πρεσβυτέρων και των επισκόπων είναι ένας από τους πάρα πολλούς τρόπους να υπηρετήσει κανείς τον Κύριο.

Μάλιστα θα θέλαμε να αναφέρουμε παρενθετικά ότι από τα Ευαγγέλια γνωρίζουμε πλήθος μαθητριών του Κυρίου. Τέτοιες ήταν η Ιωάννα του Χουζά (Κατά Λουκάν 8/η 3), η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή (Κατά Ματθαίον 27/κζ 56), η Μαρία η Μαγδαληνή (Κατά Μάρκον 16/ιστ 9), οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα (Κατά Λουκάν 10/ι 38-39), η Μαρία του Κλωπά (Κατά Ιωάννην 19/ιθ 25), η Σαλώμη--όχι η χορεύτρια (Κατά Μάρκον 15/ιε 40) και η Σουσσάνα (Κατά Λουκάν 8/η 3).

Η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι σαφής και δίκαια, για τη σχέση ΙΣΟΤΗΤΑΣ μεταξύ των δύο φύλων. Και να θυμίσουμε, ότι μετά από τον ίδιο τον Θεό, η Χριστιανική πίστη τιμά την Παναγία, ως το δεύτερο σε εξουσία ον στο σύμπαν. Και η Παναγία είναι ΓΥΝΑΙΚΑ!

Η Ιεροσύνη δεν είναι ένα εκκλησιαστικό επάγγελμα, ούτε έχει τυπικό ή εθιμικό χαρακτήρα. Πρόκειται για Μυστήριο θεσμοθετημένο από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, δοσμένο από Εκείνον μόνο στους Αποστόλους και στους συνεχιστές του έργου τους Άνδρες-Κληρικούς. Το γιατί δόθηκε αυτή η δυνατότητα μόνο στο ανδρικό φύλο, ερμηνεύεται ανθρωπίνως ως οφειλόμενο σε λόγους καθαρά πρακτικούς και βιολογικούς. Ο Άνθρωπος, άλλωστε, καλείται με πίστη – εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον να δέχεται και να ζει τις θείες αλήθειες και ενέργειες. Το γεγονός αυτό όμως δεν αφαιρεί από την αξία της γυναίκας ως προσώπου. Η δυνατότητα άλλωστε της αγιότητας υπάρχει ελεύθερα και ισότιμα και στα δύο φύλα. Ας μην ξεχνάμε και το εξής: Το σώμα έχει πολλά μέλη και το κάθε μέλος έχει τη δική του αποστολή, η οποία με την αξία και τη μοναδικότητά της συμβάλλει στη γενική αρμονία.

http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/viewtopic.php?t=1314&start=10

Γεωργία: μητέρα και τροφός των άλλων τεχνών

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

  … Ξενοφώντος «Οικονομικός»: «έοικε γαρ η επιμέλεια αυτής είναι άμα τε ηδυπάθεια τις και οίκου αύξησις και σωμάτων άσκησις εις το δύνασθαι όσα ανδρί ελευθέρω προσήκει», δηλαδή, η γεωργία είναι πηγή τέρψεως και της περιουσίας αύξηση και του σώματος άσκηση, ώστε να μπορεί το σώμα να κάνει όσα αρμόζουν σ’ έναν άνθρωπο ελεύθερο, διότι «των σωμάτων θηλυνομένων και αι ψυχαί πολύ αρρωστότεραι γίγνονται».

…Και ωραίος είναι ο λόγος εκείνου που είπε πως η γεωργία είναι των άλλων τεχνών μητέρα και τροφός. Διότι, αν η γεωργία πάει καλά, καλά πηγαίνουν και οι άλλες τέχνες όπου, αντιθέτως, η γη, κατ’ ανάγκην, μείνει χέρσα, εκεί σχεδόν σβήνουν και «άπασαι» οι άλλες τέχνες… στεριανές και θαλασσινές».

… (Είχα διαβάσει το εξής, δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο. «Αν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος να επιμηκύνεις την παρουσία των νέων στα θρανία». «Σκοτώνονται» σήμερα τα παιδιά μας για να μαζέψουν «χαρτιά». Γιατί; Για να τα κερδίσουν οι Ευρωπαίοι, να φύγουν στην Γερμανία που λεηλατεί τα καλύτερα μυαλά της πατρίδας μας. Τα ωραιότερά τους χρόνια, που όλες οι πνευματικές και σωματικές τους δυνάμεις είναι στην «καλύτερή τους ώρα», τα περνούν στα σπουδαστήρια. Γεγονός με οδυνηρότατες συνέπειες και στο μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα, το δημογραφικό).

Ας γνωρίζουμε ότι η κατοχή γης, η ιδιοκτησία τονώνει το εθνικό αίσθημα, λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την πατρίδα. Η γη γεννά δεσμούς που κινούν και αφυπνίζουν τον άνθρωπο. Όταν μιλάμε για φιλοπατρία, μιλάμε και για αγάπη στο γεννοτόπι μας, του χώματος που μας ανέστησε. (Είμαστε «γέννημα και θρέμμα» της τάδε περιοχής).

Τα λιοντάρια του 1940 ήταν αγροτόπαιδα, σκληροτράχηλοι δουλευτάδες της γης, πολέμησαν και νίκησαν γιατί υπερασπίζονταν τα οργωμένα χωράφια τους και όχι τον κοπανιστό «αέρα» του ρετιρέ μιας πολυκατοικίας. «Η γη» λέει ο Σωκράτης, «παρακινεί σημαντικά τους γεωργούς να υπερασπίζουν ένοπλοι τη χώρα, γιατί παράγει τους καρπούς της στο ύπαιθρο, ώστε να τους παίρνει εκείνος που νικά»...

«Ούτω και τα ήθη γενναιοτάτους τους αυτή συνόντας η γεωργία έοικε παρέχεσθε». Η γεωργία διαμορφώνει ευγενέστατο το ήθος των ανθρώπων, που απασχολούνται μ’ αυτή.

Πλην της φιλοπατρίας, η γεωργία εξευγενίζει τον άνθρωπο, τον οπλίζει με υπομονή, καρτερία, γενναιότητα. Βλέπει ο άνθρωπος το θαύμα της κτίσης, ταπεινώνεται, κοπιάζει, μοχθεί και, όταν έρθει ο καρπός, χαίρεται και καμαρώνει. Μία αιτία της τωρινής απιστίας και της αλαζονείας είναι και η απομάκρυνσή μας από τη γη. Μες στις φωσφορίζουσες τσιμεντουπόλεις θαυμάζουμε τα έργα των χειρών μας, τα εφήμερα και πομπώδη, χάσαμε τα «καλά λίαν» έργα του Θεού.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον λόγο του «Εις ανδριάντας» σημειώνει: «Άπαν ασελγείας είδος εξελήλαται, πολλή δε πανταχού ανθεί η σωφροσύνη. Το δε αίτιον, επίπονος εστίν αυτοίς ο βίος, και διδασκαλείον της αρετής και της σωφροσύνης έχουσι την γης εργασίαν και τέχνην μετιόντες, ην προ των άλλων απασών ο Θεός εις τον βίον εισήγαγε τον ημέτερον». (ομιλ. ΙΘ’, Ι, ΕΠΕ 32, 578). Δηλαδή: «Κάθε είδους ασέλγειας έχει απομακρυνθεί και παντού στις αγροτικές περιοχές ανθεί η σωφροσύνη. Και η αιτία είναι η κουραστική ζωή των γεωργών και ως σχολείο της αρετής και της αγνότητας έχουν την καλλιέργεια της γης και ασκούς την τέχνη, που ο Θεός εισήγαγε στη ζωή πριν απ’ όλες, δηλαδή την γεωργία».

Η εργασία στο χωράφι σε καταπονεί μεν, αλλά νιώθεις την χαρά της εργασίας. …Η γεωργική τέχνη εξάλλου, λέει ο Σωκράτης, δεν χρειάζεται πτυχία και «η γη; Το ξέρουν όλοι, ευεργετεί όσους την ευεργετούν». (20, 14). … http://aktines.blogspot.gr/2016/02/blog-post_18.html

Όλα ωραια τα ανωτέρω αλλά δυστυχως η επιστήμη περιόρισε τους αγρότες, στα ανεπτυγμένα κράτη, στο 3% του πληθυσμου! Τόσο λίγοι παράγουν τόσα πολλά! Και να θέλει κάποιος να γίνει αγρότης δεν μπορει. Οι θέσεις είναι λίγες και προηγουνται οι γηγενεις. Περισσότερα για το θαυμα του 3%:

https://onedrive.live.com/view.aspx?cid=b0da98fb5a524cc6&page=view&resid=B0DA98FB5A524CC6!56184&parId=B0DA98FB5A524CC6!53262&authkey=!AiZ86GeMJF36r-M&app=Word

+ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

(ΕΠΙΛΟΓΗ ΟΣΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΖΩΗ)

Ο Ισραήλ όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοί του λαοί παρουσιάζει μεγάλο αριθμό γιορτών που δε σχετίζονται πάντοτε με την καθαυτό λατρευτική του ζωή. Πρόκειται κυρίως για οικογενειακές ή φυλετικές γιορτές που επισημαίνουν διάφορα γεγονότα, όπως ο απογαλακτισμός του παιδιού (Γεν. 21,8), ο γάμος ενός ατόμου (Γεν. 29,22 κ.εξ.) ή ακόμη και ο θάνατος (Γεν. 23,2, Β΄ Βασ. 1, 11-12, 17 κ.εξ.). Η αγροτική ζωή έδινε συχνά την ευκαιρία στο λαό να χαρεί και να γιορτάσει με διάφορες εκδηλώσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το κούρεμα των ζώων (Γεν. 38, 12, Α΄ Βασ. 25, 2-38, Β΄ Βασ. 13, 23-29). Όπως θα δούμε και στη συνέχεια οι τρεις βασικές γιορτές του Ισραήλ συνδέονται με τη ζωή των αγροτών ή των βοσκών. Ακόμη διάφορα γεγονότα της δημόσιας ζωής γίνονταν αφορμή για να γιορτάσουν με τραγούδια και χορούς. Η ενθρόνιση ενός βασιλιά, πχ. συνοδευόταν από ανάλογες εκδηλώσεις...

Το Πάσχα γιορτάζεται όταν υπάρχει πανσέληνος, τον πρώτο μήνα της χρονιάς, την άνοιξη. Από τις 10 του μήνα κάθε οικογένεια διαλέγει ένα αρσενικό και άρτιο πρόβατο ενός έτους, που το θυσιάζουν στις 14 του μήνα μετά τη δύση του ήλιου. Με το αίμα του ραντίζουν τους παραστάτες της πόρτας του σπιτιού. Το ζώο στη συνέχεια πρέπει να ψηθεί και να καταναλωθεί όλο την ίδια νύχτα που έχει πανσέληνο. Δεν πρέπει να σπάσουν τα κόκαλά του και αν τυχόν μείνουν υπολείμματα του κρέατος αυτά πρέπει να καούν. Το δείπνο περιέχει ακόμη πικρά χόρτα και άζυμο ψωμί. Όσοι συμμετέχουν στο δείπνο πρέπει να είναι ντυμένοι σαν ταξιδιώτες. Στην περίπτωση που η οικογένεια έχει λίγα μέλη, πηγαίνει να δειπνήσει σε γείτονες. Στο δείπνο αυτό έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν σκλάβοι και ξένοι μόνο εάν αυτοί έχουν περιτμηθεί.

Την επόμενη μέρα, δηλαδή τη 15η, αρχίζει η γιορτή των Αζύμων. Οι πιστοί απομακρύνουν όλο το ψωμί που έγινε με μαγιά και για επτά μέρες δεν τρώνε παρά μόνο άζυμο ψωμί. Την πρώτη και τελευταία μέρα του διαστήματος αυτού δεν εργάζονται και συμμετέχουν σε μια θρησκευτική σύναξη.

Το Δευτερονόμιο μας δίνει μερικές ακόμη πληροφορίες, που διαφοροποιούν λίγο όσα αναφέραμε πιο πάνω (Δευτ. 16, 1-8). Σύμφωνα μ’ αυτές το ζώο πρέπει να θυσιαστεί κατά τη δύση του ήλιου και όχι στο σπίτι του καθενός, αλλά στο ναό του Γιαχβέ στην Ιερουσαλήμ, όπου μαζεύονται όλοι οι πιστοί, τρώνε το θυσιασμένο ζώο και την επόμενη μέρα επιστρέφουν στα σπίτια τους.
Αναφορά στα Άζυμα έχουμε ακόμη σε δυο θρησκευτικά ημερολόγια (Έξ. 23,115, 34,18), όπου δεν γίνεται καμία μνεία του Πάσχα. Η ιδιαιτερότητα του Δευτερονομίου έγκειται στο ότι μετατρέπει τη γιορτή του Πάσχα από οικογενειακή σε προσκυνηματική γιορτή. Αυτό συνέβη γιατί το Δευτερονόμιο πιστεύει στη μοναδικότητα του τόπου λατρείας, ότι δηλαδή μόνο στο ναό της Ιερουσαλήμ πρέπει κανείς να λατρεύει το Θεό. Με τον τρόπο αυτό και επειδή οι δυο γιορτές ακολουθούν η μια την άλλη, γίνονται και οι δυο προσκυνηματικές και ουσιαστικά εννοούνται ως μια ενιαία γιορτή.

Από πού όμως προέρχεται η γιορτή του Πάσχα; Πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για ιεροτελεστία που σχετίζεται με τη ζωή των βοσκών. Είναι μια θυσία που προσφέρεται από νομάδες ή ημινομάδες, όπου δεν είναι απαραίτητη η παρουσία ιερέα και δε χρησιμοποιείται θυσιαστήριο. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η χρησιμοποίηση του αίματος του ζώου για να απομακρυνθούν δυνάμεις που προκαλούν το κακό ( Έξ. 12,23) και να διαφυλαχτούν τα κοπάδια.
Σε κάθε περίπτωση το Πάσχα είναι μια αρχαία γιορτή και προέρχεται από την εποχή που οι Ισραηλίτες ζούσαν ακόμη ως ημινομάδες. Υπάρχει σίγουρα και πριν από την έξοδο από την Αίγυπτο αφού γνωρίζουμε ότι οι Εβραίοι βγήκαν στην έρημο για να γιορτάσουν το Πάσχα (Έξ. 5,1).

Τα Άζυμα, όπως φανερώνει και η λέξη, είναι ψωμιά για την παρασκευή των οποίων δε χρησιμοποιήθηκε μαγιά. Η ομώνυμη γιορτή άρχιζε με το θερισμό του κριθαριού (Δευτ. 16,9). Για επτά συνεχείς μέρες έτρωγαν ψωμί φτιαγμένο από καινούργιους μόνο σπόρους εκείνης της σοδειάς. Η γιορτή συμβολίζει μια καινούργια αρχή και έχει τον χαρακτήρα της προσφοράς των πρώτων καρπών (Λευιτ. 23,9-14). Όμως η πραγματική γιορτή που συνδέεται με τη συγκομιδή σιτηρών είναι η γιορτή των Εβδομάδων. Η περίοδος δηλαδή της συγκομιδής των σιτηρών αρχίζει με την γιορτή των Αζύμων και τελειώνει με τη γιορτή των Εβδομάδων.

Η γιορτή των Αζύμων άρχισε να λατρεύεται μετά τη μόνιμη εγκατάσταση των Εβραίων στη γη Χαναάν για τον απλούστατο λόγο ότι για να γιορταστούν τα Άζυμα χρειάζεται να γίνει συγκομιδή δημητριακών η οποία ήταν δυνατό να γίνει μετά την κατάληψη μέρους τουλάχιστον της Χαναάν από τους Εβραίους.
Αντίστοιχη γιορτή που να συνδέεται με το θερισμό των δημητριακών είχαν και οι Χαναναίοι και θεωρείται πιθανόν ο Ισραήλ να δέχτηκε μια σχετική επίδραση στη λατρευτική του ζωή. Δυο στοιχεία της γιορτής αυτής όμως θεωρούνται καθαρά στοιχεία ισραηλιτικά : η σύνδεση της γιορτής με το Σάββατο και η διάρκεια της λατρείας για επτά μέρες.

Τα Άζυμα ως αγροτική γιορτή δεν είχε καθορισμένη ημερομηνία γιατί συνδεόταν όπως είπαμε με τη συγκομιδή. Ως μήνας γιορτασμού θεωρείται ο Αβίβ κατά τη διάρκεια του οποίου τα σιτηρά ήταν έτοιμα για θερισμό.
Είδαμε ότι το Πάσχα γιορταζόταν τον ίδιο μήνα με τα Άζυμα και μάλιστα όταν είχε πανσέληνο. Η μεταρρύθμιση του Ιωσία, με τα θεολογικά δεδομένα της, συνένωσε τις δυο γιορτές και έκανε και το Πάσχα προσκυνηματική γιορτή. Συνέπεια της αλλαγής αυτής ήταν να γιορτάζονται και τα Άζυμα την ίδια ημερομηνία με το Πάσχα που είχε δική του καθορισμένη ημερομηνία. Αυτό ακριβώς μας πληροφορεί και το Λευιτ. 23,5-8.

Σε όλες τις παραδόσεις, τα Άζυμα (Έξ. 23,15, 34,18, Δευτ. 16,3) ή το Πάσχα (Δευτ. 16,1 και 6) ή το Πάσχα και τα Άζυμα (Έξ. 12,23-27 και 39 J, Έξ. 12,12-13 και 17 Ρ) συνδέονται με την έξοδο από την Αίγυπτο. …

Η δεύτερη μεγάλη ετήσια γιορτή που συνδέεται με θερισμό και πιο συγκεκριμένα με το θερισμό του σιταριού (Έξ. 34,22), είναι η γιορτή των Εβδομάδων. Ονομάζεται έτσι γιατί γιορτάζεται επτά εβδομάδες μετά τη γιορτή των Αζύμων. Η γιορτή των Εβδομάδων κλείνει τον κύκλο των εργασιών για το θερισμό των δημητριακών τον οποίο ανοίγει η γιορτή των Αζύμων, όπως είδαμε πιο πάνω, με το θερισμό του κριθαριού. 

