ἐπιμέλεια π. Γεώργιος Ἰ. Θεοδωρίδης

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ

(COPY PASTE)

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ) ΘΕΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ

ΚΑΛΥΜΝΟΣ 2017

+Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ. Όταν ο Κύριος όρισε την αγάπη στο Θεό ως την «πρώτη και πιο μεγάλη εντολή» πρόσθεσε: Δεύτερη, το ίδιο σπουδαία μ' αυτήν είναι «Να αγαπάς τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου» (Ματθ. 22: 38-39). Όπου κι αν ανοίξομε τη Γραφή, στους Προφήτες, στα Ευαγγελία, στις επιστολές, σ' όλη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, θα θαυμάσομε το πλήθος των επαίνων της αγάπης προς τον πλησίον καθώς και των συνεχών υπομνήσεων και προτροπών του Θεού για την άσκηση της αρετής αυτής. Στον προφήτη Ησαΐα η αγάπη προς τον πλησίον είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και η κυριότερη εκδήλωση της δικαιοσύνης. Βλέπουμε εκεί τους Εβραίους να παραπονούνται, γιατί ο Θεός δεν λογάριαζε τις νηστείες τους και τα αλλά νομικά καθήκοντα που εκπλήρωναν, αλλά βλέπουμε και Εκείνον να τους εξηγεί ότι η αιτία γι' αυτό είναι η σκληρότητα τους προς τους συνάνθρωπους τους: Νηστεύετε, τους είπε, αλλά κάνετε τα θελήματα σας, όχι το δικό μου θέλημα. Καταπιέζετε και κακομεταχειρίζεστε όσους είναι κάτω από την εξουσία σας. Νηστεύετε, αλλά δεν αποφεύγετε τις φιλονικίες και τις διαμάχες και την κακοποίηση των αδυνάτων. Εγώ δεν όρισα τέτοια νηστεία, αλλά θέλω να λύσετε κάθε δεσμό σας με την αδικία, να μοιράζεστε το ψωμί σας με τους πεινασμένους, να δίνετε στέγη στους άστεγους και να ντύνετε τους γυμνούς. Τότε θα σας περιβάλει η δόξα μου. Τότε θα προσεύχεστε, και θα σας ακούω (Ησ. 58: 3-9). Παρόμοια διαβάζομε και στον προφήτη Ζαχαρία. Όταν οι Εβραίοι ρώτησαν τον Κύριο μέσω του προφήτη για νηστείες και προσφορές, Εκείνος τους αποκάλυψε ότι το θέλημα Του είναι να κρίνουν με δικαιοσύνη, να είναι σπλαχνικοί προς τον συνάνθρωπο, να κάνουν έργα αγάπης, να μην μνησικακούν (Ζαχ. 7:9-10). Απορία, όμως, και θαυμασμό προκαλεί αυτό που είναι γραμμένο στον προφήτη Ιεζεκιήλ για τα Σόδομα. Ενώ είναι σ' όλους γνωστές οι φοβερές σαρκικές αμαρτίες των Σοδομιτών, ο Κύριος αποκαλύπτει ότι κατέστρεψε την πόλη κυρίως για τρία αλλά αμαρτήματα: την υπερηφάνεια, τη σπάταλη και την ασπλαγχνία απέναντι στον πλησίον. «Αυτή ήταν η παρανομία των Σοδομιτών...., η υπερηφάνεια... ζούσαν μια σπάταλη ζωή μέσα στην αφθονία των υλικών αγαθων... και δεν έδιναν καμία βοήθεια στο απλωμένο χέρι των πτωχών και αυτών που είχαν ανάγκη» (Ιεζ. 16: 49). Το Ιερό Ευαγγέλιο, πάλι, που είναι ο νόμος της αγάπης, τι άλλο τονίζει περισσότερο από αυτή την αρετή. Δεν χρειάζεται παρά να θυμηθούμε ότι ο Κύριος, προλέγοντας το πως θα κριθεί ο κόσμος στη δεύτερη έλευση Του, καθόρισε τα έργα αγάπης προς τον συνάνθρωπο σαν αποφασιστικά κριτήρια για την σωτήρια ή τον κολασμό του καθενός μας: «Αφού τα κάνατε αυτά σ' έναν από τους άσημους αυτούς αδελφούς μου, τα κάνατε σ' εμένα... Αφού δεν τα κάνατε αυτά σ' έναν από αυτούς τους άσημους αδελφούς μου, ούτε σ' εμένα τα κάνατε» (Ματθ. 25: 40,45). Διακήρυξε ακόμα, ότι όλος ο νόμος και οι προφήτες συνοψίζονται στις δυο αυτές εντολές της αγάπης στο Θεό και της αγάπης στον πλησίον (Ματθ. 22:40). Αλλά και στην τελευταία μεγάλη διδαχή Του, στη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, η κύρια υποθήκη Του ήταν: «Αυτή είναι η δική μου εντολή: Ν΄ αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα» (Ιω. 15:12). Πως εγκωμιάζει την αγάπη και ο απόστολος Παύλος! Τη θεωρεί κι εκείνος ως την τέλεια εκπλήρωση όλων των εντολών του Θεού. «Να μην χρωστάτε σε κανέναν τίποτα, παρά μόνο το ν΄ αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όποιος αγαπάει τον άλλο, έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού. Γιατί το «μη μοιχεύσεις», «μη φονεύσεις», «μην κλέψεις», «μην επιθυμήσεις» κι όλες γενικά οι εντολές συνοψίζονται σε αυτή: «Ν΄ αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου» (Ρωμ. 13:8-9). Και στον ανυπέρβλητο ύμνο της αγάπης γράφει: «αν μπορώ να μιλάω όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, έγινα σαν τον άψυχο χαλκό, που βουίζει, όταν τον χτυπούν ή σαν το κύμβαλο, που βγάζει θορυβώδη ήχο. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια και όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα...» (Α' Κορ. 13:1-8). Θα κλείσουμε αυτό μας το λόγο συνοψίζοντας όσα έχουμε αναφέρει σε έξι τρόπους με τους οποίους καλλιεργείται και ολοκληρώνεται η αγάπη.* Ο πρώτος τρόπος είναι η απλή βίωση ενός αγαπητικού αισθήματος, μια απλή κίνηση της καρδιάς, που δεν προχωράει όμως σε τίποτε άλλο.* Ο δεύτερος είναι η συμπαράσταση στον πλησίον με παρήγορα λόγια και καλές συμβουλές.* Ο τρίτος είναι η υλική βοήθεια στην ανάγκη του έστω και από το υστέρημά μας.* Τέταρτος είναι η υπομονή και η ανεξικακία στις ύβρεις, στις συκοφαντίες, στις αδικίες και σε κάθε κακό που μας κάνει ο πλησίον.* Πέμπτος είναι όχι μόνο η υπομονή, αλλά και η συγχώρηση εκείνου που μας βλάπτει και* O εκτός τρόπος είναι η διπλή πρόσφορα στον πλησίον, πρόσφορα πνευματική και υλικη που γίνεται, είτε με την παραδειγματική ενάρετη ζωή μας, είτε με τους παρηγορητικούς και εποικοδομητικούς λόγους μας, είτε με την ελεημοσύνη και άλλες αγαθοεργίες.

Περιοδικό Όσιος Νίκων http://cl

ubs.pathfinder.gr/Arxontariki

Ο ΘΥΜΟΣ

Ψαλ. 36,8 παῦσαι ἀπὸ ὀργῆς καὶ ἐγκατάλιπε θυμόν, μὴ παραζήλου ὥστε πονηρεύεσθαι·

Ψαλ. 36,8 Παύσε να αγανακτής δι' αυτόν. Αφησε κατά μέρος κάθε θυμόν. Πρόσεξε, μη τον ζηλεύης, ώστε και συ να σκέπτεσαι πονηρά, όπως εκείνος.

Don't give in to worry or anger;
it only leads to trouble.

«Η έναρξη της φιλονικίας είναι σαν να ελευθερώνει κανείς νερά· γι’ αυτό, προτού ξεσπάσει ο καβγάς, σήκω και φύγε».—Παροιμίες 17:14.

The start of a quarrel is like letting out water, so drop the dispute before it breaks out.

Παρ. 26,20 ἐν πολλοῖς ξύλοις θάλλει πῦρ, ὅπου δὲ οὐκ ἔστι δίθυμος, ἡσυχάζει μάχη.

Παρ. 26,20 Με τα πολλά τα ξύλα μεγαλώνει και αναλάμπει περισσότερον η φωτιά. Οπου όμως δεν υπάρχει δίβουλος και εριστικός άνθρωπος, εκεί είναι άγνωστος η φιλονεικία και επικρατεί ησυχία.

Παρ. 26,21 ἐσχάρα ἄνθραξι καὶ ξύλα πυρί, ἀνὴρ δὲ λοίδορος εἰς ταραχὴν μάχης.

Παρ. 26,21 Η εσχάρα ξανάβει και ζωηρεύει τα κάρβουνα και τα ξύλα δυναμώνουν τη φωτιά. Ετσι ο υβριστής και κακολόγος άνθρωπος εξεγείρει φιλονεικίας και μάχας, όπου ευρίσκεται.

Without wood, a fire goes out; without gossip, quarreling stops.21 Charcoal keeps the embers glowing, wood keeps the fire burning, and troublemakers keep arguments alive.

Παρ. 14,29 μακρόθυμος ἀνὴρ πολὺς ἐν φρονήσει, ὁ δὲ ὀλιγόψυχος ἰσχυρῶς ἄφρων.

Παρ. 14,29 Ο πράος, ο υπομονητικός και με αυτοκυριαρχίαν άνθρωπος έχει πολλήν φρόνησιν. Ενῷ ο μικρόψυχος και ευέξαπτος είναι παρά πολύ ανόητος.

Παρ. 14,30 πραΰθυμος ἀνὴρ καρδίας ἰατρός, σὴς δὲ ὀστέων καρδία αἰσθητική.

Παρ. 14,30 Ο πράος και υπομονητικός άνθρωπος είναι ο καλύτερος ιατρός των πόνων της καρδίας των άλλων. Σκουλήκι δέ που κατατρώγει τα κόκκαλα των ανθρώπων, είναι η ευερέθιστος και εύθικτος καρδία.

If you stay calm, you are wise, but if you have a hot temper, you only show how stupid you are.30 Peace of mind makes the body healthy, but jealousy is like a cancer.

Εφ. 4,26 ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν,

Εφ. 4,26 “Οργίζεσθε, όχι όταν θίγεται ο εγωϊσμός σας και το συμφέρον σας, αλλά όταν διαβάλλεται ο Θεός και η αλλήθεια του, οπότε η οργή σας θα έχη ιερόν κίνητρον, θα στρέφεται κατά της αμαρτίας και δεν θα αποτελή αμαρτίαν”. Εάν όμως συμβή και εξοργισθήτε μεταξύ σας, ας μη προφθάση να δύση ο ήλιος, πριν συμφιλιωθήτε.

Εφ. 4,27 μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ.

Εφ. 4,27 Και μη δίδετε τόπον και ευκαιρίαν στον διάβολον, να εισχωρή μεταξύ σας.

26 Be angry without sinning.[c] Don’t let the sun set on your anger. 27 Don’t provide an opportunity for the devil.

ΟΥ ΜΟΙΧΕΥΣΕΙΣ

Παρ. 5,1 Υἱέ, ἐμῇ σοφίᾳ πρόσεχε, ἐμοῖς δὲ λόγοις παράβαλλε σὸν οὗς,

Παρ. 5,1 Παιδί μου, δώσε προσοχήν εις τας ίδικάς μου σοφάς συμβουλάς. Κλίνε και τέντωσε το αυτί σου εις τα λόγια μου,

Παρ. 5,2 ἵνα φυλάξῃς ἔννοιαν ἀγαθήν· αἴσθησις δὲ ἐμῶν χειλέων ἐντέλλεταί σοι.

Παρ. 5,2 δια να πάρης έτσι και διατηρήσης ορθήν και ωφέλιμον γνώσιν. Η ορθή και ωφέλιμος αυτή γνώσις, που εξέρχεται από τα χείλη μου, σου δίδει την εντολήν·

Παρ. 5,3 μὴ πρόσεχε φαύλῃ γυναικί· μέλι γὰρ ἀποστάζει ἀπὸ χειλέων γυναικὸς πόρνης, ἣ πρὸς καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα,

Παρ. 5,3 Μη δίδης προσοχήν εις φαύλην και ανήθικον γυναίκα, διότι από τα δόλια χείλη της πόρνης γυναικός στάζει μέλι, το οποίον προς στιγμήν μόνον γλυκαίνει τον φάρυγγά σου·

Παρ. 5,4 ὕστερον μέντοι πικρότερον χολῆς εὑρήσεις καὶ ἠκονημένον μᾶλλον μαχαίρας διστόμου.

Παρ. 5,4 έπειτα όμως θα εύρης αυτό πικρότερον από την χολήν και ακονισμένον περισσότερον από δίκοπον μαχαίρι, ώστε να σφάζη τους ασυνέτους.

Παρ. 5,5 τῆς γὰρ ἀφροσύνης οἱ πόδες κατάγουσι τοὺς χρωμένους αὐτῇ μετὰ θανάτου εἰς τὸν ᾅδην, τὰ δὲ ἴχνη αὐτῆς οὐκ ἐρείδεται·

Παρ. 5,5 Διότι τα πόδια των αφρόνων εκείνων, οι οποίοι συγχρωτίζονται με την γυναίκα αυτήν, τους οδηγούν στον θάνατον και στον άδην. Τα βήματά των δεν είναι ασφαλή, αλλά διαρκώς γλυστρούν στον κατήφορον του κακού.

Παρ. 5,6 ὁδοὺς γὰρ ζωῆς οὐκ ἐπέρχεται, σφαλεραὶ δὲ αἱ τροχιαὶ αὐτῆς καὶ οὐκ εὔγνωστοι.

Παρ. 5,6 Διότι η αφροσύνη δεν ακολουθεί και δεν οδηγεί εις δρόμους ζωής και σωτηρίας. Τα δε μονοπάτια της είναι εις εσφαλμένας κατευθύνσεις, δυσδιάκριτα δε από εκείνους, που τα ακολουθούν.

Παρ. 5,7 νῦν οὖν, υἱέ, ἄκουέ μου καὶ μὴ ἀκύρους ποιήσῃς ἐμοὺς λόγους.

Παρ. 5,7 Συ, λοιπόν, παιδί μου, άκουσε τώρα τας σύμβουλάς μου· μη θεωρήσης και μη καταφρονήσης ως αναξίους προσοχής και σημασίας τους λόγους μου.

Παρ. 5,8 μακρὰν ποίησον ἀπ᾿ αὐτῆς σὴν ὁδόν, μὴ ἐγγίσῃς πρὸς θύραις οἴκων αὐτῆς,

Παρ. 5,8 Απομάκρυνε από την πονηράν αυτήν γυναίκα την πορείαν σου. Μη πλησίασης ποτέ εις τας θύρας του οίκου της,

Παρ. 5,9 ἵνα μὴ πρόῃ ἄλλοις ζωήν σου καὶ σὸν βίον ἀνελεήμοσιν·

Παρ. 5,9 δια να μη παραδώσης την ζωήν σου εις ξένους και την περιουσίαν σου εις τα χέρια ασπλάγχνων.

Παρ. 5,10 ἵνα μὴ πλησθῶσιν ἀλλότριοι σῆς ἰσχύος, οἱ δὲ σοὶ πόνοι εἰς οἴκους ἀλλοτρίων ἔλθωσι

Παρ. 5,10 Δια να μη πλουτήσουν και χορτάσουν ξένοι από την ιδικήν σου δύναμιν και να μη περιέλθουν οι καρποί των κόπων σου εις οίκον ξένων ανθρώπων.

Παρ. 5,11 καὶ μεταμεληθήσῃ ἐπ᾿ ἐσχάτων, ἡνίκα ἂν κατατριβῶσι σάρκες σώματός σου,

Παρ. 5,11 Και δια να μη μεταμεληθής ανωφελώς στο τέλος της ζωής σου, όταν πλέον θα έχουν κατατριβή και φθαρή αι σάρκες του σώματός σου από την παραστρατημένην ζωήν.

Παρ. 5,12 καὶ ἐρεῖς· πῶς ἐμίσησα παιδείαν, καὶ ἐλέγχους ἐξέκλινεν ἡ καρδία μου;

Παρ. 5,12 Και θα ευρεθής τότε εις την ανάγκην να είπης· “πως εμίσησα την παιδαγωγίαν του Κυρίου και η καρδία μου παρεξέκλινεν από τους δικαίους και σωτηρίους ελέγχους;

Παρ. 5,13 οὐκ ἤκουον φωνὴν παιδεύοντός με καὶ διδάσκοντός με, οὐδὲ παρέβαλλον τὸ οὖς μου·

Παρ. 5,13 Δεν ήκουα και δεν υπήκουα εις την φωνήν του παιδαγωγού μου και του διδασκάλου μου. Δεν έκλινα και δεν επλησίαζα το αυτί μου εις τας συμβουλάς του.

Παρ. 5,14 παρ᾿ ὀλίγον ἐγενόμην ἐν παντὶ κακῷ ἐν μέσῳ ἐκκλησίας καὶ συναγωγῆς.

Παρ. 5,14 Ολίγον έλλειψε να φθάσω εις την πληρότητα όλων των κακών, να εκτεθώ εις την αποδοκιμασίαν ενώπιον συναθροίσεως πολλού λαού,εν μέσω συναγωγής ανθρώπων”!

Παρ. 5,15 πῖνε ὕδατα ἀπὸ σῶν ἀγγείων καὶ ἀπὸ σῶν φρεάτων πηγῆς.

Παρ. 5,15 Παιδί μου, πίνε νερό από τα ιδικά σου δοχεία και από το νερό, που βγαίνει από το ιδικόν σου φρέαρ. Ζήσε την ζωήν σου με σωφροσύνην με την νόμιμον σύζυγόν σου.

Παρ. 5,16 μὴ ὑπερεκχείσθω σοι ὕδατα ἐκ τῆς σῆς πηγῆς, εἰς δὲ σὰς πλατείας διαπορευέσθω τὰ σὰ ὕδατα·

Παρ. 5,16 Ας μη υπερεκχειλίζουν και χύνωνται τα νερά της ιδικής σου πηγής εις ξένας περιοχάς, αλλά εις τας ιδικάς σου πλατείας ας περνούν και ας ποτίζουν τα νερά σου. Μη τρέχης εις ξένας γυναίκας, αλλά απόλαυσε την χαράν της ζωής σου στο σπίτι σου με την νόμιμον σύζυγόν σου.

Παρ. 5,17 ἔστω σοι μόνῳ ὑπάρχοντα, καὶ μηδεὶς ἀλλότριος μετασχέτω σοι·

Παρ. 5,17 Τα υπάρχοντά σου ας ανήκουν εις σε και μόνον, κανένας δε άλλος ας μη γίνεται μέτοχος των αγαθών της οικογενειακής σου ζωής. Πρόσεχε να μη σε εκμεταλλεύωνται φαύλαι γυναίκες και πονηροί άνθρωποι.

Παρ. 5,18 ἡ πηγή σου τοῦ ὕδατος ἔστω σοι ἰδία, καὶ συνευφραίνου μετὰ γυναικὸς τῆς ἐκ νεότητός σου.

Παρ. 5,18 Η πηγή του νερού σου ας ανήκη εις σε και μόνον και να ευφραίνεσαι με την γυναίκα, που επήρες ως σύζυγον εκ νεότητός σου.

Παρ. 5,19 ἔλαφος φιλίας καὶ πῶλος σῶν χαρίτων ὁμιλείτω σοι· ἡ δὲ ἰδία ἡγείσθω σου καὶ συνέστω σοι ἐν παντὶ καιρῷ, ἐν γὰρ τῇ ταύτης φιλίᾳ συμπεριφερόμενος πολλοστὸς ἔσῃ.

Παρ. 5,19 Ως προς αξιαγάπητον έλαφον και χαριτωμένον πουλαράκι ας είναι η αγάπη σου και η αναστροφή σου προς αυτήν. Αυτήν και μόνην να θεωρής ανωτέραν από οιανδήποτε άλλην και ας είναι μαζή σου εις όλας τας περιστάσστου βίου σου, διότι ζων με τον σύνδεσμον της αγάπης σου προς αυτήν, θα γίνης μέγας και ευτυχής.

Παρ. 5,20 μὴ πολὺς ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν, μηδὲ συνέχου ἀγκάλαις τῆς μὴ ἰδίας·

Παρ. 5,20 Μη συναναστρέφεσαι και μη υποδουλώνεσαι εις άλλην γυναίκα, μη καταδεχθής να σε σφίγγουν αι αγκάλαι γυναικός, που δεν σου ανήκει.

Παρ. 5,21 ἐνώπιον γάρ εἰσι τῶν τοῦ Θεοῦ ὀφθαλμῶν ὁδοὶ ἀνδρός, εἰς δὲ πάσας τὰς τροχιὰς αὐτοῦ σκοπεύει.

Παρ. 5,21 Διότι όλαι αι πράξεις και οι δρόμοι της ζωής του κάθε ανδρός ευρίσκονται ολοφάνεροι ενώπιον των οφθαλμών του Θεού. Ο Θεός παρατηρεί με ακρίβειαν όλας τας ενεργείας του κάθε ανθρώπου.

Παρ. 5,22 παρανομίαι ἄνδρα ἀγρεύουσι, σειραῖς δὲ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται·

Παρ. 5,22 Αι παρανομίαι παγιδεύουν και συλλαμβάνουν, σαν μέσα σε δίκτυον, τον κακόν άνδρα. Καθε δε πονηρός άνθρωπος περισφίγγεται συνεχώς από τας επαναλαμβανομένας αμαρτίας του, αι οποίαι καταντούν δι' αυτόν τυραννικόν πάθος.

Παρ. 5,23 οὗτος τελευτᾷ μετὰ ἀπαιδεύτων, ἐκ δὲ πλήθους τῆς ἑαυτοῦ βιότητος ἐξεῤῥίφη καὶ ἀπώλετο δι᾿ ἀφροσύνην.

Παρ. 5,23 Ο ανήθικος θα αποθάνη και θα συγκαταταχθή με τους ακαλλιεργήτους ψυχικώς ανθρώπους. Εξ αιτίας δε του πλήθους των σφαλμάτων της εξάλλου ζωής του ερρίφθη έξω από την μακαρίαν ζωήν και εχάθηκε δια την αφροσύνην του.

Avoid the mysterious woman5 My son, pay attention to my wisdom.
    Bend your ear to what I know,
²        so you might remain discreet,
        and your lips might guard knowledge.
³The lips of a mysterious woman drip honey,
    and her tongue is smoother than oil,
⁴    but in the end she is bitter as gall,
    sharp as a double-edged sword.
⁵Her feet go down to death;
    her steps lead to the grave.^[^a^]
⁶She doesn’t stay on the way of life.
    Her paths wander, but she doesn’t know it.

⁷Now children, listen to me,    and don’t deviate from the words of my mouth.
⁸Stay on a path that is far from her;    don’t approach the entrance to her house.
⁹    Otherwise, you will give your strength to others,        your years to a cruel person.¹⁰    Otherwise, strangers will sap your strength,
        and your hard work will end up in a foreigner’s house.
¹¹You will groan at the end    when your body and flesh are exhausted,
¹²    and you say, “How I hated instruction!    How my heart despised correction!

¹³I didn’t listen to the voice of my instructor.    I didn’t obey my teacher.
¹⁴I’m on the brink of utter ruin    in the assembled community.”¹⁵Drink water from your own cistern,    gushing water from your own well.¹⁶Should your fountains flood outside,
    streams of water in the public squares?¹⁷They are yours alone,    not for you as well as strangers.¹⁸    May your spring be blessed.Rejoice in the wife of your youth.¹⁹    She is a lovely deer, a graceful doe.Let her breasts intoxicate you all the time;    always be drunk on her love.²⁰Why, my son, should you lose your senses with a mysterious woman    and embrace the breasts of a foreign female?²¹The Lord’s eyes watch over every person’s path,    observing all their ways.²²The wicked will be caught by their own evil acts,    grabbed by the ropes of their own sin.²³Those without instruction will die,    misled by their own stupidity.

Παρ. 30,16 ᾅδης καὶ ἔρως γυναικὸς καὶ γῆ οὐκ ἐμπιπλαμένη ὕδατος καὶ ὕδωρ καὶ πῦρ οὐ μὴ εἴπωσιν· ἀρκεῖ·

Παρ. 30,16 Ετσι αχόρταστος είναι ο άδης, ο έρως της γυναικός και η ξηρά γη, η οποία δεν χορταίνει από το νερό της βροχής. Οπως επίσης η θάλασσα και η φωτιά ποτέ δεν θα πουν· Φθάνει, η μεν δια το νερό, η δε δια την καύσιμον ύλην.

There are three things that are never satisfied, four that never say, “Enough!”:16 the grave[a] and a barren womb, a land never filled with water, and fire that doesn’t say, “Enough!”

Παρ. 30,18 τρία δέ ἐστι ἀδύνατά μοι νοῆσαι, καὶ τὸ τέταρτον οὐκ ἐπιγινώσκω·

Παρ. 30,18 Τρία πράγματα μου είναι αδύνατον να τα εννοήσω. Το δε τέταρτον ακόμη περισσότερον μου μένει ακατάληπτον.

Παρ. 30,19 ἴχνη ἀετοῦ πετομένου καὶ ὁδοὺς ὄφεως ἐπὶ πέτρας καὶ τρίβους νηὸς ποντοπορούσης καὶ ὁδοὺς ἀνδρὸς ἐν νεότητι.