Στο Λευιτικό (Λευιτ. 23,15-21) διαβάζουμε σχετικά : «Θα μετρήσετε επτά πλήρεις εβδομάδες από την επόμενη του Σαββάτου εκείνου κατά το οποίο θα φέρετε το δεμάτι για να το προσφέρετε…στον Κύριο. Θα μετρήσετε πενήντα μέρες ως την επόμενη του έβδομου Σαββάτου και τότε θα προσφέρετε στον Κύριο αναίμακτη θυσία από σιτηρά». Ακολουθούν θυσίες ζώων, ενώ «ο ιερέας με ειδική τελετουργική κίνηση προσφέρει δυο αρνιά με τα ψωμιά της πρώτης σοδιάς στον Κύριο για τους ιερείς». Ακολουθεί ιερή σύναξη ενώ οι πιστοί δεν ασχολούνται με καμιά χειρονακτική εργασία.

Πρέπει λοιπόν να περάσουν πενήντα μέρες από τα Άζυμα για να έρθει η γιορτή των Εβδομάδων η οποία στα ελληνικά ονομάζεται Πεντηκοστή. Τις πρώτες αναφορές στην ελληνική ονομασία της γιορτής τις έχουμε στο Β΄ Μακ. 12, 31-32 και Τωβ. 2,1.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο της γιορτής αυτής ήταν η προσφορά δυο ένζυμων άρτων σε αντίθεση με την προσφορά άζυμων άρτων που συνδέεται με τη ζωή του λαού στην έρημο. Η χρησιμοποίηση ένζυμου άρτου συνδέεται με τη μόνιμη εγκατάσταση του λαού στη γη Χαναάν.

Δεν υπάρχουν πληροφορίες στην Καινή Διαθήκη για το πότε άρχισε να γιορτάζεται η γιορτή των Εβδομάδων. Στο βιβλίο της Εξόδου 23,16, 34,22 αναφέρεται μαζί με τις άλλες σημαντικές γιορτές, δηλαδή τα Άζυμα και τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Και αυτή η γιορτή συνδέθηκε με τη σωτηρία του λαού του Θεού. Ο Ισραήλ πιστεύει πως είναι μια γιορτή κατά την οποία οι πιστοί θυμούνται τη διαθήκη που έκλεισε ο Θεός μαζί τους στο Σινά.

Στο βιβλίο των Ιωβηλαίων γίνεται σύνδεση της γιορτής με όλες τις συμφωνίες που έκλεισε ο Γιαχβέ με το λαό του από τη εποχή του Νώε μέχρι το Σινά. Η κοινότητα του Κουμράν που χρησιμοποιούσε για τον εαυτό της τον όρο κοινότητα της Καινής Διαθήκης γιόρταζε τη γιορτή αυτή ως την πιο σπουδαία από τις γιορτές. Αντίθετα, στον ορθόδοξο Ιουδαϊσμό η γιορτή των Εβδομάδων είχε δευτερεύουσα σημασία. Στη Μισνά δεν υπάρχει ειδική ενότητα γι’ αυτήν, όπως υπάρχει για τις άλλες γιορτές. Μόνο από το 2ο αι. μ.Χ. και εξής οι ραββίνοι δέχονται πως η Πεντηκοστή γιορτάζεται για να θυμάται ο λαός του Θεού την παράδοση των δέκα εντολών στο Μωυσή στο όρος Σινά.
Η χριστιανική γιορτή της Πεντηκοστής είχε από την αρχή μια τελείως διαφορετική σημασία. Σύμφωνα με το Πράξ. κεφ 2 συνδεόταν με την έκχυση του Αγίου Πνεύματος και την εξάπλωση της εκκλησίας σε όλο τον κόσμο. Είναι προφανές πως για τη γιορτή αυτή δεν υπάρχει καμιά σχέση με την αντίστοιχη του Ισραήλ. 

Η Τρίτη στη σειρά από τις μεγάλες γιορτές του αρχαίου Ισραήλ είναι η Σκηνοπηγία. …Τα αρχαία κείμενα δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία όσον αφορά το χαρακτήρα της γιορτής. Πρόκειται για μια αγροτική γιορτή της συγκομιδής των καρπών (Έξ. 23,16). Αφού τελειώσει η συγκομιδή των τελευταίων καρπών, αφού βγάλουν το λάδι από την ελιά και στύψουν τα σταφύλια, ευχαριστούν το Θεό για τα αγαθά που τους πρόσφερε.

Ο κόσμος χαιρόταν ιδιαίτερα αυτή τη γιορτή. Σύμφωνα με το βιβλίο των Κριτών ( 21,19,21) οι αποδεκατισμένοι Βενιαμινίτες απήγαγαν τις νεαρές κοπέλες από τη Σηλώ που είχαν βγεί στα αμπέλια και χόρευαν για τη γιορτή του Γιαχβέ. Η Μισνά (Taanith IV, 8) κατά πάσα πιθανότητα παραδίδει μια πολύ παλιά παράδοση σύμφωνα με την οποία νέες κοπέλες της Ιερουσαλήμ έβγαιναν με άσπρα φρεσκοπλυμένα ρούχα και πήγαιναν στα αμπέλια και χόρευαν και τραγουδούσαν. Αυτό πρέπει να γινόταν κατά τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Αλλά και την εποχή της Π. Διαθήκης η γιορτή γιορταζόταν με διασκέδαση και χορό. Πολλά ευσεβή και σημαντικά μέλη της κοινότητας χόρευαν και τραγουδούσαν στα υπόστεγα του ναού κρατώντας αναμμένους πυρσούς.

Η γιορτή, όπως και οι προηγούμενες διαρκούσε επτά μέρες. Οι πιστοί πήγαιναν για προσκύνημα στο ναό στην Ιερουσαλήμ και έμεναν σε καλύβες που έφτιαχναν πρόχειρα με κλαδιά και φύλλα δέντρων.

Στον Έσδρα γίνεται η σύνδεση της γιορτής με την εποχή που ο λαός ζούσε στην έρημο, μετά την έξοδο από την Αίγυπτο (Έσδρ. 8,13.18). Για μια ακόμη φορά η επέμβαση του Γιαχβέ στην ιστορία για τη σωτηρία του Ισραήλ δίνει τη δυνατότητα να συνδεθεί και αυτή η γιορτή με την αρχή της λατρείας και της ιστορίας του λαού του Θεού.

Η γιορτή της Σκηνοπηγίας γιορταζόταν στην αρχή του έτους, δηλαδή το φθινόπωρο (Έξ. 23,16). Επειδή ήταν και αυτή αγροτική γιορτή, συγκομιδής, η ημερομηνία της δεν ήταν ακριβώς καθορισμένη και εξαρτιόταν από το χρόνο ωρίμανσης των καρπών. Λίγο πριν ή λίγο μετά την αρχή του έτους. Ακριβής ημερομηνία δίνεται στο Λευιτικό (Λευιτ. 23,34, πρβλ. Αριθ. 29,12). Η γιορτή άρχιζε στις 15 του έβδομου μήνα του έτους της άνοιξης και διαρκούσε επτά μέρες στις οποίες προστέθηκε και μια όγδοη κατά την οποία έκλεινε η γιορτή. Η ίδια ημερομηνία αναφέρεται και στον Ιεζεκιήλ (Ιεζ. 45,25). Και αυτή η γιορτή άρχισε να γιορτάζεται στον Ισραήλ μετά τη μόνιμη εγκατάσταση στη γη Χαναάν και συνδέεται προφανώς με τη συνήθεια που είχαν οι χωρικοί να στήνουν στο χώρο της δουλειάς, στα αμπέλια κυρίως, καλύβες από κλαδιά για να προφυλαχθούν από τον καιρό. …
http://www.ecclesia.gr/greek/HolySynod/commitees/liturgical/h_symposio_eisigisi5.html

+Πως να γνωρίσουμε τον εαυτό μας

Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, και να καταλάβομε ποιοι είμαστε, αποτελεί την επιστήμη των επιστημων και την πιο μεγάλη σοφία. Πιο χρήσιμη και ωφέλιμη είναι η γνώση του εαυτού μας, παρά οι γνώσεις της αστρονομίας, των μαθηματικών, της Ιατρικής. Γιατί αυτές εξαντλούνται στην παρούσα ζωή. Ενώ η αυτογνωσία έχει προεκτάσεις και στη μέλλουσα.

Για τον υψηλό αυτό σκοπό χρειάζεται σκληρός αγώνας, οξυτάτη παρατηρητικότητα, πολλή προσευχή και ενίσχυση Θεού. Πρέπει να εισχωρήσουμε με το νου μέσα στην καρδιά μας και να εξετάσουμε προσεκτικά το είναι μας. Όσο καλύτερα γνωρίζουμε την ψυχή μας, τον έσω άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα γνωρίσουμε τον Κύριο, γιατί διαπιστώνοντας το μεγαλείο και την ανωτερότητα της ψυχής, απαιτούμε καθαρότερα την επίγνωση της άπειρης και ασύλληπτης μεγαλοσύνης του Θεού.

Αν θέλουμε να μάθουμε ποιοι είμαστε, ας πάρουμε πρώτα - πρώτα ένα καθρέφτη και να κοιτάξουμε μέσα τον εαυτό μας. Αυτό που βλέπουμε, ο "άλλος" άνθρωπος του καθρέφτη, από τι αποτελείται; Από χώμα και νερό! Όσο επίσημοι και πλούσιοι ή άρχοντες ή σοφοί κι αν είμαστε δεν αξίζουμε περισσότερο από ένα πήλινο αγγείο. Ένα πτώμα είμαστε ουσιαστικά, μια εικόνα με λίγο χρώμα και κίνηση, που μας δάνεισε η ζωή για λίγα χρόνια. Κι έπειτα; Ξαναγινόμεθα πτώμα και χώμα. Αυτοί είμαστε ως προς το σώμα. Αλλά και ως προς το πνεύμα, αν βγάλουμε το Θεό και τη Χάρη Του, δεν είμεθα παρά φίλοι της ματαιότητας, εχθροί της δικαιοσύνης, καταφρονητές της αλήθειας, κληρονόμοι της κολάσεως. Από κάθε άποψη, δηλαδή, είμαστε πλάσματα ταλαίπωρα και αξιοθρήνητα.

Ο πιο μεγάλος ηρωισμός και η πιο θαυμαστή γενναιοφροσύνη βρίσκονται στην ταπεινή αναγνώριση της μηδαμινότητάς μας. Αυτή, άλλωστε, είναι η αρχή της λυτρώσεως από πολλά πάθη και ελαττώματα.

Τον μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει ο ασθενής που δεν γνωρίζει την αρρώστια του. Όσοι έχουν χάσει τα λογικά τους, πάσχουν από την πιο σοβαρή ασθένεια. Μα δεν το καταλαβαίνουν ούτε θλίβονται γι αυτό, αλλά τους βλέπεις να γελούν και να χαίρονται, με τρόπο που σε κάνει να κλαις. Μήπως όμως δεν μοιάζουν σ' αυτούς και όσοι, τάχα λογικοί, άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και τη φύση τους και τον προορισμό τους;

Το κακό, αγαπητοί αδελφοί, δεν είναι έξω από μας. Μέσα μας είναι. Γι αυτό δύσκολα θεραπευόμαστε, επειδή δεν βλέπουμε την αρρώστια μας. Πληγές που δεν φαίνονται και Αμαρτίες που δεν αναγνωρίζονται, δεν διορθώνονται.

Κάποτε ο βασιλιάς Θεοδόσιος ο Μέγας πρόσταξε κι έβαλαν το θρόνο του στην ακροθαλασσιά. Ύστερα κάθισε εκεί όπως και στο παλάτι, μπροστά στους άρχοντες και τους αξιωματούχους, και είπε δυνατά για να ακούσουν όλοι:

- Θάλασσα, με τη δύναμη και την εξουσία που έχω, σε διατάζω να μην προχωρήσεις πέρ' από τα όριά σου και να μην βρέξεις το θρόνο μου!

Οι άρχοντες απορούσαν με όσα έβλεπαν και άκουγαν, γιατί δεν καταλάβαιναν τι σκοπό είχε ο βασιλιάς. Δεν πέρασε όμως πολλή ώρα, κι ένα δυνατό κύμα, που ήρθε ξαφνικά, όχι μόνο το θρόνο έβρεξε, μα και το βασιλιά έκανε μούσκεμα από το κεφάλι ως τα ποδιά. Τότε ο σοφός Θεοδόσιος νουθέτησε τους ακροατές του:

- Ας μάθουν όλοι, πως η δύναμη των κοσμικών βασιλέων είναι πρόσκαιρη και μάταιη. Αιώνιος και αληθινός Βασιλιάς όλης της κτίσεως είναι μόνο ο Βασιλιάς των βασιλέων, Αυτός που δημιούργησε από το μηδέν τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ' αυτά, ορατά και αόρατα.

Και μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων αρχόντων, κατέβηκε από το θρόνο και τράβηξε για την εκκλησία, όπου έβγαλε το στέμμα του και το απέθεσε μ' ευλάβεια στην ιερή κεφαλή του Εσταυρωμένου. Από την ημέρα εκείνη και ως το θάνατό του δεν ξαναφόρεσε το διακριτικό της Βασιλικής εξουσίας.

Ας στοχαστούμε, λοιπόν κι εμείς τη μηδαμινότητα και τη ματαιότητα της εξουσίας που τυχόν έχουμε. Ας μην κυνηγάμε τα ψεύτικα, για να κερδίσουμε τ' αληθινά, που μας υπόσχεται ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.

ΠΗΓΗ: Περιοδικόν δράσεων και Πνευματικής Οικοδομής της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης

+Η γνώση του Θεού κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά

 Όταν ο άνθρωπος ανέλθη από την σαρκική γνώση στην ψυχική και από την ψυχική στην πνευματική, τότε ορά τον Θεό και αποκτά την γνώση του Θεού, που είναι η σωτηρία του. Η γνώση του Θεού, όπως θα αναπτυχθή κατωτέρω, δεν είναι εγκεφαλική, αλλά υπαρξιακή, δηλαδή όλη η ύπαρξη του ανθρώπου πληροφορείται αυτήν την θεογνωσία. Αλλά για να φθάση ο άνθρωπος σ’ αυτήν την γνώση πρέπει να προηγηθή κάθαρση της καρδιάς, δηλαδή θεραπεία της ψυχής, του νοός και της καρδίας. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε’, 8).

Όπως έχει σημειωθή, ο Βαρλαάμ ισχυριζόταν ότι η γνώση του Θεού δεν είναι υπόθεση θεωρίας του Θεού, αλλά υπόθεση της νοήσεως του ανθρώπου. Μπορούμε, έλεγε, να αποκτήσουμε την θεογνωσία με την φιλοσοφία, γι’ αυτό τους Προφήτας και τους Αποστόλους, που έβλεπαν το άκτιστο Φως, κατέτασσε σε κατώτερη θέση από  τους φιλοσόφους. Το άκτιστο Φως το ονόμαζε αισθητό, κτιστό και «χείρον της ημετέρας νοήσεως». Όμως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, φορεύς της Παραδόσεως και άνθρωπος της αποκαλύψεως, υποστήριζε τα αντίθετα. Στην θεολογία του παρουσιάζεται η διδασκαλία της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία, το άκτιστο Φως,  δηλαδή η όραση του Θεού, δεν είναι απλώς συμβολική όραση, δεν είναι αισθητή και κτιστή, ούτε κατωτέρα της νοήσεως, αλλά είναι θέωση. Δια της θεώσεως ο άνθρωπος αξιώνεται να δη τον Θεό. Και αυτή η θέωση δεν είναι αφηρημένη κατάσταση, αλλά ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Δηλαδή ο άνθρωπος θεωρώντας το άκτιστο Φως, το βλέπει γιατί ενώνεται με τον Θεό, το βλέπει με τους εσωτερικούς οφθαλμούς και με αυτούς ακόμη τους σωματικούς οφθαλμούς, οι οποίοι έχουν μετασκευασθή από την ενέργεια του Θεού. Επομένως η θεωρία είναι ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Και αυτή η ένωση  είναι γνώση του Θεού. Τότε ο άνθρωπος αξιώνεται να γνωρίση  τον Θεό. Και αυτή η γνώση είναι υπέρ την ανθρωπίνην γνώσιν και  υπέρ την αίσθησιν.

…Ο άγιος Γρηγόριος κάνει λόγο για την έκσταση. Αλλά αυτή η έκσταση, στην πατερική διδασκαλία, δεν έχει καμμιά σχέση με την έκσταση της Πυθείας και των άλλων θρησκειών…Με άλλα λόγια η έκσταση, που είναι η αδιάλειπτη νοερά προσευχή κατά την οποία ο νους του ανθρώπου έχει μνήμη αδιάλειπτη του Θεού και δεν έχει καμμιά σχέση με τα πάθη και τον λεγόμενο κόσμο της αμαρτίας, δεν είναι ακόμη ένωση με τον Θεό. Η ένωση αυτή του ανθρώπου με τον Θεό γίνεται όταν έλθη ο Παράκλητος στον προσευχόμενο, που κάθεται στο υπερώο των φυσικών ακροτήτων και αναμένει την επαγγελία του Θεού, και τον αρπάζει στην θεωρία του ακτίστου Φωτός. Η έλλαμψη του Θεού είναι εκείνη που δείχνει την ένωση του Θεού με τον άνθρωπο.

…Αυτά δείχνουν ότι η όραση του Θεού, η θέωση, η ένωση και η γνώση του Θεού είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν μπορούν να νοηθούν ανεξάρτητα. Η διάσπαση αυτής της ενότητος απομακρύνει τον άνθρωπο από την γνώση του Θεού. Η βάση της ορθοδόξου γνωσιολογίας είναι η έλλαμψη και αποκάλυψη του Θεού μέσα στην κεκαθαρμένη καρδιά του ανθρώπου.

...Η θεωρία του ακτίστου Φωτός και η γνώση που προέρχεται από αυτή είναι όχι μόνον υπέρ την φύσιν και υπέρ την ανθρωπίνην γνώσιν, αλλά κα υπέρ την αρετήν. Η αρετή και η μίμηση του Θεού μας προετοιμάζει προς την θεία ένωση, αλλά αυτήν την απόρρητη ένωση τελετουργεί η Χάρη. «Αρετή μεν γαρ πάσα και  η εφ’ ημίν του Θεού μίμησις προς την θείαν ένωσιν επιτήδειον ποιείται τον κεκτημένον, η δε χάρις αυτήν τελετουργεί την απόρρητον ένωσιν» (σελ. 616).

Έτσι η θέωση, που είναι ο σκοπός της πνευματικής ζωής, είναι εμφάνεια, φανέρωση του Θεού στην καθαρή καρδιά του ανθρώπου. Αυτή η θέα του ακτίστου Φωτός είναι εκείνη που δημιουργεί την πνευματική ευφροσύνη στην ψυχή. Διότι, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, γνώρισμα του Φωτός εκείνου είναι η εγγινομένη στην ψυχή κατάπαυση των μη καλών ηδονών και παθών, των λογισμών ειρήνη και κατάσταση, ανάπαυση και πνευματική χαρά, περιφρόνηση της δόξης των ανθρώπων, ταπείνωση που είναι συνδεδεμένη με απόρρητη αγαλλίαση, μίσος του κόσμου, έρως των ουρανίων, μάλλον δε μόνον του Θεού των ουρανών, θέα του ακτίστου Φωτός έστω κι αν σκεπάση κανείς τα μάτια ή τα εξορύξη (σελ. 634).

Από τα προηγούμενα φαίνεται  καθαρά ότι το τέλος της θεραπείας του  ανθρώπου είναι η θέα του ακτίστου Φωτός. Επειδή όμως γίνεται λόγος στο κεφάλαιο αυτό περί της θεωρίας νομίζω πως είναι καλό να παρουσιασθή και η διδασκαλία του αγίου ότι υπάρχουν πολλοί βαθμοί θεωρίας. Λέγει ο άγιος ότι της θεωρίας αυτής υπάρχει αρχή και τα μετά την αρχή, που διαφέρουν κατά το αμυδρότερο και το τηλαυγέστερο, δεν υπάρχει όμως τέλος γιατί η πρόοδος αυτής, καθώς επίσης και της εν αποκαλύψει αρπαγής, συνεχίζεται επ’ άπειρον . Γιατί άλλο είναι η έλλαμψη και άλλο η διαρκής θέα του Φωτός και άλλο η θέα των εν τω Φωτί πραγμάτων.

…Επομένως η θεωρία έχει πολλά στάδια και βαθμούς και πολλά προηγούνται για να φθάση κανείς στην θεωρία του ακτίστου Φωτός, που είναι «η καλλονή του μέλλοντος αιώνος», «το βρώμα των επουρανίων». Η μνήμη του θανάτου, που είναι χάρισμα από τον Θεό, η αδιάλειπτη προσευχή, η έμπνευση για να τηρήση κανείς ολοκληρωτικά τις εντολές του Χριστού, η γνώση της πνευματικής μας πτωχείας, δηλαδή η κατανόηση των αμαρτιών και των παθών μας και η ακολουθούσα αυτήν μετάνοια είναι βαθμοί θεωρίας. Όλα αυτά γίνονται με την ενέργεια της θείας Χάριτος. Βέβαια η τελεία θεωρία είναι η θέα του ακτίστου Φωτός, που και αυτή διακρίνεται στην θέα και την διαρκή θέα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος.

Έτσι η κάθαρση που γίνεται με την Χάρη του Θεού δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να φθάση κανείς στην θεωρία που είναι κοινωνία με τον Θεό, θέωση του ανθρώπου και γνώση του Θεού. Η ασκητική μέθοδος της Εκκλησίας οδηγεί σ’ αυτό το σημείο. Δεν γίνεται με ανθρώπινα κριτήρια και  δεν σκοπεύει να κάνη τον άνθρωπο «καλόν καγαθόν», αλλά να τον θεραπεύση τελείως και να αποκτήση κοινωνία με τον Θεό. Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακράν της κοινωνίας και ενώσεως με τον Θεό, δεν έχει ακόμη επιτύχει την σωτηρία του. Ο ασκούμενος πνευματικά και θεωρών το άκτιστο Φως λέγεται στην γλώσσα των Πατέρων «θεούμενος». Την έκφραση αυτή την χρησιμοποιεί ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και επαναλαμβάνει, όπως είδαμε προηγουμένως, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (σελ. 620).

Η θεραπεία της ψυχής, του νου, της καρδιάς οδηγεί τον άνθρωπο στην θέα του Θεού και τον καθιστά γνώστη της θείας ζωής και αυτή η γνώση είναι σωτηρία του ανθρώπου.

 Μητροπολίτου Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου, Ιεροθέου, Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία (πατερική θεραπευτική αγωγή). Έκδοση Ζ’, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας)

Ολη η αλήθεια για την "Μακεδονική" γλώσσα των Σκοπίων

Γεωργίου Μπαμπινιώτη
καθηγητού της Γλωσσολογίας, προέδρου του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού,
τ. πρύτανεως του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι αληθινά άξιο περιεργείας (και μελέτης) πώς μια τόσο μικρή χώρα, τα Σκόπια, μπορεί να έχει τόσο μεγάλες φιλοδοξίες (και απαιτήσεις) αλλά και τόσο μικρή επαφή με την πραγματικότητα. Επειδή μάλιστα στην (έξωθεν υπαγορευόμενη) πολιτική των Σκοπίων «παίζει» και το θέμα τής γλώσσας, τής (ψευδώνυμης) «μακεδονικής» γλώσσας των Σκοπίων και τής (επινοηθείσης) «μειονότητας» που μιλάει δήθεν επίσης τη «Μακεδονική» των Σκοπίων, αξίζει να πούμε τα πράγματα με το «επιστημονικό» όνομά τους, όπως το έχουμε ήδη κάνει από το 1992 με τον συλλογικό τόμο που εκδώσαμε με τίτλο «Η γλώσσα τής Μακεδονίας: Η αρχαία Μακεδονική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων»(1) (Ας σημειωθεί ότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έστερξε ποτέ - μολονότι ζητήθηκε - να προβεί σε έκδοση τού βιβλίου στην αγγλική γλώσσα, ώστε να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι ελληνικές επιστημονικές θέσεις επί τού θέματος.)
Οσο ενδιαφέρει το θέμα μας και για να καταλάβει ο αναγνώστης τι πράγματι συμβαίνει, εξηγούμε ότι έχουμε τρεις γλώσσες που είτε διαφέρουν τελείως μεταξύ τους (η Ελληνική τής Μακεδονίας από τη σερβοβουλγαρική γλώσσα των Σκοπίων καθώς και από τη βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο που είναι γνωστή ως Σλαβομακεδόνικα) είτε διαφέρουν μερικώς (η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων από το βουλγαρικό ιδίωμα που μιλήθηκε - σε περιορισμένη έκταση - σε συνοριακές περιοχές τής Ελλάδος από έλληνες ομιλητές, οι οποίοι μαζί με την Ελληνική γνώριζαν - οι μεγαλύτερες ηλικίες - και τα λεγόμενα Σλαβομακεδόνικα).

* Η Ελληνική τής Μακεδονίας

Είναι η κατ' εξοχήν Μακεδονική, δηλαδή η Ελληνική που μιλούσαν οι Ελληνες τής Μακεδονίας από την αρχαιότητα και - στην εξέλιξή της - μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τη γλώσσα τού Φιλίππου, τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων τής αρχαίας Μακεδονίας, για μια αρχαία δηλαδή ελληνική διάλεκτο δωρικού περισσότερο χαρακτήρα(2), που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον προφορικό λόγο, αφού στον γραπτό λόγο και στον επίσημο προφορικό λόγο υιοθετήθηκε νωρίς, για πολιτικούς λόγους, η αττική διάλεκτος στην οποία σώζονται χιλιάδες επιγραφών από τη Μακεδονία.

* Η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων

Είναι η πρόσφατη - μέσα τού 20ού αιώνα - γλώσσα τού κράτους των Σκοπίων (το οποίο ιδρύθηκε, ως γνωστόν, επί Τίτο το 1944). Πρόκειται για μία βουλγαρική γλώσσα (ο αρχικός πληθυσμός τής περιοχής ήταν βουλγαρικός και πάντοτε οι Βούλγαροι διεκδικούσαν αυτή την περιοχή που θεωρούσαν δική τους - άλλωστε οι κάτοικοι τής περιοχής ονομάζονταν Bugari(3) «Βούλγαροι»!). Η γλώσσα αυτή, με τεχνητό καθαρώς τρόπο, από ομάδα γλωσσολόγων που συγκροτήθηκε επί τούτω «εκσερβίστηκε» (!), εισήχθησαν δηλαδή σε αυτήν λεξιλόγιο και γραμματικά στοιχεία από τις γύρω περιοχές που μιλούσαν Σερβικά, ώστε να μειωθεί ο βουλγαρικός γλωσσικός χαρακτήρας της και να αποκτήσει σερβική γλωσσική μορφή, που ήταν απαίτηση τής Ενωμένης Σερβίας τού Τίτο, τής Γιουγκοσλαβικής δηλαδή Δημοκρατίας.
Αρα, η γλώσσα των Σκοπίων είναι μια σερβοβουλγαρική γλώσσα(4), μια τεχνητά εκσερβισμένη Βουλγαρική, που επιβλήθηκε ως επίσημη γλώσσα για προφανείς λόγους και που οι Βούλγαροι την ονόμασαν «κολισεφσκική» γλώσσα (ως επινόηση και εκτέλεση τού σκοπιανού πολιτικού Κολισέφσκι!). Από μόνοι τους οι Σκοπιανοί έδωσαν σε αυτή τη γλώσσα, τη Σερβοβουλγαρική, την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία «Μακεδονική» (!), ώστε να αποφύγουν τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν μαζί τη βουλγαρική προέλευση τής γλώσσας τους. Περαιτέρω, για να ιδιοποιηθούν με τον τρόπο αυτόν μιαν ονομασία (Μακεδονική) που τους προσέδιδε κύρος και ιστορικό βάθος (μέσω τής πλαστής ταύτισής τους με το ένδοξο και παγκοσμίως γνωστό όνομα τής Μακεδονίας τού Μ. Αλεξάνδρου) και, τέλος, - επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια… (ας θυμηθούμε το αεροδρόμιο «Μ. Αλέξανδρος» των Σκοπίων (!) και τους σκοπιανούς στρατιώτες με αρχαιοελληνική ενδυμασία και σάρισα (!) που υποδέχτηκαν στα Σκόπια τον αρχηγό τής φυλής των Χούνζα στο Πακιστάν ως απογόνους τού Μ. Αλεξάνδρου (!) - για να προβούν σε πιθανές διεκδικήσεις οψέποτε θα δινόταν ευκαιρία αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια.
Με την ανοχή και την αβελτηρία τής επίσημης Ελληνικής Πολιτείας (μην ξεχνάμε ότι στις δεκαετίες '70 και '80 εθεωρείτο «εθνικιστικό» να μιλάς για τις παραχαράξεις των Σκοπιανών, στην εποχή δε τού Τίτο, για άλλους λόγους η αναφορά σε τέτοια θέματα εθεωρείτο ταμπού!) η ονομασία «Μακεδονία» για τα Σκόπια και «μακεδονική γλώσσα» για τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων διαδόθηκαν ευρύτερα και σχεδόν καθιερώθηκαν διεθνώς, δίνοντας έτσι το μοναδικό επιχείρημα που, με κάποια δόση αληθείας, υπερχρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί.

* Τα Σλαβομακεδόνικα

Είναι μια διάλεκτος ελάχιστων ελληνοβουλγαρικών συνοριακών περιοχών, όπου ένας μικρός αριθμός Ελλήνων παράλληλα με την Ελληνική γνώριζαν (οι παλαιότεροι) και μια βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο, όπως συμβαίνει ανέκαθεν και παγκοσμίως με μερικές συνοριακές ομάδες τού πληθυσμού πλείστων χωρών. Ας σημειωθεί ότι λόγω τού δίγλωσσου χαρακτήρα των ομιλητών και λόγω τής διαφορετικής βουλγαρικής διαλεκτικής προέλευσής της και, βεβαίως, λόγω τού ότι αυτή η (αποκλειστικά προφορική) διάλεκτος δεν εκσερβίστηκε, όπως η Βουλγαρική των Σκοπίων, τα Σλαβομακεδόνικα δεν ταυτίζονται με τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων. Τα Σκόπια, βεβαίως, με (αμερικανικής εμπνεύσεως;) Γκρουεφσκική επινόηση άρχισαν πρόσφατα να προκαλούν, ισχυριζόμενα ότι τα Σλαβομακεδόνικα είναι η ίδια δήθεν γλώσσα με την ψευδώνυμη «Μακεδονική» των Σκοπίων και άρα στην Ελλάδα υπάρχει λόγω τής γλώσσας σκοπιανή μειονότητα, που πρέπει να αναγνωρίσει η Ελλάδα!.. Πρόκειται για παρανοϊκή σύλληψη, που προσφέρεται για ευφάνταστη θεατρική παράσταση με πιθανό τίτλο «Από τον Κολισέφσκι στον Γκρούεφσκι»!

* Οι τρεις γλωσσικές παραχαράξεις

 Από τη σύντομη αυτή προσέγγιση ενός πολύ μεγάλου στη σημασία του θέματος με ποικίλες προεκτάσεις (εθνικές, πολιτικές, ιστορικές, πολιτισμικές κ.ά.) φαίνονται, νομίζω, οι γλωσσικές παραχαράξεις που έχουν διαπραχθεί από πολιτικά, κυρίως, πρόσωπα μιας μικρής χώρας που δεν τη χωρίζει, στην πραγματικότητα, τίποτε από την Ελλάδα.
Πρώτη γλωσσική παραχάραξη είναι εκείνη τού ονόματος των Σκοπίων, που ανεχτήκαμε - είναι αλήθεια και είναι δική μας ασυγχώρητη ιστορική ευθύνη - να ονομασθεί Μακεδονία ό,τι προηγουμένως αποκαλείτο «περιοχή τού Βαρδάρη» (Vardarska Banovina).
Δεύτερη γλωσσική παραχάραξη τής Βουλγαρικής ή Σερβοβουλγαρικής γλώσσας των Σκοπίων ως Μακεδονικής (με προφανείς συνειρμικές συνδέσεις και σκόπιμες συγχύσεις με την Ελληνική τής Μακεδονίας).
Τρίτη γλωσσική παραχάραξη - εξίσου απύθμενης θρασύτητας - είναι η προσπάθεια δημιουργίας σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα με βάση τη δήθεν ταυτότητα τής γλώσσας μικρής ομάδας Ελλήνων με την ψευδώνυμη Μακεδονική των Σκοπίων και το ψευδεπίγραφο Μακεδονικό κράτος των Σκοπίων. Η όλη υπόθεση θα ήταν για γέλια, αν είχαμε μόνο δείξει εγκαίρως στη διεθνή Κοινότητα πόσο γελοία είναι. Τώρα έχει γίνει και προκλητική και ίσως έξωθεν πολλαπλώς εκμεταλλεύσιμη καθ' εαυτήν και στις προεκτάσεις της.

(1). Γ. Μπαμπινιώτη (επιστημ. εκδ.): Η γλώσσα τής Μακεδoνίας. Η αρχαία Μακεδoνική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκoπίων. (Αθήνα, 1992: Ολκός), 276 σελ. [Περιλαμβάνει μελέτες των: Γ. Μπαμπινιώτη, Γ. Χατζιδάκι, Ν. Π. Ανδριώτη, Μ. Σακελλαρίου, Ι. Καλλέρη, Α. Ι. Θαβώρη, Γ. Ντελόπουλου, Α. Παναγιώτου.]

(2). Γ. Μπαμπινιώτη: Η θέση τής Μακεδoνικής στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτoυς. Περιοδικό Γλωσσoλoγία 7-8 (1989), σ. 53-69.

(3). Ο μεγάλος ιταλός ινδοευρωπαϊστής γλωσσολόγος Vittore Pisani (Il Macedonico, περιοδικό Paideia 12, 1957, σ. 250) γράφει «πράγματι ο όρος μακεδονική γλώσσα [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] είναι προϊόν πολιτικής ουσιαστικά προέλευσης». Ο δε ειδικός σλαβιστής γλωσσολόγος, ο Γάλλος Αndrι Vaillant (Le probleme du Slave Macidonien περιοδικό Bulletin de la Sociitι de Linguistique de Paris 39, 1938, σ. 205), είναι αυτός που τονίζει ότι «το όνομα Bulgari είναι στην πραγματικότητα η εθνική ονομασία των Σλάβων τής Μακεδονίας, πράγμα που δείχνει πως (οι Σλάβοι τής περιοχής αυτής) υιοθέτησαν το όνομα Βούλγαροι που τους έδωσαν οι Σέρβοι».

(4). Ο γερμανός γλωσσολόγος Heinz Wendt, (Sprachen 1961, σ. 285, λ. Slawische Sprachen), μιλώντας για τις σλαβικές γλώσσες, λέει: «Αν κατατάξει κανείς τις σλαβικές γλώσσες με βάση τη σημερινή τους δομή, πρέπει να θεωρήσει τη Βουλγαρική και τη Μακεδονική, [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] λόγω των εξεχουσών δομικών ιδιαιτεροτήτων τους, ως αυτοτελή ομάδα και να την αντιπαραθέσει προς όλες τις άλλες σλαβικές γλώσσες».

http://syndpeiraia.blogspot.com/

ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΗΣ

ΨΑΛΜ λθ.1 ΕΙΠΑ, θέλω προσέχει εις τας οδούς μου, διά να μη αμαρτάνω διά της γλώσσης μου θέλω φυλάττει το στόμα μου με χαλινόν...

ΨΑΛΜ ρμα.3 Βάλε Κύριε, φυλακήν εις το στόμα μου, φύλαττε την θύραν των χειλέων μου.

ΠΑΡ ι.19 Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία αλλ'όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός.

ΠΑΡ ιγ.2 3 Ο φυλάττων το στόμα αυτού διαφυλάττει την ζωήν αυτού ο δε ανοίγων προπετώς τα χείλη αυτού θέλει απολεσθή.

ΠΑΡ ιζ.27  28 Και αυτός ο άφρων, όταν σιωπά, λογίζεται σοφός και ο κλείων τα χείλη αυτού, συνετός.

ΠΑΡ κ.19 Ο σπερμολόγος περιερχόμενος αποκαλύπτει τα μυστικά διά τούτο μη σμίγου μετά του πλατύνοντος τα χείλη αυτού.

ΜΑΤΘ ς.7 Οταν δε προσεύχεσθε, μη βαττολογήσητε, ως οι εθνικοί διότι νομίζουσι ότι με την πολυλογίαν αυτών θέλουσιν εισακουσθή.

ΜΑΤΘ ιβ.34 Γεννήματα εχιδνών, πώς δύνασθε να λαλείτε καλά, όντες πονηροί; διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα. 35 Ο καλός άνθρωπος, εκ του καλού θυσαυρού της καρδίας αυτού εκβάλ λει τα καλά και ο πονηρός άνθρωπος εκ του πονηρού θησαυρού εκβάλλει τα πονηρά. 36 σας λέγω δε, ότι διά πάντα αργόν λόγον τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι'αυτόν εν ημέρα κρίσεως. 37 Διότι εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθή.