Παρ. 30,19 Πρώτον τα ίχνη του αετού, που πετά στον αέρα, τον δρόμον του φιδιού που σέρνεται εις τις πέτρες, τους δρόμους του πλοίου που πλέει εις την θάλασσαν, και το περισσότερον ακατάληπτον τας εκτροπάς του νέου ανθρώπου.

Παρ. 30,20 τοιαύτη ὁδὸς γυναικὸς μοιχαλίδος, ἥ, ὅταν πράξῃ, ἀπονιψαμένη, οὐδέν φησι πεπραχέναι ἄτοπον.

Παρ. 30,20 Τέτοιος είναι ο δρόμος και ο τρόπος της μοιχαλίδος γυναικός, η οποία, όταν διαπράξη το αμάρτημα, νίπτεται και διαλαλεί, ότι τίποτε το άτοπον δεν έχει διαπράξει.

Three things are too wonderful for me, four that I can’t figure out:19 the way of an eagle in the sky, the way of a snake on the rock, the way of a ship out on the open sea, and the way of a man with a young woman.20 This is the way of an adulterous woman: she eats and wipes her mouth, and she says, “I’ve done nothing wrong!”

Παρ. 31,3 μὴ δῷς γυναιξὶ σὸν πλοῦτον, καὶ τὸν σὸν νοῦν καὶ βίον εἰς ὑστεροβουλίαν.

Παρ. 31,3 Μη παραδώσης και μη εμπιστευθής τον πλούτον σου εις γυναίκας, διότι ύστερα θα μεταμεληθής πικρά δια την κατασώτευσιν του νου και της περιουσίας σου.

Don’t give your strength to women,

Παρ. 31,30 ψευδεῖς ἀρέσκειαι καὶ μάταιον κάλλος γυναικός· γυνὴ γὰρ συνετὴ εὐλογεῖται, φόβον δὲ Κυρίου αὕτη αἰνείτω.

Παρ. 31,30 Αι φιλαρέσκειαι της γυναικός είναι ψεύτικα πράγματα και το κάλλος της είναι προσωρινόν και παροδικόν. Διότι μόνον η συνετή και φρονιμος γυναίκα ευλογείται από τον Θεόν. Ας υμνά δε αυτή και ας δοξάζη τον φόβον του Κυρίου.

Charm is deceptive and beauty fleeting, but a woman who fears the Lord is to be praised.

Παρ. 6,32 ὁ δὲ μοιχὸς δι᾿ ἔνδειαν φρενῶν ἀπώλειαν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ περιποιεῖται,

Παρ. 6,32 Ο μοιχός όμως, εξ αιτίας της αφροσύνης του, ετοιμάζει και επιφέρει καταστροφήν εις την ζωήν του.

Παρ. 6,33 ὀδύνας τε καὶ ἀτιμίας ὑποφέρει, τὸ δὲ ὄνειδος αὐτοῦ οὐκ ἐξαλειφθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.

Παρ. 6,33 Θα υποφέρη πόνους και ευτελισμούς και ατιμώσεις. Η εντροπή δε και η καταισχύνη του δεν θα εξαλειφθή ποτέ στον αιώνα.

Παρ. 6,34 μεστὸς γὰρ ζήλου θυμὸς ἀνδρὸς αὐτῆς· οὐ φείσεται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως,

Παρ. 6,34 Διότι ο θυμός του ανδρός της μοιχαλίδος γυναικός θα είναι γεμάτος από ζηλότυπον εκδίκησιν εναντίον μοιχού. Δεν θα τον λυπηθή, όταν θα δικάζεται ενώπιον του δικαστηρίου.

Παρ. 6,35 οὐκ ἀνταλλάξεται οὐδενὸς λύτρου τὴν ἔχθραν, οὐδὲ μὴ διαλυθῇ πολλῶν δώρων.

Παρ. 6,35 Αδιάλλακτος εις την εχθρότητά του, με κανένα λύτρον δεν θα δεχθή να ανταλλάξη το εναντίον εκείνου μίσος του, ούτε να διαλύση την έχθραν, έστω και αν του προσφερθούν πολλά δώρα.

He who commits adultery is senseless. Doing so, he destroys himself.

33 He is wounded and disgraced. His shame will never be wiped away.

34 Jealousy makes a man rage; he’ll show no mercy on his day of revenge.35 He won’t accept compensation; he’ll refuse even a large bribe.

Παρ. 9,13 Γυνὴ ἄφρων καὶ θρασεῖα ἐνδεὴς ψωμοῦ γίνεται, ἣ οὐκ ἐπίσταται αἰσχύνην.

Παρ. 9,13 Η ασύνετος, η διεφθαρμένη και η αδιάντροπος γυναίκα φθάνει μέχρι του σημείου να στερήται και από αυτό το ψωμί της και να πεινάς. Αυτή δεν ξέρει, τι θα πη εντροπή και σεμνότης.

Παρ. 9,14 ἐκάθισεν ἐπὶ θύραις τοῦ ἑαυτῆς οἴκου, ἐπὶ δίφρου ἐμφανῶς ἐν πλατείαις,

Παρ. 9,14 Εκάθησεν εμπρός από την θύραν του σπιτιού της, επάνω εις υψηλόν κάθισμα, ώστε να φαίνεται από τους άνδρας, που ευρίσκονται εις τας πλατείας,

Παρ. 9,15 προσκαλουμένη τοὺς παριόντας καὶ κατευθύνοντας ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν·

Παρ. 9,15 προσκαλεί αυτούς, που διέρχονται και βαδίζουν κατ' ευθείαν τον δρόμον των, λέγουσα·

Παρ. 9,16 ὅς ἐστιν ὑμῶν ἀφρονέστατος, ἐκκλινάτω πρός με καὶ τοῖς ἐνδεέσι φρονήσεως παρακελεύομαι λέγουσα·

Παρ. 9,16 “όποιος από σας είναι ανοητότατος και ηλίθιος, ας έλθη κοντά μου. Και αυτούς, οι οποίοι στερούνται και της στοιχειώδους συνέσεως και γνώσεως προτρέπω και τους λέγω·

Παρ. 9,17 ἄρτων κρυφίων ἡδέως ἅψασθε καὶ ὕδατος κλοπῆς γλυκεροῦ.

Παρ. 9,17 πιάστε και πάρτε στα χέρια σας το κρυφό ψωμί μου και τα απηγορευμένα φαγητά μου. Πιέτε το νοστιμώτατο κλεμμένο νερό μου”!

Παρ. 9,18 ὁ δὲ οὐκ οἶδεν ὅτι γηγενεῖς παρ᾿ αὐτῇ ὄλλυνται, καὶ ἐπὶ πέταυρον ᾅδου συναντᾷ.

Παρ. 9,18 Ο άνδρας, που ελκύεται από τα λόγια της και πηγαίνει κοντά της, δεν γνωρίζει ότι οι υλόφρονες και σαρκολάτραι ευρίσκουν εκεί την απώλειαν, και ότι η συνάντησίς της είναι παγίδα, η οποία οδηγεί εις τας εισοδους του άδου.

Παρ. 9,18α ἀλλὰ ἀποπήδησον, μὴ χρονίσῃς ἐν τῷ τόπῳ, μηδὲ ἐπιστήσῃς τὸ σὸν ὄμμα πρὸς αὐτήν·

Παρ. 9,18α Συ όμως εκτινάξου με μεγάλα πηδήματα μακράν από αυτήν και μη σταματήσης ουδέ επ' ελάχιστον χρόνον στον τόπον εκείνον. Ούτε δε και να προσηλώσης το βλέμμα σου προς αυτήν.

Παρ. 9,18β οὕτως γὰρ διαβήσῃ ὕδωρ ἀλλότριον καὶ ὑπερβήσῃ ποταμὸν ἀλλότριον·

Παρ. 9,18β Ετσι όταν συμπεριφερθής και πράξης, θα περάσης, χωρίς να εγγίσης το ξένον και απηγορευμένον αυτό νερό. Θα διαβής τον επικίνδυνον αυτόν ξένον ποταμόν ασφαλής.

Παρ. 9,18γ ἀπὸ δὲ ὕδατος ἀλλοτρίου ἀπόσχου καὶ ἀπὸ πηγῆς ἀλλοτρίας μὴ πίῃς,

Παρ. 9,18γ Κράτησε τον εαυτόν σου μακρυά από τα ξένα δολερά ύδατα της αμαρτωλής χαράς και μη πίης νερό από ξένην πηγήν. Μην θελήσης να απολαύσης χαράν με αμαρτωλήν γυναίκα,

Παρ. 9,18δ ἵνα πολὺν ζήσῃς χρόνον, προστεθῇ δέ σοι ἔτη ζωῆς.

Παρ. 9,18δ δια να ζήσης ετσι επί πολύν χρόνον και να προστεθούν εις σε πολλά έτη.

Woman Folly’s” invitation: ¹³Woman Folly is noisy;
    she’s stupid and doesn’t even know it.
¹⁴She sits at the doorway of her house,
    on a seat at the city heights.
¹⁵She invites those who pass by on the path,
    those going straight on their way.
¹⁶“Whoever is naive, come in here,”
    she says to those who lack sense.
¹⁷“Stolen water is sweet;
    food eaten in secret is pleasant.”
¹⁸But they don’t know that the dead are there;
    her guests are in the depths of the grave.^[^a^]

27 Ακούσατε ότι λέχθηκε στους αρχαίους (η εντολή): Να μη μοιχεύσεις. 28 Εγώ όμως σας λέω, ότι όποιος κοιτάει γυναίκα με σαρκική επιθυμία, έχει κιόλας διαπράξει μοιχεία μαζί της μέσα στην καρδιά του. 29 Γι’ αυτό, αν σε σκανδαλίζει το δεξί σου μάτι, βγάλε το και πέταξέ το από πάνω σου, γιατί σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου, παρά να πεταχτεί ολόκληρο το σώμα σου στη γέεννα. 30 Κι αν το δεξί σου χέρι σε σκανδαλίζει, κόψε το και πέταξέ το από πάνω σου, γιατί σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου, παρά να πεταχτεί ολόκληρο το σώμα σου στη γέεννα. 31 Ειπώθηκε ακόμα πως: Όποιος χωρίσει τη γυναίκα του, να της δώσει γραπτό διαζύγιο. 32 Εγώ όμως σας λέω πως, όποιος χωρίσει τη γυναίκα του για κάθε άλλο λόγο εκτός από πορνεία, την κάνει μοιχαλίδα, και όποιος παντρευτεί χωρισμένη γίνεται μοιχός. " (Ματθ. κεφ. 5)

Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού; Να πάρω, λοιπόν, τα μέλη λοιπόν του Χριστού και να τα κάνω μέλη πόρνης; Να μη γίνει τέτοιο πράγμα! 16 Ή μήπως δεν ξέρετε πως αυτός που έρχεται σε σαρκική επαφή με πόρνη, γίνεται ένα σώμα μαζί της; Γιατί, όπως λέει η Γραφή: «Οι δύο θα γίνουν ένα σώμα». 17 Εκείνος, όμως, που προσκολλάται στον Κύριο, γίνεται ένα πνεύμα μαζί του. 18 Μακριά από την πορνεία λοιπόν! Όποιο άλλο αμάρτημα κι αν διαπράξει ο άνθρωπος, αμαρτάνει έξω απ’ το σώμα του. Εκείνος, όμως, που πορνεύει, αμαρτάνει μέσα στο ίδιο του το σώμα! 19 Ή μήπως δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που βρίσκεται μέσα σας, που το έχετε λάβει απ’ το Θεό, κι επομένως δεν σας ανήκει; 20 Γιατί αγοραστήκατε με πληρωμή τιμήματος. Δοξάστε, λοιπόν, πραγματικά το Θεό και με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, τα οποία ανήκουν στο Θεό." (Προς Κορινθίους Α', κεφ. 6)

Σχετικά, τώρα, μ’ εκείνα που μου γράψατε, καλό είναι για τον άντρα να μην αγγίξει γυναίκα. 2 Αλλά για να αποφεύγονται όμως περιπτώσεις πορνείας, ας έχει ο κάθε άντρας τη δική του γυναίκα και η κάθε γυναίκα ας έχει το δικό της άντρα. 3 Ο άντρας να δείχνει την κατανόηση που οφείλει στη γυναίκα του. Το ίδιο και η γυναίκα στον άντρα της. 4 Η γυναίκα δεν ορίζει η ίδια το σώμα της, αλλ’ ο άντρας της. Το ίδιο κι ο άντρας δεν ορίζει ο ίδιος το σώμα του, αλλ’ η γυναίκα του. 5 Μην αποστερείτε ο ένας στον άλλο (τη σωματική επαφή), εκτός αν γίνεται αυτό με σύμφωνη γνώμη και των δύο για λίγο καιρό, για να αφοσιωθείτε στη νηστεία και στην προσευχή. Κατόπιν, όμως, να σμίγετε πάλι σαν αντρόγυνο για να μην σας πειράζει ο Σατανάς εξαιτίας της έλλειψης αυτοκυριαρχίας σας. 6 Μ’ αυτό σας το λέω προαιρετικά, όχι σαν εντολή. 7 Θα προτιμούσα όλοι οι άνθρωποι να είναι σαν κι εμένα, αλλά ο καθένας έχει το δικό του χάρισμα από το Θεό. Ο ένας έτσι, ο άλλος αλλιώς. 8 Σχετικά, τώρα, με τους ανύπαντρους και τις χήρες, σας απαντώ πως είναι καλό γι αυτούς να μείνουν ανύπαντροι, όπως κι εγώ. 9 Αν όμως δεν μπορούν μείνουν εγκρατείς, τότε ας παντρευτούν. Είναι προτιμότερο να παντρευτεί κάποιος, παρά να φλέγεται από επιθυμία.....25 Σχετικά τώρα με τους παρθένους (άνδρες ή γυναίκες), ειδική εντολή από τον Κύριο δεν έχω να μεταδώσω. Δίνω, όμως, τη γνώμη μου με την αξιοπιστία που έχω σαν ελεημένος του Κυρίου. 26 Νομίζω, λοιπόν, ότι για την ικανοποίηση της παρούσα ανάγκης, καλά θά είναι ο άνθρωπος να συμπεριφέρεται ως εξής: 27 Έχεις δεθεί με γυναίκα; Μη ζητάς τη διάλυση του δεσμού σου. Είσαι αδέσμευτος; Μη ζητάς γυναίκα. 28 Μα κι αν παντρευτείς, δε σημαίνει πως αμάρτησες. Κι αν μία γυναίκα παρθένος παντρευτεί, δε σημαίνει πως αμάρτησε. Θα έχουν, όμως, και θλίψεις εξ αιτίας της σάρκας τους όσοι παντρεύονται, κι εγώ νοιάζομαι για σας." (Προς Κορινθίους Α, κεφ. 7)

«…ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς ... και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν, ώστε δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σάρξ. Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη». (Ματθ.ιθ:4,5,6)

«Ο Μωυσής συνεχώρησε να γράψη έγγραφον διαζυγίου, και να χωρισθή αυτήν… απ’ αρχής όμως της κτίσεως, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός …Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη» (Μάρκ.ι:4-9)

«Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, και νυμφευθή άλλην, πράττει μοι-χείαν εις αυτήν. Και εάν γυνή χωρισθή τον άνδρα αυτής και συζευχθή με άλλον, μοιχεύεται». (Μάρκ.ι:11)

«Πας όστις χωρίζεται την γυναίκα αυτού και νυμφεύεται άλλην, μοιχεύει, και πας όστις νυμφεύεται κεχωρισμένην από ανδρός, μοιχεύει» (Λουκ.ις:18).

«Ερρέθη προς τούτοις, ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, ας δώση εις αυτήν διαζύγιον. Εγώ όμως σας λέγω, ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, παρεκτός λόγου πορνείας, κάμνει αυτήν να μοιχεύηται, και όστις λάβη γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός» (Ματθ.ε:31,32).

«Εις δε τους νενυμφευμένους παραγγέλλω, ουχί εγώ αλλά ο Κύριος, να μη χωρισθή η γυνή από του ανδρός αυτής. Αλλ’ εάν και χωρισθή, ας μένη άγαμος, ή ας συνδιαλλαγή με τον άνδρα, και ο ανήρ να μη αφήνη την εαυτού γυναίκα» (Α΄Κορ.ζ:10 – 11).

+Ο Οικουμενισμός εν τη πράξη( Σεβ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου)
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθούν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα τα οποία έχουν εντοπιστεί και δεν είμαι ο μόνος που τα παρουσιάζω. Μερικοί θεολόγοι ερμηνεύουν τη φράση του Χριστού «ίνα πάντες έν ώσι» (Ιω. 17/ιζ΄, 21), που είναι τμήμα της αρχιερατικής προσευχής Του, με το ότι δήθεν αναφέρεται στην μελλοντική ενότητα των εκκλησιών και την χρησιμοποιούν κατά κόρον για να δηλώσουν ότι ο Χριστός προανήγγειλε ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες θα αποκτήσουν στο μέλλον ενότητα μεταξύ τους και θα αποτελέσουν τη «μία» εκκλησία, υπονοώντας ότι η Εκκλησία τώρα είναι διασπασμένη. Η ορθόδοξη ερμηνεία της φράσεως είναι διαφορετική. Το «ίνα πάντες έν ώσι», εάν διαβάσει κανείς πολύ προσεκτικά όλο το κείμενο της αρχιερατικής προσευχής, θα δεί ότι συνδέεται αναπόσπαστα με άλλες φράσεις, όπως «καθώς σύ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σύ» (Ιω. 17/ιζ΄, 21) και τη φράση «εγώ εν αυτοίς και σύ εν εμοί ίνα ώσι τετελειωμένοι εις έν» (Ιω. 17/ιζ΄, 23) και επίσης την άλλη φράση «ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ήν δέδοκάς μοι» (Ιω. 17/ιζ΄, 24).

Και σαφώς, εδώ, ο Χριστός αναφέρεται στην ενότητα των Αποστόλων κατά θεωρίαν της δόξης του Θεού, την θέα του ακτίστου Φωτός, που έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής, γιατί ακριβώς τότε οι Απόστολοι απέκτησαν και ενότητα ουσιαστική μεταξύ τους. Επομένως όσοι εκ των Αγίων μέσα στην ιστορία φθάνουν στη θέωση και στη θεωρία του ακτίστου Φωτός, αποκτούν ενότητα με τους Αποστόλους, έχουν την ίδια πίστη με αυτούς και εφαρμόζεται το χωρίο αυτό ,του Χριστού, «ίνα ώσιν έν».

Άλλοι θεολόγοι μεταφέρουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία την δυτική αντίληψη της, δια μέσου των αιώνων, βαθυτέρας κατανοήσεως και καλυτέρας εμβαθύνσεως στα δόγματα της Εκκλησίας και την αποκαλυπτική αλήθεια. Η θεωρία αυτή αναπτύχθηκε από παπικούς θεολόγους για να δικαιολογηθεί η διαφοροποίησή τους από τη διδασκαλία των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων και η προσθήκη νέων δογμάτων. Εννοείται ότι χρησιμοποιείται και εδώ, στο σημείο αυτό, πολλή λογική και ο στοχασμός προκειμένου να κατανοήσουν τη δογματική διδασκαλία. Όμως η πατερική διδασκαλία πάνω στο θέμα αυτό είναι ότι η αποκάλυψη εδόθη άπαξ την ημέρα της Πεντηκοστής, τότε που οι Απόστολοι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα και απέκτησαν την «πάσα γνώσιν». Χαρακτηριστικό χωρίο είναι του Αδελφοθέου Ιούδα, «ανάγκην έσχον γράψε υμίν παρακαλών επαγωνίζεσθε τή άπαξ παραδωθήση τοις αγίοις πίστει» (Ιούδας 3). Όταν οι θεούμενοι (και ο όρος «θεούμενοι» αναφέρεται σε όλα τα πατερικά κείμενα, αρχής γενομένης τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και σε όλους τους μεταγενέστερους Πατέρες) διά της καθάρσεως και του φωτισμού φθάνουν στη θεωρία του ακτίστου φωτός και μετέχουν της Πεντηκοστής, τότε βιώνουν την ίδια πίστη των Αποστόλων. Αυτό φαίνεται στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, αφού κι εκείνος απέκτησε την ίδια εμπειρία των Αποστόλων όταν είδε τον Χριστό «εν τή δόξη αυτού» (Ματθ. Κε΄,25, 31), έλαβε το Άγιο Πνεύμα και έγινε Απόστολος Ιησού Χριστού. Επομένως δεν κατανοείται βαθύτερα δια μέσου των αιώνων η αποκαλυπτική παράδοση αλλά οι άγιοι κάθε εποχής που φθάνουν στην εμπειρία της Πεντηκοστής, εκφράζουν με τους κατάλληλους όρους της εποχής εκείνης αυτή την αλήθεια, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι αιρετικοί.

Άλλοι θεολόγοι νομίζουν ότι η θεολογία συνδέεται με την μεταφυσική, πράγμα το οποίο είναι άποψη της δυτικής θεολογίας και παραδόσεως, σύμφωνα με την οποίαν υπάρχουν τα «φυσικά» και τα «μεταφυσικά» και υπάρχει μία αντιστοιχία μεταξύ αυτών των δύο. Πρόκειται για τη λεγόμενη οντολογία, την ιδεολογία του Πλάτωνος και της κλασικής μεταφυσικής, τη στοχαστική αναλογία, όπως την αποκαλεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, την οποίαν βεβαίως δεν αποδέχονται οι άγιοι Πατέρες. Η analogia entis και η analogia fidei δεν απηχεί την οθόδοξη χριστιανική διδασκαλία. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν κάνουν λόγο για «φυσικά» και «μεταφυσικά», αλλά για «κτιστά» και «άκτιστα» και ότι η άκτιστη ενέργεια του Θεού ενεργεί αναλόγως σε όλη τη κτίση. Επομένως δεν μπορεί να γίνεται λόγος για τη σύνδεση της μεταφυσικής με την ορθόδοξη θεολογία, αφού η ορθόδοξη θεολογία είναι, αφ’ ενός μεν, ο αποκαλυπτικός λόγος περί Θεού, αφ’ ετέρου δε, εκείνη που υποδεικνύει τον τρόπο θεραπείας του ανθρώπου προκειμένου να φθάσει κι εκείνος στη θέα του ακτίστου φωτός, στο πρόσωπο του Λόγου.

Άλλοι θεολόγοι, στοχαζόμενοι, ομιλούν για «κοινωνία προσώπων» της Αγίας Τριάδος. Και πάνω σ’ αυτή την άποψη προσπαθούν να τεκμηριώσουν πολλές άλλες επί μέρους θεολογικές, ανθρωπολογικές και δυστυχώς και κοινωνικές θεωρίες. Όμως οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν κάνουν λόγο για «κοινωνία προσώπων» της Αγίας Τριάδος, αλλά για κοινωνία Φύσεως-Ουσίας. Στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος υπάρχουν τα «κοινά» και τα «ακοινώνητα». Τα «κοινά» είναι η φύση, η ουσία, η ενέργεια αφού ο Πατήρ κοινωνεί την ουσία Του στον Υιό και το Άγιο Πνεύμα και τα «ακοινώνητα», που είναι τα υποστατικά ιδιώματα κάθε προσώπου, ήτοι του Πατρός είναι το αγέννητον, του Υιού το γεννητόν και του Αγίου Πνεύματος το εκπορευτόν. Άλλωστε, τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, δεν είναι τρόπος υπάρξεως της «φύσεως ουσίας», όπως κακώς λέγεται, αλλά τα υποστατικά ιδιώματα είναι ίδια γνωρίσματα των υποστάσεων προσώπων.

Ακόμη, άλλοι θεολόγοι δέχονται εν μέρει και την δυτική θωμική αντίληψη περί κτιστών ενεργειών στο Θεό. Νομίζουν ότι στο Θεό δεν υπάρχουν μόνον άκτιστες ενέργειες αλλά και κάποιες κτιστές, με τις οποίες ο Θεός έρχεται σε επικοινωνία με τον κόσμο. Μιά τέτοια αντίληψη έρχεται ευθύτατα σε αντίθεση με όλη τη βιβλικοπατερική παράδοση, η οποία δέχεται ότι εφ’ όσον άκτιστη είναι η ουσία, άκτιστες είναι και οι ενέργειες. Εάν ο άνθρωπος ερχόταν σε επικοινωνία με το Θεό με κτιστές ενέργειες, τότε δε θα μπορούσε ποτέ να σωθεί.

Μερικοί θεολόγοι, ακόμη, μεταφέρουν στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τη δυτική άποψη, ότι δύο είναι οι πηγές της πίστεώς μας, η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση. Δεν αρνείται βέβαια κανείς την αξία της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως. Όμως η ορθόδοξη πατερική διδασκαλία στο θέμα αυτό είναι, ότι, η πηγή της πίστεως είναι η αποκάλυψη, την οποίαν δέχονται οι θεούμενοι Προφήτες, Απόστολοι και Πατέρες, είναι τα «άρρητα ρήματα» (Β΄Κορ. ιβ΄/12, 4) τα οποία βιώνουν οι θεούμενοι κατά την αποκαλυπτική επειρία και στη συνέχεια μεταφέρουν αυτά τα «άρρητα ρήματα» με κτιστά ρήματα και νοήματα, προκειμένου να καθοδηγήσουν τα πνευματικά τους παιδιά για να φθάσουν κι εκείνα στη προσωπική βίωση της εμπειρίας της αποκαλυπτικής θεολογίας. Έτσι, η Αγία Γραφή δεν είναι «λόγος του Θεού» αλλά «λόγος περί του Λόγου του Θεού».

Επίσης, μερικοί θεολόγοι κάνουν λόγο για «μυστηριακή ενότητα» μεταξύ των διαφόρων ομολογιών, όπως και για αναγνώριση μερικών μυστηρίων άλλων ομολογιών άν και υπάρχει διαφορά στη θεολογία μεταξύ τους. Όμως, στη πατερική παράδοση, συνδέονται και ταυτίζονται η Εκκλησία, η Ορθοδοξία και η Θεία Ευχαριστία και δε νοείται το ένα ανεξάρτητα από το άλλο.

Παρεμφερής με αυτά είναι και η θεωρία που αναπτύσσεται περί της Βασιλείας του Θεού, ότι δηλαδή, η Βασιλεία του Θεού είναι η Θεία Λειτουργία και η συμμετοχή των πιστων σ’ αυτήν. Βεβαίως η Θεία Λειτουργία αποτελεί το κέντρον της εκκλησιαστικής ζωής και κανείς δεν έχει αντίρρηση ώς πρός το σημείο αυτό. Το πρόβλημα είναι, όμως, όταν η συμμετοχή των πιστών στη Θεία Ευχαριστία γίνεται απροϋπόθετα, όταν δηλαδή, η Θεία Ευχαριστία αποδεσμεύεται από τον ορθόδοξο ησυχασμό. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όταν η διδασκαλία περί της Βασιλείας του Θεού, συνδέεται με θεσμικές καταστάσεις και με μία σωματική παρουσία των χριστιανών στη Θεία Λειτουργία και λησμονείται ότι κατά τη πατερική παράδοση, όπως την εξέφρασε ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, η Βασιλεία του Θεού είναι η θεωρία του ακτίστου Φωτός στην υπόσταση του Λόγου. Επομένως, δεν πρόκειται για μιά κτιστή πραγματικότητα ούτε μια τυπική συμμετοχή σ’ ένα λειτουργικό γεγονός αλλά για βίωση του μυστηρίου της Πεντηκοστής, ήτοι της θεοπτίας, θεώσεως. Και αυτή είναι η Πεντηκοστή, όχι απλώς η χειροτονία, γιατί ακούμε σε πολλές χειροτονίες επισκόπων, «σήμερα εβίωσα την Πεντηκοστή». Επομένως: βίωση του μυστηρίου της Πεντηκοστής, αφού προηγηθεί η βίωση της καθαρτικής και φωτιστικής ενεργείας του Θεού.

http://www.egolpio.com/NEW_AGE/oikoumenismos_en_th_praxh.htm

ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ), ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Η πρόταση: ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν,

Είναι υποκείμενο των ρημάτων: ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι Μαρκ. 8,34 ( “όποιος θέλει να με ακολουθήση ως πιστός μαθητής μου, ας απαρνηθή τον αμαρτωλόν εαυτόν του με τας αδυναμίας, και τα πάθη του, ας πάρη την απόφασιν να υποστή προς χάριν μου ταλαιπωρίες και αυτόν ακόμη τον σταυρικόν θάνατον, και ας με ακολουθήση στον δρόμον, που εγώ εχάραξα).

Επομένως δεν μιλάει για ελευθερία επιλογης ο Χριστός εδω αλλά για προϋπόθεση του να γίνει κάποιος μαθητής Του!

Η πρόταση: εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν,

Είναι υποθετική και ανήκει στο πρώτο είδος υποθετικού λόγου, όπου ο ομιλητής εκλαμβάνει, όπως συχνά λέγεται, την υπόθεση ως κάτι "πραγματικό" για να συνάψει με αυτήν ένα συμπέρασμα, απέχει ωστόσο από οποιαδήποτε απόφανση για το εάν όντως η υπόθεση είναι πραγματική.

ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι, Ματθ. 16,24, (εάν κανείς θέλη πράγματι να είναι οπαδός μου, ας απαρνηθή τον αμαρτωλόν εαυτόν του, ας προετοιμασθή να υποστή πολλάς θλίψεις και αυτόν ακόμη τον σταυρικόν θάνατον, και ας με ακολουθήση).

Δηλαδή, έχουμε υπόθεση (γίνεται και μία συμφωνία) που παραπέμπει σε εντολή: «πρέπει να απαρνηθης τον εαυτό σου κλπ».

Είμαστε ελεύθεροι;

Το θέμα της ελευθερίας είναι πολύ σημαντικό. Από νωρίς ο άνθρωπος αναρωτιέται αν μπορεί να κάνει ο,τι θέλει και αμέσως διαπιστώνει μεγάλα ή μικρά εμπόδια που τον προσγειώνουν. Αφού δεν διαλέξαμε το DNA μας ούτε το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα περάσουμε τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια μας, τα οποία είναι και καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία μας, πως μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία κινήσεων και επιλογών; Αφού είμαστε εξαρτημένοι από το φαγητό, τον ύπνο, την ενδυμασία, την οικία πως μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία; Αφού υπάρχει ο θάνατος, η αρρώστια, τα γηρατειά τι είδους ελευθερία μας έδωσε ο Θεός;

Η ελευθερία μας δεν είναι απόλυτη, διότι εξαρτώμεθα από τον Θεό. Γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Όταν είμαστε ταπεινοί και ευχαριστούμε τον Θεό για ο,τι μας δίνει και όταν έχουμε μπροστά μας τον Παράδεισο και την Κόλαση, τότε φεύγουν οι κακές σκέψεις και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Η κατεξοχήν επιθυμία μας πρέπει να είναι ο Παράδεισος, γι αυτό χρειάζεται η μετάνοια. Όταν είμαστε σε μετάνοια δεν φοβόμαστε τίποτα, γιατί είναι σαν να στεκόμαστε στο τελικό δικαστήριο της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Ο,τι κι αν μας έκαναν ή μας κάνουν, ότι κι αν έχουμε πετύχει ή όχι, δεν έχει καμία αξία.

Σημασία έχει να κερδίσουμε τον πόλεμο, δηλαδή την Βασιλεία των Ουρανών και αυτό το πετυχαίνουμε με το "Κύριε, ελέησον ", την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία. Ας καθαρίζουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας συνέχεια από τα πάθη, για να μη φοβόμαστε τον θάνατο, τον μεγαλύτερο εχθρό μας!

http://apologhtika.blogspot.gr/2015/09/blog-post_93.html

+Ποια είναι η «επί γης ειρήνη» του Αγγελικού ύμνου της Βηθλεέμ;

Ελάχιστα χωρία της Αγίας Γραφής έχουσι τόσον οικτρώς παρερμηνευθεί όσον το χωρίον Λουκ. β΄ 14. Πρόκειται περί του Ύμνου όστις εψάλλετο υπό των Αγγέλων κατά την θεσπεσίαν εκείνην νύκτα της κατά σάρκα γεννήσεως του Ανάρχου Θεού Λόγου, του Κυρίου Ιησού. Η παρερμηνεία αυτή υπό πολλών ορθοδόξων δεν είναι βεβαίως ηθελημένη και σκόπιμος (μόνον οι αιρετικοί παρερμηνεύουσιν ηθελημένως), αλλ’ οφείλεται εις άγνοιαν του καθόλου νοήματος της Αγίας Γραφής. Ένεκεν αυτής της αγνοίας καθ’ έκαστον έτος εν τη ημέρα των Χριστουγέννων ακούομεν κηρύγματα ή αναγιγνώσκομεν δημοσιεύματα πολλών διδασκάλων του Ευαγγελίου της ημετέρας Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, αποδυρόμενα διότι οι πόλεμοι δεν έλαβαν ακόμη τέλος και τα όπλα δεν κατηργήθησαν και η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου δεν επεκράτησεν εισέτι επί της γής. Ακόμη και εις επισήμους Εκκλησιαστικάς Εγκυκλίους βλέπομεν διατυπουμένας τοιαύτας θέσεις, ως και παρακλήσεις προς τον Θεόν όπως επί τέλους επιτρέψει την επικράτησιν επί της γής της ειρήνης αυτής «ήτις επί δύο σχεδόν χιλιάδας ετών εξακολουθεί να παραμένει μακράν της πραγματικότητος, απλή ελπίς, απλούν όνειρον, απλή και εναγώνιος προσδοκία». Αγνοούσιν οι ευλογημένοι ότι η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ήδη πραγματικότης και έχει επικρατήσει επί της γής απ’ αυτής της σαρκώσεως του Κυρίου. Κακώς και εκ παρεξηγήσεως εκλαμβάνομεν την ειρήνην αυτήν ως εξωτερικήν, ως κατάστασιν φιλίας μεταξύ των ανθρώπων, ατόμων προς άτομα και λαών προς λαούς, ως κατάπαυσιν των πολέμων και των μαχών. Τοιαύτην ειρήνην ουδέποτε επηγγείλατο το Ευαγγέλιον.

Η ειρήνη του Ευαγγελίου είναι εσωτερική, είναι η κατάστασις γαλήνης, ήτις βασιλεύει εν τη ψυχή του πιστού ανθρώπου, του ανθρώπου όστις έχει φιλίαν και κοινωνίαν προς τον Θεόν. Είναι ειρήνη μεταξύ ανθρώπου και Θεού και ουχί ανθρώπων προς ανθρώπους. Είναι η κατάλυσις του «μεσοτοίχου του φραγμού», όπερ εχώριζε γην και Ουρανόν, άνθρωπον και Θεόν· είναι η λήξις της ανταρσίας, το τέλος της επαναστάσεως του πλάσματος προς τον Πλάστην. Αυτήν την ειρήνην ήλθε κομίζων εις τον κόσμον ο Υιός του Θεού. Και έκτοτε πας ο πιστεύων εις Ιησούν Χριστόν Σαρκωθέντα, Σταυρωθέντα, και Αναστάντα, έχει πλέον φίλον τον Θεόν, ευρίσκεται εις κοινωνίαν υιικήν προς Αυτόν. Δεν είναι πλέον αντάρτης, δεν είναι αποστάτης, δεν είναι εχθρός του Θεού. Συνεφιλιώθη και «αποκατηλλάγη» προς Αυτόν δια του Αιωνίου Μεσίτου Κυρίου Ιησού Χριστού. Η διά της παραβάσεως του Αδάμ κατάστασις ανταρσίας και εχθρότητος προς τον Θεόν ανήκει πλέον εις το παρελθόν και αποτελεί, διά τον πιστόν άνθρωπον, απλήν πικράν ανάμνησιν. Από της εποχής του Κυρίου και δυνάμει της Σταυρικής Αυτού Θυσίας, εισήλθεν ο άνθρωπος εις νέαν περίοδον, εις νέαν κατάστασιν· εις κατάστασιν Χάριτος, Φιλίας, Υιοθεσίας. Αι περί ειρήνης υποσχέσεις του Ευαγγελίου εις αυτήν την ειρήνην αναφέρονται και ουχί εις την εξωτερικήν ειρήνην. «Ειρήνην αφίημι υμίν», έλεγεν ο Κύριος προς τους Αποστόλους, «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν». Και ίνα τονίσει ότι η ειρήνη αυτή είναι άλλου είδους ειρήνη, συμπληροί: «Ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιωάν. ιδ’ 27). Και αλλαχού ομιλών περί της εξωτερικής ειρήνης, λέγει ότι δεν κομίζει τοιαύτην ειρήνην. Απεναντίας προβλέπει ότι η εις Αυτόν πίστις θα αποβεί αιτία διαστάσεων και πολέμων μεταξύ των ανθρώπων. Οι άπιστοι θα διώκωσι τους πιστούς του Ιησού και ούτως οι πόλεμοι όχι μόνον δεν θα ελαττωθώσιν, αλλά θα αυξηθώσιν, εφόσον εις τους υπάρχοντας θα προστεθεί και ο κατά της νέας πίστεως. «Μη νομίσητε», λέγει, «ότι ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ι’ 34-35). Πριν δε οδηγηθεί εκουσίως εις τον Γολγοθάν, ίνα πιεί φρικτού θανάτου ποτήριον, παρείχεν εις τους Αποστόλους την εσωτερικήν ειρήνην, ήτις δεν θα επηρεάζετο υπό των μυρίων εξωτερικών θλίψεων και διωγμών. Παρά πάντα ταύτα θα υπήρχεν, ακριβώς διότι ήτο εσωτερική: «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. ιστ’ 33). Εχαρίζετο εις τους Αποστόλους ειρήνην, καίτοι εγνώριζεν ότι επώδυνοι θάνατοι ανέμενον αυτούς, καίτοι ρητώς έλεγεν ότι απέστειλεν αυτούς ως «πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Ήτο δυνατόν λοιπόν να παρέχει εξωτερικήν ειρήνην; Αναμφιβόλως όχι!

Και ο θείος Παύλος αυτής της εσωτερικής, της προς τον Θεόν ειρήνης είναι κήρυξ και απόστολος. «Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως, ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» γράφει προς Ρωμαίους (ε’ 1). Γράφων δε προς Εφεσίους, λέγει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «η ειρήνη ημών», είναι ο τους ανθρώπους «αποκαταλλάξας τω Θεώ» διά του σταυρού, ός έλθών, «ευηγγελίσατο ειρήνην…, ότι δι’ αυτού έχομεν την προσαγωγήν… προς τον πατέρα» (Εφεσ. β’ 14-18).

Συμπέρασμα: Η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ειρήνη του ανθρώπου προς τον Θεόν και ουχί εξωτερική. Η ειρήνη αυτή επεκράτησεν όντως «επί γης», εφόσον πλέον αυτή συνεφιλιώθη προς τον ουρανόν δια της μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Περιττόν βεβαίως να λεχθεί ότι ο έχω «ειρήνην προς τον Θεόν» άνθρωπος, είναι ειρηνικός και προς τους έξω. Πάντας αγαπά, ουδένα μισεί. Μόνος αυτός δύναται να λέγει το «και μετά των μισούντων την ειρήνην ήμην ειρηνικός» (Ψαλμ. 119,6). Αγαπά και ευεργετεί και αυτούς ακόμα τους εχθρούς του. Η εσωτερική ειρήνη είναι προϋπόθεσις της εξωτερικής. Και η εξωτερική είναι όχι απλώς ανεπίτευκτος, αλλά αδιανόητος άνευ της εσωτερικής. Η δε τραγωδία της συγχρόνου εποχής εις τούτο ακριβώς έγκειται: Ενώ εκήρυξε τον πόλεμον κατά του Θεού, επιζητεί εναγωνίως την ειρήνην μεταξύ των ανθρώπων. Ενώ αδιαφορεί παντελώς δια την εσωτερικήν ειρήνην, επιδιώκει κραυγαλέως την εξωτερικήν. Εκριζοί το δένδρον και αναμένει καρπούς, κρημνίζει την οικίαν και αναζητεί θαλπωρήν, απομακρύνεται εκ του ηλίου και θέλει φώς!…

Ανέκαθεν η ειρήνη, «το γλυκύ πράγμα και όνομα», ήτο «ποθούμενη τοις πάσιν ανθρώποις» (Εσθ. γ΄, 12α). Ουδεμία όμως εποχή είχε τόσον πόθον, τόσην δίψαν ειρήνης, όσον και όσην η εποχή μας. Θα επιτύχει λοιπόν αυτή όπου όλαι οι άλλαι εποχαί απέτυχαν οικτρώς; Θα κατορθώσει δηλαδή να οικοδομήσει την ειρήνην άνευ Θεού; Θα καταργήσει τους φρικαλέους σημερινούς εξοπλισμούς; Θα καταστήσει τους πολέμους μακρινήν ιστορικήν ανάμνησιν; Με βοηθόν ποίον; Την Επιστήμην; Την Τεχνολογίαν; Τον Ανθρωπισμόν; Τη Φιλοσοφίαν; Τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα; Αλλά εκ του βάθους των αιώνων ακούεται σαφής και κατηγορηματική η συγκλονιστική προειδοποίησις, ης την αξίαν και την αλήθειαν επιβεβαιοί φευ! η πικρότατη πείρα των διαρρευσασών έκτοτε τριών σχεδόν χιλιετιών «εάν θέλητε και εισηκούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθαι· εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιραν υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα» (Ησ. α΄19-20). Εάν η «μάχαιρα» θα είναι η γνωστή και συνήθης ή άλλη τις, νέας κατασκευής, προϊόν εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας, τούτο μικράν σημασίαν έχει….

«Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δος ημίν, πάντα γαρ απέδωκας ημίν, Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς…» (Ησ. κστ’ 12-13).

«ΚΟΙΝΩΝΙΑ» φύλλον Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου 1984 https://agathan.wordpress.com/2015/01/09/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b5%cf%80%ce%af-%ce%b3%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%ae%ce%bd%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bb/

όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην» Ματθαίος 5:39

Χρήστος Σαλταούρας

Στην παρούσα σύντομη μελέτη θα αναλύσουμε τον λόγο του Χριστού στο εδάφιο Ματθαίος 5:39. Τι σημαίνει άραγε αυτός ο λόγος; Πρέπει εμείς οι Χριστιανοί όταν μας χτυπούν στο ένα μάγουλο να στρέφουμε και το άλλο; Μας θέλει καρπαζοεισπράκτορες ο Χριστός; Και γιατί ο Ιησούς που είναι ο Διδάσκαλος μας («υμείς φωνείτέ με, ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε• ειμί γαρ» Ιωάννης 13:13), όταν τον χτύπησαν στο μάγουλο δεν έστρεψε και το άλλο; Είναι ασυνεπής Διδάσκαλος όπως τον κατηγορεί η αρνητική κριτική των αθέων; Τον χαρακτηρίζει ασυνέπια λόγων και έργων; Μήπως η Γραφή λέγει αντιφατικά και ασυνάρτητα πράγματα όπως οι εχθροί της την κατηγορούν και δεν πρέπει να την θεωρούμε έγκυρη; Ο Απ. Πέτρος στο εδάφιο Α Πέτρου 2:21 δεν λέγει ότι ο Χριστός «έπαθεν υπέρ υμών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού» ;;; Δηλαδή μας άφησε ο Χριστός ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για να ακολουθήσουμε. Και στην περίπτωση του ραπίσματος τι έκανε ο ίδιος ο Χριστός; Το παράδειγμά του στην περίπτωση αυτή είναι αντίθετο από την Διδασκαλία του;

«εις των υπηρετών παρεστηκώς έδωκε ράπισμα τω Ιησού ειπών• ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί; απεκρίθη αυτω ο Ιησούς• ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού• ει δε καλώς, τι με δέρεις;» Ιωάννης 18:22-23.

Ορίστε, λέγουν οι οπαδοί της άθεης αρνητικής κριτικής, ο Χριστός είναι ασυνεπής ! Γιατί ενώ στους άλλους λέγει να γυρίζουν και το άλλο μάγουλο όταν τους χτυπούν, αυτός όχι μόνο δεν γύρισε και το άλλο μαγουλό του αλλά ζήτησε και τον λόγο από πάνω ! Εκτός και αν η Αγία Γραφή λέει αντιφατικά και ασυνάρτητα πράγματα, καταλήγουν με θράσος !

Αδελφοί, ΤΙΠΟΤΑ από όσα λέγει η αρνητική κριτική δεν ισχύει. Ούτε ο Χριστός είναι ασυνεπής Διδάσκαλος, ούτε η Γραφή λέγει αντιφατικά πράγματα, ούτε καρπαζοεισπράκτορες μας θέλει ο Ιησούς.

Οι εχθροί του Χριστιανισμού απομονώνουν από την συνάφειά τους λόγους της Γραφής για να τους διαστρέψουν και να παραπλανήσουν τα θύματα της άθεης προπαγάνδας τους. Εκμεταλλεύονται δύσκολους λόγους της Βίβλου που φαίνονται εύκολοι αλλά δεν είναι. Ακόμη και καλοπροαίρετοι Χριστιανοί μπορεί να μην κατανοούν αμέσως το νόημα ορισμένων λόγων του Χριστού και ας φαίνονται απλοί ! Η ίδια η Γραφή λέγει : «εστι δυσνόητά τινα, α οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς» Β Πέτρου 3:16.

Τι εννοεί λοιπόν ο Ιησούς Χριστός όταν λέγει «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην»; Σημαίνει αυτός ο λόγος ότι πρέπει στην κυριολεξία να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο για να μας χτυπήσουν; ΟΧΙ. Δεν σημαίνει αυτό ! Δεν είναι κυριολεκτικός ο λόγος. Σημαίνει ότι και η συνάφεια αυτού του λόγου ! Ας δούμε λοιπόν την συνάφεια :

« Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρω• αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην• και τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνά σου λαβείν, άφες αυτω και το ιμάτιον• και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο• τω αιτούντί σε δίδου και τον θέλοντα από σου δανείσασθαι μη αποστραφής» Ματθαίος 5:39-42.

Ας εξετάσουμε την παράλληλη φράση (δηλαδή μία από τις παράλληλες φράσεις), της συνάφειας του εδαφίου.

«όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο»

Όποιος σε αγγαρεύσει να τον ακολουθήσεις βοηθώντας τον για απόσταση ΕΝΟΣ ΜΙΛΙΟΥ, εσύ να πας μαζί του ΔΥΟ ΜΙΛΙΑ !!! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει μήπως ότι αν κάποιος μας ζητήσει να τον συνοδεύσουμε βοηθώντας τον για μία απόσταση μέχρι τον προορισμό του , ενός μιλίου, εμείς κυριολλεκτικώς λαμβάνοντας τον λόγο του Χριστού, θα πάμε με τον αγγαρεύοντα ημάς, δύο μίλια; Και ποίο θα είναι το πρακτικό αποτέλεσμα μίας τέτοιας παράλογης τακτικής ; Στο τέλος των ΔΥΟ μιλίων ο προορισμός του αγγαρεύοντος ημάς πάλι ΕΝΑ μίλι δεν θα απέχει ; Επιπροσθέτως δε θα έχει χάσει και χρόνο και σωματική δύναμη και ούτε στον προορισμό του θα βρίσκεται !!!

Άρα λοιπόν ο λόγος του Χριστού πρέπει να λαμβάνεται στην συνάφειά του που δεν είναι κυριολεκτική αλλά σχήμα λόγου. Η παράλληλη πρόταση «όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο» μας βοηθάει να καταλάβουμε το πραγματικό νόημα της φράσης «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην».

Το νόημα αυτών των φράσεων και όλου του χωρίου Ματθαίος 5:39-42 είναι να καταλάβουμε την αξία της μη εκδικήσεως. Η ανεξικακία των Χριστιανών πρέπει να είναι τόση όσο μεγαλύτερο είναι το μένος του επιτιθέμενου. Όπως κάποιος που μας αγγαρεύει για μια απόσταση πρέπει να έχουμε την θέληση να τον ακολουθήσουμε και για μεγαλύτερη απόσταση αν χρειαστεί, έτσι πρέπει να συγχωρούμε τους αμαρτάνοντας εις ημάς και να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάθεση συγχωρητικότητας. http://aktines.blogspot.gr/2016/02/539.html#more

Κυριακή μετά την Ύψωσιν (Μάρκ. 8,34-9,1)

35. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσει τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Όποιος θέλει να σώση την ψυχή του, θα την χάση (στα μάτια των κοσμικων ανθρώπων θα φαίνεται πως χαράμισε την ζωή του). Όποιος θυσιάσει την κοσμική ζωή για μένα και το Ευαγγέλιο, αυτός θα σώσει την ψυχή του (θα γίνει Άγιος)!

Τί σημαίνει ἡ Κυριακὴ ρῆσις «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω. 3:8); Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ἡ ὀρθόδοξη ἑρμηνευτικὴ ἐπιβάλλει κάθε ἁγιογραφικὸ χωρίο νὰ τὸ βλέπουμε καὶ νὰ τὸ κατανοοῦμε στὴ συνάφειά του.

Τὰ λόγια λοιπὸν αὐτὰ λέγονται ἀπὸ τὸν Κύριο πρὸς τὸ Νικόδημο στὴ νυκτερινή τους συνομιλία (Ἰω. 3, 1-21). Κατ' ἀρχὰς ὁ Κύριος χωρὶς περιστροφὲς τὸν διδάσκει περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ λέγοντάς του: «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω σοί, ἐὰν μὴ τὶς γεννηθῆ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ὁ Νικόδημος μὲ τὸν κοσμικό του λογισμὸ τὸν ἐρωτά: «πῶς δύναται ἄνθρωπος γεννηθῆναι γέρων ὧν; μὴ δύναται εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρὸς αὐτοῦ δεύτερον εἰσελθεῖν καὶ γεννηθῆναι; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς. ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοί, ἐὰν μὴ τὶς γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ἀπαντᾶ λοιπὸν ὁ Κύριος στὴν ἀπορία τοῦ Νικόδημου τονίζοντάς του ὅτι χωρὶς τὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», δηλ. χωρὶς τὸ ἅγιο Βάπτισμα, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ συνεχίζει: «τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι, καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ Πνεύματος Πνεῦμα ἐστι», ἐξηγώντας τὶς συνέπειες τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.

Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς Κύριος εἶδε ἀκόμα ἀποροῦντα τὸν νυκτερινό του μαθητῆ, τοῦ ἐξηγεῖ μὲ κάποια εἰκόνα τὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «μὴ θαυμάσης ὅτι εἰπὸν σοί, δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι ἄνωθεν, τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἂλλ' οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποὺ ὑπάγει, οὕτως ἐστὶ πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος». Δηλ. «ὁ ἄνεμος ὅπου θέλει φυσάει κι ἀκοῦς τὴ βοὴ τοῦ ἀλλὰ δὲν ξέρεις ἀπὸ ποὺ ἔρχεται καὶ ποὺ πηγαίνει. Ἔτσι εἶναι καὶ καθένας ἀναγεννημένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα».

……Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει τὰ ἔθνη, γιὰ νὰ τὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία μόνο διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, βγάζοντάς τὰ ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ τὸ σκότος τῶν ψευδοθρησκειῶν τους. Δὲν ρίχνει τὸ φῶς του μέσα στὴ λατρεία τῶν εἰδώλων (δαιμόνων) στὸ ἀκάθαρτο Ἰσλὰμ ἢ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ γκουρουϊστικοῦ διαλογισμοῦ κ.λ.π.

Βλέποντας τὴν προαίρεση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πονώντας τὸν «κατ' εἰκόνα» Τοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον τὸν φωτίζει γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ κοινωνία μαζί Του. Δέχεται τὴν δίψα του, τὴν ἀναζήτησή του καὶ ὅπως ἔκαμε μὲ τὸν Κορνήλιο τὸν δέχεται εἰς τοὺς κόλπους Του, εἰς τὴν Ἐκκλησία Του. Ἔτσι κάμει καὶ σήμερα ὁδηγώντας, Φράγκους, μουσουλμάνους, Ἰνδουιστές, ἀφοῦ ἀρνηθοῦν τὴν πλάνη τους, στὴν κοινωνία τοῦ Σώματός Του. Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐν Τριάδι ζωὴ ὑπάρχει τὸ βαθὺ σκότος τῆς ἀποστασίας, ἡ χώρα καὶ ἡ σκιὰ τοῦ θανάτου.

http://www.egolpion.com/pnevma_pnei.el.aspx

῎Ετσι κανείς δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό ἔξω ἀπό τήν κοινωνία μέ τούς ἀποστόλους, πού σημαίνει δέν μπορεῖ κανείς νά ζεῖ τόν Θεό ἔξω ἀπό τήν ᾽Εκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἀποστολική. Κάθε διαφορετική ἐκτός ᾽Εκκλησίας σχέση μέ τόν Θεό - διότι ῾τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ᾽ - συνιστᾶ ἁπλῶς δρόμο, πού ὁδηγεῖ τόν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο μέσα στήν ᾽Εκκλησία καί ὄχι κατευθεῖαν στόν Θεό. ῎Ας θυμηθοῦμε ἐν προκειμένω τόν ἅγιο Κορνήλιο: μπορεῖ οἱ προσευχές του νά ἀνέβαιναν ὡς θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὅπως σημειώνουν οἱ Πράξεις τῶν ᾽Αποστόλων, ᾽Εκεῖνος ὅμως ἔστειλε τόν ἀπόστολο Πέτρο, προκειμένου νά τόν κατηχήσει καί νά τόν βαπτίσει, ὥστε ὡς μέλος τῆς ᾽Εκκλησίας νά ἔχει ζωντανή καί ἐνεργή σχέση μαζί Του.

http://pgdorbas.blogspot.gr/2012_06_01_archive.html

http://clubs.pathfinder.gr/KHRYGMATA/1520797?forum=82275&read=8

+Η Αγία Τριάδα

Πιστεύουμε σε ένα Θεό, πού είναι τέλειος και όχι ατελής. Η μία θεία ουσία είναι απλή και όχι σύνθετη. Γι' αυτό και όταν λέμε πώς πιστεύουμε σε Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, δεν εννοούμε τρεις θεούς, αλλά Έναν: Μία ουσία σε τρεις υποστάσεις. Ό Πατέρας είναι η μοναδική αιτία και η μοναδική πηγή, από την οποία πηγάζει η θεία ύπαρξη του Υιού δια της προαιωνίου γεννήσεως, και του Αγίου Πνεύματος δια της προαιωνίου εκπορεύσεως. Τα τρία πρόσωπα της μιας Θεότητας αλληλοϋπάρχουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς συγχέονται, «Εγώ εν τω πατρί και ο Πατήρ εν έμοί» (Ίω. ιδ' 10-11). Αυτό το «εγώ», σε αντιπαραβoλή με το «ο Πατήρ», δηλώνει πώς πρόκειται για δύο πρόσωπα, όχι για ένα. Το ίδιο και η δήλωση του Ιωάννη: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν... Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν... Καί ο Λόγος σαρξ έγένετο και έσκήνωσεν εν ήμίν» (Ιω. α' 1.14). Ιδιαίτερο πρόσωπο είναι επίσης και το Άγιο Πνεύμα. Ή λέξη «πνεύμα» έχει στη Γραφή πολλές έννοιες σημαίνει βέβαια και τη δύναμη του Θεού (Κριταί ια' 29. ιδ' 6), αλλά και ο ίδιος ο Κύριος ονομάζεται δύναμη (Ματθ. κστ' 64). Υπάρχουν ακόμη εδάφια πού διακρίνουν το Άγιο Πνεύμα από τη δύναμη του Θεού (Μιχ. γ' 8. Πράξ. ι' 38. Ρωμ. ιε' 13. Α' Κορ. β' 4. Β' Κορ. στ' 6-7. Α' Θεσ. α' 5).

Ο Υιός δεν είναι κτίσμα αλλά κτίστης δι΄ αυτού εκτίσθησαν τα πάντα και δεν υπάρχει τίποτε κτιστόν που να μην κτίστηκε απ’ Αυτόν (Ιω. α΄ 3). Γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται πρωτότοκος «πάσης κτίσεως», επειδή «δι’ αυτού εκτίσθησαν τα πάντα» (Κολ. α’ 15-16). Μ’ αυτή την έννοια είναι «η αρχή» δηλαδή η αιτία, ο Δημιουργός «της κτίσεως του Θεού» (Αποκ. γ΄ 14).

Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη, αλλά ιδιαίτερο πρόσωπο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Οι Θείες Υποστάσεις διακρίνονται με το διαφορετικό τρόπο πού μεταδίδεται σ' Αυτές η κοινή Θεία ουσία από τη μία «πηγή» (γέννηση-εκπόρευση). Όμως γίνεται διάκριση μεταξύ της προαιώνιας εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα και της απoστoλής του για χάρη της σωτηρίας του ανθρώπου μέσα στην ιστορία (θεία οικονομία). Έτσι το Πνεύμα το Άγιο εκπορεύεται, δηλαδή έχει την αιτία της άϊδίoυ υπάρξεώς Του από τον Πατέρα και στέλνεται σε μας δια του Υιού, προκειμένου να τελειώσει το έργο του Υιού (Ιω. ιδ' 26. ιε' 26). Θα ήταν βλάσφημο να πούμε πώς το Άγιο Πνεύμα δεν συνδέεται άμεσα με τον Πατέρα, τη μόνη πηγή της Θεότητας. Το ίδιο άτοπο θα ήταν να πούμε πώς με την απoστoλή του Αγίου Πνεύματος δεν συμμετέχουν στο έργο της σωτηρίας ο Πατήρ και ο Υίός. Αντίθετα πιστεύουμε πώς για τη σωτηρία του κόσμου αποστέλλεται το Άγιο Πνεύμα εκ του Πατρός δια του Υιού. Όπως η δημιουργία έγινε εκ του Πατρός δια τού Υιού εν Αγίω Πνεύματι, έτσι και η αναδημιουργία, δηλαδή η σωτηρία του κόσμου συντελείται με τη συμμετοχή και των τριών Θείων Προσώπων. ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ, π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Η θεολογική αντίκρουση του Filioque. Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Θα δούμε μερικές βασικές θέσεις της αιρέσεως του Filioque, για να φανή η μεγάλη σημασία του θέματος αυτού. α) Κατά την Γ' Οικουμενική Σύνοδο δεν πρέπει να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε ούτε μία λέξη από το εν χρήσει Σύμβολο της Πίστεως. Και βέβαια εννοείται το Σύμβολο Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως, γιατί κάθε Σύνοδος αναγνώρισε τις αποφάσεις της προηγουμένης.

β) Το θέμα της Αγίας Τριάδος είναι μυστήριο που δεν μπορεί να κατανοήση η ανθρώπινη λογική. Μόνο το δόγμα περί του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος μπορούμε να κατανοήσουμε, όχι όμως και το μυστήριο. Αυτό σημαίνει ότι παραμένουμε στους αποκαλυπτικούς λόγους του Χριστού, χωρίς να τους επεξεργαζόμαστε λογικά.

γ) Ο Χριστός μας απεκάλυψε την σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Οι Απόστολοι απέκτησαν προσωπική γνώση την ημέρα της Πεντηκοστής. Έτσι, το μυστήριο της Αγίας Τριάδος είναι θέμα αποκαλύψεως του Ιδίου του Θεού και όχι ανακαλύψεως του ανθρώπου. Αυτή η αποκάλυψη δόθηκε “άπαξ” την ημέρα της Πεντηκοστής (επιστολή Ιούδα στίχ. 3). Οι άγιοι δια μέσου των αιώνων μετέχουν σε αυτήν την αποκάλυψη που δέχθηκαν οι Απόστολοι την Πεντηκοστή. Λέγεται αυτό γιατί οι Λατίνοι ανέπτυξαν την περίεργη θεωρία ότι δια μέσου των αιώνων κατανοούμε καλύτερα και εμβαθύνουμε στην Αποκάλυψη. Αυτό συνδέεται με τον σχολαστικισμό. Στην Ορθοδοξία λέμε ότι το δόγμα του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος το βιώνουν όσοι φθάνουν στην Αποκάλυψη και το εκφράζουν ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής.

δ) Ο Χριστός απεκάλυψε ότι ο Λόγος του Θεού γεννάται και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα. Έτσι, ο Πατήρ είναι αγέννητος, ο Υιός είναι γεννητός και το Άγιο Πνεύμα είναι εκπορευτό. Τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν κοινή ουσία ή φύση και ακοινώνητα προσωπικά ιδιώματα, που είναι το αγέννητο, το γεννητό και το εκπορευτό. Η σύγχυση μεταξύ των ιδιωμάτων ανατρέπει τις σχέσεις των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, τότε μπορούν να συμβούν δύο πράγματα. Το ένα να γεννάται και ο Υιός από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, γιατί διαφορετικά το Άγιο Πνεύμα αφού θα υπήρχε δυάδα (Πατήρ - Υιός) θα ήταν κατώτερο. Το άλλο, αν δε συμβαίνη το προηγούμενο, για να είναι και το Άγιο Πνεύμα ισότιμο με τα άλλα πρόσωπα, πρέπει και από αυτό να προέρχεται κάτι, οπότε διαλύεται ο Τριαδικός Θεός, αφού εισάγεται και τέταρτο πρόσωπο.

ε) Παραμένοντας στον λόγο του Χριστού λέμε ότι ο Λόγος γεννάται από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα (Ιω. ιε', 26). Όμως, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το πώς γίνεται αυτό και το γιατί γίνεται έτσι. Το θέμα αυτό το αντιμετωπίζουμε αποφατικά. Είναι απαραίτητη η λεγομένη αποφατική θεολογία. Για τον Θεό γνωρίζουμε “ότι εστί”, δηλαδή ότι υπάρχει, αλλά αγνοούμε τόσο το “τί εστίν” η ουσία, όσο και το “πώς εστίν” τα πρόσωπα. Τα υποστατικά ιδιώματα, αγέννητο του Πατρός, γεννητό του Υιού, εκπορευτό του Αγίου Πνεύματος, είναι ο τρόπος υπάρξεως, δηλαδή είναι ο τρόπος με τον οποίο υπάρχουν τα Πρόσωπα.

Έτσι, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται δια του Υιού. Στην ελληνική γλώσσα άλλο είναι η εκπόρευση και άλλο η πέμψη. Η πέμψη δεν είναι υποστατικό ιδίωμα, δεν είναι τρόπος υπάρξεως, αλλά αποστολή. Η εκπόρευση είναι υποστατικό ιδίωμα, ο τρόπος υπάρξεως του Αγίου Πνεύματος, ενώ η πέμψη είναι η αποστολή και φανέρωση στον κόσμο, που γίνεται δια του Υιού, όπως και ο Υιός ενανθρωπίζει δια του Αγίου Πνεύματος. Όπως η δια του Αγίου Πνεύματος ενανθρώπηση του Λόγου δεν ταυτίζεται με την αΐδια γέννηση του Λόγου από τον Πατέρα, έτσι και η πέμψη του Αγίου Πνεύματος, δια του Χριστού, δεν ταυτίζεται με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα.

στ) Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο άγιος Μάρκος Ευγενικός δέχονται αποστολή και πέμψη του Αγίου Πνεύματος δια και εκ του Υιού, όπως γίνεται και σε μερικά παλαιά πατερικά κείμενα, αλλά με την έννοια της εν χρόνω κατ’ ενέργειαν φανερώσεως του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Δηλαδή, άλλο είναι η προαιωνία κατ’ ουσίαν εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται μόνο από τον Πατέρα, και άλλο είναι η κατ’ ενέργειαν εν χρόνω φανέρωση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται εκ του Πατρός δια του Υιού, ή ακόμη εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτή την λεπτή διαφορά, που είναι ουσιαστική δεν έχουν καταλάβει οι Λατίνοι και παρερμηνεύουν τα σχετικά κείμενα.

ζ) Η βασικότερη διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού βρίσκεται στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι αφού η ουσία του Θεού είναι άκτιστη και η ενέργειά της είναι άκτιστη. Δεν υπάρχει ουσία χωρίς ενέργεια. Εάν η ουσία είναι άκτιστη, άκτιστη είναι και η ενέργειά της, και εάν η ουσία είναι κτιστή, κτιστή είναι και η ενέργειά της. Ο Θωμάς ο Ακινάτης και οι σύγχρονοι Παπικοί θεολόγοι πιστεύουν στην actus purus. Δέχονται, δηλαδή, ότι η άκτιστη ουσία ταυτίζεται απολύτως με την καθαρά ενέργεια του Θεού και ο άνθρωπος δεν έρχεται σε σχέση και κοινωνία με την actus purus, αλλά με κτιστή ενέργεια του Θεού. Έτσι, εισάγουν στον Θεό κτιστές ενέργειες, πράγμα το οποίο καθιστά αδύνατη την σωτηρία του ανθρώπου, αφού αυτή δεν μπορεί να επιτευχθή με κτιστές ενέργειες.

Αν προσέξη κανείς επισταμένως, θα διαπιστώση ότι η συζήτηση για την εκπόρευση και πέμψη του Αγίου Πνεύματος έχει σχέση με το θέμα περί της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού Βαρλαάμ άρχισε από το filioque και αμέσως έφθασε στο θέμα, εάν η ενέργεια του Θεού είναι άκτιστη ή κτιστή.

η) Η ιστορία της εισαγωγής του filioque είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μελέτες που έχουν γίνει από τον Καθηγητή π. Ιωάννη Ρωμανίδη έφεραν στο φως ιστορικά γεγονότα ότι το filioque χρησιμοποιήθηκε από τους Φράγκους εναντίον των Ρωμαίων, τόσο του Δυτικού όσο και του Ανατολικού τμήματος της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι Ορθόδοξοι Πάπες αντιδρούσαν ηρωϊκά εναντίον της εισαγωγής του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως. Τελικά εισήχθη όταν για πρώτη φορά ανήλθε στον θρόνο της παλαιάς Ρώμης ο Ιταλοφράγκος Πάπας Βενέδικτος Η' (1009 ή 1014). Οι δυτικοί και ανατολικοί Ρωμαίοι του Θ' αιώνος ήταν Ορθόδοξοι και πολεμούσαν τους Φράγκους ως ετεροδόξους. Το σχίσμα δεν έγινε μεταξύ Ρωμαίων Παπών και Ρωμαίων Πατριαρχών, αλλά μεταξύ Ρωμαίων Παπών - Ρωμαίων Πατριαρχών από την μια μεριά και Φράγκων αιρετικών από την άλλη.

θ) Στην Σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας διατυπώθηκαν οι ορθόδοξες απόψεις από τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Υπεγράφη μεν η ένωση από τους παρισταμένους Ορθοδόξους με εξαίρεση τον άγιο Μάρκο και μερικούς άλλους, αλλά ήταν προϊόν και αποτέλεσμα πιέσεων και των δυσκόλων συνθηκών της εποχής εκείνης. Τελικά, δεν επεκράτησε η ένωση αυτή για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί την απεδοκίμασαν μεταγενέστερες Σύνοδοι, και δεύτερον, γιατί ο λαός αντέδρασε, όχι όμως γιατί ήταν απληροφόρητος θεολογικά, αλλά γιατί είχε διαφωτισθή καταλλήλως για την προδοσία που έγινε. Αυτό δείχνει ότι οι συζητήσεις πρέπει να γίνωνται σε κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και όχι με πολιτικές πιέσεις και σκοπιμότητες.

ι) Τελικά, η χρησιμοποίηση διαφορετικών όρων που έγινε από τους δυτικούς θεολόγους τίθεται μέσα στην προσπάθεια κατανοήσεως με τον ορθό λόγο των θεμάτων της αποκαλυπτικής θεολογίας. Αυτό εκφράζει έντονα τον σχολαστικισμό, που δεν μπορεί να διακρίνη τα πεπερασμένα όρια της λογικής, καί, φυσικά, τα όρια που θα κινήται τόσο η καταφατική όσο και η αποφατική θεολογία. Ακόμη, οι διαφορετικοί όροι δημιούργησαν και μια ολόκληρη νοοτροπία στην δυτική θεολογία που δημιουργεί έντονο προβληματισμό. Γιατί, η διαφορετική δογματική ορολογία, στην πραγματικότητα, σχετίζεται και με την άρνηση ή παραθεώρηση του ορθοδόξου ησυχασμού, όπως τον αναλύει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, που είναι η προϋπόθεση της ορθοδόξου θεολογίας και η βάση της πνευματικής ζωής. Επομένως, η ερμηνεία των όρων που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς, δεν είναι μόνο θέμα επιστημονικής αναλύσεως στα επιστημονικά εργαστήρια, αλλά προσπάθειας για την εύρεση και την βίωση του αληθινού ησυχασμού. http://www.parembasis.gr/2001/01_06_19.htm

+Το Άγιον Όρος και η σημασία του

Έχουμε μεγάλη ευλογία το ότι στην ελληνική Επικράτεια υπάρχει το Άγιον Όρος, το οποίο εκφράζει το οικουμενικό πνεύμα του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αφού σε αυτό ζουν ορθόδοξοι μοναχοί από όλες τις εθνικότητες σε μια αρμονική συνύπαρξη. Πολλά μπορεί κανείς να γράψη φανερώνοντας αυτήν την αξία του Αγίου Όρους. Όμως στο σχόλιο αυτό θα τονίσουμε πολύ επιγραμματικά μόνον μερικά σημεία.

Πρώτον. Το Άγιον Όρος έχει μεγάλη αξία, γιατί διασώζει τον γνήσιο ανθρωπισμό, επειδή σε αυτό κατοίκησαν και κατοικούν μοναχοί που έφθασαν στον σκοπό για τον οποίον δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, δηλαδή έφθασαν στην θέωση. Αυτό σημαίνει ότι είδαν το άκτιστο Φώς και μετέσχον της Βασιλείας του Θεού. Γνωρίσαμε τέτοιους μοναχούς που δείχνουν ποιός είναι ο φυσικός άνθρωπος, ο πλασμένος από τον Θεό και γιατί ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Ο αληθινός Χριστιανισμός είναι μετοχή στην Βασιλεία του Θεού και όχι απλώς μια θρησκεία, γι’ αυτό στην θεία Λειτουργία λέμε: “ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος” και όχι ευλογημένη η θρησκεία. Η θρησκειοποίηση του Χριστιανισμού είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας.

Δεύτερον. Στο Άγιον Όρος διασώζεται η μέθοδος την οποία απεκάλυψε ο άσαρκος Λόγος στην Παλαιά Διαθήκη και ο σεσαρκωμένος Λόγος στην Καινή Διαθήκη και βιώθηκε από τους Προφήτας, τους Αποστόλους και όλους τους αγίους. Με την μέθοδο αυτή ο άνθρωπος φθάνει από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση. Όλες οι επιστήμες έχουν μια ιδιαίτερη μεθοδολογία για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Χριστιανισμό. Υπάρχει μια μέθοδος η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στην είσοδό του στην Βασιλεία του Θεού. Όταν ο Χριστιανισμός χάσει αυτήν την μέθοδο, τότε χάνει την ουσία του, αποδυναμώνεται, εκκοσμικεύεται και δεν βοηθά αποτελεσματικά τον άνθρωπο. Όταν κάνουμε λόγο για μέθοδο εννοούμε την μετάνοια, την ταπείνωση, την υπακοή, την αυτομεμψία κλπ., δια των οποίων η καρδιά καθαρίζεται και ο νούς φωτίζεται.

Τρίτον. Στο Άγιον Όρος διατηρείται και σήμερα ο ιδιαίτερος πολιτισμός, που λέγεται Ρωμηοσύνη, ο οποίος επικρατούσε παλαιότερα στο Χριστιανικό Ρωμαϊκό Κράτος (Βυζάντιο). Όταν επισκέπτεται κανείς το Άγιον Όρος, αισθάνεται ότι εισέρχεται σε έναν άλλον τόπο και χρόνο και αντιλαμβάνεται στην πράξη την αξία του λεγομένου Βυζαντίου. Η διοργάνωση της καθημερινής ζωής, η διοίκηση των Μοναστηριών και του Αγίου Όρους, η αγάπη και κοινωνία των μοναχών μεταξύ τους, και όλα αυτά φανερώνουν έναν άλλον τρόπο ζωής, που διαφέρει από τον ατομοκεντρικό τρόπο της συγχρόνου ζωής, ο οποίος έχει επηρεασθή από τον λεγόμενο δυτικό πολιτισμό.

Τέταρτον. Στο Άγιον Όρος διασώζεται και η αληθινή οικουμενικότητα που συνίσταται στην υπέρβαση του εθνικισμού. Εκεί βρίσκει κανείς μοναχούς από όλα τα μέρη του κόσμου, τους οποίους ενώνει η Ορθόδοξη Εκκλησία, η ίδια θεολογία και η ίδια μέθοδος θεραπείας.

Πολλοί μιλάνε σήμερα για Ορθοδοξία που διαφέρει από άλλες Ομολογίες, για Ελληνορθόδοξη Παράδοση, η οποία διαφέρει από την δυτική και ανατολική παράδοση. Όμως, πρέπει να επισκεφθούν το Άγιον Όρος για να το δούν στην πράξη. Και τελειώνω αυτές τις σύντομες σκέψεις με την επαναφορά μου στην αρχική τοποθέτηση, ότι είναι ευλογία Θεού που τόσο κοντά μας έχουμε ένα αυθεντικό κομμάτι ζωής και παραδόσεως, το οποίο δείχνει πώς μπορούν να διοργανωθούν και οι κοινωνίες μας και πώς μπορεί να σωθή ο άνθρωπος.

http://www.parembasis.gr/2000/00_10_07.htmΝ.Ι.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ. 1.Ο Αγιος υπάρχει μέσα στην ορθόδοξη Εκκλησία μόνο. Έξω από την ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να υπάρχουν πολύ καλοί άνθρωποι αλλά δεν υπάρχουν οι Αγιοι, με την έννοια που εμείς γνωρίζουμε. Γιατί ο Αγιος δεν είναι αυτός που έχει απλώς αρετές ή αυτός ο οποίος με μια άσκηση μπόρεσε να κυριαρχήσει στον εαυτό του και να έχει έναν έλεγχο πάνω στις ψυχοσωματικές του δυνάμεις. Δεν είναι έτσι. Αλλά πώς είναι; Ο Αγιος είναι αυτός ο οποίος έχει μια οργανική σχέση με το Χριστό. Βαφτίστηκε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Πέρασε μια περίοδο ασκήσεως, μια περίοδο υπομονής και προχώρησε από τη μετάνοια στην καθαρότητα και από την καθαρότητα στην τέλεια ταπείνωση.

2.Άγιος είναι ένας χριστιανός όταν φτάσει σε κατάσταση «θεωρίας του Θεού», δηλ. στο φωτισμό ή στη θέωση. Τότε, ενώνεται με το Θεό. Το να μπορέσει κάποιος να φτάσει σ' αυτή την κατάσταση, απαιτείται μια ολόκληρη θεραπευτική διαδικασία. Την διαδικασία αυτή γνωρίζει και διαθέτει μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Ορθοδοξία είναι ο ορθός τρόπος θεραπείας του ανθρώπου. Αίρεση, κατ΄ ουσία είναι ο λανθασμένος τρόπος θεραπείας του ανθρώπου, που τελικά τον οδηγεί στον θάνατο. Οι αιρέσεις, δεν θεραπεύουν την ψυχή του ανθρώπου, επειδή ακολουθούν λανθασμένες διαδικασίες θεραπείας. Γι' αυτό οδηγούν στην κόλαση. Η αγιότης είναι μία έννοια θεολογική. Σημαίνει την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό! Για αγιότητα και αγίους μιλάνε και οι αιρετικοί. Αλλά, εννοούν τις έννοιες αυτές, όχι θεολογικά, αλλά ηθικά!

http://teivos.samos.aegean.gr/%7Ealex/Byz/Ev/Nikodemos.htm

Ἡ ἁγιότητα ἀνήκει στήν ἐμπειρία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι δέ θεοκεντρική καί ὄχι ἀνθρωποκεντρική. Ὁ "μόνος ἅγιος" εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός καί Αὐτός ἁγιάζει τούς ἐρχόμενους σ' Αὐτόν. Ἡ πηγή τοῦ ἁγιασμοῦ μας, συνεπῶς, εἶναι ὁ Θεός καί ἡ σχέση μας μαζί Του. Ἁγιάζει δέ μέσα στό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Χωρίς Χριστόν ἁγιότητα δέν εἶναι δυνατή. Μέ τό ἅγιον βάπτισμα ἐντάσσεται ὁ πιστός στήν τοπική Ἐκκλησία, γιά νά ἐπιτύχει τόν ἁγιασμό του μέσα ἀπό τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς του, τόν φωτισμό τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί νά φθάσει τελικά στή θέωση, τόν μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ καί τόν μοναδικό λόγο τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἐν Χριστῷ κοινωνία, ἁγιάζει ἐντάσσοντας σέ ἕνα τρόπο ζωῆς (πνευματικότητα, μυστήρια), πού καθιστᾶ δυνατή τήν πρόσληψη τῆς ἄκτιστης Θείας Χάριτος καί τήν ἐπίτευξη τοῦ ἁγιασμοῦ.