ΙΑΚ α.19 Λοιπόν αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι πάς άνθρωπος ταχύς εις το να ακούη, βραδύς εις το να λαλή.ΙΑΚ α.26 Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού, αλλ'απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία.

ΙΑΚ γ.2 Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα. Ιδού τους χαλινούς βάλλομεν εις τα στόματα των ίππων, διά να πείθονται εις ημάς, και μεταφέρομεν όλον το σώμα αυτών. 4 Ιδού και τα πλοία, όντα τόσον μεγάλα, και υπό σφοδρών ανέμων ελαυνόμενα, μεταφέρονται υπό ελαχίστου πηδαλίου, όπου αν θέλει η επιθυμία του κυβερνώντος. 5 ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί. Ιδού ολίγον πύρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει 6 και η γλώσσα πύρ είναι, ο κόσμος της αδικίας. Ούτω μεταξύ των μελών ημών η γλώσσα είναι η μολύνουσα όλον το σώμα, και φλογίζουσα τον τροχόν του βίου, και φλογιζομένη υπό της γεέννης. 7 Διότι πάν είδος θηρίων και πτηνών, ερπετών και θαλασσίων, δαμάζεται, και εδαμάσθη υπό της ανθρωπίνης φύσεως 8 την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων δύναται να δαμάση είναι ακράτητον κακόν, μεστή θανατηφόρου φαρμάκου. 9 Δι'αυτής ευλογούμεν τον Θεόν και Πατέρα, και δι'αυτής καταρώμεθα τους ανθρώπους τους καθ'ομοίωσιν Θεού πλασθέντας. 10 Εκ του αυτού στόματος εξέρχεται ευλογία και κατάρα. Δεν πρέπει αδελφοί μου, ταύτα να γίνονται ούτω. 11 Μήπως εκ της αυτής πηγής αναβρύει το γλυκό και το πικρόν;

Α'ΠΕΤ γ.10 διότι όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον.

Το γενετήσιο ένστικτο

Όταν ένας άνθρωπος ρυθμίζει την καρδιά του με βάση το γενετήσιο ένστικτο,

τότε αυτό παίρνει μεγαλη εξουσία πάνω του και τον σέρνει όπου θέλει.

Ο άνθρωπος θολώνει, χάνει το Όλο και αδυνατεί να γευτεί την πληρότητα της αγάπης.

Δεν μπορεί ούτε καν να την αγγίξει. Κι ενώ ζει σε μια ψευδαίσθηση ηδονής,

η ψυχή του αδειάζει συνεχώς….μέχρι το απόλυτο κενό….

ακόμη και το σώμα έρχεται ώρα που κορέζεται και αηδιάζει……

και ο άνθρωπος νιώθει μόνος και δυστυχισμένος….

….Ακόμη και τότε όμως υπάρχει ελπίδα….

https://atsampa.wordpress.com/

Κ. ΚΡΥΣΤΑΛΗΣ. Στο σταυραητό:

…Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.

Θέλω τ΄αψήλου ν' ανεβώ, ν' αράξω θέλω, αητέ μου,

μες στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη τη φωλιά μου,

θέλω ν' αράξω στα βουνά, θέλω να ζάω με σένα.

Θέλω τ' ανήμερο καπρί, τ' αρκούδι, το πλατόνι,

καθημερνή μου κι ακριβή να τάχω συντροφιά μου.

Κάθε βραδούλα, κάθε αυγή, θέλω το κρύο τ' αγέρι

νάρχεται από τη λαγκαδιά, σα μάνα, σαν αδέρφι,

να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και τ' ανοιχτά μου στήθη.

Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά -παλιές γλυκές μου αγάπες-

να μου προσφέρνουν γιατρικό τ' αθάνατα νερά τους.

Θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαηδισμό τους

να με κοιμίζουν το βραδί, να με ξυπνούν το τάχι.

Και θέλω νάχω στρώμα μου, νάχω και σκεπασμά μου

το καλοκαίρι τα κλαδιά και το χειμώ τα χιόνια.

Κλωνάρια απ' αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια

θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνω να πλαγιάζω,

ν' ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι.

Από ημερόδενδρον, αητέ, θέλω να τρώω βελάνια,

θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ' άγριο γίδι.

Θέλω ν' ακούω τρυγύρω μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,

θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια,

θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά - ζερβά να βλέπω.

Θέλω ν' ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,

ν' ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.

-θέλω.., μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,

και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβιέμαι νύχτα - μέρα.

Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο,

και δόσμου τες φτερούγες σου, και πάρε με μαζί σου,

πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!

Ήθελα νάμουν τσέλιγκας:

Ήθελα νάμουν τσέλιγκας, νάμουν κ' ένας σκουτέρης,

να πάω να ζήσω στο μαντρί, στην ερημιά, στα δάσα,

νάχω κοπάδι πρόβατα, νάχω κοπάδι γίδια,

κ' ένα σωρό μαντρόσκυλα, νάχω και βοσκοτόπια,

το καλοκαίρι στα βουνά, και τον χειμώ στους κάμπους.

Νάχω από πάλιουραν βορό και στρούγγα από ροδάμι,

νάχω και σε ψηλήν κορφή καλύβα από ρουπάκια,

νάχω με τα βοσκόπουλα σε κάθε σκάρον γλέντι,

νάχω φλογέρα να λαλώ, ν' αντιλαλούν οι κάμποι,

νάχω και κόρη όμορφη, στεφανωτήν μου νάχω,

να μου βοηθάει στο σάλαγο, να μου βοηθάει στα γρέκια,

κι όντας θα τα σταλίζουμε τα δειλινά στους ίσκιους,

στης ρεματιάς τη χλωρασιά μαζί της να πλαγιάζω,

να με κοιμίζει με φιλιά στους δροσερούς της κόρφους.

           Ο τρύγος:

 Όταν ανθίζ' η αγριάμπελη κι απλώνει τα κλαδιά της

στο σκίνο, στο χαμόδενδρο, στου πεύκου τα κλωνάρια,

στα ρέματα του ποταμού, στον εγκρεμό του βράχου,

κι αγέραν, κάμπους και βουνά, την πλάση πέρα ως πέρα

γιομόζει από μοσκοβολιά με τον ανασασμό της,

πυκνό - πυκνό κι ολόμαυρο μελισσολόι πετιέται

μες από βράχους και κρινιά, μες από ερμιές και κήπους,

και τ' άνθη της βοσκολογά και παίρνει τον αχνό τους,

και διαλαλάει μ' ένα βοητό τον αναγαλιασμό του.

Έτσι οι κοπέλες του χωριού πετιούνται από τα σπίτια

κ' εις κάμπους κ' εις βουνά σκορπούν,

κι όπ' είναι αμπέλι τρέχουν με τα καλάθια τα πλεχτά

και με τα βατοκόπια και με τραγούδια, με χαρές,

όταν αρχίζει ο τρύγος.

Αναταράζονται οι ερμιές, αχολογούν τ' αμπέλια,

λες κι από κάθε πέτρα ορθή, λες κι από κάθε βάτον,

όπου στο χόρτο σέρνεται, κόρης κορμί φυτρώνει.

Πράσινη απλώνεται η φυτιά κ' οι ρόγες μεστωμένες,

μαύρες και κίτρινες, ξανθιές, μαυρολογούν, γιαλίζουν

στην πρώτη αχτίδα του ζεστού του ήλιου όπ' ανατέλλει,

σαν μαύρα μάτια, σαν χοντρά κλωνιά μαργαριτάρια.

Οι βέργες οι καμαρωτές λαμποκοπούν κ' εκείνες,

κ' οι περογλιές ξαπλώνονται στα διάπλατα κρεββάτια,

και στην πυκνή τους χλωρασιά και στο βαθύ τους ίσκιο

την ιδρωμένην αργατιά δροσίζουν, ανασαίνουν,

την αργατιά που ολημερίς όλο τρυγάει κι απλώνει,

Την αργατιά που λαχταρά πότε να πέσει ο ήλιος,

πότε να ισκιώσουν τα ριζά, να δροσερέψει ο κάμπος.

Νάτος ο ήλιος που έπεσε και πάει να βασιλέψει,

νάτα που ισκιώσαν τα ριζά και δροσερεύει ο κάμπος...

O ήλιος χάθη ολότελα και τα βουνά σουρπώσαν,

θόλωσαν τ' ανοιχτά νερά κι απάνω βγήκαν τ΄άστρα...

Διπλά ανασαίν' η εργατιά κι απαρατάει το έργο,

κ' εκεί που κληματόβεργες κι από παλιούργια φράχτες

καλύβι ολόρθο πλέκουνε, δείπνον απλό κυκλώνουν,

και τον απλό το δείπνο τους φωτάει θαμπό λυχνάρι.

Ύστερα εις κάθε μια φυτιά, κάθε όχτο, κάθε αμπέλι,

τρανές ανάβουνε φωτιές μες στ' απλωτό σκοτάδι.

Ολούρ' - ολούρ' απ' τις φωτιές

σταίνουν χορό οι κοπέλες, στρώνονται χάμου

οι γέροντες κ' οι νιοί, κι απ' όλους ένας

τους συνοδεύει στο χορό μ' ένα απαλό τραγούδι

και μ' ένα λάλημα γλυκό - γλυκό του ταμπουρά του.

Ώσπου τ' αστέρια τ' ουρανού το μεσονύχτι δείχνουν,

και τότες οι χοροί χαλούν, σκορπάν οι δουλευτάδες.

Στρώνουν για στρώματα κλαδιά κι αποσταμένοι γέρνουν.

Κ' εκεί που σβήνουν οι φωτιές, έρμες ανάρια - ανάρια,

το νυχτοπούλι τ' άγρυπνο γλυκά τους νανουρίζει,

ώσπου να σκάσει ο αυγερινός, που θα ξυπνίσουν πάλι,

πάλι στο έργο τους να μπουν, στον ζηλεμένο τρύγο.

           Τραγούδι του αργαλιού:

Η Ζερβοπούλα η όμορφη κι αρχοντοδυγατέρα

στον αργαλιό της ύφαινε κι ανάρια ετραγουδούσε:

Διασίδι, καλοδιάσιδο, γνεμένο στο νυχτέρι,

διασίδι μ', όντας σ' έγνεθα, τον συχνονειρεύομουν,

διασίδι, όντας σ' εδιάζομουν, ήρθεν από τα ξένα,

διασίδι, όντας σ 'ετύλιγα στην εκκλησιά τον είδα,

διασίδι, όντας σ' εκόλναγα, μόστειλεν αρραβώνα.

Παίξε αργαλιέ μου, βρόντησε, πέτα χρυσή σαϊτα,

τρίχτε καημένα χτένια μου, βαστάτε τον ηχό μου,

να βγουν τα υφάδια γλήγορα, να ράψω τα προικιά μου,

γιατ' ο καλός μου βιάζεται, βιάζεται να με πάρει!

ΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΑ ΜΑΓΙΑ

Μόνον οι άνθρωποι πού ανήκουν συνειδητά στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πού βρίσκονται μέσα στην νοητή μάνδρα του Χριστού, όπως στα Ευαγγέλιά Του αναφέρει, είναι ασφαλισμένοι από την μαγεία. Και αντίθετα, οι άνθρωποι πού βρίσκονται μακριά από τον Χριστό και την Εκκλησία Του, μακριά από προσευχή, από ειλικρινή και εκ παιδικής ηλικίας εξομολόγηση – συμφιλίωση με τον Θεό, και από Αγία Κοινωνία, ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν από κακόψυχους και μοχθηρούς ανθρώπους, πού θα καταφύγουν σε μάγους γιά να τους διαλύσουν το σπίτι ή και νά τούς σκοτώσουν…Τά περιστατικά είναι πάμπολλα από οικογένειες πού έλιωσαν στο κρεββάτι από  «άγνωστες» αρρώστιες ή εκ βάθρων ξεθεμελιώθηκαν…

Μοναδική ασφάλεια στά όσα πιο πάνω αναφέραμε, είναι η καταφυγή μας στον Χριστό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία Του. Αυτό είναι και τό μόνο πού φοβάται ο πειρασμός.

« Ηλθε πρό ημερών μιά οικογένεια και μας έλεγε ότι στο σπίτι τους συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Τρίζουν τά κάδρα τους, έχουν γκρίνια και τσακωμούς αδικαιολόγητους, τά οικονομικά τους πάνε από το κακό στο χειρότερο, αρρώστιες τους βασανίζουν συχνά  και οι γιατροί δεν βρίσκουν τίποτα, κλπ. Τότε τους ερωτώ:

 -Εκκλησία πηγαίνετε τις Κυριακές; Όχι, μού απαντούν.

- Εξομολογείσθε; Όχι!. Κοινωνάτε; Όχι!

- Προσευχή κάνετε το πρωί και το βράδυ; Όχι!

- Νηστεία κάνετε την Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστές, κλπ. Όχι!

- Αγιασμό πίνετε και τρώτε αντίδωρο κάθε πρωί; Όχι!

- Αγιασμό ή ευχέλαιο κάνετε στο σπίτι σας; Όχι!

- Αγία Γραφή, θρησκευτικά βιβλία, διαβάζετε; Όχι!

 Τι περιμένετε τότε αγαπητοί μου; Μέσα σας δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει Χριστός, έχει φύγει. Μόνο διάβολος υπάρχει, γι΄αυτό και πάτε κατά διαβόλου. Οπου διάβολος εκεί κακό, γκρίνιες, αρρώστιες, τσακωμοί, συμφορές, φασαρίες. Οπου υπάρχει Θεός εκεί επικρατεί χαρά, ειρήνη, υγεία, αγάπη. Βάλτε τον Θεό μέσα στο σπίτι σας αν θέλετε να φυλαχτείτε από κάθε κακό. Γιατί ο σατανάς βλέποντας τον Χριστό στην καρδιά σας φεύγει μακρυά…»                  

 Ο μοναδικός τρόπος διαλύσεως κάθε μαγείας, αλλά και θεραπείας από δαιμονισμό (κατάληψη δηλαδή από πονηρά πνεύματα, γιατί συμβαίνουν δυστυχώς και αυτά), είναι η μετάνοια καί ο εσωτερικός πόνος για όσα μέχρι σήμερα, απέναντι Θεού και ανθρώπων διαπράξαμε (και η επανόρθωση όπου γίνεται των καταστροφών μας),  η ειλικρινής και ξεκάθαρη εξομολόγηση από παιδικής ηλικίας, η τακτική Αγία Κοινωνία (και εφ΄όσον μας επιτρέπει ο πνευματικός μας), και η συνεπής Χριστιανική, νέα ζωή μας… (ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ) http://www.kivotoshelp.gr/index.php/apokryfismos-menu/202-eidi-mageias-poioys-den-pianoun-ta-magia

+ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΓΕΝΝΩΜΕΝΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Η εντολή του Χριστού δεν είναι ως ήδη είπομεν ηθικός κανών αλλ’ αυτή καθ’ εαυτήν η προβολή της αιωνίου θείας ζωής εν τω κόσμω τούτω. Ο γηγενής δεν έχει αυτήν την ζωήν εν τω κτιστώ είναι αυτού, και δια τούτο δεν δύναται να ζη κατά τας εντολάς του Θεού δια των φυσικών αυτού δυνάμεων.

Εκ της πείρας ο Χριστιανός πείθεται ότι η χάρις κατά την ενέργειαν και ιδιότητα αυτής, δύναται να είναι μόνον θείας προελεύσεως. Δια της πείρας περαιτέρω βεβαιούται ότι ουχί μόνον ο άνθρωπος ζητεί τον Θεόν, αλλά και ο Ίδιος ο Θεός ζητεί τον άνθρωπον και δη εις βαθμόν ασυγκρίτως μεγαλύτερον. Ο Θεός ζητεί τον άνθρωπον δια παντός και δια τούτο ευθύς ως ο άνθρωπος εκδηλώση την έφεσιν αυτού προς το αγαθόν και την επιθυμίαν προς πραγματοποίησιν αυτού η χάρις «προλαμβάνει» αυτόν. Η επενέργεια της χάριτος όμως δεν υπόκειται εις την προαίρεσιν του ανθρώπου.

Γνωρίσας τούτο δια πείρας ο ορθόδοξος μοναχός θέτει όλον το νόημα της ζωής αυτού εις την απόκτησιν της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Επί τη βάσει των δεδομένων της ιστορίας της Εκκλησίας και της επικοινωνίας ημών μετά πολλών ασκητών κατελήξαμεν εις το συμπέρασμα ότι η πείρα της χάριτος εις όσους ηξιώθησαν μεγάλων επισκέψεων και οράσεων, μόνον μετά παρέλευσιν πολλών χρόνων ασκήσεως αφομοιούται βαθύτερον και λαμβάνει μορφήν πνευματικής γνώσεως.

Αυτήν ακριβώς την γνώσιν προτιμώμεν να ορίσωμεν ως «δογματικήν συνείδησιν».

Η ιστορική πείρα της Εκκλησίας … παρέχει την δυνατότητα να καθορίσωμεν ως απαραίτητον προς αφομοίωσιν της χάριτος το διάστημα δεκαπέντε ετών και πλέον.

Εις την ζωήν του Γέροντος Σιλουανού βλέπομεν ότι παρήλθον τριάκοντα και πλέον έτη πριν ή εκμυστηρευθή την πείραν αυτού εγγράφως μεθ’ ωρίμου δογματικής συνειδήσεως. Τοσούτον μακρά είναι η πορεία της αφομοιώσεως της χάριτος.

Η δογματική εκείνη συνείδησις την οποίαν έχομεν υπ’ όψιν είναι καταστάλαγμα μακροχρονίου πείρας της χάριτος ουχί δε διανοητικής εργασίας.

Η ασκητική δογματική συνείδησις δεν είναι λογική ανάλυσις πνευματικών βιωμάτων, πράγμα εν γένει ψυχολογικώς φυσικόν. Διότι η λογική αυτοεξέτασις κατά την ώραν της θείας επισκέψεως ουχί μόνον υποστέλλει την έντασιν της θεωρίας του Φωτός, αλλ’ οδηγεί και εις την κατάπαυσιν της ενεργουμένης θεωρίας. Τότε η απογεγυμνωμένη εκ της χάριτος ψυχή βυθίζεται εις κενόν, και δεν απομένει εν αυτή ει μη απλώς αφηρημένη τις γνώσις εστερημένη δυνάμεως ζωής.