(Τό παρόν ἄρθρο ἀποτελεῖ περίληψη διαλέξεως πού ἐδόθη ἀπό τόν π. Γεώργιο στόν Ἱ. Ν. Παναγίας Ἑκατονταπυλιανῆς, στίς 13 Ἀπριλίου 2003, στά πλαίσια τῶν Ὁμιλιῶν Ὀρθοδόξου Κατηχήσεως καί Σχολῆς Γονέων.) πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶνhttp://www.ekatontapyliani.gr/magazine.html?ID=14&IID=2&back=3&sub=9

+Πώς υπέμεναν οι Μάρτυρες τα βασανιστήρια και πώς αντιμετώπιζαν το θάνατο

Η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να αποδεχθεί γεγονότα, που έρχονται σε αντίθεση με τον ορθό λόγο. Έτσι είναι φυσικό, ο σημερινός άνθρωπος, που επιδιώκει την άνεση και τον εύκολο τρόπο ζωής και αποφεύγει τον κόπο, τον πόνο και τη θυσία, να δυσκολεύεται να πιστέψει όλα αυτά τα μαρτύρια, που αντιμετώπιζαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Πώς μπορούσαν να αντέξουν οι άνθρωποι εκείνοι τα φρικτά βασανιστήρια και μάλιστα με τόση ειρήνη ψυχής, ακόμα και με χαρά, τα οποία εμείς και μόνον όταν τα διαβάζουμε υποφέρουμε;

...Ανθρωπίνως είναι αδύνατον να εξηγηθεί, πώς ευρισκαν τη δύναμη αθώα πρόσωπα, άνθρωποι ακόμα και ασθενικοί ή υπερήλικες ή νεαρά παιδιά όχι μόνον να αντέχουν τα βασανιστήρια αλλά και να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με τον τρόπο με τον οποίον τον αντιμετώπιζαν. Το φαινόμενο παραμένει «υπεράνω πάσης εξηγήσεως». Μόνον με τη δύναμη της πίστεως μπορεί να εξηγηθεί.

...Όταν ρίχνονται στο αμφιθέατρο, για να κατασπαραχθούν από τα πεινασμένα άγρια θηρία, προχωρούν προς αυτά με προθυμία. Και όταν εκείνα αδρανούν οι Μάρτυρες τα ερεθίζουν να αρχίσουν το έργο τους. Μπροστά στη φωτιά δεν περιμένουν οι Μάρτυρες να τους ρίξουν οι δήμιοι, αλλά οι ίδιοι, με γαλήνιο πρόσωπο, προχωρούν προς τις αναμμένες φλόγες.

Επίσης καταπληκτική είναι η απάθεια με την οποία αντιμετώπιζαν τα θανατικά όργανα και η ψυχραιμία με την οποία δέχονταν τα μαρτύρια, όχι μόνον χωρίς βογγητά και κραυγές πόνου, αλλά με ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό. Το πρόσωπό τους έλαμπε από αγαλλίαση, σαν να μην ήταν αυτοί βασανιζόμενοι Μάρτυρες, αλλά νικηφόροι αθλητές, που έχαιραν για τη νίκη τους, «σκιρτώντες και υπεραγαλλόμενοι».

Ποια άλλη δύναμη, εκτός από την πανίσχυρη δύναμη της πίστεως, ήταν δυνατόν να καταστήσει τους μάρτυρες ικανούς, να υφίστανται με τέτοιον τρόπο τα βασανιστήρια; Φαίνονταν ότι κατά τις σκληρές εκείνες ώρες των βασάνων τους δεν αισθάνονταν καν αίσθημα πόνου. Έδιναν την εντύπωση ότι είχαν αποδημήσει από το σώμα και ότι πλέον ήσαν άγγελοι. Πράγματι, όσα υπέφερε το σώμα των Μαρτύρων ήταν ξένα γι' αυτούς, διότι η ψυχή τους βρισκόταν πλέον στον ουρανό.

http://pateress.blogspot.gr/2011/07/blog-post_31.html

+Σύντομος "ἰατρικός" ὁδηγός γιά τό ἄγχος

Ἄγχος: Ὅλοι μιλοῦν γι' αὐτό σήμερα, ἀκόμη καί τά μικρά παιδιά. Ἄς προσπαθήσουμε νά τό γνωρίσουμε καλύτερα:

-Εὐδαιμονιστικό ἄγχος: Ἀποτέλεσμα τοῦ καταναλωτισμοῦ. Σᾶς τό καλλιεργεῖ ἡ διαφήμιση χωρίς κἄν νά τό ἀντιλαμβάνεστε. Δημιουργεῖ τεχνητές ἀνάγκες καί πρότυπα κατανάλωσης μέ ἀτομιστικό τρόπο ἀλλά μέ πρόσχημα τήν (ὑπεράνω ὅλων γιά τόν Έλληνα) οἰκογένεια. Ὑποσυνείδητα καλλιεργεῖται ἀπό τήν ἰδέα "γιατί νά μήν εἶμαι ἐγώ ὁ Θεός;" Τυπικό προφίλ: ἄνδρας πού ἔχει ἀρχίσει νά ἀνεβαίνη οἰκονομικά καί στόν ὁποῖο ἔχει ἀρχίσει ἡ κρίση τῆς μέσης ἡλικίας.

-Ἀνταγωνιστικό ἄγχος: Ἕνα ἰδιότυπο εἶδος καταναλωτισμοῦ· καταναλώνουμε δόξα καί δύναμη. Πῶς θά ξεπεράσουμε τόν ἄλλο, πῶς θά φθάσουμε ψηλότερα, πῶς θά ἀσκήσουμε ἐξουσία. Μερικές φορές δέν εἶναι συνειδητό, κυρίως ὅταν ἡ ἐπιτυχία δέν ἔχει ἁπτά ἀποτελέσματα ἀλλά ἁπλῶς ἱκανοποιεῖ ψυχολογικές μας ἀνάγκες. Ἴδιο ὑποσυνείδητο ἐρώτημα μέ τό προηγούμενο. Πραγματική ἐπιδημία στούς ἐλεύθερους ἐπαγγελματίες, στά στελέχη ἑταιρειῶν καί στόν κλῆρο.

-Ἄγχος ὀλιγοπιστίας: Παίζεται ἡ ἐμπιστοσύνη μας πρός τόν Θεό στήν πράξη (ἀπό λόγια πᾶμε ὅλοι θαυμάσια). Γιά νά μήν ἀποκαλύπτεται ἡ ὀλιγοπιστία μας συνήθως, μέ μηχανισμούς ἄμυνας, ἐπικαλούμαστε ἐπιχειρήματα πού εὐδοκιμοῦν στό εὐδαιμονιστικό ἤ στό παθολογικό ἄγχος. Περισσότερο ἐπιρρεπεῖς οἱ γυναῖκες (οἱ ὁποῖες πιέζουν στή συνέχεια τούς συζύγους).

-Παθολογικό ἄγχος: Κι ἐδῶ οἱ γυναῖκες ὑπερτεροῦν, μόνο πού ἐνεργοῦν ὡς μαμάδες καί νοικοκυρές. Περιέχει ὑπερπροστασία, ψυχαναγκασμούς, ἀνασφάλεια, φοβίες καί ἄλλα εὐγενῆ συναισθήματα. Τό συγχωροχάρτι συνήθως ἐκδίδεται λόγῳ "τῆς ἀνωριμότητος τοῦ παιδιοῦ", "τῶν πολλῶν κινδύνων τῆς σύγχρονης κοινωνίας", "τῆς ἀνάγκης νά γίνουν ὅλα σωστά" καί ἄλλων πασίγνωστων δικαιολογιῶν.

-Κοινωνικό ἄγχος: Συνεχής ἐνασχόληση μέ τό τί θά ποῦν οἱ ἄλλοι γιά μᾶς, πῶς θά κρίνουν τίς ἀπόψεις μας ἤ τό χτένισμά μας ἤ τά κιλά μας ἤ τό ντύσιμό μας ἤ τή μόρφωσή μας ἤ τό χιοῦμορ μας ἤ...ἤ... (Ὁ κατάλογος δέν ἔχει τέλος). Ἰδιότυπη μορφή ἐγωισμοῦ πού συχνά κρύβει ἀπωθημένη ἐπιθετικότητα, τῆς ὁποίας φοβόμαστε τίς συνέπειες καί γι'αὐτό γινόμαστε τό ἀντίθετο: μειονεκτικοί. Στήν κοσμική ὁρολογία γνωστό ὡς σύμπλεγμα κατωτερότητος ἤ χαμηλή αὐτοεκτίμηση. Στήν πνευματική ὁρολογία γνωστό ὡς ἔλλειψη ἁπλότητος καί ἀπουσία τῆς αἰσθήσεως ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ.

-Ἄγχος ἀπό τόν σύγχρονο ρυθμό ζωῆς: Γιά παράδειγμα, κατά τήν πρωινή διαδρομή πρός τήν δουλειά μήπως ἀργήσετε. Συνήθης καί καλοήθης μορφή, μόνο πού φθείρει ἀρκετά. Ἐξετάστε μήπως ἀνήκετε στήν περίπτωση, πού ἀναφέρει ὁ γέροντας Παΐσιος, ὅτι πρέπει νά ἁπλοποιήσουμε τή ζωή μας, δηλαδή μήπως ὑποκρύπτεται εὐδαιμονιστικό ἤ ἀνταγωνιστικό ἄγχος. Ἄν ὄχι, ἡ θεραπεία εἶναι πρακτική: π.χ. ξεκινῆστε νωρίτερα τό πρωί καί ὀργανωθῆτε καλύτερα.

-Ἐνοχικό ἄγχος: Ὅταν οἱ ἐνοχές εἶναι ὑπερβολικές καί παθολογικές κοιτάξτε τήν ἑπόμενη κατηγορία καί φροντίστε πάσῃ θυσίᾳ νά ἀλλάξετε τήν ἰδιωτική σας θεολογία· ἐπίσης φροντίστε νά μή χάνετε τά προσωπικά σας ὅρια μέσῳ τῆς ἐνοχοποίησης πού σᾶς ἀσκοῦν ἄλλοι. Ὅταν πρόκειται γιά πραγματικές ἐνοχές, γιά κάτι πού κάνατε καί τό ξεχάσατε, τότε παραμένει λεπτό καί συχνά ἄγνωστο, ὁπότε παίρνει καί ἄλλες μορφές. Θέλει προσοχή καί ἐγρήγορση γιά νά βρεθῆ ἡ ἄκρη. Μονόδρομος: μετάνοια καί ἐξομολόγηση.

-Ἄγχος κατά τήν ἐξομολόγηση: Εἰδικό σύνδρομο πού χαρακτηρίζει ὅσους ἐνδιαφέρονται διακαῶς γιά νά διατηρήσουν καλή εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ τους, καθώς καί ὅσους ἐθήτευσαν σέ ἐκκλησιαστικούς χώρους πού τούς ἔκαμαν τελειοθηρικούς ἤ τούς ἀπειλοῦν μέ τρομοκράτη Θεό. Δύσκολη ἡ θεραπεία του ἀλλά ὄχι ἀκατόρθωτη.

-Ὑπαρξιακό ἄγχος: Τό εὐγενέστερο εἶδος ἄγχους. Δείχνει εἰλικρίνεια καί μή φιμωμένη συνείδηση. Πολλές φορές ἐμφανίζεται μέ τήν μορφή ἄλλων εἰδῶν (εὐδαιμονιστικό, ἀνταγωνιστικό, παθολογικό). Σά νά σᾶς λέη: "ξύπνα, ἀλλοῦ εἶναι τό πρόβλημα!" Προσοχή: ἄλλους τούς ὁδήγησε στά ναρκωτικά καί στόν ἀλκοολισμό, ἄλλους στό σέξ καί στό AIDS. Ἄν δέν σᾶς διαλύση θά σᾶς ὁδηγήση στόν Θεό. Γιά νά γίνη αὐτό ἀπαιτεῖται θάρρος, ἐντιμότητα καί ταπείνωση.

Συμπέρασμα: Τό ἄγχος βλάπτει σοβαρά τήν ὑγεία. Συχνά τή σωματική, συχνότερα τήν ψυχολογική, πάντοτε τήν πνευματική ὑγεία. Μοιάζει ὅμως μέ τόν πόνο: εἶναι δυσάρεστος ἀλλά μᾶς κατευθύνει νά κάνουμε κάτι γιά τό πρόβλημα πού βρίσκεται ἀπό κάτω.

π. Β. ΘΕΡΜΟΣ www.ecclesia.gr

Title: Γιατί πολλά παιδιά χριστιανών γονιών δεν ακολουθούν το Χριστό;
Descriptive info: Γιατί πολλά παιδιά χριστιανών γονιών δεν ακολουθούν το Χριστό;..

Προβληματίζει έντονα ο μεγάλος αριθμός παιδιών και εφήβων, τα οποία παρόλο που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε χριστιανικές οικογένειες, τελικά δεν ακολουθούν το Χριστό στη ζωή τους..

Αυτό δεν είναι κακό μονάχα για τα παιδιά αυτά, αλλά αποτελεί και μια μεγάλη απογοήτευση για τους γονείς..

Επιπλέον δίνεται έτσι μια κακή μαρτυρία στον έξω κόσμο..

Ποιοι είναι οι λόγοι για το φαινόμενο αυτό;..

Το ερώτημα αυτό αγγίζει ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα πάρα πολλές χριστιανικές οικογένειες αλλά και εκκλησίες..

Το φυσικότερο θα ήταν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που ανατρέφονται σε μια χριστιανική οικογένεια και εκκλησιάζονται τακτικά, να παραχωρήσουν τον εαυτό τους στο Χριστό και να βαδίσουν στο δικό Του δρόμο.. Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει πάντοτε έτσι.. Υπάρχουν μερικές συγκεκριμένες βασικές αιτίες που συντελούν στην αδιαφορία των παιδιών για τα πνευματικά πράγματα και στην τελική απομάκρυνση τους από το Χριστό.. Να μερικές απ' αυτές τις αιτίες:..

Το γενικό κλίμα μέσα στην οικογένεια.. Η ατμόσφαιρα μέσα σε πολλές οικογένειες, ακόμα και μέσα σε χριστιανικές οικογένειες δυστυχώς, δεν είναι η πρέπουσα, δεν είναι η θετική.. Στην πραγματικότητα είναι συχνά αρνητική και δυσάρεστη.. Υπάρχουν διαμάχες τσακωμοί, φιλονικίες, διαφωνίες και αντί για μια ατμόσφαιρα αγάπης και αλληλοσεβασμού, επικρατεί ο θυμός, η δυστυχία και η σύγχυση.. Πολλοί γονείς έχουν σοβαρό πρόβλημα προσαρμοστικότητας, πράγμα που κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή μαζί τους.. Πρακτικές συμβουλές για καλύτερες σχέσεις γονέων-παιδών.. διάβασε.. Πατέρας και μητέρα τσακώνονται με το παραμικρό μεταξύ τους και τα παιδιά βρίσκονται παγιδευμένα στη μέση.. Αυτό το ασταθές και θλιβερό κλίμα επιφέρει σύγχυση στο νου του παιδιού και το αποκαρδιώνει.. Φτάνει κάποτε στο σημείο να κατηγορεί τον εαυτό του για τα προβλήματα της οικογένειας.. Κι επειδή οι γονείς λένε πως είναι χριστιανοί, το παιδί καταλήγει στο συμπέρασμα πως δεν είναι αυτός ο χριστιανισμός, τότε μπορεί να κάνει και χωρίς αυτόν..

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που δεν παραδίνει την καρδιά του στο Χριστό και δεν Τον δέχεται σαν προσωπικό του Σωτήρα και Κύριο της ζωής του..

Ασυνέπεια.. Αν υπάρχει κάτι που απογοητεύει τελείως το παιδί και σκοτώνει κάθε ενδιαφέρον του για τον χριστιανισμό, αυτό είναι η ασυνέπεια ανάμεσα στα λόγια και στη ζωή των γονέων του..

Λένε οι γονείς οι γονείς του ότι πιστεύουν στο λόγο του Θεού, αλλά δε ζουν σύμφωνα με τις διδαχές του.. Ο λόγος του Θεού διδάσκει να μην κλέβουμε, κι όμως το παιδί βλέπει τους γονείς να προσπαθούν να κλέψουν την Εφορία αποκρύβοντας τα πραγματικά τους εισοδήματα ή διογκώνοντας τα έξοδα τους με ή με ένα σωρό άλλους τρόπους.. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει να λέμε πάντα αλήθεια, μα το παιδί βλέπει τους γονείς του να λένε ψέματα στους άλλους, αλλά και στα παιδιά τους και μεταξύ τους.. Ψέματα που ίσως δεν τα υπολογίζουν οι ίδιοι, αλλά στην ... Διαβάζουμε συχνά στις εφημερίδες ή ακούμε στην τηλεόραση φοβέρες περιπτώσεις κακομεταχείρισης παιδιών από τους γονείς τους ή ακόμα και της μητέρας από τον πατέρα.. Συμβαίνει άραγε κάτι τέτοιο μέσα σε χριστιανικές οικογένειες; Δυστυχώς σε μερικές περιπτώσεις συμβαίνει.. Κάποιος έκανε μια μελέτη για τα είδη των κακομεταχειρίσεων που κάποτε λαβαίνουν χώρα μέσα σε «χριστιανικές» λεγόμενες οικογένειες.. Αν και ήταν πολλά τα είδη των κακομεταχειρίσεων που διαπίστωσε ότι συμβαίνουν σε «χριστιανικά» σπίτια, η πλειονότητα τους αφορούσε την συναισθηματική κακομεταχείριση..

Όταν ένα παιδί μέσα σε μια τέτοια χριστιανική οικογένεια γίνεται αντικείμενο συνεχών λεκτικών και συναισθηματικών κακομεταχειρίσεων, διαμορφώνει συνήθως μια χαμηλή εκτίμηση για τον εαυτό του και χάνει επίσης την εμπιστοσύνη του στους γονείς του.. Έτσι τα αρνητικά συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα του, επηρεάζουν τη στάση του απέναντι στο Θεό και τον εμποδίζουν να εμπιστευθεί την αγάπη του ουράνιου Πατέρα..

Το εκκλησιαστικό περιβάλλον.. Αν ένα παιδί δεν εκκλησιάζεται μαζί με τους γονείς του σε μια χριστοκεντρική εκκλησία με ανόθευτη τη διδαχή του Ευαγγελίου, το πιθανότερο θα είναι να μην ξυπνήσει το ενδιαφέρον του για το Χριστό.. Επομένως δεν μπορούμε να περιμένουμε από το παιδί αυτό να εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού, κι ούτε να ακολουθήσει το Χριστό όταν φτάσει στην εφηβική ηλικία ή ενηλικιωθεί..

Φιλελεύθερες, μοντερνιστικές εκκλησίες δεν μπορούν να εμπνεύσουν τους νέους να αφιερώσουν τη ζωή τους στο Χριστό.. 6.. Έλλειψη συναίσθησης των γονιών για την ευθύνη τους έναντι των παιδιών τους.. Πολλοί γονείς, αν και πιστοί και ειλικρινείς χριστιανοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη τους να διδάξουν και να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο Χριστό.. Είναι ένα θέμα αυτό, που πρέπει να τονιστεί για να το αντιληφθεί ο κάθε γονιός.. Η σωτηρία ενός παιδιού δεν είναι αποκλειστική ευθύνη του ποιμένα της εκκλησίας ή του δασκάλου του Κυριακού Σχολείου.. Είναι ευθύνη περισσότερο των χριστιανών γονιών, κι είναι ανάγκη να το συνειδητοποιήσουν πλήρως αυτό, ώστε με τη διδαχή και το παράδειγμα τους να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο Χριστό..

7.. Προσωπική ευθύνη.. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η σωτηρία είναι ένα θέμα προσωπικής εκλογής.. Ακόμα κι όταν τα περισσότερα ή όλα τα πράγματα είναι θετικά στο περιβάλλον ενός παιδιού, η αποδοχή του Χριστού ως Σωτήρα του είναι απόφαση αποκλειστικά δική του.. Το ίδιο το παιδί έχει την αποκλειστική ευθύνη για τις επιλογές που θα κάνει.. Κάποτε αρνείται το Χριστό και τραβάει -σαν μεγαλώσει - το δικό του δρόμο μέσα στον κόσμο, άσχετα από τη σωστή διδαχή που του πρόσφεραν οι γονείς του από τη βρεφική του ηλικία.. Είναι σπάνιο να συμβεί κάτι τέτοιο, αν οι γονείς του υπήρξαν πράγματι υποδειγματικοί σαν δάσκαλοι και σαν ζωντανό παράδειγμα για το παιδί τους, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας..

Σε μια τέτοια περίπτωση οι γονείς θα πρέπει να συνεχίσουν να προσεύχονται για την σωτηρία του και μπορεί ο Θεός να απαντήσει στις προσευχές τους..

http://archive-gr-2013.com/gr/j/2013-02-16_1409656_12/%CE%97-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-about-Drugs/

+Τα στάδια του αθεϊσμού

«Το πρώτο είναι ο αντιθεϊσμός, η επανάσταση ενάντια στο Θεό, στο όνομα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Ο αντιθεϊσμός γεννιέται από την αποσύνθεση της χριστιανοσύνης, όταν αυτή, σιωπηρά νεκρή, μεταμορφώνεται σε ιδεολογία και αναζητάει τον ολοκληρωτισμό για να αντικαταστήσει τη χαμένη δύναμη του ολόκληρου». Μια κατεστημένη θρησκεία, που έχει μεταβληθεί σε ιδεολογία, απογοητεύει τους ανθρώπους, οι οποίοι επηρεασμένοι και από άλλα κοσμοθεωρητικά κίνητρα πολεμούν ανοιχτά αυτήν την νεκρά και αποστεωμένη θρησκεία. Οι αντιδράσεις είναι ισχυρές. Κοροϊδεύουν όλα τα της θρησκείας και μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Είναι δηλαδή επαναστατικός και αντιθετικός.

Το δεύτερο στάδιο έρχεται μετά το προηγούμενο. Αφού κουράσθηκαν να εμπαίζουν και να πολεμούν φθάνουν σε άλλη κατάσταση. «Ο επαναστατικός και μαχητικός αθεϊσμός εξασθενεί από την ίδια του τη νίκη. Ενώ οι μάζες γλιστράνε στην αδιαφορία… ή γλιστράνε στη φυγή και τη “διασκέδαση” της “κοινωνίας του θεάματος”, οι πιο απαιτητικοί προσκρούουν στο πεπερασμένο και παραιτούνται από την αισιοδοξία, αναπτύσσουν φιλοσοφίες του παραλόγου και της ναυτίας».

Έτσι η αδιαφορία και η απελπισία είναι εκείνα που διακρίνουν αυτό το δεύτερο στάδιο του αθεϊσμού. Από θρησκευτικό βίωμα γίνεται κοινωνιολογικό. Κουρασμένος από την μάχη του ο άνθρωπος πέφτει σε απελπισία, που δεν θεραπεύει απολύτως τίποτα. Αντί να το μετατρέψει αυτό σε απελπισία κατά Θεόν, δηλαδή σε μετάνοια, το μετατρέπει σε απελπισία κατά κόσμον. Είναι απογοητευμένος από όλα. Και ψάχνει να βρει τρόπους για να απαλύνει τον πόνο του, αλλά δεν μπορεί να το καταφέρει.

Όταν τελείως απελπισθεί, τότε καταλήγει σε ένα ιδιότυπο στάδιο αθεϊσμού. «Διαγράφεται κιόλας ένας τρίτος τύπος αθεϊσμού, που θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε μυστικιστικό. Ψάχνει κανείς για αντίδοτα της “κόκκινης ερήμου” της επιστήμης και της τεχνικής, ζητώντας μια εσωτερίκευσή τους, πάντοτε όμως μέσα στα όρια και της μιας και της άλλης – δηλ. μένοντας στην άρνηση του προσωπικού Θεού που έγινε άνθρωπος. Ανακαλύπτουν και πάλι το παράξενο, τις απόκρυφες δυνατότητες του ανθρώπου, τον παλιό συμβολισμό του σύμπαντος». Στο τρίτο αυτό στάδιο αναζητούν την «πνευματικότητα» των ανατολικών θρησκειών, της φιλοσοφίας, αλλά και την ψευδαίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από ψευτομεσσιανισμούς. Και μπορούμε να πούμε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος διακατέχεται από αυτόν τον μυστικισμό που είναι αρρωστημένος…

Στην Ορθόδοξη Παράδοση έχουμε μια υγιή πνευματικότητα, ισορροπημένη και ζωντανή, την οποία μπορούμε να ζήσουμε και να ξεφύγουμε από την φενάκη του αρρωστημένου μυστικισμού. Μπορούμε να αποκτήσουμε προσωπική γνώση του Θεού. Ο δικός μας Θεός δεν είναι αφηρημένος, Θεός των φιλοσόφων και των στοχαστών, αλλά Θεός αληθινός, ο Θεός των Πατέρων ημών. Γιατί να πέφτουμε σε απρόσωπο μυστικισμό, ανατολικού τύπου ή να γλιστράμε σε μαγείες και άλλα παρόμοια, όταν στην Παράδοσή μας διαθέτουμε πλήρη διδασκαλία και ζωή, που μας οδηγεί στην βίωση του προσωπικού Θεού;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία διαθέτει ένα βάθος απύθμενο, που δεν μπορούμε να το διακρίνουμε με γυμνό οφθαλμό. Μπορεί να βλέπουμε την Εκκλησία ως κατεστημένο θεσμό, αλλά πέρα από την επιφάνεια υπάρχει η ζωντανή πραγματικότητα. Υπάρχει η αλήθεια ενσαρκωμένη σε πρόσωπα. Η αναζήτηση αυτής της αλήθειας και η βίωσή της μπορούν να αποτρέψουν την πορεία μας σε έναν αθεϊσμό, που απομυζά την ζωή και όλη την ύπαρξή μας.

(Από το βιβλίο του «Ποιότητα ζωής», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, Λεβαδειά, Σελίδες 316) http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=597

+Αντιμετώπισις ενός αιρετικού, επιστολή του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Α'. Γράφετε: «Μας εμφανίσθηκε κάποιος κήρυκας της πίστεως που φαίνεται ευγενής και περιέρχεται τα σπίτια όχι μόνο των πλουσίων, αλλά και των φτωχών, διαβάζει το Ευαγγέλιο, το ερμηνεύει, διδάσκει την πίστι στον Χριστό και παρακινεί στην μετάνοια. Κοντά μου κατοικεί ένας φτωχός βιβλιοδέτης. Στο σπίτι του έρχεται αυτός ο κήρυκας και συγκεντρώνει αρκετό κόσμο. Πήγα κι εγώ δύο φορές εκεί. Ακούγεται μάλιστα ότι και σε άλλα μέρη κηρύττει και συγκεντρώνει πολύ κόσμο».

Ας σταματήσουμε το γράμμα σας στο σημείο αυτό. Καθαρά φαίνεται εδώ ότι ο νέος αυτός κήρυκας της πίστεως, δεν είναι κήρυκας της Εκκλησίας. Πώς διδάσκει την πίστι στον Χριστό χωρίς να έχη αναγνωρισθή σαν ιεροκήρυκας από την Εκκλησία;

Αυτό είναι γεγονός πρωτάκουστο! Έπρεπε να συλλογισθήτε ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει εδώ και να τηρήσετε τον εαυτό σας σε επιφυλακή. Συμπεριφερθήκατε έτσι; Δούλεψε καθόλου η κρίσις σας ερευνώντας, εάν είναι σωστά αυτά που ακούτε, η εάν οδηγούν σε καλό; Να τι έπρεπε εξ αρχής να κάνετε.

Λέτε στην συνέχεια ότι διδάσκει πίστι στον Χριστό και ομιλεί διαρκώς από τα Ευαγγέλια. Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να σας κάνη πιο προσεκτικό. Γιατί σας διδάσκει πίστι στον Χριστό; Μήπως είσθε Τάταρος ή Μογγόλος (Τούρκος); Εσείς από παιδί πιστεύετε στον Χριστό και ζήτε μέσα στους κόλπους της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά το παράδειγμα όλων των αγίων, που δοξάσθηκαν από τον Θεό. Όταν λοιπόν άρχισε να διδάσκη περί πίστεως στον Χριστό σε σας που ήδη πιστεύετε, θα έπρεπε να σκεφθήτε ότι η δική του πίστις πιθανόν να είναι διαφορετική από την δική σας, την πίστι δηλαδή της Εκκλησίας μας. Όταν άρχισε να σας προτρέπη να πιστεύετε στον Χριστό, έπρεπε να τον ρωτούσατε:

- Γιατί μας το λες αυτό; Μήπως είμαστε αβάπτιστοι;

Και όμως κανένας σας δεν διαμαρτυρήθηκε. Λέγοντάς σας να πιστεύετε στον Χριστό, σας θεώρησε απίστους. Και σεις το ακούσατε με απάθεια, σαν να ήσασταν πραγματικά άπιστοι.

Εάν κηρύττη διαφορετική πίστι και σεις συνεχίζετε να τον ακούτε, τότε μαζί μ' αυτόν μειώνετε την προηγούμενη πίστι σας, κατακρίνετε την αγία μας Εκκλησία και όλους όσους σώθηκαν και σώζονται στους κόλπους της. Αυτό είναι το δεύτερο λάθος σας, μεγαλύτερο από το πρώτο!

Ενώ ζούσατε ήσυχα και ειρηνικά και φροντίζατε για την σωτηρία σας, έρχεται κάποιος και αρχίζει να σας κηρύττη:

- Γνωρίζετε κάτι; Ο Χριστός πέθανε για την σωτηρία μας. Να πιστεύετε σ' Αυτόν, να μετανοήτε και έτσι θα σωθήτε.

Και σεις σαν ν' ακούτε κάτι το πρωτάκουστο και ασυνήθιστο, προσκολλάσθε σ' αυτόν, έτοιμος ν' αφήσετε την Εκκλησία σας, τους ποιμένες σας και όλα όσα προηγουμένως τιμούσατε σαν μέσα αγιασμού.

Πολύ περίεργο αυτό! Μήπως δεν κοινωνούσατε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου; Μήπως στον Χριστό δεν καταφεύγατε με τις προσευχές σας και σ' Αυτόν και μόνο δεν στηρίζατε την ελπίδα της σωτηρίας σας; Λοιπόν τι το ιδιαίτερο, τι το νέο, που να μην το έχετε στον νου και στην καρδιά σας, σας αναγγέλλει αυτός ο άγνωστος ξένος;…

Β. Γράφετε: «Ομιλεί διαρκώς για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και για την σωτήρια θυσία Του. Ομιλεί μ' ενθουσιασμό. Τον ακούμε ευχάριστα και ολοένα μας ελκύει»…

Η αλήθεια του Θεού, η ακέραιη και καθαρή και σωτήρια αλήθεια, δεν βρίσκεται ούτε στους παπικούς ούτε στους προτεστάντες ούτε στους αγγλικανούς ούτε στον κήρυκά σας. Βρίσκεται μόνο στην μία, αληθινή Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Είναι γεγονός ότι όλοι οι άλλοι, ενώ βρίσκονται στην πλάνη, πιστεύουν ότι αυτοί κατέχουν την αλήθεια. Η αλήθεια όμως βρίσκεται μακρυά απ’ αυτούς.

Οι παπικοί που πρώτοι αποσχίσθηκαν από την Εκκλησία, θεωρούν ότι αποκλειστικά με το μέρος τους είναι η αλήθεια.

Οι προτεστάντες που κατηγόρησαν την χρεοκοπία των παπικών σε πολλά σημεία, αντί να επιστρέψουν στην αλήθεια, απομακρύνθηκαν περισσότερο από τους παπικούς. Δεν θεμελίωσαν την καινούργια τους πίστι πάνω στην αλήθεια του Θεού, αλλά πάνω στις αιρετικές σοφιστείες τους. Όσο κι αν ισχυρίζονται ότι κατέχουν την αλήθεια, βρίσκονται πολύ μακρυά απ' αυτή…

Η Ορθοδοξία πιστεύει και περιφρουρεί την αλήθεια που ανήγγειλε ο ίδιος ο Θεός και φύτεψαν οι άγιοι απόστολοί Του. Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τα τέκνα της αληθινής Εκκλησίας, διατηρούμε την θεόσδοτη και μόνη αλήθεια και μένουμε ασάλευτοι στην πίστι μας. Ενώ πέρασαν τόσοι αιώνες, διατηρήθηκε αλώβητη και αναλλοίωτη η αλήθεια στους κόλπους της Ορθοδοξίας και έφθασε μέχρι σε μας, όπως κηρύχθηκε από τον Θεό και τους αγίους αποστόλους Του. Στέκεται η αγία μας Εκκλησία στην αλήθεια, γι' αυτό στεκόμαστε και μεις σ' αυτή. Χρεωστούμε ευγνωμοσύνη στον Κύριο που ευδόκησε να γεννηθούμε στους κόλπους της αληθινής, Ορθοδόξου Εκκλησίας...

Πόσους και πόσους αγίους δεν ανέδειξε η αγία Εκκλησία μας, που δέονται υπέρ ημών ενώπιον του Κυρίου! Πόσοι και πόσοι δεν ευαρέστησαν στον Θεό και δεν πλημμύρισαν με την Θεία Χάρη, όπως φανερώνουν τα άφθαρτα λείψανά τους που είναι σκορπισμένα σε όλη την ρωσική γη! Και ξαφνικά έρχεται αυτός ο ψευδοκήρυκάς σας, που μόλις χθες πλανήθηκε στο ψέμα και βυθίστηκε στο σκοτάδι, και προσπαθεί να σας αποσπάση από την αγία αυτή χορεία...

Γι' αυτό σε όλους τους αιώνες μέχρι σήμερα, πάντοτε οι πραγματικά πιστοί Χριστιανοί ένοιωθαν ότι ζουν, όταν ήσαν ενωμένοι με τους άλλους πιστούς, ενωμένοι με την Εκκλησία. Θεωρούμε την Εκκλησία σαν μητέρα μας. Και αληθεύει ο λόγος ότι για όποιον η Εκκλησία δεν είναι μητέρα, γι' αυτόν δεν είναι και ο Θεός πατέρας. Και εάν δεν είναι γι' αυτόν ο Θεός πατέρας, τότε ποιος είναι;

Ο Κύριος θεμελίωσε δια των αποστόλων την Εκκλησία και της εμπιστεύθηκε όλα τα σωστικά μέσα για φύλαξι και επέκτασι πάνω στην γη.

Αυτή διαφυλάττει όλα τα μυστικά της πίστεως και όλη την αλήθεια. Μέσα της βρίσκεται η θ. Χάρις, τα άγια μυστήρια, το ιερατείο που χειραγωγεί στον δρόμο της σωτηρίας. Σ' αυτήν επαναπαύεται η ευδοκία του Θεού, που ακούει την προσευχή τόσον την δική της, όσον και των τέκνων της.

Η συμμετοχή στην ζωή της Εκκλησίας και η εντός των κόλπων της κατεργασία της σωτηρίας, επιβάλλει στον κάθε πιστό τις εξής υποχρεώσεις:

1) Να πιστεύη, όπως πιστεύει ολόκληρη η Εκκλησία από την αρχή της μέχρι σήμερα. Να ελέγχη κάθε σκέψι, είτε δική του είτε ξένη, σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια και σε καμιά περίπτωσι να μην επιτρέπη στον εαυτό του την παραμικρή διαφωνία με την διδασκαλία της Εκκλησίας, αφού αυτή είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α' Τιμόθ. 3, 15). Όποιος δεν τηρεί αυτά, είναι σαν «τον εθνικό και τον τελώνη», σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου (Ματθ. 18, 17).

2) Σε τίποτε δεν πρέπει να ξεχωρίζη από τους άλλους στην τάξι της εκκλησιαστικής ζωής. Να νηστεύη, όταν όλοι νηστεύουν. Να προετοιμάζεται για την θ. Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, όπως είναι καθωρισμένο μέσα στην Εκκλησία. Να συμμετέχει σε όλες τις λατρευτικές και εξαγιαστικές εκδηλώσεις της Εκκλησίας, σύμφωνα με την εντολή του αποστόλου Παύλου να μην εγκαταλείπη κανείς την «επισυναγωγή» (Εβρ. 10, 25).

3) Να έχη βαθειά πεποίθησι ότι τα μέλη της Εκκλησίας που βρίσκονται στον ουρανό, έχουν ζωντανή και άμεση επικοινωνία με τα μέλη που βρίσκονται στην γη. Οι προσευχές των μεν για τους δε εισακούονται και εκπληρώνονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Εμείς εδώ στην γη είμαστε οικείοι με τους αγγέλους και με όλους τους αγίους κάθε εποχής, διότι έχουμε προσέλθει «πόλει Θεού ζώντος, Ιερουσαλήμ επουρανίω, και μυριάσιν αγγέλων, πανηγύρει και εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων» (Εβρ. 12, 22-23).

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν εδώ όλα τα απαραίτητα για την επίτευξη της σωτηρίας και ας τονίσουμε:

Θέλετε να σωθείτε; Να πιστεύετε σε όλη την αλήθεια, όπως την αποκάλυψε ο Θεός. Να δέχεσθε την ενίσχυσι της θ. Χάριτος που προσφέρεται με τα μυστήρια. Να εφαρμόζετε πάντοτε στην ζωή σας τις εντολές του Θεού κάτω από την καθοδήγησι των θεοπροβλήτων ποιμένων της Εκκλησίας. Και όλα αυτά μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας, μέσα στους νόμους της και στις διατάξεις της, ενωμένος ζωντανά και άρρηκτα μαζί της. Έτσι θα σωθήτε.

Στην περιγραφή αυτή της οδού της σωτηρίας μπορούμε με πεποίθησι να προσθέσουμε την επόμενη νουθεσία του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου: «Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει΄ ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον Πατέρα και τον Υιόν έχει΄ ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνεται αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε΄ ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς» (Β' Ιωάν. 9-11).…Απομακρυνθήτε από τον αιρετικό ψευδοδιδάσκαλο και προσκολληθήτε σταθερώτερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Αυτό να συμβουλεύετε και τους άλλους Χριστιανούς. Αρκετά ακούσατε από τον κακόδοξο και αρκετά ταλαιπωρήσατε τ' αυτιά σας με τα γλυκανάλατα λόγια του. Φτάνει πια! Σε τίποτε το καλό δεν θα σας οδηγήση.

(Πηγή: «Απάνθισμα Επιστολών» Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, Μετάφραση από τα Ρωσικά)http://www.alopsis.gr/alopsis/airetikos.htm

Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην

Οι επιστημονικές ανακαλύψεις του 20^ού και του 21^ου αιώνα, σχετικά με θέματα αστρονομίας και κοσμολογίας, έρχονται να συνηγορήσουν υπέρ αυτής της τόσο λιτής αλλά τόσο αληθινής περιγραφής του 1^ου εδαφίου της Αγίας Γραφής: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» - Γένεσις α' 1

1. ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ, ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΕ Ο ΘΕΟΣ, ΛΕΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ. ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟΝ Ο ΑΚΤΙΣΤΟΣ ΘΕΟΣ.

Είναι διαπιστωμένο το γεγονός ότι το σύμπαν διαστέλλεται.

Έτσι, ξεκινώντας από τον Ρώσο Φυσικό George Gamow (1948), διαμορφώθηκαν μοντέλα προέλευσης του σύμπαντος από ένα αρχικό σημείο στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ενέργεια και η ύλη και το οποίο άρχισε να διαστέλλεται. Αυτό το γεγονός είναι γνωστό ως «μεγάλη έκρηξη». Να διευκρινίσουμε όμως ότι ο όρος «μεγάλη έκρηξη», με την καθαρά επιστημονική του έννοια, σημαίνει μια ταχύτατη και απότομη αλλά πολύ προσεκτικά σχεδιασμένη και ελεγχόμενη απελευθέρωση ύλης και ενέργειας και όχι μια έκρηξη τύπου βόμβας. Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν το αποτέλεσμα μιας μέγιστης αταξίας που επιφέρει η έκρηξη μιας βόμβας, να είναι η τάξη και η αρμονική λειτουργία που υπάρχει σήμερα στο σύμπαν. Άρα δεν πρόκειται κυριολεκτικά για έκρηξη, αλλά για μια ταχύτατη διαστολή του χώρου και του χρόνου που ονομάστηκε περιπαικτικά «μεγάλη έκρηξη» (Hoyle - 1950). Πριν τη Μεγάλη Έκρηξη δεν υπήρχε ούτε χώρος ούτε χρόνος, αλλά η στιγμή αυτή σηματοδοτεί την αρχή ύπαρξης του χώρου και του χρόνου.

2. ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗ ΟΝΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ.

Άμεση συνέπεια της διαστολής του σύμπαντος είναι η διαπίστωση ότι το σύμπαν δεν είναι άπειρο και αιώνιο αλλά έχει αρχή και αιτία ύπαρξης, δηλαδή επιβεβαιώνεται το 1ο εδάφιο της Αγίας Γραφής «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» - Γένεσις α' 1.

Εφόσον το σύμπαν έχει αρχή, δεν μπορεί να είναι ούτε άπειρο, ούτε αιώνιο, όπως πίστευαν πολλοί αρχαίοι λαοί (Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι) αλλά και αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, μια αντίληψη η οποία φθάνει μέχρι τις αρχές του 20^ού αιώνα.

3. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ, ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ.

Η σημαντικότητα αυτής της διαπίστωσης έγκειται στο γεγονός ότι θεωρίες κοσμολογίας και δημιουργίας της ζωής οι οποίες βασίζονται στην τυχαιότητα, καταρρέουν. Και τούτο διότι οι υπερβολικά μικρές πιθανότητες να δημιουργήθηκε η αρμονία του σύμπαντος και η ζωή στη γη με καθαρά τυχαίες διαδικασίες, θα μπορούσαν ίσως κάποια στιγμή να λάβουν σάρκα και οστά μέσα σε ένα σύμπαν το οποίο θα υπήρχε άπειρο χρόνο. Η ανακάλυψη όμως ότι το σύμπαν και ο χρόνος ύπαρξής του είναι πεπερασμένα μεγέθη, δεν δίνουν χρονικά περιθώρια υλοποίησης τέτοιων μικρών πιθανοτήτων που απαιτούν οι θεωρίες που βασίζονται στην δημιουργία του κόσμου εκ της τυχαιότητας.

4. ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΥ:

Οι αντιλήψεις όμως περί άπειρου, αιώνιου και στατικού σύμπαντος, διαψεύδονται όχι μόνο από τις αστρονομικές παρατηρήσεις αλλά και από το 2^ο Νόμο της Θερμοδυναμικής. Πρόκειται για έναν φυσικό νόμο που βασιλεύει στο σύμπαν και σύμφωνα με τον οποίο τα πάντα βαίνουν από μια αρχική τάξη προς την αταξία μέχρις ότου όλη η ενέργεια στο σύμπαν να εκφυλιστεί σε θερμότητα οπότε δεν θα μπορεί να παραχθεί πλέον ωφέλιμο έργο. Εφόσον στο σύμπαν λαμβάνει χώρα διαρκώς μετάβαση από μια αρχική τάξη προς την αταξία (π.χ. καύση των καυσίμων των άστρων), από το «κούρδισμα» στο «ξεκούρδισμα», άρα το σύμπαν πράγματι είναι πεπερασμένο και όχι άπειρο ούτε αιώνιο, όπως ακριβώς ένα ρολόι που καθώς το παρατηρούμε να ξεκουρδίζεται, γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί να ξεκουρδίζεται για πάντα αλλά θα πρέπει πρόσφατα να έχει κουρδιστεί, δηλαδή θα πρέπει πριν από πεπερασμένο χρόνο να έχει λάβει χώρα ένα γεγονός έναρξης.

Η ισχύς του 2^ου Νόμου της Θερμοδυναμικής καταρρίπτει και την αντίληψη ότι το σύμπαν είναι αυθύπαρκτο, δηλαδή ότι αποτελεί την αιτία δημιουργίας του εαυτού του. Σύμφωνα με το 2^ο Νόμο της Θερμοδυναμικής, υπάρχει μία μόνο κατεύθυνση στη ροή της θερμότητας (από το θερμό προς το ψυχρό σώμα)· αν αυτή η ροή απεικονιστεί με ένα βέλος, τότε αυτό το βέλος θα δείχνει πάντα από το παρελθόν προς το μέλλον και ποτέ αντίθετα, δηλαδή όλο το σύμπαν τίθεται μέσα σε ένα πλαίσιο μονόδρομης ροής χρόνου. Εδώ αυτομάτως έρχεται σε ισχύ η Αρχή της Αιτιότητας (θεμελιώδης αρχή της σύγχρονης Φυσικής) η οποία ορίζει ότι «κάθε φαινόμενο και κάθε γεγονός στην περιοχή του χρόνου, έχει την αιτία του η οποία είναι ανεξάρτητη και ευρύτερη από αυτό». Επομένως το σύμπαν προϋποθέτει μια αιτία ύπαρξής του μεγαλύτερή του, έξω και πέρα από αυτό.

5. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΛΟΙΠΟΝ, ΜΑΣ ΒΟΗΘΑ ΣΤΟ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Βάσει των χαρακτηριστικών του σύμπαντος, η αιτία ύπαρξής του ή ο Δημιουργός του, θα πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

- Αφού δημιούργησε το χώρο πρέπει να είναι έξω από αυτόν!
- Αφού δημιούργησε το χρόνο πρέπει να είναι Αιώνιος!
- Αφού εξουσιάζει την ύλη και την ενέργεια πρέπει να είναι Παντοδύναμος!
- Αφού έφερε στην ύπαρξη ελεύθερες προσωπικότητες, πόσο μάλλον ο Ίδιος είναι πρόσωπο!
- Αυτός από τον οποίο πηγάζει ο κόσμος των μαθηματικών ιδεών και οι μηχανισμοί της
σκέψης και της λογικής, πρέπει να είναι Πάνσοφος!
- Αυτός που δημιούργησε και συντηρεί τη ζωή, πρέπει να είναι ο αιώνια Ζωντανός!

Η Αγία Γραφή, δείχνοντας καταπληκτική συνέπεια ως προς την αρχή της αιτιότητας, αποδίδει επακριβώς αυτές τις ιδιότητες στο πρόσωπο του Θεού. Κανένα άλλο βιβλίο καμίας θρησκείας δεν ανταποκρίνεται σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Όλες οι αρχαίες κοσμογονίες προϋποθέτουν την ύπαρξη του σύμπαντος και της ύλης από την οποία δημιουργούνται και οι θεοί (θεογονία). Μόνο η Αγία Γραφή μιλάει για δημιουργία εκ του μηδενός και για έναν Θεό έξω από τη δημιουργία. Σε αντίθεση με το «εν αρχή ήτο το χάος», δηλαδή κάτι αιώνιο, άπειρο και στατικό, ο Λόγος του Θεού διακηρύττει: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» και δικαιώνεται πλήρως από τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα.

http://www.christianity-science.gr/material/2008_05_08.htm

https://www.youtube.com/watch?v=9DcMAmI26eA&list=PLVSe3KRn8OaclRGD_cYOdZ2FSx3f_mPtJ&index=14

http://apologhtika.blogspot.gr/2015/07/20-21-1-1.html

ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Οι αρχαιοι ημων πρόγονοι ηταν ειδωλολάτρες, γι΄αυτό και δεν μπορουσαν να γνωρίζουν την αλήθεια γύρω από τον Θεό, τον Κόσμο και τον άνθρωπο. Στα προ Χριστου έτη μόνο οι Εβραιοι ηταν κοντά στην αλήθεια και στα μετά Χριστόν έτη μόνο μέσα στην Εκκλησία μας μπορουμε να βρουμε την αλήθεια για ό,τι μας απασχολει.

Ας ξεκινήσουμε από τον Όμηρο. Ο Πλάτωνας στα δύο πρώτα βιβλία της ''Πολιτείας" του ανασκευάζει τον Όμηρο και λέει: ''δεν μπορεί να μας λέει τέτοιες μεγάλες βρωμιές για τους θεούς ο Όμηρος".

Αλλά και ο Πλάτωνας θεωρει πως ο ήλιος, η γη, το φεγγάρι, ολόκληρο το Σύμπαν έχουν ψυχή! τα άστρα είναι μάτια των θεών και παρακολουθούν τις ενέργειες των ανθρώπων! Νομίζει πως υπάρχει ο κόσμος των ιδεων, ότι οι ψυχές είναι φύσει αθάνατες και μετενσωματώνονται.

Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι δεν είναι σε θέσι να μιλήσουν για προσωπικό Θεό Δημιουργό και λένε πως το Σύμπαν προέρχεται από το νερό ή από την φωτιά ή από τον αέρα ή από κάποιον συνδυασμό αυτων.

http://apologhtika.blogspot.gr/2015/09/blog-post_10.html

……………………………………….

Ο Επίκουρος μιλούσε για "θεούς" ξεκομμένους από τον κόσμο, που δεν ασχολούνται με αυτόν. Κάτι που στην ουσία δεν διαφέρει με μια αθεϊστική θεώρηση των πραγμάτων... Εάν ο Θεός (ή οι "θεοί" κατά τον Επίκουρο) δεν έφτιαξαν τον κόσμο, η Επικούρεια φιλοσοφία στερείται οποιουδήποτε νοήματος, ερήμην της Πρώτης Αιτίας. Αδυνατεί να ερμηνεύσει την ύπαρξη του κόσμου και το λόγο και σκοπό ύπαρξης του κόσμου. Αδυνατεί να δώσει ένα λόγο στο κάθε τι, και τα πάντα καταντούν "τυχαία συμβάντα" χωρίς νόημα.