Τι το όφελος να πραγματεύησαι περί της φύσεως της χάριτος μη έχων εν σοι την ενέργειαν αυτής; Τι το όφελος να καλλιλογής περί Θαβωρίου Φωτός, μη διαμένων εν αυτώ υπαρξιακώς;

Όταν εκχέηται επί του ανθρώπου η ευδοκία του Θεού τότε απουσιάζει εκ της ψυχής πάσα τάσις προς έκφρασιν της πείρας εις λογικάς εννοίας και ερμηνείας. Η ψυχή γνωρίζει αληθώς δι’ αναποδείκτου αλλά και μη εχούσης χρείαν αποδείξεων, γνώσεως ότι ζη εν τω αληθινώ Θεώ. Και εάν υπάρχη εισέτι δύναμίς τις εν αυτή τότε ορέγεται μείζονος πληρώματος εάν δε πάλιν η ενέργεια του Θεού υπερβαίνη τας δυνάμεις αυτής τότε αναπαύεται εν μακαρία εξαντλήσει.

… Ο Θεός γνωρίζεται δια της πίστεως και της ζώσης μετ’ Αυτού κοινωνίας, όταν δε εισέρχηται ο ανθρώπινος λόγος δια της ιδιαζούσης εις αυτόν σχετικότητος και ρευστότητος τότε διανοίγεται πεδίον προς ατελευτήτους απορίας και αντιφάσεις.

Δυνατόν να λεχθή μετά βεβαιότητος ότι ουδείς των Αγίων θα επεδίωκε την δια λόγων έκφρασιν βιωθείσης άνωθεν δωρεάς· μάλλον θα ετήρουν σιγήν περί του μυστηρίου του μέλλοντος αιώνος, εάν δεν προεβάλλετο ενώπιον αυτών το καθήκον να συμμερισθούν ταύτην μετά του πλησίον, εάν η αγάπη δεν εγέννα την ελπίδα ότι τινές «έστω και μια ψυχή» ως γράφει ο Γέρων θα ακούσουν τον λόγον και θα αναλάβουν μετάνοιαν προς σωτηρίαν.

Αι βάσεις της δογματικής γνώσεως δίδονται ακεραίως κατά την πρώτην ήδη πείραν της χάριτος … η αφομοίωσις του δώρου τούτου υπό του ανθρώπου συνδέεται μετά μακράς εσωτερικής διαδικασίας.

Αλλ’ όσον μέγα και αν είναι το πρώτον δώρον της Θείας χάριτος, εφ’ όσον δεν έχει αφομοιωθή είναι δυνατόν ο άνθρωπος να υποστή ουχί μόνον κλονισμόν, αλλά και πτώσιν.

Η πρώτη πείρα Θείας επισκέψεως πλήττει βαθέως τον όλον άνθρωπον και έλκει αυτόν καθ’ ολοκληρίαν προς την εσωτερικήν ζωήν, την προσευχήν, τον αγώνα κατά των παθών. Είναι περίοδος πλουσία καρδιακών αισθημάτων και γέμει βιωμάτων τοσούτων ισχυρών ώστε ο νους όλος προσελκύεται εις την συμμετοχήν αυτών (Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ). … Μόνον μετά παρέλευσιν πολλών ετών … ο άνθρωπος ανακαλύπτει εντός αυτού το φως της γνώσεως των οδών του Πνεύματος, το ελθόν μυστικώς «άνευ παρατηρήσεως».

Αύτη είναι η υφ’ ημών κληθείσα δογματική συνείδησις η βαθεία ζωή του πνεύματος, και ουχί η αφηρημένη γνώσις.,

Ο Θεός δεν είναι φθονερός. Ο Θεός δεν είναι φίλαυτος ούτε φιλόδοξος. Αυτός ο Ίδιος ταπεινώς και υπομονητικώς ζητεί έκαστον άνθρωπον εν πάσαις ταις οδοίς αυτού. Δια τούτο έκαστος δύναται κατά τούτο ή εκείνο το μέτρο να γνωρίση τον Θεόν ουχί μόνον εν τη Εκκλησία, αλλά και εκτός Αυτής, αν και η τελεία επίγνωσις του Θεού άνευ του Χριστού ή και εκτός Χριστού, δεν είναι δυνατή.

Αι αφηρημέναι παραστάσεις δυνατόν να αντιστοιχούν προς την αληθινήν ύπαρξιν. Αλλά και εν τοιαύτη εισέτι περιπτώσει, ένεκα ελλείψεως θετικής πείρας της χάριτος δεν συνιστούν την γνώσιν εκείνην του Θεού, ήτις ως εκ της φύσεως αυτής είναι η αιώνιος ζωή. Είναι πάντως πολύτιμοι διότι δύνανται να οδηγήσουν τον άνθρωπον εις την ασφαλή οδόν της πνευματικής ζωής (ΔΟΓΜΑΤΑ).,

Ο θεολόγος-ορθολογιστής γνωρίζει πλήθος προβλημάτων και ζητεί λύσιν εν ταις οδοίς της εγκεφαλικής διανοήσεως. Η πραγματική θρησκευτική πείρα δυνατόν να μην είναι μεγάλη. Η πείρα αυτού κυρίως ανήκει εις την σφαίραν του λογικού και ουχί της ζώσης Θεοκοινωνίας. Την επιστημονικήν πολυμάθειαν και την λογικήν αυτού πείραν εκλαμβάνει ως πνευματικόν πλούτον και εκτιμά αυτόν τοσούτον, ώστε πάσα άλλη γνώσις και πείρα εν τοις οφθαλμοίς αυτού υποχωρούν εις δευτερεύουσαν θέσιν.

Δια τον γνησίως πνευματικόν άνθρωπον τον ζητούντα την ζώσαν Θεοκοινωνίαν, τον ζώντα Θεόν, οφθαλμοφανής είναι η αφέλεια της στάσεως του ορθολογιστού. Απορεί κατά τινα τρόπον δεν εννοεί, πως δύναται ο γνωστικός άνθρωπος να ικανοποιήται δια των εικασιών και των αφηρημένων οικοδομημάτων αυτού. Οι ορθολογισταί επί παραδείγματι επί αιώνας μάχονται δια την επίλυσιν του προβλήματος της σχέσεως χάριτος και κτιστής ελευθερίας. Ούτοι επιλανθάνονται θα έλεγέ τις ότι υπάρχει άλλη οδός προς επίλυσιν των πνευματικών ζητημάτων: η οδός της υπαρξιακής γνώσεως, της αμοιβαίας ενεργείας Θείας χάριτος και ανθρωπίνης ελευθερίας.

Την οδόν ταύτην επορεύθη ο Γέρων Σιλουανός. Αύτη είναι εν γένει η οδός της Εκκλησίας, ήτις είναι ισχυρά και πλουσία ουχί λόγω της επιστημονικής αυτής πολυμαθείας, αλλά προ πάντων δια της πραγματικής κατοχής των δωρεών της χάριτος. Η Εκκλησία ζη δια του Αγίου Πνεύματος, αναπνέει δι’ Αυτού και γνωρίζει τίνι τρόπω ενεργεί Εκείνο.

Κατά την μαρτυρίαν των Πατέρων της Εκκλησίας και του Γέροντος, όταν ο Κύριος έρχηται εις την ψυχήν του ανθρώπου, όταν το Θείον Φως περιπτύσσηται τον όλον άνθρωπον, όταν όλος ο άνθρωπος μένη εν τω Θεώ, τότε, τρόπον τινα, αίρεται η ελευθερία αυτού· τότε η ελευθερία αυτού εμφανίζεται παραδεδομένη ολοκληρωτικώς εις τον Θεόν και ο άνθρωπος δεν ενεργεί πλέον αφ’ εαυτού, αλλ’ αποδέχεται μόνον το υπό του Θεού δωρούμενον. Εν τη καταστάσει αυτή ο άνθρωπος «ουκ ερωτά ουδέν». Άλλαις λέξεσι τότε απορρίπτεται παν ερώτημα, πας προβληματισμός.

Ο ορθολογιστής ίνα ικανοποιήση τα διανοητικά αυτού ενδιαφέροντα οικοδομεί τα πλέον πολύπλοκα θεολογικο-φιλοσοφικά συστήματα. Εκτελεί κολοσσιαίαν τινα εργασίαν αποσκοπών εάν ουχί να αποδείξη, τουλάχιστον να αναπτύξη διαλεκτικώς την κατάστασιν των πραγμάτων, ως παρουσιάζεται εις αυτόν. Συχνάκις αφιεροί προς τούτο πάσας τας δυνάμεις αυτού πάντα τα χαρίσματα αυτού, πάσαν την ζωήν αυτού. Κατά παράδοξον όμως τρόπον διαφεύγει του οπτικού αυτού πεδίου το ανυπόστατον τοιαύτης αναζητήσεως (ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ).

Η ιστορία της ανθρωπίνης σκέψεως και της πνευματικής πείρας γνωρίζει την σημαντικήν στιγμήν ότε προεφέρθησαν οι λόγοι εκείνοι: «Cogito, ergo sum» - «Σκέφτομαι άρα υπάρχω» (Καρτέσιος). Άλλος φιλόσοφος της εποχής ημών διαφόρως κατενόησε την ζωήν: «Εγώ θα έλεγον: Αγαπώ άρα υπάρχω, διότι βαθυτέραν βάσιν προς κατανόησιν της υπάρξεως ημών θεωρώ την αγάπην». Άλλοι είπον: «Τρώγω, περιπατώ, άρα υπάρχω». Τουτέστι πάσα ενέργεια και εκδήλωσις του «εγώ» του ανθρώπου αποτελεί ένδειξιν της υπάρξεως αυτού.

Πάσαι αι εκφράσεις αύται φέρουν εν εαυτοίς στοιχειά λογικών συλλογισμών επί του ερωτήματος: Άρα γε υπάρχω; Αλλά και έξω αυτού του στοχασμού, εν τη σφαίρα της αμέσου αυτοσυνειδησίας πας άνθρωπος συνειδητοποιεί εαυτόν υπάρχοντα.

… Ενταύθα δεν δύναται να υπάρξη «πλούτος» σκέψεων και θεολογικών θεωριών. Ο ανθρώπινος λόγος δεν έχει την δύναμιν να εκφράση την κατάστασιν εκείνην εις την οποίαν εκλήθημεν, την οποίαν δωρείται ο Θεός. Προσέτι και ο Ίδιος ο Κύριος απέφυγε να περιγράψη αυτήν λόγω, αλλ’ είπεν: «Όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν … και εν εκείνη τη ημέρα Εμέ ουκ ερωτήσετε ουδέν».

Γ.Σωφρονίου Σαχάρωφ, από τον βίο και την θεολογία του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Δούλος: ο άνθρωπος που είναι αφοσιωμένος στο Θεό και στο άγιο θέλημα του. Στη γλώσσα της Εκκλησίας δεν έχει καμιά σχέση με την έννοια σκλάβος.

http://2dim-chanion.chan.sch.gr/glossario.htm

Μη φοβάσαι να πεις δούλος του Θεού, δεν σημαίνει τη γνωστή δουλεία. Κι ο Χριστός έλεγε πως είναι δούλος του ανθρώπου !!!!!!

Σημαίνει αυτόν που εργάζεται, δουλεύει για τον Ιησού με τις πράξεις του και τους καλούς λογισμούς του.
Μακάρι να είμαστε άξιοι εργάτες (δούλοι) Αυτού !!!!!!!!

http://athos.edo.gr/modules.php?t=1963&file=viewtopic&name=Forums

+ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ π. ΚΛΕΟΠΑ (www. pigizois.gr) 165. Τι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες περί των αγγέλων και της πτώσεως του Αδάμ; Στην αρχή οι άγγελοι δεν γνώριζαν ότι ο Ιησούς Χριστός είχε ονομαστεί από το Άγιο Πνεύμα "Μεγάλης βουλής Άγγελος", όπως τον ονόμασε ο προφήτης Ησαΐας, με τον οποίον συνεργαζόταν από αιώνων ο Πατήρ. Οι άγγελοι δεν γνώριζαν τον Υιό του Θεού, λέγει ο Μέγας Βασίλειος στην Εξαήμερό του. Συνεπώς, όταν εβόησε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, λέγοντας: "Προσκυνήσατε τον μεγάλης βουλής Άγγελο", μερικοί από τους αγγέλους δεν ηθέλησαν να τον προσκυνήσουν και γι' αυτό έπεσαν στον βυθό της κολάσεως, όπως λέγει ο Σωτήρ: "Είδον τον σατανά ως αστραπή εκ του ουρανού πεσόντα" (Λουκ.10,18).Η διαφορά στην πτώση των κακών αγγέλων και του ανθρώπου είναι ότι οι πρώτοι έπεσαν με την θέλησή τους, ελεύθερα και αβίαστα, ενώ ο άνθρωπος έπεσε λόγω της επιθυμίας του, κατά προτροπή του διαβόλου. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι η αμαρτία πού γίνεται με την συμβουλή άλλου, κατά το ήμισυ ευθύνεται αυτός, πού την κάνει και κατά το δεύτερο ήμισυ αυτός πού τον συμβουλεύει. Ο Θεός παρεχώρησε στον άνθρωπο του Παραδείσου να κάνη την μικρή αμαρτία, δηλαδή να φάγει από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Διότι, εάν έτρωγε από το δένδρο της ζωής, όπως λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, ο άνθρωπος δεν θα είχε ουδέποτε την δυνατότητα μετανοίας, θα σκληρύνετο στην καρδιά, όπως ο διάβολος, θα έπεφτε όπως αυτός, δεν θα επέθνησκε ποτέ και θα βασανιζόταν αιωνίως μαζί με τον διάβολο στην κόλαση. Για την πτώση του Αδάμ συνέβαλαν δύο ψυχικά πάθη, η υπερηφάνεια και η επιθυμία. Με την πτώση του ο άνθρωπος Αδάμ δεν έχασε εξ ολοκλήρου την Χάρι του Θεού, επειδή υπέκυψε στον πειρασμό του διαβόλου. Έτσι λοιπόν, η Χάρις και ο αρραβώνας της σωτηρίας παρέμειναν στον άνθρωπο, διότι έσφαλε από άγνοια και είχε θνητό σώμα. Μόνο αυτός πού αρνείται τον Θεό χάνει την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, αλλά και αυτός μπορεί με την μετάνοια να επανάκτηση την Χάρι του Θεού. Ενώ αυτός πού αμαρτάνει από άγνοια, διατηρεί την Χάρι, η οποία όμως επισκιάζεται από την αμαρτία. Ιδού για ποια αιτία η γυναίκα του Αδάμ ονομάσθηκε Εύα, δηλαδή Ζωή και όχι θάνατος, διότι δεν έπεσε ολοκληρωτικά, όπως ο διάβολος και επί πλέον διότι με την δεύτερη Εύα, την Θεοτόκο, λυτρώθηκε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Κατά τον λόγο του αγίου Χρυσοστόμου, η δημιουργία του ανθρώπου ήταν διπλή, με σώμα και ψυχή δύο ήταν και τα δένδρα της γνώσεως του καλού και του κακού δύο κατά συνέπεια ήταν και οι αμαρτίες του Αδάμ διπλός ήταν και ο Παράδεισος, ο ουράνιος και ο επίγειος ή ο κόλπος του Αβραάμ, όπου μένουν εκεί οι ψυχές των δικαίων μέχρι της Μελλούσης Κρίσεως και ο ουράνιος Παράδεισος, δηλ. η Βασιλεία των ουρανών, όπου θα εισέλθουν οι δίκαιοι μετά την Μέλλουσα Κρίση. Ενώ η τροφή από του ξύλου του καλού και του κακού σημαίνει πόσο ευτυχισμένος θα ήταν ο άνθρωπος εάν δεν έτρωγε και πόσο δυστυχής έγινε, αφ' ότου έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό. Για τους αγγέλους πρέπει να γνωρίζουμε ότι δημιουργήθηκαν μόνο με την βούληση του Θεού αλλά δεν ήταν άτρεπτοι. Τους άφησε μόνος τους αυτοί να κερδίσουν με τον αγώνα των την ατρεψία στο κακό. Τόσο οι άγγελοι όσο και οι πρώτοι άνθρωποι δεν είχαν φαντασία. Αφ' ότου όμως οι άγγελοι δέχθηκαν την εμπαθή φαντασία, αμέσως έπεσαν από τον ουρανό στην κόλαση, διότι πεθύμησαν να γίνουν όμοιοι με τον Ύψιστο Θεό. Ενώ οι άνθρωποι έπεσαν την στιγμή ακριβώς πού έχασαν τον φόβο του θανάτου. Υπέκυψαν διότι ο σατανάς τους αφαίρεσε τον φόβο του θανάτου, με το να τους πει ότι δεν θα αποθάνετε αλλά θα διανοιχτούν οι οφθαλμοί σας.... Ο άνθρωπος πρώτα έπεσε με τον λογισμό του και κατόπιν στην αμαρτία. Η μεγαλύτερη παγίδα είναι να ξεχάσει ο άνθρωπος τον θάνατο. όταν έχασε ο άνθρωπος από τον νου του τον φόβο του θανάτου, αμέσως πέθανε δια της αμαρτίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι ο πρώτος άνθρωπος έπεσε από τρία πράγματα: Εξ αιτίας της γυναίκας, του δένδρου και της παρακοής του. Και με τρία πάλι μέσα σώθηκε: Δια μέσου της Θεομήτορος, του Σταυρού και της υπακοής του.166. Τι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες για την επταήμερο της δημιουργίας του Κόσμου;Ο Μέγας Βασίλειος, στο βιβλίο του, την Εξαήμερο (Δημιουργία του κόσμου σε έξι ήμερες), λέγει ότι ή κτίση κυοφόρησε, δηλαδή σαν μία έγκυο γυναίκα στην περίοδο του τοκετού της, πού είναι έτοιμη να δώσει στο νεογέννητο παιδί της, την ζωή. Ενώ το Πνεύμα του Θεού, πού κατέρχεται σ' όλα τα βάθη της γνώσεως του Θεού "επεφέρετο υπεράνω του ύδατος" για να δώσει ζωή στα ύδατα και τα κτίσματα.Όποτε λοιπόν, η γη είχε ζωή αφ' ότου το Άγιο Πνεύμα δέσποζε μέχρι των εγκάτων της γης αλλά δεν είχε την πνοή της ζωής. Η Αγία Γραφή στην Γένεση (Κεφ. 1,1-2) λέγει ότι ήταν αόρατος και ακατασκεύαστος, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πώς ήταν, διότι αυτά δεν φαινόντουσαν ακόμη με το μάτι ούτε είχαν λάβει την πνοή της ζωής. Η πρώτη ημέρα της δημιουργίας ήταν η Κυριακή διότι τότε είπε ο Θεός "γενηθήτω φως". Γι' αυτό ακόμη ανέστη την Κυριακή, διότι με την ανάστασή Του ανακαίνισε το πρώτο φως. Το πρώτο φως ήταν κτιστό και όχι άυλο. Δεν πήγαζε από τις άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Ήταν ένα φως ουράνιο του οποίου την προέλευση δεν μπορούσε να γνωρίσει ο άνθρωπος. Κατά τον ίδιο επίσης τρόπο κανείς δεν γνωρίζει για το χρονικό μάκρος των τριών πρώτων ημερών, διότι ο ήλιος δεν υπήρχε ακόμη, ώστε να ανατέλλει και να δύει. Ο ήλιος ονομάστηκε από τον Μέγα Βασίλειο "φορεύς του φωτός". Λέγει επίσης ότι ο Θεός έδωσε στον ήλιο λίγο από το υλικό φως την πρώτη ημέρα και ώρισε όπως ο ήλιος φωτίζει την γη σαν ένας λύχνος, δηλαδή, βουνά, δάση, πεδιάδες, ποταμούς και θάλασσες, ο οποίος επιτελεί την πρώτη εντολή, έχοντας πάντοτε την ίδια τροχιά. Όλοι οι νόμοι τέθηκαν από τον Θεό στο σύμπαν, σύμφωνα με τους οποίους κυβερνάται όλη η δημιουργία και ονομάζονται από τους Αγίους Πατέρας "Τα θεμέλια του κόσμου". Όποιος σκέπτεται αυτά ενισχύεται στην πίστη και μεγαλύνει δοξολογικά τον Κτίστη των Πάντων, εκτελώντας τον λόγο του προφήτου Δαβίδ, ο οποίος λέγει: "Τις λαλήση τας δυναστείας του Κυρίου, ακουστάς ποιήσει πάσας τας αινέσεις αυτού" (ψαλμ. 105,2). Οι νόμοι του σύμπαντος ουδέποτε αλλάζουν διότι αποτελούν τα θεμέλια ολοκλήρου της δημιουργίας. Ενώ όταν ακούμε τον άγιο Ευαγγελιστή Ιωάννη να λέγει: "Ο Πατήρ μου εργάζεται καγώ εργάζομαι", να εννοούμε ότι ο Πατήρ εργάζεται με τους νόμους της δημιουργίας και της ζωής. Ενώ ο Υιός εργάζεται με την πρόνοιά Του, δηλαδή με την διαφυλάξη των νόμων του σύμπαντος, οι οποίοι αποτελούν τις ορατές βάσεις του κόσμου. Η ωραιότητα των υλικών κτισμάτων του Θεού είναι τόσο θαυμαστή, ώστε και οι άγγελοι του ουρανού εξίστανται για την αρμονία των, όπως λέγει ο Ιώβ: "όταν δημιουργήθησαν οι αστέρες, επαίνεσαν με φωνή μεγάλη πάντες άγγελοι μου" (Ιώβ 38,7). Την αρμονία και ωραιότητα των κτισμάτων εθαύμασαν οι άγιοι, οι φιλόσοφοι, οι σοφοί, οι ποιητές, οι καλλιτέχνες, οι Χριστιανοί και κυρίως οι ειδωλολάτρες, επειδή δια του σύμπαντος υψώνεται ο νους προς τον Θεό των όλων και Δημιουργό. Με τους στοχασμούς για το μεγαλείο των κτισμάτων πολλοί γνώρισαν τον Θεό, προόδευσαν στην προσευχή, μεγάλυναν με ύμνους την δόξα του Δημιουργού και μάλιστα πολλοί έφθασαν στις υψηλότερες βαθμίδες της νοεράς και καρδιακής προσευχής. Γι' αυτό, λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, ότι μας είναι μεγάλη ωφέλεια να σκεπτόμαστε τα δημιουργήματα του Θεού για να Τον γνωρίσουμε και να Τον αγαπήσουμε περισσότερο. 169. Τι θα συνέβαινε με τον Αδάμ εάν δεν έτρωγε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, αλλά από το δένδρο της ζωής;Εάν ο Αδάμ έτρωγε από το δένδρο της ζωής τότε και η τιμωρία του θα ήταν παντοτινή, δηλ. θα επέθνησκε πλέον, ώστε με το θάνατο να διακοπτόταν η αμαρτία, αλλά θα αρπαζόταν στα βάθη της κολάσεως μαζί με τον Διάβολο, χωρίς καμία ελπίδα συγχωρήσεως και εξαγοράς. (Έκδοσης Ορθόδοξου πίστεως. Αγίου Ιωάννου Δαμάσκηνου. Κεφ. 11).170. Πώς θα πολλαπλασιαζόταν το ανθρώπινο γένος και ποια τύχη θα είχε εάν δεν έσφαλλε ο Αδάμ στον Παράδεισο;Ό άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι ο πρώτος σκοπός του Θεού ήταν να μη γεννιόμασταν με την σαρκική ένωση δια του γάμου. Όμως η παράβασις της εντολής οδήγησε τους ανθρώπους, ώστε να πολλαπλασιάζονται με τον γάμο, δεδομένου ότι ο Αδάμ καταφρόνησε τον δοσμένο από τον Θεό νόμο. Οπότε, όλοι αυτοί πού γεννιόνται από τον Αδάμ "κυοφορούνται εν ανομία", λόγω της προπατορικής παραβάσεως. Αυτό λέγει και ο προφήτης Δαβίδ:"Και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου" (Ψαλμ. 50) . Οπότε η Εύα, η μητέρα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους γέννησε εν αμαρτίαις, δηλ. με ηδονή. Γι' αυτό και εμείς επειδή φέρνουμε επάνω μας την ενοχή της μητέρας μας Εύας, λέγομε ότι γεννηθήκαμε στην αμαρτία.Μερικοί Άγιοι Πατέρες ισχυρίζονται ότι, εάν ο Αδάμ δεν αμάρτανε, το ανθρώπινο γένος θα πολλαπλασιαζόταν με τον λόγο του Θεού. Όσο αφορά αυτό, λέγει ο Μέγας Βασίλειος: "Τι λέγεις, άνθρωπε; Υπάρχει ποτέ κανένα έργο αδύνατο στον Θεό. Άραγε ο Θεός πού πλήθυνε το γένος των πουλιών με διάφορα είδη, χωρίς μεταξύ των συνάφεια, δεν θα μπορούσε να κάνη αυτό το έργο και για το ανθρώπινο γένος;.... (Εξαήμερος, Λογ.8). Και εάν ρωτάς τι τύχη θα είχε ο Αδάμ εάν δεν αμάρτανε στον Παράδεισο, σου λέγω ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να συμμετάσχει στην χαρά πλησίον του Θεού, στην ευτυχία της θείας γνώσεως, της αγάπης και να Τον δοξάζει πάντοτε". Αυτός είναι το επιστέγασμα και στεφάνωμα ολοκλήρου της κτίσεως, είναι ένας μικρός κόσμος, όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες. Με το σώμα του ο άνθρωπος έρχεται σε κοινωνία με τον ορατό κόσμο, ενώ με την ψυχή του κοινωνεί με τον Θεό. Ο άνθρωπος πλάσθηκε για να είναι εκλεκτό δοχείο της θείας δόξης.Ο σκοπός του στον Παράδεισο ήταν να εκπληρωση την εντολή του Θεού και να εργάζεται με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος για την τελειοποίηση του, ώστε να φθάσει να γίνει κατ' εικόνα και ομοίωση με τον Θεό.

+ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΔΙΟΓΝΗΤΟΝ

Οι Χριστιανοί δεν διακρίνονται των άλλων ανθρώπων, ούτε κατά την πατρίδα, ούτε κατά τη φωνή, ούτε κατά τα ήθη και τα έθιμα. Διότι ούτε σε ιδιαίτερες πόλεις κατοικούν, ούτε διαφορετική γλώσσα χρησιμοποιούν, ούτε διαφορετικό βίο ζουν. Η διδασκαλία τους δεν είναι εφεύρεση πολυπραγμόνων ανθρώπων, ούτε προΐστανται συστημάτων όπως μερικοί φιλόσοφοι.

Κατοικούν πόλεις Ελληνικές ή και άλλων εθνών, όπως έτυχε ο κλήρος στον καθένα και ακολουθούν τα τοπικά ήθη και έθιμα, ως προς την ενδυμασία και την τροφή και την υπόλοιπη ζωή τους, αποδεικνύουν όμως ομολογουμένως θαυμαστή και παράδοξο την ζωή και την πολιτεία τους. Πατρίδες κατοικούν τις δικές τους αλλά σαν να είναι πάροικοι. Συμμετέχουν σε όλα ως πολίτες και υπομένουν τα πάντα ως ξένοι. Κάθε ξενιτιά είναι πατρίδα τους και κάθε πατρίδα τους είναι ξένη γι’ αυτούς.

Παντρεύονται όπως όλοι, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Τράπεζα κοινή έχουν, αλλά τη θεωρούν αγία. Έχουν και αυτοί σάρκα αλλά δεν ζουν κατά τη σάρκα. Ζουν στη γη αλλά συμπεριφέρονται σαν να μένουν στον ουρανό. Πείθονται και υπακούουν στους καθορισμένους νόμους αλλά με την ενάρετη ζωή τους, νικούν τους νόμους.

Όλους ανεξαιρέτως τους αγαπούν και σχεδόν από όλους διώκονται. Αγνοούνται και κατακρίνονται. Θανατώνονται και ζωοποιούνται. Ζουν λιτά σαν να είναι πτωχοί, αλλά τους άλλους ελεούν πλούσια. Τα πάντα στερούνται και τους περισσεύουν τα πάντα. Ατιμώνονται και μέσα στις ατιμίες δοξάζονται. Ενώ κακοπαθούν χαίρονται σαν να παίρνουν ζωή.

Από τους Ιουδαίους πολεμούνται ως εχθροί και από τους Έλληνες καταδιώκονται και την αιτία του μίσους τους δεν μπορούν να την εξηγήσουν ούτε οι ίδιοι οι διώκτες τους. Για να το πούμε με απλά λόγια ό,τι είναι η ψυχή μέσα στο σώμα, το ίδιο οι Χριστιανοί μέσα στον κόσμο.

Η ψυχή είναι σπαρμένη μέσα σε όλα τα μέλη του σώματος και οι χριστιανοί μέσα σε όλες τις πόλεις του κόσμου. Και κατοικεί μεν η ψυχή στο σώμα, αλλά δεν είναι σωματική. Και οι Χριστιανοί κατοικούν στον κόσμο αλλά δεν είναι κοσμικοί. Ενώ είναι αόρατη η ψυχή, φρουρείται από το ορατό σώμα.

Και οι Χριστιανοί φαίνεται ότι είναι μέσα στον κόσμο, αλλά η θεοσέβειά τους μένει αόρατη. Μισεί την ψυχή η σάρκα και την καταπολεμεί χωρίς να αδικείται από αυτήν, αλλά μόνο διότι εμποδίζεται από την ψυχή να απολαμβάνει τις ηδονές. Μισεί και τους Χριστιανούς ο κόσμος χωρίς να αδικείται, αλλά μόνο διότι αντιτάσσονται στις ηδονές. Η ψυχή αγαπά τη σάρκα και τα μέλη που τη μισούν. Και οι Χριστιανοί αγαπούν τους ανθρώπους που τους μισούν. Η ψυχή είναι κλεισμένη μέσα στο σώμα, αλλά αυτή συγκρατεί το σώμα. Και οι Χριστιανοί κατέχονται και φρουρούνται υπό του κόσμου, αλλά αυτοί συνέχουν και διατηρούν τον κόσμο.

Ενώ είναι αθάνατη η ψυχή, σε φθαρτή σκηνή κατοικεί. Και οι Χριστιανοί ζουν ανάμεσα από φθαρτά πράγματα, ελπίζοντας και περιμένοντας την αφθαρσία των ουρανών. Ενώ ταλαιπωρείται και βασανίζεται η ψυχή με τα υλικά πράγματα, αυτή όλο και γίνεται καλύτερα. Και οι Χριστιανοί ενώ τιμωρούνται και κολάζονται, αυτοί όλο και περισσότεροι γίνονται.

Σε τέτοια κατάσταση τοποθέτησε τους Χριστιανούς ο Θεός, από την οποία δεν επιτρέπεται σε αυτούς να παραιτηθούν.

Β.Ε.Π. 5-7, τομ. 2, 253. http://taxiarhes.blogspot.com/2007/05/blog-post_19.html

4 ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ!!!!

1 At the first God made the heaven and the earth.

2 And when the woman saw that the tree was good for food, and a delight to the eyes, and to be desired to make one wise, she took of its fruit, and gave it to her husband.

3 But when the time had come, God sent out his Son, made of a woman, made under the law. That he might make them free who were under the law, and that we might be given the place of sons.

4 a)Truly I say to you, he who has faith in me has eternal life.

b) Martha said to him, I am certain that he will come to life again when all come back from the dead at the last day.

Jesus said to her, I am myself that day and that life; he who has faith in me will have life even if he is dead; And no one who is living and has faith in me will ever see death.

ΔΗΛΑΔΗ

1 ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ, Ο ΑΚΤΙΣΤΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΙΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ...

2 ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ(ΚΑΚΟ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΛΠ.) …

3 ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΙΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ …

4 ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΠΡΟΓΕΥΟΜΕΘΑ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ...

+ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΙΣΤΙΣ – ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος,εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Εορτάζουμε σήμερα τήν σύναξη των αγίων ενδόξων καί πανευφήμων Δώδεκα Αποστόλων καί γι’αυτό προτάσσουμε και προβάλλουμε ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Αποστολική Εκκλησία. Ως Ορθόδοξοι πιστεύουμε, σύμφωνα μέ τό Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας-Κων/λεως (381), «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν». Κατά τήν αδιάκοπη δογματική συνείδηση του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλ. κατά τήν αυτοσυνειδησία της, η Μία αυτή, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία είναι αποκλειστικώς και μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία, και καμμία άλλη αίρεση ή θρησκεία.

Τί σημαίνει, όμως, ότι η Εκκλησία μας είναι Αποστολική; Σημαίνει δύο πράγματα. Ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει α) τήν Αποστολική Πίστη καί β) τήν Αποστολική Διαδοχή. Τί είναι Αποστολική Πίστη καί τί Αποστολική Διαδοχή;

Α) Αποστολική Πίστη.

Αποστολική πίστη είναι η πίστη, που μας παρέδωσαν ως παρακαταθήκη οι άγιοι ένδοξοι Απόστολοι, την οποία κληρονόμησαν από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Χριστό, ως αυτήκοοι και αυτόπτες του ιδίου του Θεού Λόγου. Επομένως, η αποστολική πίστη είναι η πίστη του Χριστού και κατ’επέκτασιν είναι η πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σύμφωνα με τον καθηγητή της Δογματικής του ΑΠΘ κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη[1], «η πίστη αυτή της Εκκλησίας είναι θεόπνευστη και αδιαπραγμάτευτη. Η ένταξη καί η παραμονή στό μυστηριακό Σώμα του Χριστού, τήν Εκκλησία, δέν είναι απροϋπόθετη. Προϋποθέτει οπωσδήποτε τήν άνευ όρων αποδοχή καί ομολογία της Αποστολικής πίστεως, όπως αυτή ερμηνεύθηκε καί οριοθετήθηκε από τίς αποφάσεις των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Έτσι, λοιπόν, όταν κάποιος πιστός, ανεξαρτήτως της θεσμικής θέσεως πού κατέχει στό Σώμα της Εκκλησίας (απλός πιστός, μοναχός, ιερεύς, αρχιμανδρίτης, επίσκοπος, μητροπολίτης, πατριάρχης), ή σύνολα πιστών, ανεξαρτήτως του αριθμού τους (τοπικές Εκκλησίες, σύνοδοι) παραβιάσουν εκ πεποιθήσεως τήν οριοθετημένη πίστη της Εκκλησίας, αποκόπτονται από τό Σώμα της. Καί αν είναι σ’οποιοδήποτε ιερατικό αξίωμα, καθαιρούνται, ενώ οι λαϊκοί αφορίζονται, όπως προκύπτει από τά Πρακτικά των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων. Αυτό σημαίνει ότι δέν μπορούν στό εξής νά μετέχουν καί νά κοινωνούν στά ιερά μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Επομένως, είναι προφανές ότι συλλήβδην όλοι οι αιρετικοί (Παπικοί, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες) καί όλοι οι ετερόδοξοι (Μουσουλμάνοι, Ιουδαίοι) έχουν εκπέσει από τήν Αποστολική πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επειδή οι αιρέσεις καί οι ετεροδοξίες τους ανατρέπουν πλήρως τήν Αποστολική πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Β) Αποστολική διαδοχή.

Μέ τήν Αποστολική πίστη συνδέεται αδιαίρετα καί η Αποστολική διαδοχή. Η Αποστολική διαδοχή έχει ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο μέσα στό Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας καί προϋποθέτει οπωσδήποτε τήν Αποστολική πίστη.

Λέγοντας Αποστολική διαδοχή εννοούμε τήν αδιάκοπη συνέχεια της ηγεσίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας από τους αγίους Αποστόλους. Η συνέχεια αυτή έχει χαρισματικό χαρακτήρα καί διασφαλίζεται μέ τή μετάδοση της πνευματικής εξουσίας των αγίους Αποστόλων στούς Επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας καί δι’αυτών στούς ιερείς. Ουσιαστικά, λέγοντας Αποστολική διαδοχή εννοούμε πρωτίστως τήν διαδοχή της Αποστολικής πίστεως καί έπειτα τήν διαδοχή των πατριαρχικών, αρχιεπισκοπικών, μητροπολιτικών και επισκοπικών θρόνων καί όχι τήν διαδοχή των θρόνων χωρίς τήν διαδοχή της Αποστολικής πίστεως.

Ο τρόπος μεταδόσεως της πνευματικής, αποστολικής εξουσίας στούς Επισκόπους γίνεται μέ τήν χειροτονία. Αν, επομένως, κάποιος Επίσκοπος έχει λάβει μέ κανονικό, εκκλησιαστικό τρόπο τήν χειροτονία του καί στή συνέχεια βρεθεί εκτός Εκκλησίας, εξαιτίας της εσφαλμένης πίστεώς του, παύει ουσιαστικά νά έχει καί τήν Αποστολική διαδοχή, αφού αυτή έχει νόημα μόνο μέσα στό μυστηριακό Σώμα του Χριστού, τήν Ορθόδοξη Εκκλησία.