Ακόμα και η ίδια η σοφία, χάνει κάθε έννοια αν δεν υπάρχει νόημα στη ζωή, αλλά τα πάντα καθοδηγούνται από την τυφλή τυχαιότητα. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να θεωρείται φιλό - σοφος, κάποιος που ακυρώνει την ίδια τη σοφία και το νόημα της ύπαρξης;

Η ίδια η τυχαιότητα, δεν είναι τόσο... τυχαία! Αλλά βασίζεται στους ΝΟΜΟΥΣ των πιθανοτήτων, που επιστημονικά λειτουργούν με θαυμαστή ακρίβεια! Πώς γίνεται λοιπόν να υπάρχουν νόμοι χωρίς νομοθέτη;

Ακόμα και οι ίδιοι οι "θεοί" δεν είναι δυνατόν να αποκαλούνται "θεοί" αν δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη δημιουργία του κόσμου, και με την οργάνωση της ύλης και των ανθρώπων...

Η δε ανύπαρκτη διάκριση μεταξύ "κτιστού" και "Ακτίστου" στον Επίκουρο, (μια και ονομάζει "θεούς" εγκόσμιες οντότητες), μαρτυράει την ανεπάρκεια της θεολογίας του.

…Αν ο κόσμος μας συγκροτείται από μια Πρώτη Αιτία άχρονη, αυτό δεν είναι απλά μια δημιουργική ενέργεια του παρελθόντος, αλλά μια ΔΙΑΡΚΗΣ συγκρότηση και συντήρηση. ..

Πώς μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι είναι δυνατόν ο Θεός να μην ενδιαφέρεται ή να μην ασχολείται με τα ανθρώπινα; Μια τέτοια Οντότητα, ακόμα και το μικρότερο υποατομικό σωματίδιο του σύμπαντος γνωρίζει και φέρνει σε ύπαρξη.

Και όταν ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, εν γνώσει Του το κάνει. Και εφόσον δεν δημιουργεί κάτι από ανάγκη αλλά από ΑΓΑΠΗ, (γιατί μόνο αυτός ο βουλητικός λόγος μπορεί να υπάρχει ως Δημιουργικό κίνητρο του απόλυτα ελεύθερου Ακτίστου), δεν είναι δυνατόν παρά να ενδιαφέρεται γι' αυτό που έφτιαξε. Πολύ δε περισσότερο, γι' αυτό που Τον αναζητά και τον αγαπά, όπως κι Εκείνος αγαπά το πλάσμα Του.

Χωρίς την αγάπη του Θεού, τίποτα δεν θα υπήρχε στον κόσμο. Και Αυτός που αγαπά, ενδιαφέρεται, και δεν αφήνει το δημιούργημά του για πάντα έρμαιο των συμπτώσεων.

…Και ο Επίκουρος ήταν δικαιολογημένος. Δεν γνώρισε την αποκάλυψη του Θεού. Και πορεύτηκε μέσα στην αντιφατικότητα και τις ελλείψεις της ανθρώπινης γνώσης. Αλλά όλοι αυτοί που σήμερα, στα μετά Χριστόν έτη, θαυμάζουν τον Επίκουρο και τις αθεϊστικές του ιδέες, τι δικαιολογία έχουν;

http://oodegr.co/neopaganismos/filosofoi/epikuros1.htm

+Το άγιον φως και το άκτιστον Φώς

Υφίσταται τεράστια διαφορά μεταξύ του αγίου φωτός που εμφανίζεται στον Πανάγιο Τάφο την ημέρα του Μ. Σαββάτου και του ακτίστου Φωτός που είδαν οι Μαθητές επάνω στο όρος Θαβώρ και αξιώνονται μερικοί άγιοι να δούν κατά την διάρκεια της θεοπτίας.

Άκτιστον Φώς λέγεται η θεία Χάρη και ενέργεια, που μερικές φορές από τους κεκαθαρμένους θεάται ως φώς. Λέγεται άκτιστον –αδημιούργητον– γιατί δεν έχει αρχή, δεν έχει τροπή και δεν έχει τέλος. Διαφέρει δε σαφώς από το κτιστό φως του ηλίου, που έχει αρχή, τροπή και τέλος, και βέβαια από το κτιστό φως της δημιουργίας.

Το άγιον φως που εμφανίζεται στα Ιεροσόλυμα την ημέρα του Μ. Σαββάτου είναι αναμφιβόλως ένα θαυμαστό γεγονός, ένα θαύμα, αλλά όμως δεν είναι άκτιστο Φώς. Είναι θαύμα και αυτό φαίνεται από πολλά σημεία, ήτοι από τον τρόπο που εμφανίζεται στον Πανάγιο Τάφο, από το ότι στην αρχή η φλόγα του δεν προκαλεί καύση, και είναι γεγονός ότι παρά την φωτοπλημμύρα σε ολόκληρο τον Ναό δεν γίνονται πυρκαγιές, και ακόμη από τις συγκλονιστικές ψυχικές αλλαγές των ανθρώπων. Δεν είναι όμως άκτιστο με την έννοια που γράψαμε πιο πάνω. Γιατί κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά το άκτιστο Φώς, όπως το είδαν οι Μαθητές στο όρος Θαβώρ, είναι απρόσιτο στίς αισθήσεις που δεν έχουν μετασκευασθή από το Άγιον Πνεύμα. Η λάμψη του ακτίστου Φωτός υπερβαίνει την λάμψη του ηλίου, γι’ αυτό “καί τοις πλησιοχώροις ουκ επεφάνη καίτοι λάμψαν υπέρ τον ήλιον”. Ενώ είναι απρόσιτο στις αμεταμόρφωτες αισθήσεις, εν τούτοις είναι αληθινόν, υποστατικόν. Το άκτιστον Φώς είναι και νοητόν και υπέρ νούν, από την άποψη ότι εγγίνεται στον νού του ανθρώπου με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος “κατά απόπαυσιν πάσης νοεράς ενεργείας”, όχι βέβαια απόπαυση της λογικής ενεργείας.

Στην ορθόδοξη θεολογία λέμε ότι άλλο είναι το άκτιστο Φώς και άλλο τα αποτελέσματα του ακτίστου Φωτός, καθώς επίσης η άκτιστη ενέργεια του Θεού μεταδίδεται δια κτιστών στοιχείων. Για παράδειγμα η άκτιστη Χάρη του Θεού αγιάζει το νερό της κολυμβήθρας, και δι’ αυτού δεχόμαστε τον αγιασμό, αλλά όμως το νερό παραμένει κτιστό. Το ίδιο συμβαίνει και με το λάδι του Ευχελαίου καί, βεβαίως, με το φως του Παναγίου Τάφου. Επομένως, το άγιο φως που εμφανίζεται στον Πανάγιο Τάφο το Μ. Σάββατο είναι ένα θαυματουργικό γεγονός, είναι ενέργημα της ακτίστου Χάριτος του Θεού, αλλά δεν είναι το άκτιστο - θείο Φώς του Θαβώρ και της Αναστάσεως.

Υποδοχή αρχηγού Κράτους

Συνηθίζεται να υποδεχόμαστε τους αρχηγούς Κρατών με ιδιαίτερες τιμές, ανάλογες με το αξίωμα που κατέχουν και την διακονία που έχουν μέσα στην κοινωνία. Και ακόμη μερικούς ανθρώπους που έχουν μια υπεύθυνη θέση, όπως τον Οικουμενικό Πατριάρχη –πού ασκεί υπεύθυνη εκκλησιαστική διακονία– τους υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού Κράτους. Αυτό είναι επιβεβλημένο, γιατί δεν πρέπει να υπονομεύουμε τους θεσμούς, αφού κάθε υπονόμευση των θεσμών οδηγεί στην αναρχία και την ανταρσία. Θεωρούμε δε κάθε εξουσία ως μεταπτωτικό φαινόμενο, που χρειάζεται για την πεπτωκυία κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, την θεωρούμε σαν ένα αναγκαίο κακό, όπως και τον θάνατο...

Θα ήταν δυνατόν να αποδοθούν συμβολικές τιμές για το μεγάλο γεγονός με σεμνότητα και σοβαρότητα που επιβάλλει το θαυματουργικό αυτό σημείο...

http://www.parembasis.gr/2001/01_04_01.htm

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ. Ἀδολεσχία εἶναι ἡ μανία νὰ λέγῃ κανεὶς πολλὰ καὶ ἀπερίσκεπτα [1]. Ἰδοὺ δὲ τί λογῆς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀδολέσχης. Καθίζει κοντὰ εἰς ἄγνωστον πρὁσωπον καὶ ἀρχίζει πρῶτον νὰ ἐγκωμιάζῃ τὴν γυναῖκά του, ἔπειτα τοῦ διηγεῖται τὸ ὄνειρον ποὺ εἶδε τὴν προηγουμένην νύκτα, κατόπιν περιγράφει τὸ δεῖπνόν του καὶ ἀναφέρει ἕνα ἕνα τὰ φαγητὰ ποὺ εἶχεν εἰς τὸ τραπέζι του, ἔπειτα ἀπὸ λόγο σὲ λόγο λέγει ὅτι οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι εἶναι περισσότερον πονηροὶ ἀπὸ τοὺς παλαιούς, ὅτι τὸ σιτάρι εἰς τὴν ἀγοραν εἶναι ἀκριβό, ὅτι πολλοὶ ξένοι εὑρίσκονται εἰς τὴν πόλιν, ὅτι μετὰ τὰ Διονύσια [2] εἶναι πλεύσιμος ἡ θάλασσα [3], ὅτι, ἂν βρέξῃ περισσότερον, θὰ γίνουν τὰ σπαρτὰ καλύτερα, ὅτι τὸν ἐρχόμενον χρόνο θὰ καλλιεργήσῃ τὸν ἀγρόν του, ὅτι ἡ ζωὴ κατήντησε δύσκολος, ὅτι ὁ Δάμιππος κατὰ τὰ μυστήρια [4] ἤναψε μεγίστην λαμπάδα· — προσέτι ἀναφέρει πόσαι εἶναι αἱ στῆλαι τοῦ ᾨδείου [5] καὶ ὅτι τὸν μῆνα Βοηδρομιῶνα τελοῦνται τὰ (Ἐλευσίνια) μυστήρια, τὸν Πυανοψιῶνα τὰ Ἀπατούρια [6], τὸν Ποσιδεῶνα τὰ κατ' ἀγροὺς Διονύσια· καὶ (ἐξακολουθεῖ) “χθὲς πῆρα ἐμετικόν” [7], “τί ἡμέρα εἶναι σήμερα;” καὶ ἂν κανεὶς ὑποφέρῃ τὴν φλυαρίαν του εἶναι ἱκανὸς νὰ μὴ ξεκολλήσῃ ἀπὸ κοντά του. (Πρέπει λοιπὸν νὰ φεύγῃ κανεὶς μὲ τα τέσσαρα [8] μακρυὰ ἀπὸ τοιούτους ἀνθρώπους, ἂν δὲν θέλῃ νὰ πάθῃ πυρετόν διότι δὲν εἶναι εὔκολον πρᾶγμα νὰ ὑποφέρῃ τὴν συναναστροφὴν ἀνθρώπων ποὺ δὲν διακρίνουν πότε ἔχεις ἐργασίαν καὶ πότε καιρὸν διαθέσιμον).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ [1]. Ὁ Ἀριστοτέλης περὶ τοῦ χαρακτῆρος τούτου λέγει· “ἀδολέσχους λέγομεν τοὺς φιλομύθους καὶ διηγητικοὺς καὶ περὶ τῶν τυχόντων κατατρίβοντας την ἡμέραν” (Ἠθικ Νικ. Γ' 10,2)· ὁ Θεόφραστος διακρίνει τέσσαρα εἴδη φλυαρίας, τὴν ἀδολεσχίαν, τὴν λαλιάν, τὴν λογοποιΐαν καὶ τὴν κακολογίαν· ὁ ἀδολέσχης ἢ ἀδόλεσχος λέγει ὅ,τι τύχη καὶ ἀσυνάρτητα, ὁ λάλος νομίζει ὅτι εἶναι γνώστης ὅλων καὶ ὁμιλεῖ πολλά, ἀλλὰ μὲ κάποιον συνειρμόν, ὁ λογοποιὸς πλάττει καὶ διαδίδει ψευδεῖς εἰδήσεις καὶ ὁ κακολόγος ἀγαπᾷ νὰ κακολογῇ ὅλους. Ὁ Πλούταρχος εἰς τὸ ἔργον του “περὶ ἀδολεσχίας” ὀνομάζει ἀδολέσχους ὅλους τοὺς φλυάρους. [3]. Ἡ ναυσιπλοΐα διεκόπτετο κατὰ τοὺς μῆνας τοῦ χειμῶνος καὶ ἤρχιζε πάλιν περὶ τὰ τέλη τοῦ Φεβρουαρίου. [6]. Τὰ Ἀπατούρια πρὸς τιμὴν τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τοῦ Ἡφαίστου ἐτελοῦντο κατὰ τὸν μῆνα Πυανοψιῶνα (Ὀκτ.—Νοέμβρ.) καὶ ἦσαν ἑορτὴ οἰκογενειακὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἀντήλλασσον ἐπισκέψεις· διήρκουν δὲ τρεῖς ἡμέρας ἐκ τῶν ὁποίων ἡ τρίτη ὠνομάζετο κουρεῶτις, διότι κατ' αὐτὴν οἱ πολῖται ἔκοπτον τὴν κόμην τῶν υἱῶν των, ἐὰν εἰσήρχοντο εἰς τὴν ἐφηβικὴν ἡλικίαν, καὶ ἀφιέρωνον αὐτὴν εἴς τινα θεὸν ἢ ἥρωα. [7]. Οἱ ἀρχαῖοι (ἰδίως χωρικοὶ) ἐλάμβανον ἐμετικὰ εἰς διαφόρους ἐποχὰς τοῦ ἔτους ὡς μέσον προφυλακτικόν, ὅπως καὶ σήμερον κατὰ τὸν Μάϊον πολλοὶ ὑφίστανται ἀφαιμάξεις (παίρνουν αἷμα ) διὰ τὸν αὐτὸν σκοπόν.

+ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ π. ΚΛΕΟΠΑ

073. Τι είναι η αμαρτία και γιατί συνεπάγεται την οργή τον Θεού στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα; Κατά την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, η αμαρτία είναι η εκούσια και με επίγνωση καταπάτηση του θελήματος του Θεού. Ονομάζεται ακόμη και ανομία (Ρωμ. 5,13 Ίακώβ.11,9). Η ρίζα της αμαρτίας είναι η επιθυμία, η οποία δελεάζει τον άνθρωπο. «Έκαστος δε πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας εξελκόμενος και δελεαζόμενος» (Ιακώβ• 1,14). Η αμαρτία επιφέρει την οργή του Θεού κατά του αμαρτάνοντος ανθρώπου, επειδή η αμαρτία είναι μισητή ενώπιον του Θεού: « Ότι ουχί Θεός θέλων ανομία συ ει, ου παροικήσει σοι πονηρευόμένος» (Ψαλμ. 5,5). Επίσης επιφέρει την οργή του Θεού, επειδή οι αμαρτωλοί είναι εχθροί του Θεού «Ευρεθείη η χειρ σου πάση τοις εχθροίς σου, η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντας σε» (Ψαλμ. 20,9).

074. Σε ποια είδη διαιρείται η αμαρτία και ποιο είναι το πλέον δύσκολο αθεράπευτο αμάρτημα; Ο άγιος Ιωάννης Ευαγγελιστής, διαιρεί την αμαρτία σε δύο είδη: «εστίν αμαρτία προς θάνατον και αμαρτία ου προς θάνατον» (Α' Ίωάν. 5,16-17). Ο ίδιος επίσης διαιρεί την προς θάνατον αμαρτία σε τρεις μεγάλες ομάδες: Σε επιθυμία της σαρκός, επιθυμία των οφθαλμών και αλαζονεία του βίου (Α' Ίωάν. 2,16).

Οι άγιοι Πατέρες διαιρούν την προς θάνατον αμαρτία σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: α) Στις επτά βασικές αμαρτίες, που λέγονται και θανάσιμες, β) στις αμαρτίες που βοούν στον ουρανό και είναι βαρύτερες, όπως ο φόνος, η βρεφοκτονία, η καταδυνάστευση των πτωχών, η αρπαγή της περιουσίας των άλλων, η αφαίρεση της τιμής του πλησίον κ.λ.π., γ) οι αμαρτίες εναντίον του Αγίου Πνεύματος, είναι οι πλέον βαριές που γίνονται από τους ανθρώπους στην γη, διότι βλασφημούν το Θεό και απομακρύνουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος από την ψυχή τους. Μεταξύ αυτών αναφέρουμε τις εξής: Την απιστία στον Θεό, την αποστασία (άρνηση της πίστεως), την αίρεση, την πλάνη, την απελπισία, την αυτοκτονία, το μίσος σε ανθρώπους μέχρι θανάτου, την υπερβολική και παράλογη εμπιστοσύνη στον Θεό και τα παρόμοια.

Οι πρώτες ονομάζονται βασικές ή κεφαλαιώδεις αμαρτίες, διότι είναι οι περισσότερες που κυριαρχούν στους περισσοτέρους ανθρώπους. Οι δεύτερες ονομάζονται «βοώσαι προς τον ουρανόν» διότι φωνάζουν στον Θεό για την τιμωρία του ανθρώπου σ' αύτη ακόμη την ζωή. Οι μεγαλύτερες και δύσκολοθεράπευτες αμαρτίες, είναι όσες καταφέρονται εναντίον του Αγίου Πνεύματος, και οι θανάσιμες (τα πάθη) οι οποίες κυριαρχούν στον άνθρωπο επί πολύ χρόνο.

075. Ποιο είναι το σιχαμερότερο αμάρτημα ενώπιον του Θεού; Είναι το αμάρτημα της υπερηφάνειας, διότι αυτό έκανε τους αγγέλους διαβόλους, αφού και η ταπείνωση μπορεί να κάνει τους διαβόλους αγγέλους (Κλίμακα Ιωάννου, Λόγος 25).

077. Ποιες και πόσες είναι οι βαθμίδες της αμαρτίας; Οι βαθμίδες της αμαρτίας είναι στον αριθμό 12, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι έξης:

Πρώτη βαθμίδας: α) Όταν κάνει κάποιος καλό έργο με πονηρό σκοπό χάριν χρημάτων, δόξης, τιμής. Δηλαδή, όταν αναμιγνύεται καλό με το κακό.

Δεύτερη βαθμίδα είναι: Η μισοτελειωμένη εκτέλεση ενός καλού έργου.

Τρίτη βαθμίδα είναι ο πειρασμός, ο δόλος, δηλ. ο πειρασμός, που έρχεται εναντίον του ανθρώπου από τον διάβολο, από τον κόσμο και από το σώμα και αυτός πειράζει τον άνθρωπο με τις πέντε αισθήσεις, οι οποιες ονομάζονται κατά τους Αγίους Πατέρας «αίσθηση της ψυχής».

Η τετάρτη βαθμίδα είναι η ενότητα, δηλ. η συνένωση του νου με τον πειρασμό.

Η πέμπτη βαθμίδα της αμαρτίας είναι η πάλη του νου δηλ. της ψυχής με τον πειρασμό. Μέχρις εδώ κυοφορείται η αμαρτία. Από εδώ όμως αρχίζει να αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και να του επιφέρει την οργή του Θεού κατεπάνω του.

Η έκτη βαθμίδα είναι η συγκατάθεση του νου με την αμαρτία, δηλ. η ευχαρίστηση του νου από την κακή επιθυμία και τον πειρασμό. Από την στιγμή αυτή γεννάται η αμαρτία μέσα στον νου και στην καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστά άξιο τιμωρίας, όπως λέει ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος: «Είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτία, η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακώβου 1,15).

Η εβδόμη βαθμίδα της αμαρτίας είναι ότι η αμαρτία ενώθηκε με τον νου και την φαντασία. Έτσι, λοιπόν, αφού ο άνθρωπος συγκατατέθηκε να κάνη την αμαρτία, αναγκάζεται με την παρακίνηση του διαβόλου να εντυπώσει αυτή την αμαρτία στην σκέψη του, ως να την είχε κάνει με το έργο. Με τη φαντασία του νου η αμαρτία αυξάνεται και μεταφυτεύεται στην καρδιά του ανθρώπου.

Η ογδόη βαθμίδα της αμαρτίας, είναι η απόφαση της θελήσεως του ανθρώπου να κάνει την αμαρτία με την πράξη.

Η ενάτη βαθμίδα, είναι η συνήθεια της αμαρτίας, δηλ. η πραγματοποίηση της αμαρτίας επί πολλάς φοράς.

Η δεκάτη βαθμίδα είναι το πάθος, η εξοικείωση προς το κακό, δηλ. η συνεχής επιτέλεση της αμαρτίας με την θέληση και χωρίς την θέληση του ανθρώπου.

Η ενδέκατη βαθμίδα είναι η απελπισία, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος χάση την ελπίδα της συγχωρήσεως δια της μετανοίας, με την Χάρι και το έλεος του Θεού.

Η τελευταία βαθμίδα της αμαρτίας είναι η αυτοκτονία, δηλ. ό φόνος του απελπισμένου ανθρώπου με τα ίδια του τα χέρια εξ αιτίας των αμαρτιών του, με την ελεύθερη θέληση του. Αυτή είναι η χειρότερη βαθμίδα της αμαρτίας, από την οποία να μας προστατεύσει όλους ο Θεός, διότι αυτός που αυτοκτονεί δεν συγχωρείται στους αιώνας και η Εκκλησία δεν επιτρέπει να προσευχώμεθα γι' αυτόν.

Οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν να πολεμούμε την αμαρτία, όσο ακόμη είναι μικρή, στην ώρα της γεννήσεως της και όχι όταν μεγαλώνει και ριζώνει ως πάθος στην καρδιά μας. Να την φονεύουμε, όταν είναι μυρμήγκι και όχι λιοντάρι, διότι τότε ο «μυρμηγκολέων» μας σκοτώνει. Επίσης και ο ψαλμωδός Δαβίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος έλεγε: «Μακάριος ος κρατήσει και εδαφιεί τα νήπια σου προς την πέτρα» (Ψαλμ. 136,9). Δηλαδή μακάριος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα - τον Χριστό - όσο είναι ακόμη μικρές, όπως τα μυρμήγκια διότι εάν μεγαλώσουν θα αιχμαλωτισθούν στην Βαβυλώνα των παθών και θα μας σκοτώσουν.

080. Ποιες είναι οι αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος, για τις οποιες γράφει ο Κύριος ότι θα είναι ασυγχώρητες στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα; Εάν εξομολογηθούν ή τους επιβληθεί επιτίμιο κ.λ.π. συγχωρούνται; Οι αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι οι έξης: Η απιστία και αντίδραση κατά της αληθινής χριστιανικής πίστεως, η υπερβολική εμπιστοσύνη στην αγαθότητα του Θεού, η απελπισία, ο φθόνος κατά του πλησίον για την Χάρι που δόθηκε σε κάποιον, για την πρόοδό του στα καλά έργα, το θανάσιμο μίσος σ' αυτούς που ευρίσκονται στον δρόμο της σωτηρίας, η αμετανοησία μέχρι θανάτου, η αγνωμοσύνη στις δωρεές του Θεού, η άρνηση της πίστεως, η αίρεση, η πλάνη, η αυτοκτονία και άλλα.

Η αιτία με την οποία αυτά τα αμαρτήματα δεν συγχωρούνται από τον Θεό ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα, είναι το πείσμα του ανθρώπου να μη θέλει να μετανοήσει γι' αυτά τα αμαρτήματα σ' όλη του τη ζωή, καθώς και η σκληροκαρδία του. Αυτός που έκανε μία τέτοια αμαρτία δεν συγχωρείται από τον Θεό διότι δεν θέλει να συγχωρηθεί και να υπακούσει στις εντολές του Θεού. Εάν ένας τέτοιος αμαρτωλός μετανοήσει από τα βάθη της καρδίας του, εξομολογηθεί και αποφασίσει να μην αμαρτήσει πάλι και ζητήσει την ευσπλαχνία του Θεού με επιμονή και δάκρυα, τότε με το Μυστήριο της Μετανοίας αυτός θα μπορεί να συγχωρηθεί, διότι δεν υπάρχει αμαρτία, όσο βαρεία και να είναι, που να νικά την αγαθότητα και αγάπη του Θεού.

271. Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αιτίες των αμαρτιών στον κόσμο; Οι μεγαλύτερες αιτίες που οδηγούν τους περισσοτέρους χριστιανούς στην απώλεια είναι: "Το κρασί και γενικώς τα ποτά, οι γυναίκες, ο πλούτος, η απιστία στον Θεό και η τελεία υγεία του σώματος, όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος (Λόγος 5). Εάν αποφύγουμε αυτές τις αιτίες, με την βοήθεια του Θεού, θα λυτρωθούμε από τις αμαρτίες και τον θάνατο.

www. pigizois.gr

Απόγνωση. Η απόγνωση είναι μια οδυνηρή πνευματική κατάσταση που δεν αφήνει τον άνθρωπο, που έχει πέσει σε κάποιο παράπτωμα, να σηκωθεί. Είναι μια κατάσταση που στερεί απ’τον Χριστιανό τα αγαθά που απέκτησε. Είναι η απόγνωση αυτή, που «εις αυτήν κατάγει της κακίαν την άβυσσον», κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Η άβυσσος της κακίας είναι η απελπισία. Δεν υπάρχει οδυνηρότερο γεγονός στη ζωή μας απ’αυτή. Η απελπισία εξουθενώνει τον άνθρωπο, δεν τον αφήνει να ελπίζει, τον γεμίζει με λογισμούς φρικτούς. Είναι το ισχυρότερο όπλο του διαβόλου. «Ουδέν γαρ ούτως ισχυρόν όπλον τω διαβόλω ως η απόγνωσις», λέγει ο προαναφερθείς Άγιος. Δεν τον ευχαριστούμε, γράφει επίσης, τον πονηρό τόσο όταν αμαρτάνουμε, όσο όταν απελπιζόμαστε. Ο απελπισμένος είναι στο στόμα του λύκου ή είναι βάρκα ριγμένη στο πέλαγος. Παράδειγμα: ο Ιούδας. Ο διάβολος τον οδήγησε στην απελπισία και αυτοκτόνησε.