Κατά συνέπεια, αν κάποιος Επίσκοπος ή καί ολόκληρη Τοπική Εκκλησία, ανεξαρτήτως αριθμού μελών, εκπέσουν από τήν πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράστηκε αλαθήτως στίς Άγιες και Οικουμενικές Συνόδους, παύουν νά έχουν οι ίδιοι τήν Αποστολική διαδοχή, επειδή βρίσκονται ήδη εκτός Εκκλησίας. Καί αφού διακόπτεται η Αποστολική διαδοχή, ουσιαστικά δέν μπορεί νά γίνεται λόγος γιά κατοχή ή γιά συνέχεια της Αποστολικής διαδοχής στούς εκπεσόντες από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Μέ βάση, λοιπόν, τά παραπάνω όλοι οι αιρετικοί (Παπικοί, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες) καί οι ετερόδοξοι (Μουσουλμάνοι, Ιουδαίοι) στερούνται τήν Αποστολική διαδοχή, επειδή, στερηθέντες τήν Αποστολική πίστη, εξέπεσαν από την Ορθόδοξο Εκκλησία. Κατά συνέπεια, λόγος γιά Αποστολική διαδοχή εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι λόγος ατεκμηρίωτος επιστημονικά και θεολογικά, είναι δηλ. λόγος αθεολόγητος και μάλλον οικουμενιστικός.

Μέ τήν Αποστολική διαδοχή συνδέεται καί η ιερωσύνη. Η ιερωσύνη προϋποθέτει τήν αδιάκοπη συνέχειά της από τούς αγίους Αποστόλους, προϋποθέτει δηλ. τήν Αποστολική διαδοχή. Πρωτίστως, όμως, η ιερωσύνη προϋποθέτει τόν Θεάνθρωπο Χριστό ως ιερουργό στό μυστηριακό Σώμα Του, τήν Ορθόδοξο Εκκλησία. Σέ τελευταία ανάλυση, η ιερωσύνη του Χριστού υφίσταται στήν Ορθόδοξο Εκκλησία καί παρέχεται από τόν ίδιο τόν Χριστό διά της Εκκλησίας Του καί γιά τήν Εκκλησία Του. Αυτονομημένη ιερωσύνη καί αυτονομημένα από τήν Εκκλησία μυστήρια δέν μπορούν νά υπάρχουν. Η ιερωσύνη, όπως άλλωστε καί όλα τά ιερά μυστήρια, αποτελεί λειτουργική φανέρωση της Εκκλησίας. Η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις», κατά τόν άγιο Νικόλαο Καβάσιλα. Αυτό σημαίνει ότι, γιά νά υπάρχουν μυστήρια, πρέπει προηγουμένως νά υπάρχει η Εκκλησία. Τά μυστήρια είναι σάν τά κλαδιά ενός δένδρου. Ζωντανά κλαδιά, πού ανθούν καί καρποφορούν, μπορούν νά υπάρχουν μόνο όταν αυτά είναι οργανική προέκταση του δένδρου, όταν δηλ. είναι οντολογικά συνδεδεμένα μέ τόν κορμό του δένδρου.

Επομένως, είναι θεολογικά ακατανόητο νά υποστηρίζεται από οικουμενιστικούς κύκλους ότι οι αιρετικοί καί οι ετερόδοξοι έχουν έστω καί ένα μυστήριο, π.χ. τό βάπτισμα. Τό θεμελιώδες ερώτημα, που πρέπει νά τίθεται εδώ, είναι : Ποιός ιερούργησε τό μυστήριο; Πού βρήκε τήν ιερωσύνη ο ιερουργός; Ποιός του έδωσε τήν ιερωσύνη, αφού αυτή τήν παρέχει μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία; Πού βρέθηκε η Εκκλησία στούς αιρετικούς καί ετεροδόξους, αφού αυτοί, λόγω της εσφαλμένης δογματικής πίστεώς τους, εξέπεσαν από τήν Ορθόδοξο Εκκλησία»;

Εν κατακλείδι, αυτό, πού πρέπει νά μείνει στό νου μας καί πρέπει νά τονίσουμε, είναι τό εξής˙ ότι μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία καί ότι μόνο αυτή κατέχει τόσο τήν Αποστολική πίστη, όσο καί τήν Αποστολική διαδοχή, όπως επίσης καί τήν ιερωσύνη καί τά ιερά μυστήρια. Οι αιρετικοί καί οι ετερόδοξοι, λόγω παραχάραξης της πίστεως, δέν κατέχουν ούτε τήν Αποστολική πίστη, ούτε τήν Αποστολική διαδοχή καί ακολούθως ούτε ιερωσύνη ούτε μυστήρια έχουν.

http://aktines.blogspot.gr/2013/06/blog-post_5974.html

+Δέκα βασικές συμβουλές για την συμπεριφορά μας μέσα στον Ιερό Ναό:

1.   Ο Ναός είναι τόπος ιερός. «Ως φοβερός ο τόπος ούτος! ουκ εστι τούτο, αλλ’ ή οίκος ΘΕΟΥ και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γένεσις, κεφ. κη΄, 10).

2.   Ο Ιερός Ναός είναι χώρος λατρείας και προσευχής. Πριν μπεις μέσα σκέψου πού πρόκειται να μπεις και τι πρόκειται να κάνης. «Είσελθε εις τον οίκον μου και στήθι μετά φόβου∙ ο γαρ τόπος ούτος άγιος εστί» (Ιησού του Ναυή 5,15).

3.   Μπαίνουμε μέσα «ευπρεπώς ενδεδυμένοι», με σιωπή και με ευλάβεια προσκυνούμε τις άγιες εικόνες.

4.   Καθόμαστε σε στάση ευλαβείας και προσοχής.

5.   Μένουμε όσο πιο πολύ μπορούμε όρθιοι, σιωπηλοί και αφοσιωμένοι στην προσευχή, χωρίς να σχολιάζουμε ή να συζητούμε.

6.   Κυρίως είμαστε όρθιοι εις τα εξής σημεία: «Ευλογημένη η Βασιλεία», «Σοφία. Ορθοί!..», Ευαγγέλιον, Χερουβικόν Ύμνον, «Πιστεύω», «Λάβετε, φάγετε….» μέχρι και το «Άξιον εστίν», «Πάτερ ημών», «..τα Άγια τοις Αγίοις», «Μετά φόβου…» και γενικώς πάντα, όταν θυμιάζει και ευλογεί ο Ιερεύς.

7.   Στη Θεία Κοινωνία πλησιάζουμε με ευλάβεια, με ησυχία και με σειρά, ο ένας μετά τον άλλον.

8.   Οι μεγαλύτεροι πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα ευλαβείας, υπομονής, προσευχής, σιωπής και πίστεως.

9.   Στο Ιερό Βήμα απαγορεύεται η είσοδος, εκτός από εκείνους που διακονούν (69ος Κανών ΣΤ΄ Οικουμ. Συνόδου).

10.   Όταν τελειώσει η Θ. Λειτουργία, παίρνουμε με τάξη και ευλάβεια το αντίδωρο, πάντα από το χέρι του Λειτουργού Ιερέως.

http://www.imilias.gr/poia-prepei-na-einai-i-symperifora-mas-mesa-sto-nao.html

Κάνουμε το σταυρό μας:

1. Μόλις ανάψουμε το κερί μας.
2. Όταν μπαίνουμε στους Ιερούς Ναούς και όταν βγαίνουμε από αυτούς.
3. Στην αρχή κάθε ακολουθίας.
4. Σε κάθε Τριαδική εκφώνηση.
Δηλαδή κάθε φορά πού θα λέγεται ή θα ψάλλεται το: «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι»,ή όταν ακούγεται το «… του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…».
5. Σε κάθε εκφώνηση της Παναγίας:
«Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας…» που υπάρχει στα Ειρηνικά, Πληρωτικά και Μικρές Συναπτές.
6. Στα Απολυτίκια ή Τροπάρια όταν και όπου ακούγεται το όνομα του Αγίου ή της Αγίας της ημέρας, του Ναού κλπ.
7. Στον Όρθρο, όταν ψάλλεται, επαναλαμβανόμενο, το Μεγαλυνάριο της Παναγίας: «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ…». Το σταυρό μας είναι προτιμότερο να τον κάνουμε , όταν φθάνει η ψαλμωδία στο: «…την όντως Θεοτόκον …», για να τονίζεται η πίστη ότι εγέννησε Θεόν.
8. Στη Μικρή και Μεγάλη Είσοδο, όταν περνούν από μπροστά μας το Ευαγγέλιο και τα Τίμια Δώρα.
9. Στον Τρισάγιο ύμνο: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».
10. Στο «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν…» το όποιο επαναλαμβάνεται τρις. Μαζί με το σταυρό μας σ’ αυτήν την περίπτωση κάνουμε κάθε φορά και μία μικρή μετάνοια.
11. Πριν από το τέλος του Εσπερινού, όταν ο Ιερέας λέγει το «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά τό ρήμα σου έν ειρήνη ότι είδον οί οφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου…».
12. Στις απολύσεις των ακολουθιών (Εσπερινού, Όρθρου και λοιπών ακολουθιών),καθώς και στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας.
13. Κάθε άλλη φορά, κατά τις διάφορες αιτήσεις του Ιερέα , έφ’ όσον αυτό αναπαύει ή ευχαριστεί τον πιστό.
14. Όταν προσκυνούμε τις άγιες Εικόνες ή άγια Λείψανα.
15. Πριν κοινωνήσουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία.

ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας:
1. Όταν μας θυμιάζει ο Ιερέας. Στις περιπτώσεις αυτές αντί Σταυρού, κάνουμε μια υπόκλιση της κεφαλής ευχαριστούντες τον Ιερέα για την τιμή πού μας κάνει: Μετά τις άγιες Εικόνες να θυμιάζει και εμάς, ως εικόνες του Θεού! Εάν καθόμαστε , πρέπει να σηκωνόμαστε.
2. Όταν στην αρχή του Όρθρου αναγινώσκεται ο Εξάψαλμος.
Το σταυρό μας μπορούμε να κάνουμε στην αρχή και στο τέλος του Εξάψαλμου. Σ’ όλη όμως τη διάρκεια αυτού, ακόμη και στο μέσον του, όταν λέγουμε τα «Δόξα… Και νυν… Αλληλούια…» ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας, αλλά παρακολουθούμε «εν πάση σιωπή και κατανύξει» τον Αναγνώστη, ο όποιος «μετ’ ευλάβειας και φόβου Θεού», διαβάζει τον Εξάψαλμο. Διότι ό χρόνος αυτός τής αναγνώσεως προεικονίζει το χρόνο τής Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου με φόβο και τρόμο θα αναμένουμε την τελική κρίση Του για εμάς. Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις ή, προπαντός, χωρίς και τούς παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή. (Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις εσπερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες είναι ό Όρθρος της επομένης. Διότι τότε, αφηρημένοι, μπαίνουμε στους Ναούς χωρίς να προσέχουμε, εάν εκείνη την ώρα διαβάζεται ο Εξάψαλμος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι στην είσοδο του Κυρίως Ναού και μετά το πέρας της αναγνώσεως να μετακινούμαστε για να καταλάβουμε τη θέση μας).
3. Όταν φιλάμε το χέρι Ιερωμένου.
Η συνήθεια ορισμένων να κάνουν το σταυρό τους πριν φιλήσουν το χέρι του Επισκόπου ή Ιερέα ή οποιουδήποτε ρασοφόρου είναι λανθασμένη. Το σταυρό μας τον κάνουμε, όταν ασπαζόμαστε τις άγιες Εικόνες και όχι όταν ασπαζόμαστε το χέρι του Ιερωμένου. Όταν λοιπόν πρόκειται να επικοινωνήσουμε ή να συναντηθούμε με Ιερωμένο, μπορούμε να πούμε «Ευλόγησον, Δέσποτα ή Πάτερ» ή «Την ευχή σας, Σεβασμιώτατε ή Αγιε Καθηγούμενε ή Πάτερ και κάνοντας μία μικρή υπόκλιση της κεφαλής να ασπαστούμε το δεξί του χέρι, όποτε συνεχίζουμε το διάλογο μαζί του, όπως επιθυμεί ό καθένας. Το ίδιο κάνουμε και φεύγοντας από κοντά του. Λέμε, «Την ευχή σας ή Ευλογείτε, Πάτερ», κάνουμε μικρή υπόκλιση, προτείνοντας τις παλάμες μας σταυροειδώς, ασπαζόμαστε τη δεξιά του και φεύγουμε.
4. Όταν λαμβάνουμε το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, το οποίο (χέρι) στη συνέχεια το ασπαζόμαστε.

του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου (από το :”Λατρευτικό Εγχειρίδιο” σελ. 168,171)

http://propheteliaskirchefrankfurt.wordpress.com/

+

Γιατί πηγαίνουμε στην Εκκλησία;

1.Για να συναντιόμαστε όλοι μαζί μέσα στο σπίτι του Ουράνιου Πατέρα μας και να αισθανόμαστε σαν πραγματικά αδέλφια.

2.Για να Του προσφέρουμε όλοι μαζί την κοινή λατρεία και ιδιαίτερα την κατ'εξοχήν λατρεία: τη θυσία της Θείας Ευχαριστίας.

3. Για να Τον ευχαριστούμε για όλες τις ευεργεσίες Του και τις δωρεές Του.

4.Για να Του αναφέρουμε από κοινού και δια του Μυστηρίου τα αιτήματα μας και τις ανάγκες μας.

5.Για να ενούμεθα και με την θριαμβεύουσα Εκκλησία που είναι στους ουρανούς, με τους προαπελθόντας αδελφούς μας εν Χριστώ.

6.Για να αγιάζονται με το μυστήριο όλες οι σκέψεις μας και οι πόθοι μας, οι προθέσεις και τα σχέδιά μας.

7.Για να έχουμε τον Χριστό κατοικούντα μέσα μας και για να επιτελεί Αυτός το έργο των χεριών μας.

8.Για να παίρνουμε νέες δυνάμεις για τον σκληρό αγώνα κατά του Διαβόλου.
9.Για να γίνεται το κάθε καλό έργο μας καρποφόρο και αποτελεσματικό.
10.Για να ενούμεθα σε μια ενότητα αδιάσπαστη εν Χριστώ Ιησού.

Ωφέλειες από την "κατ'επίγνωσιν" συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία

Το πανίσχυρο όπλο της Θείας Κοινωνίας:

1."Καθαριεί την συνείδησιν ημών από νεκρών έργων(Εβρ. θ',14).

2."Ως λέοντες πυρ πνέοντες, ούτως από της τραπέζης αναχωρούμεν εκείνης, φοβεροί τω διαβόλω γενόμενοι"(ιερός Χρυσόστομος).

3."εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον".

4."εις πίστιν ακαταίσχυντον, εις αγάπην ανυπόκριτον, εις πλησμονήν σοφίας, εις ίασιν ψυχής και σώματος, εις αποτροπήν παντός εναντίου, εις περιποίησιν των εντολών του Θεού"
5."Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ"(Ιωαν. στ', 56).
6."Εις άρτος, εν σώμα γινόμεθα οι πολλοί¨(Α'Κορ. ι',17)

"The pieces of the body are torn away. One by one until finally all that remains are the shards of the body and the heads itself. The head will be too large to come through this instrument itself. This will necessitate the introduction of this instrument called a polyp forceps into the uterus through the already dilated cervix and the abortionist will then attempt to grasp the free floating head of the child in the uterus between the rings of this instrument. The head is then crushed, the contents of the head removed, and finally the bones of the head, and the abortion is then effectively at an end."

"Now the destruction of a living human being is no solution to what is basically a social problem. I believe a resort to such violence is an admission of scientific and even worse, ethical impoverishment. Somehow I refuse to believe that Americans, who have put men on the moon can't devise a better solution than the resort to violence. I think we should all here and now devote ourselves to an untiring effort to a better solution, a solution compounded equally of love and compassion and a decent regard for the overriding priority of human life. Let's all for humanity's sake, here and now, stop the killing."

Ορθόδοξη Θεολογία και Ανθρωπολογία. Οι διαφορές με τα αντίστοιχα δεδομένα της Φιλοσοφίας

Τελικά, η Ορθόδοξη διδασκαλία διαφοροποιήθηκε με σαφήνεια από κάθε φιλοσοφική δοξασία η οποία σχετιζόταν με την ειδωλολατρική Θεολογία. Ενδεικτικά:

1.   Στην φιλοσοφική οντολογία υπάρχει η ουσιοκρατική αντίληψη της απορροής, ότι "όλα απορρέουν από την ουσία μιας πρώτης απρόσωπης αρχής"^[55]. Στον Χριστιανισμό αντιθέτως, εκτός ότι ο Θεός είναι προσωπικός, τίποτε στη δημιουργία δεν προέρχεται από την ουσία του, αλλά τα πάντα είναι ετερούσια Αυτού. Έτσι, για πρώτη φορά εισάγεται η νέα χριστιανική αντίληψη η οποία "δεν διακρίνει πια το νοητό από το αισθητό ή υλικό, αλλά το άκτιστο από το κτιστό. Άκτιστος, αιώνιος, αδημιούργητος είναι μόνο ο Θεός, ο οποίος αποφασίζει ελεύθερα να δημιουργήσει, σε συγκεκριμένο χρόνο, όλη την ορατή και αόρατη πραγματικότητα". Από αυτή τη βασική αλήθεια πηγάζει όλη η υπόλοιπη χριστιανική διδασκαλία^[56]. Δεν υπάρχει στον Χριστιανισμό "γέννηση" του κόσμου αλλά Δημιουργία^[57]. Άλλωστε και η ίδια "η ιδέα της κτίσεως είναι ξένη προς τη φυσικήν συνείδησιν" και "η αρχαία ελληνική σκέψις την ηγνόει" ενώ "εις την βίβλον θεωρείται κάτι το δεδομένον"^[58].

2.   Η χριστιανική διάκριση κτιστού-ακτίστου είναι αυτή που δίνει και το περιεχόμενο στην χριστιανική αποφατική θεολογία η οποία μόνο εξωτερικά ομοιάζει προς την νεοπλατωνική ορολογία^[59]. Ο νεοπλατωνισμός, εντοπίζει το πρόβλημα γνώσης του θεού στην αδυναμία του σώματος και από εκεί προκύπτει η δική του αποφατική θεολογία^[60]. Για τους νεοπλατωνικούς, η ανθρώπινη ψυχή είναι ομοούσια προς το θείο ον και όταν αυτή βρεθεί εκτός του σώματος μπορεί να γνωρίσει τον Θεό^[61]. Αυτή η κατάσταση, είναι μια εμπειρία εκστάσεως η οποία θα αφαιρέσει από την ανθρώπινη σκέψη όλα τα ελαττώματα και τους περιορισμούς της, είναι όμως κατάσταση απορριπτέα και δαιμονική για τους πατέρες της Εκκλησίας^[62]. Για την πατερική θεολογία, οι αποφατικές εκφράσεις είναι αποτέλεσμα της αγεφύρωτης διάκρισης ανάμεσα στο κτιστό και το άκτιστο, όπου ο Θεός κάνει γνωστό στον άνθρωπο μέρος της δόξας του κατά πως Εκείνος επιθυμεί μέσα από τις θεοφάνειές Του. Αυτή η φανέρωση του Θεού (θεοφάνειες στην Π.Δ., ενανθρώπιση, Πάθη, Ανάσταση, κάθοδος του Αγίου Πνεύματος), δείχνει αγαπητική κίνηση προς τον άνθρωπο, χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν δύναται να κινηθεί προς τον Θεό^[63]. Επιπλέον, η Πατερική αποφατική θεολογία συνδέεται άρρηκτα προς την καταφατική, εφόσον ο Θεός εισέρχεται στα ιστορικά σχήματα όπου δημιουργεί μορφές ζωής, όμως για την νεοπλατωνική φιλοσοφία είναι άγνωστη η έννοια της ιστορικής αποκάλυψης^[64].

3.   Δεν υφίσταται στον Χριστιανισμό η έννοια του αιώνιου κόσμου όπως στη Φιλοσοφία, ούτε η έννοια της προϋπάρχουσας ύλης, αλλά "εφ' όσον πριν από τη Δημιουργία δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνον ο Θεός, ο κόσμος έχει χρονική αφετηρία, δεν είναι άναρχος. Και έφ' όσον έχει αρχή, θα έχει και τέλος"^[65].

4.   Η χριστιανική διδασκαλία για την εκ φύσεως θνητότητα της ψυχής, ήταν μία από τις σημαντικότερες διαφοροποιήσεις από τις πλατωνικές δοξασίες περί φυσικής αθανασίας της^[66][67].

5.   Επίσης, η χριστιανική διδασκαλία περί κτιστότητας και μή προΰπαρξης της ψυχής^[68], βρισκόταν σε αντίθεση με τις πλατωνικές δοξασίες περί του αιωνίου και αδημιούργητου αυτής^[69]. Την χριστιανική διδασκαλία ότι σε σχέση με το Θεό, η ψυχή "είναι υλική και σωματική", "ένας πλατωνικός ή νεοπλατωνικός φιλόσοφος θα τη θεωρούσε εξάπαντος βλάσφημη, γιατί η νοούσα ψυχή είναι φυσικώς αδημιούργητη και φυσικώς συγγενής προς το θεό"^[70].

6.   Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η ψυχή του ανθρώπου διακρίνεται σε δύο μέρη, στο ανώτερο που είναι η έλλογη ψυχή, και στο κατώτερο που είναι η άλογη ψυχή^[71]. Το ανώτερο είναι το θείο και αθάνατο^[72] ενώ το κατώτερο είναι το θνητό και περιλαμβάνει άλλα δύο μέρη, τα οποία, όπως και το σώμα, αποτελούν κατώτερα δημιουργήματα^[73] από τα οποία προέρχονται τα ανθρώπινα πάθη^[74]. Σύμφωνα όμως με την Ορθόδοξη διδασκαλία, η ψυχή είναι ενιαία, και ως σύνολο θεωρείται "φύσει καλή" ενώ "οι κακοί λογισμοί δεν γεννώνται από την φύσιν της ψυχής...αλλά από την αμαρτητικήν ροπήν της, εκ του προπατορικού αμαρτήματος"^[75].

7.   Η διαρχική οντολογία και φιλοσοφική ανθρωπολογία που ήθελε το "κακό" σώμα να εγκλωβίζει την φύσει αθάνατη ψυχή^[76], ήταν ασυμβίβαστη με την χριστιανική θεολογία περί άρρηκτης ψυχοσωματικής ενότητας^[77].

8.   Στο ίδιο πλαίσιο, ουδέποτε έγινε αποδεκτό στον χριστιανισμό ότι η ανθρώπινη υπόσταση αποτελείται από την ψυχή μόνη^[78][79], αλλά και η διδασκαλία περί ανάστασης των σωμάτων παρέμενε αδιανόητη για τον πλατωνισμό.

9.   Κανείς διαχωρισμός σε αθάνατες νοητές ουσίες και θνητές αισθητές ουσίες δεν υπήρξε στην χριστιανική θεολογία. Τίποτε και κανείς εκτός του άκτιστου Θεού δεν ήταν αθάνατος ή αδημιούργητος^[80][81].

10.                Καταργείται έτσι και η διαρχική λογική του κόσμου όπου το υλικό και αισθητό υστερεί από το άυλο και κυριαρχεί η ενότητα της κτιστής δημιουργίας όπου τα πάντα, άυλα ή μη, είναι κτιστά, διαφορετικής ουσίας από τον Θεό, αποτέλεσμα των ενεργειών του και όχι προϊόντα της ουσίας του^[82].

11.                Δεν υφίσταται η έννοια της επιστροφής σε κάποια αρχέγονη κατάσταση τελειότητας, αλλά ο χαμένος βιβλικός παράδεισος αποτελεί ένα ακόμη γεγονός μέσα στα γεγονότα της Θείας Οικονομίας. Ο άνθρωπος ευρισκόμενος σε μια διαρκή εξέλιξη με τη χάρη του θεού, αστοχεί αυτεξουσίως, αμαρτάνει, απομακρύνεται από τον Θεό και πρέπει να συνεχίσει τον δρόμο προς το καθ' ομοίωσιν^[83]. Σε όλα αυτά παίζει σημαντικό ρόλο η ελευθερία και η βούληση και όχι κάποια υποχρεωτική "έλξη" της ψυχής προς το θείο νοητό, όπως πρέσβευε η φιλοσοφική οντολογία^[84].

12.                Η τελική συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό, θα γίνει με τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα (το οποίο για τη φιλοσοφική σκέψη ήταν αδιανόητο^[85]) και όχι ως ψυχή μόνο, και σε αντίθεση με την φιλοσοφία, ο άνθρωπος δεν θα ενταχθεί στην ουσία του θεού από την οποία απορρέει, αλλά θα παραμείνει ετερούσιος του Θεού και θα γίνει Θεός μόνο κατά χάρη^[86].

13.                Σημαντικό είναι ακόμη το γεγονός ότι η λύτρωση και σωτηρία του ανθρώπου στον χριστιανισμό, δεν τον οδηγεί σε μια τελική και οριστική κατάσταση όπως πρεσβεύει η φιλοσοφία, αλλά σε μια κατάσταση αιώνιας προόδου^[87].

14.                Στο ίδιο πλαίσιο παρουσιάζεται και η διαφοροποίηση του Νεοπλατωνισμού από την χριστιανική διδασκαλία περί Αγίας Τριάδας^[88][89]. Ο Πλωτίνος, κορυφαίος εκπρόσωπος του Νεοπλατωνισμού, έχοντας γνώση των ανατολικών θρησκειών, του γνωστικισμού και του χριστιανισμού^[90] δημιούργησε δικό του φιλοσοφικό σύστημα. Η Θεότητα του Πλωτίνου είναι μια μονάδα, το Έν, το οποίο είναι ουσία, χωρίς προσωπική ετερότητα. Αυτή η ουσία ξεδιπλώνεται ιεραρχικά σε Νου και Ψυχή, τα οποία αποτελούν απρόσωπα ξεδιπλώματα της ουσίας του Εν. Αντιθέτως, στην χριστιανική διδασκαλία υπάρχουν ιδιαίτερες προσωπικές υποστάσεις όπως ο Ιησούς Χριστός και το Άγιο Πνεύμα τα οποία στα πλαίσια της ετερότητάς τους έχουν ιδιώματα ακοινώνητα, δηλαδή που ανήκουν μόνο στην υπόσταση που τα έχει και σε καμμία άλλη^[91]. Επανερχόμενοι στον νεοπλατωνισμό, το "άπλωμα" της ουσίας του Εν δεν μένει τριμερές, αλλά καταλήγει σε πολλαπλή μορφή, αφού ξεδιπλώνεται σε Φύση και Ύλη, σε μια ενιαία διάρθρωση της πραγματικότητας^[92]. Έτσι, στον νεοπλατωνισμό δεν υπάρχει η έννοια της δημιουργίας και η σχέση κτιστού-ακτίστου, αλλά μόνο απορροή από την ουσία της απρόσωπης αρχής^[93]. Η όλη πραγματικότητα είναι μόνο το Εν και σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, αυτό δεν κινείται προς τον άνθρωπο. Τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να ενσωματωθεί η ψυχή του στο Εν, με το οποίο είναι ομοούσια^[94]. Αδιανόητες παραμένουν για τον πλατωνισμό και νεοπλατωνισμό οι διδασκαλίες περί αγιασμού του σώματος, ο ψυχοσωματικός άνθρωπος και η σωτηρία του ως ψυχοσωματική οντότητα^[95].

Με όλα αυτά τα δεδομένα και άλλα περισσότερα, τελικά ο Χριστιανισμός καθιέρωσε "ένα νέο πολιτισμό" ο οποίος "θεμελιώθηκε πρώτιστα στην αλήθεια της Αποκάλυψης" η οποία επιβλήθηκε του "φιλοσοφικού πνεύματος"^[96]. http://el.orthodoxwiki.org

η “προσφορά” μου:

στα θεολογικά

άλλο σωτηρία πριν τον θάνατο (αγιότης) και άλλο σωτηρία μετά τον θάνατο (Παράδεισος). όσοι πανε στον Παράδεισο δεν σημαίνει πως έφτασαν στην τελείωση από αυτήν εδω την ζωή. αυτό το συμπέρασμα μας βοηθα στο να μην είμαστε φανατικοί ή στο να μην “τρέμουμε” για την σωτηρία μας. οι περισσότεροι θα πανε στον Παράδεισο, μόνο οι αμετανόητοι θα πανε στην Κόλαση (γύρω στο 10% λέει ο Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης). όταν έχουμε απέναντί μας οικουμενιστές ή αιρετικούς ή αλλόθρησκους δεν πρέπει να τους πολεμαμε με ανθρώπινα μέσα αλλά να προσευχόμαστε ώστε ο Θεός να τους φωτίσει και να γίνουν Ορθόδοξοι. άλλωστε ειναι επικίνδυνο να λες τα λόγια των Αγίων της Εκκλησίας μας, χωρίς να εισαι και ο ίδιος άγιος. το παράδειγμά μας αρκει...

επίσης, στον Παράδεισο θα τρωνε από τα φύλλα του δέντρου της ζωης και οι μή Ορθόδοξοι (Αποκ. 22,2). αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να παρατήσουμε τον αγωνα μας για αγιότητα. μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο άνθρωπος μπορει να γίνει άγιος και αυτό ειναι το πλεονέκτημά μας αλλά και γι’αυτό θα δώσουμε λόγο στον Θεό με πιό αυστηρά κριτήρια. για να γίνουμε άγιοι πρέπει να προσευχόμαστε, να νηστεύουμε και να μετέχουμε της Μυστηριακης ζωης της Εκκλησίας μας.

στα οικονομικά

δεν υπάρχουν δανειστές και δανειζόμενοι. η Τράπεζα κόβει το χρημα και το μοιράζει στα κράτη, στα κόμματα και στους ιδιωτες. οι πολιτικοί ειναι όργανα των Τραπεζιτων (και καλά κάνουν…). η παγκοσμιοποίηση δεν ειναι από μόνη της κάτι κακό. καταργουνται οι εθνικοί πόλεμοι και η επιστήμη βοηθα στο να ζουν οι άνθρωποι πιό άνετα. το αντίκρυσμα του χρήματος ειναι τα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα. αφου οι Τραπεζίτες έχουν στα χέρια τους το φαγητό, μπορουν και κόβουν όσο χρημα θέλουν και το μοιράζουν όπου και όπως θέλουν. έτσι ερμηνεύονται και όλα τα κοινωνικοπολιτικοοικονομικοηθικά θέματα. η Τράπεζα μας βλέπει σαν ένα κοπάδι ζώων και προνοει για την εκτροφή μας. τα περι ελευθερίας και πνευματικης ζωης δεν την απασχολουν. ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλούμαστε να ζήσουμε με νηστεία, προσευχή και Μυστηριακή ζωή και “έχει ο Θεός”.

+ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Ἂν κάναμε σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὴν ἐρώτηση «τί ὑπάρχει;», θὰ παίρναμε τρεῖς ἀπαντήσεις (ἂν νομίζετε ὅτι εἶναι περισσότερες τὸ συζητᾶμε…οἱ ἐπιπλέον ἀπαντήσεις θὰ εἶναι ὑποσύνολα τῶν παρακάτω τριῶν).

Ἀπαντήσεις:

1.Ὑπάρχει μόνο ἡ ὕλη (Ὑλισμός).

2.Ὑπάρχει ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὕλη καὶ μία ἀπρόσωπη θεότητα (τὸ Μπράχμαν τοῦ Ἰνδουισμοῦ) κάτι σὰν «ψυχὴ» τοῦ σύμπαντος, ποὺ ἀποτελοῦν μία πραγματικότητα («ἓν τὸ πᾶν»).

3. Ὁ (Ἄκτιστος, Προσωπικός, Τριαδικὸς) Θεὸς δημιούργησε τοὺς Ἀγγέλους, τὴν ὕλη καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπό τὶς τρεῖς ἀνωτέρω θέσεις οἱ δύο πρῶτες ἀπορρίπτονται: Εἶναι δυνατὸν ἡ ὕλη νὰ ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της (1); Εἶναι δυνατόν ἡ ὕλη (ἡ φύση) νὰ εἶναι Θεός (2);

Ἡ τρίτη πρόταση ἱκανοποιεῖ καὶ τὸ λογικό τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν κόσμο ἐκ τοῦ μηδενός, «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος». Εἶπε καὶ ἐγενήθησαν (δημιουργήθηκαν).

Τώρα, πῶς ξέρουμε ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκεται μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία μας;

Οἱ θρησκείες δὲν εἶναι πολλές. Χωρίζονται σὲ δύο κατηγορίες, τὶς εἰδωλολατρικές (αὐτές, δηλαδή, ποὺ ταυτίζουν τὸν Θεό μὲ τὸν Κόσμο, μὲ τὴν φύση) καὶ στὶς Μονοθεϊστικές.

Στὶς εἰδωλολατρικὲς θρησκείες ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔδωσαν τὴν δεύτερη ἀπάντηση. Σήμερα τέτοιες θρησκείες εἶναι ὁ Ἰνδουισμός, Βουδισμός, Σίντο, Ταοϊσμός, Δωδεκάθεο, Ἀνιμισμός, Πανθεϊσμός, Νέα Ἐποχή, Μασωνισμός, κλπ.

Οἱ Μονοθεϊστικὲς εἶναι ὁ Χριστιανισμός, τὸ Ἰσλάμ καὶ ὁ Ἰουδαϊσμός. Ἀπὸ αὐτές ὁ Ἰουδαϊσμός τελείωσε τὴν ἀποστολή του ἀφοῦ ἦλθε ὁ Μεσσίας (ὁ Χριστὸς) ἀλλὰ δὲν τὸν δέχτηκαν καὶ ἑτοιμάζουν (οἱ Σιωνιστὲς Ἑβραῖοι) τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ θὰ εἶναι ὁ Μεσσίας τους. Τὸ Ἰσλάμ ἔχει γιὰ ἀρχηγὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ παρίστανε τὸν προφήτη. Αὐτός πῆρε διάφορα στοιχεῖα ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ ἔκανε μιὰ βολικὴ θρησκεία γιὰ ἀνθρώπους ἐμπαθεῖς.

Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινὴ Θρησκεία (γιὰ τὴν ἀκρίβεια δὲν εἶναι θρησκεία ἀλλὰ ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο), διότι τὴν ἵδρυσε ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Εἶναι «τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ παρατεινόμενον εἰς τοὺς αἰῶνας»· τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καθοδηγεῖ τοὺς Ἁγίους μας και έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει Αγιότης (σωτηρία πρίν τον θάνατο). Μετά θάνατον θα πανε στον Παράδεισο και μη Ορθόδοξοι αλλά θα τρωνε από τα φύλλα του δέντρου της ζωης (Αποκ. 22,2). Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί θέλουμε να παμε στον Παράδεισο και να αποφύγουμε την Κόλαση αλλά η Εκκλησία μας δίνει την επιπλέον δυνατότητα να περάσουμε χωρίς εξετάσεις, αφου η Αγιότητα είναι η βίωση του Παραδείσου πρίν τον βιολογικό θάνατο.

Ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμὸς καὶ οἱ λοιπὲς αἱρέσεις εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα ποὺ διαστρέβλωσαν τὸ Εὐαγγέλιο.

Τί πρέπει νὰ γνωρίζουμε: 1. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν Κόσμο, 2. Μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἦρθε ὁ θάνατος καὶ τὸ κακό στὴ ζωή μας, 3. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς ξαναβάλει στὸν Παράδεισο (αἰώνια ζωὴ κοντὰ στὸν Θεὸ) καὶ 4. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Νοσοκομεῖο καὶ Σχολεῖο, καὶ ζῶντας τὴν Μυστηριακὴ ζωὴ της προγευόμεθα τὸν Παράδεισο.

Τί πρέπει νὰ κάνουμε: 1. Προσευχή, 2. Θεία Ευχαριστία, 3. Ἐξομολόγηση, 4. Νηστεία, 5. Ἐλεημοσύνη…

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ πολιτικὰ, δὲν χρειάζεται νὰ ἀσχολούμαστε διότι Η ΤΡΑΠΕΖΑ «κόβει» τὸ χρῆμα καὶ τὸ μοιράζει ὅπου θέλει. Ἡ Τράπεζα ἔχει τὴν δυνατότητα αὐτή, διότι ἔχει στὰ χέρια της ὄλα τὰ ἀγροτοκτηνοτροφικὰ προϊόντα, τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ τὸ ἀντίκρυσμα τοῦ χρήματος ποὺ κυκλοφορεῖ σὲ κάθε σημεῖο τοῦ πλανήτη.

Τὴν οἰκονομικὴ κρίση τὴν ἀντιμετωπίζουμε μὲ νηστεία-προσευχή-Μυστηριακὴ ζωή.

www.youtube.com/user/KERMENI

facebook: Αββας Δωροθεος Γεωργιου