Ποια πράγματα μπορεί να φέρουν τον άνθρωπο στην απελπισία; Ένα είναι η μικροψυχία. Είναι ένα είδος απελπισίας. Αυτός που δεν μπορεί να αντέξει τους πειρασμούς, τις ύβρεις, την άσχημη συμπεριφορά του πλησίον, πέφτει σε ολιγοψυχία. «Ο μη φέρων ύβριν ή πειρασμόν ολιγόψυχος», θα πει ο ιερός Πατήρ. Πολλές φορές για ασήμαντα γεγονότα και για ασήμαντα λόγια πέφτουμε σε απελπισία και στεναχωρούμαστε πολύ. Δεν αντέχουμε στο μικρό πειρασμό, που είναι ένα πείραγμα του πλησίον και πέφτουμε στο μεγαλύτερο, που είναι η ολιγοψυχία. Άλλο, είναι η αυστηρότητα και ο έλεγχος. Ο έλεγχος που κάνουμε στους άλλους, είτε είναι παιδιά μας είτε υπάλληλοί μας, όταν δεν γίνεται με διακριτικότητα και στον κατάλληλο καιρό, αντί να διορθώσει τον ελεγχόμενο, μπορεί να τον παροξύνει και να τον φέρει σε απελπισία. Ένας άλλος παράγοντας που μας φέρνει στην απελπισία είναι τα αμαρτήματα των ανθρώπων. Ο πονηρός πολλές φορές διογκώνει τα αμαρτήματά μας και μας φέρνει κρίσεις συνειδήσεως και μας βυθίζει στην απελπισία. Μας βάζει ιδέες πως δεν υπάρχει για μας σωτηρία, αλλά μας περιμένει κόλαση. Άλλος λόγος είναι η λύπη. Πάρα πολλές φορές, όταν χάσουμε τα αγαθά μας, τα χρήματά μας ή τη θέση μας, περιπίπτουμε σε λύπη που εύκολα μετατρέπεται σε απελπισία. Η στέρηση όλων αυτών είναι μια καλή ευκαιρία στον πονηρό, για να αναπτύξει την απελπισία μέσα μας. Τέλος, ένας άλλος λόγος είναι η έλλειψη θάρρους στα πνευματικά. Δε θα αντέξω στη νηστεία, στην εγκράτεια κτλ., λέγει ο άνθρωπος που άγχεται και απελπίζεται εύκολα. Απελπίζεται ακόμη ο πνευματικός άνθρωπος και από τις αποτυχίες του. Να μερικές αιτίες για την απελπισία του κάθε αγωνιζόμενου στα πνευματικά ανθρώπου.

(απόσπασμα από τη «Φωνή Κυρίου» της 3ης Απριλίου 2005)

Γέλιο και αργολογία (Αγ. Δημήτριος του Ροστώφ)

Μην παρασύρεσαι σε άκαιρο και αδιάκριτο γέλιο και σε αργολογία, για να μη σκορπίσης ό,τι μάζεψες με κόπο και δάκρυ. Το αδιάκριτο γέλιο διασκορπίζει όλα τα καλά που μαζεύτηκαν στην ψυχή. Απομακρύνει τη χάρι του Κυρίου, φονεύει τη μνήμη του θανάτου, φέρνει τη λησμοσύνη της φοβερής κρίσεως, ψυχραίνει τον αγωνιστικό ζήλο, σκοτίζει τη συνείδησι, θλίβει τους αγγέλους, χαροποιεί τους δαίμονες. Το γέλιο είναι αίτιο της αυθάδειας, παραγωγός της αμαρτίας, χειραγωγός στην ασωτία, πρόδρομος κάθε πτώσεως. Το γέλιο είναι γνώρισμα φιλήδονης καρδίας, φανέρωσις ψυχής δειλής και απόδειξις πνευματικής ανανδρίας.

Φυλάξου από το άκαιρο γέλιο, για να μη σου κλέψη τα δάκρυα, που προξενούν κάθε πνευματικό καλό. Φυλάξου από το γέλιο, για να μην αδειάση η ψυχή σου από την αρετή, για να μη σε κυριεύση πνευματική αδιαφορία, για να μην πέσης στα δίχτυα του διαβόλου. Ο Χριστός μακαρίζει όχι αυτούς που γελούν, αλλά αυτούς που με επίγνωσι κλαίνε και πενθούν: «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται» (Ματθ. 5. 4). «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε» (Λουκ. 6. 21). Μακάριοι είναι όσοι κλαίνε σ' αυτή τη ζωή για τις αμαρτίες τους και τις παιδαγωγικές δοκιμασίες του Θεού, που με ευγνωμοσύνη και υπομονή αποδέχονται. Αυτοί θα γελάσουν και θα χαρούν στη μέλλουσα ζωή.

Φυλάξου όμως και από την πολυλογία και αργολογία. Αν δεν είναι ανάγκη να μιλήσης, μη λες τίποτα, έστω κι αν θες να πης κάτι καλό. Γιατί από τα περίσσια λόγια συνήθως προέρχονται πολλά κακά. «Το περισσόν εκ του πονηρού». Συχνά αρχίζοντας από θεαρέστους λόγους καταλήγουμε σε αισχρολογίες, όρκους, συκοφαντίες, ψεύδη και κάθε πονηρό. Η πολυλογία τρέφει την κενοδοξία όπως το λάδι τη φωτιά. Η πολυλογία καλλιεργεί τη λήθη του Θεού και των αμαρτιών μας και σκορπίζει την κατάνυξι. Η πολυλογία ψυχραίνει την πνευματική θέρμη και γεννά την πνευματική οκνηρία και την ακηδία. Η πολυλογία χαλαρώνει την προσοχή και αδυνατίζει την προσευχή.
Πρόσεξε λοιπόν να μη γίνεις εχθρός του εαυτού σου, γιατί «θάνατος και ζωή εν χειρί γλώσσης, οι δε κρατούντες αυτής έδονται τους καρπούς αυτής» (Παροιμ. 18. 21).

Η σιωπή είναι η αρχή της καθάρσεως της ψυχής από τα πάθη. Άκοπα διδάσκει όλες τις εντολές. Ο απόστολος Ιάκωβος λέει: «Η γλώσσα μικρόν μέλος εστί και μεγαλαυχεί... ακατάσχετον κακόν, μεστή ιού θανατηφόρου. Εν αυτή ευλογούμεν τον Θεόν και πατέρα, και εν αυτή καταρώμεθα τους ανθρώπους τους καθ' ομοίωσιν Θεού γεγονότας... Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα» (Ιακ. 3. 5, 8-9, 2).
Ο λόγος θέλει πολλή προσοχή. Πρέπει να σκεφθής σε ποιο χώρο και χρόνο μιλάς, για ποιο σκοπό, σε ποιους απευθύνεσαι, ποιο είναι το κίνητρο και ποια τα αποτελέσματα του λόγου σου. Πριν μιλήσης να τα σκέπτεσαι όλα αυτά. Ο σιωπηλός τα σκέφθηκε. Και γι' αυτό σιώπησε.
Την ημέρα της Κρίσεως θα δώσης λόγο έστω και για έναν ασήμαντο άσκοπο λόγο. Μας διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος γι' αυτό: «Λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν ό εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως» (Ματθ. 12. 36). Γι΄ αυτό, ήδη πολλούς αιώνες πριν, ο προφήτης Δαβίδ παρακαλούσε τον Θεό: «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου. Μη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας» (Ψαλμ. 140. 3-4). Και αλλού: «Φυλάξω τας οδούς μου του μη αμαρτάνειν με εν γλώσση μου· εθέμην τω στόματί μου φυλακήν εν τω συστήναι τον αμαρτωλόν εναντίον μου. Εκωφώθην και εταπεινώθην και εσίγησα» (Ψαλμ. 38. 2-3).

«Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς την Σιών... Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;» (Ψαλμ. 136. 1, 4). Όπως οι Εβραίοι στη Βαβυλώνα, έτσι κι εμείς είμαστε αιχμάλωτοι, πάροικοι και παρεπίδημοι σ' αυτή τη γη. Πατρίδα μας δεν είναι η πρόσκαιρη γη, αλλά η αιώνια νέα Σιών του ουρανού. Τώρα ζούμε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος· αύριο ελπίζουμε να βρεθούμε στη χώρα της αιωνίας παρηγοριάς και της χαράς. Τώρα ζούμε στην εξορία· αύριο θα είμαστε στην αληθινή μας πατρίδα. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13. 14).
Πώς λοιπόν γελάς ενώ είσαι αιχμάλωτος και εξόριστος «επί γης αλλοτρίας»; Κλάψε και θρήνησε που είσαι μακρυά από την αιώνια πατρίδα σου και ζήτησε με δάκρυα από τον Κύριο να μη σου τη στερήση όταν θα έρθη η μεγάλη ώρα της επιστροφής...
«Ταλαιπωρήσατε και πενθήσατε και κλαύσατε· ο γέλως υμών εις πένθος μεταστραφήτω και η χαρά εις κατήφειαν» (Ιακ. 4. 9). Έχε βαθιά συναίσθησι της αμαρτωλότητός σου, πένθησε, κλάψε. Το γέλιο σου κάνε το πένθος μετανοίας. Τη χαρά σου κάνε την θλίψι συντριβής. Δύο είναι οι πηγές, αλλά και οι θυγατέρες, του γέλιου και της ευτραπελίας: η υπερηφάνεια και η φιληδονία, τα δυο πιο θανάσιμα πάθη. Φυλάξου λοιπόν απ' αυτά, για να μη διαπιστώσης την πνευματική σου φτώχεια κατά την έξοδο της ψυχής σου. Τότε που θα είναι πολύ αργά πια για να βοηθήσης τον εαυτό σου.

(Από το βιβλίο "Πνευματικό Αλφάβητο" του Αγίου Δημητρίου Ροστώφ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, 1996) http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1352

+“Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον”

Ο Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, γνωρίζει ότι είμαστε άνθρωποι και το σώμα μας έχει ανάγκη υλικών τροφών. Και ο Ίδιος είχε σάρκα και έτρωγε, αν και στον Χριστό η πείνα και η δίψα δεν ενεργούσαν αναγκαστικά, αλλά εκούσια και θεληματικά. Όμως ο άνθρωπος έχει ανάγκη της υλικής τροφής και επομένως δεν συμβαίνει ό,τι με τους αγγέλους στον ουρανό που δεν έχουν σώμα και γι’ αυτό δεν τρέφονται υλικά. Έτσι, ενώ στο προηγούμενο αίτημα της Κυριακής προσευχής ο Χριστός έκανε λόγο για το ότι πρέπει να ζούμε σαν τους αγγέλους, έρχεται στην συνέχεια, με το άλλο αίτημα που θα ερμηνεύσουμε, να συγκαταβή στην ασθένειά μας και να μας διδάξη ότι πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό Πατέρα μας και για τον καθημερινό μας άρτο. Ο άνθρωπος δεν είναι όμοιος κατά πάντα με τους αγγέλους, αφού έχει σώμα και πρέπει να τραφή. Γι’ αυτό και μας δίδαξε να παρακαλούμε τον Θεό να μας δώση τον καθημερινό άρτο.

Κατ’ αρχάς ο Χριστός κάνει λόγο για άρτο και όχι για χρήματα, τρυφηλό βίο, πολυτελή ενδύματα και όλα εκείνα για τα οποία ενδιαφέρεται υπερβολικά ο άνθρωπος. Με αυτό το αίτημα μας διδάσκει να ζητούμε από τον Θεό τα απαραίτητα και να μη ενδιαφερόμαστε για την συσσώρευση πολλών υλικών αγαθών. Άλλωστε, αυτό το αποκλείει το γεγονός ότι η προσευχή μας γίνεται προς τον κοινό μας Πατέρα και αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και άλλα παιδιά του Πατρός και εμείς έχουμε και άλλους αδελφούς. Οπότε όλα τα παιδιά του Θεού έχουν τα ίδια δικαιώματα πάνω στην πατρική περιουσία και δεν είναι δυνατόν ο ένας να ενεργή σε βάρος των άλλων αδελφών.

Έπειτα, ο άρτος αυτός λέγεται “επιούσιος”, δηλαδή αναγκαίος για την σύσταση του σώματος, απαραίτητος για την ουσία της βιολογικής μας ζωής, “εφήμερος”, αφού είναι ο άρτος της ημέρας εκείνης, ο καθημερινός. Πράγματι, ο άρτος είναι απαραίτητος για την συντήρησή μας. Και το σπουδαίο είναι ότι ζητούμε από τον Θεό να μας τον δώση, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Ο ένας γιατί, όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, μέσα στην κτίση και την γη υπάρχει η ενέργεια του Θεού, που συντελεί στην καρποφορία. Αν ο καιρός δεν είναι κατάλληλος, αν δεν βρέξη, αν δεν υπάρχουν τα αναγκαία συστατικά στην γή, δεν μπορεί να αυξηθή και να καρποφορήση ο σπόρος στην γή. Έπειτα, πρέπει να έχουμε και υγεία για να εργαζόμαστε προκειμένου να εξοικονομούμε τα απαραίτητα προς το ζήν. Καί, βεβαίως, μπορούμε να τραφούμε και να ζήσουμε όχι διότι τρώμε την υλική τροφή, αλλά γιατί η Χάρη του Θεού μας συντηρεί δια των τροφών. Απόδειξη του γεγονότος αυτού είναι ότι ο άνθρωπος όσο και αν τρώγη, αν έχη κάτι που τον “τρώγει” μέσα του, δεν μπορεί να έχη υγεία. Καθώς επίσης, σε έναν οργανισμό που είναι ετοιμοθάνατος, όποια τροφή και να του δώση κανείς, δεν θα μπορέση να τον διατηρήση στην βιολογική ζωή.

Με το αίτημα αυτό ο Χριστός μας διδάσκει να αποβάλλουμε την πολλή και μεγάλη μέριμνα. Αυτήν την έννοια έχει το “σήμερον”. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να συσσωρεύη πολλά υλικά αγαθά , όπως έκανε ο άφρων πλούσιος της Παραβολής που είπε ο Χριστός, γιατί με τον τρόπο αυτόν δείχνει αφ’ ενός μεν ότι δεν έχει αγάπη στους αδελφούς του, αφ’ ετέρου δε δεν έχει εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού, αλλά εμπιστεύεται υπερβολικά τον εαυτό του. Και αυτό στην πραγματικότητα είναι μια απιστία στην πράξη.

Κάνοντας λόγο για τον “επιούσιον άρτον” πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι με την δέηση αυτή δεν αναφερόμαστε μόνον στον υλικό άρτο, αλλά και σε δύο άλλους πνευματικούς άρτους, ο ένας είναι ο λόγος του Θεού και ο άλλος είναι το Σώμα του Χριστού. Άλλωστε αυτοί οι δύο πνευματικοί άρτοι είναι εκείνοι που κατά κυριολεξία είναι “επιούσιοι”, δηλαδή συντελούν στην σύσταση της ουσίας μας.

Ο λόγος του Θεού είναι οι εντολές του Θεού, που πρέπει να τηρούμε στην καθημερινή μας ζωή και έτσι δια του τρόπου αυτού λαμβάνουμε την Χάρη του Θεού, που είναι κρυμμένη μέσα στις εντολές αυτές. Είναι γνωστή η απάντηση του Χριστού στον πρώτο πειρασμό που δέχθηκε στην έρημο, όταν μετά την πείνα, ο διάβολος του υπέδειξε να μεταβάλη τις πέτρες σε ψωμιά. Ο Χριστός απάντησε: “ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού” (Ματθ. δ΄,4). Δηλαδή ο άνθρωπος δεν ζη μόνον με το ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού. Εάν για τα ανθρώπινα ισχύη η παροιμία “ο λόγος σου με χόρτασε και το φαΐ σου φάτο”, πολύ περισσότερο αυτό συμβαίνει με τον λόγο του Θεού που είναι η Χάρη του Θεού.

Ο άλλος πνευματικός άρτος είναι ο ευχαριστιακός Άρτος, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ο Ίδιος ο Χριστός απεκάλεσε τον Εαυτό Του άρτον που κατέβηκε από τον ουρανό (Ιωάν. στ΄ 41), και ο οποίος είναι ανώτερος από το μάννα που έτρωγαν οι Ιουδαίοι στην έρημο. Και το ότι η Εκκλησία καθόρισε να απαγγέλλουμε το “Πάτερ ημών” στην θεία Λειτουργία και μάλιστα λίγο πριν από την θεία Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, αυτό σημαίνει ότι το αίτημα αυτό αναφέρεται στον ουράνιο και πνευματικό άρτο που μας στηρίζει και μας αγιάζει και είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Γι’ αυτό κάθε φορά που πρόκειται να γευθούμε τον υλικό άρτο -το πρωΐ, το μεσημέρι, το βράδυ- και τον πνευματικό άρτο, ήτοι να μελετήσουμε την Αγία Γραφή και προ παντός να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, θα πρέπη να απαγγέλλουμε με κατάνυξη και προσοχή την Κυριακή προσευχή, και ιδίως να στεκόμαστε στο αίτημα αυτό που σχολιάσαμε σήμερα και να ζητούμε τον πνευματικό άρτο, τον Ίδιο τον Χριστό, που θα ικανοποιήση την πνευματική μας πείνα.

www.parembasis.gr

Αυνανισμός. Με τον όρο αυνανισμός αναφερόμαστε στην διέγερση των ιδίων γεννητικών οργάνων με στόχο την πρόκληση οργασμού και αυτοϊκανοποίηση της γενετήσιας ορμής και ηδονής χωρίς συνουσία με άλλο πρόσωπο.

Η λέξη προέρχεται από το όνομα του βιβλικού προσώπου Αυνάν, απογόνου του Ιακώβ μέσω του Ιούδα. Ο Αυνάν δεν αυνανιζόταν με τη σημερινή έννοια του όρου αλλά —παραβαίνοντας την υποχρέωση που είχε αναλάβει συνάπτοντας ανδραδελφικό γάμο— είχε διακεκομμένη συνουσία (coitus interruptus) με τη γυναίκα του (και χήρα του αδελφού του, ο οποίος ονομαζόταν Ηρ), καθώς δεν επιθυμούσε να αποκτήσει απόγονο που θα συνέχιζε την οικογενειακή γραμμή του νεκρού αδελφού του αλλά απέβλεπε στην απόκτηση της κληρονομιάς των πρωτοτοκίων του. (Γένεση 38:2-10).

[Ο άγιος Νικόδημος, στο Εξομολογηταριο, την αυτοϊκανοποίηση την αναφέρει ως "μαλακία" και οχι ως αυνανισμο...]

^{http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82}

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, δίνει ένα γενικό ορισμό της αμαρτίας: "αμαρτία είναι ό,τι κάνουμε στη ζωή μας που δεν είναι προς δόξαν Θεού". Μπορείς εσύ τώρα να φανταστείς ότι η συγκεκριμένη πράξη είναι προς δόξαν Θεού;

Ο αυνανισμός είναι εκτόνωση της επιθυμίας για συνουσία, όταν αυτή δεν είναι εφικτή για διαφόρους λόγους. Συνήθως χρησιμοποιείται, για να ενισχύσει την πράξη αυτή, και η φαντασία ερωτικών εικόνων. Όλα αυτά είναι μάλλον νοσηρά και προφανώς πολύ απέχουν απ΄ το στόχο. Η σωστή στάση, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει φυσιολογική εντός γάμου ερωτική σχέση, είναι η εγκράτεια.

Δεν είναι θέμα κανόνων. Είναι θέμα στάσης και τρόπου ζωής. Η αγάπη μας για τον Κύριο είναι το κριτήριο για κάθε μας πράξη, για όλη μας τη ζωή. Ένα καλό κριτήριο για ό,τι κάνουμε είναι αυτό : "φαντάσου σε κάθε τι που κάνεις ότι ο Κύριος είναι παρών".

http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2012/03/blog-post_7762.html

^{http://clubs.pathfinder.gr/KHRYGMATA/1520797?forum=82275&read=7}

Πιστεύω ότι πρέπει να καταλάβουμε όλοι ένα πράγμα: ό,τι είμαστε και δεν είμαστε το κανονίζει ο Θεός και η θέλησή μας. Πιστεύω ότι τα λόγια "ό,τι είναι αδύνατο για τον άνθρωπο είναι δυνατό για το Θεό" σημαίνουν ακριβώς την αδυναμία μας χωρίς την επέμβασή Του και την ευλογία Του. Με αυτά τα λόγια ο Θεός μας ξεκαθαρίζει ότι από μόνος του ο άνθρωπος είναι ανήμπορος να τηρήσει τις επιθυμίες του Θεού, ό,τι καλό έχουμε, ό,τι εγκράτεια έχουμε και όσο φιλότιμο έχουμε δεν είναι δικό μας, μας τα έχει χαρίσει ο Κύριος. Ο αυνανισμός και το sex όπως και όλες οι αμαρτίες είναι πράξεις ή σκέψεις που στεναχωρούν τον Κύριο. Εάν για κάποιο πάθος μας πούμε "έλα μωρέ, άνθρωπος είμαι και ο Θεός το ξέρει αυτό, δεν πειράζει", τότε πιστεύω κάνουμε εν μέρη λάθος, ξεχνάμε πως ό,τι είναι αδύνατο να κάνουμε εμείς μπορεί να το κάνει ο Κύριος και ότι μπορεί να μας δώσει με τη Χάρη Του όλα τα καλά και την εγκράτεια, όπως την έδωσε σε τόσους Αγίους, που διψούσαν και είχαν λαχτάρα για αυτήν. Αν μέσα στη μάχη μας για ένα πάθος, το φιλότιμο που μας έχει χαρίσει ο Θεός το διαθέσουμε στην προσευχή μας και του πούμε "Κύριε, πάρε από πάνω μου αυτό το πάθος, γιατί χωρίς την ευλογία σου είμαι ανίκανος για οτιδήποτε καλό και δεν θέλω να σε στεναχωρώ με την αδυναμία μου και το πέσιμό μου αυτό", τότε με την χάρη Του είμαστε πια ικανοί, όχι μόνο να εγκρατευόμαστε αλλά και να μην το σκεφτόμαστε καν. Αυτή τη χάρη ίσως να μην μας τη δώσει αμέσως, για να διψάσουμε περισσότερο για αυτήν και για να δείξουμε περισσότερο θέληση για αυτήν χωρίς να απελπιστούμε και να τα παρατήσουμε. Διάβασα τα λόγια κάποιου Αγίου. Ο Άγιος αυτός έλεγε πως ο Θεός, ενώ τον είχε σκεπάσει με τη Θεία Χάρη Του και δεν είχε ούτε ένα κακό λογισμό, ήταν τελείως εγκρατής και δεν τον άγγιζε κανένα πάθος ούτε καν στην σκέψη του, κάποια στιγμή, ο Θεός, του παίρνει τη Θεία Χάρη από πάνω του και άρχισαν πάλι για εκείνον οι κακοί λογισμοί και οι ανθρώπινες αδυναμίες του. Αυτό ο Κύριος το έκανε για να τον ταπεινώσει ακόμα περισσότερο και να καταλάβει ακόμα περισσότερο, πως χωρίς την Χάρη Του Κυρίου ο άνθρωπος είναι απλά ένα μηδενικό ανήμπορο για οτιδήποτε. Γι’αυτό πιστεύω ότι πρέπει για το κάθε πάθος μας, ακόμα και αν δεν είμαστε σίγουροι, να μην σκεφτόμαστε την εναλλακτική μέθοδο ή τον παράδρομο για να βολέψουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας, αλλά να σκεφτούμε με φιλότιμο ότι ίσως με αυτό να στεναχωρούμε το Κύριο και με θέληση και επιμονή να του ζητάμε την επέμβασή του, και αν με αυτό ο Κύριος στεναχωριέται, τότε θα το πάρει από πάνω μας.

http://athos.edo.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=1086&postdays=0&postorder=asc&start=30

…Το ενα κακο ειναι πως επειδη ειναι μια μορφη αυτοερωτισμου, εγκλωβιζει τον ανθρωπο στον εαυτο του και τον καθιστα προιοντος του χρονου ανικανο να σχετισθει, δλδ τον μεταλλασσει σε αυτιστικο κατα καποιο τροπο.

το αλλο κακο ειναι πως ο ανθρωπος μπαινει σε διαδικασια φαστ φουντ....τι θελω να φαω? παω στα ταχυφαγεια.. τι θελω? .... ? αυτοικανοποιουμαι, και εκπαιδευεται σαν τον σκυλο του Παβλοφ, να κυνηγα την ηδονη με τον ευκολο τροπο ...το σημαντικοτερο ειναι πως ο ανθρωπος χανει την επαφη του με τη Χαρη του Θεού και μπερδευεται, οπως ελεγε ο π.Πορφυριος και μετα το ενα μπερδεμα φερνει το άλλο.

Πρακτικά μέτρα. Ποια είναι τα μέτρα αυτά που πρέπει να πάρω στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως ρωτήσεις. Αυτά δεν μπορούμε να τα ξέρουμε ακριβώς, επειδή αγνοούμε τις πραγματικές συνθήκες της ζωής σου. Μπορείς όμως εσύ να τα εντοπίσεις, αν υποβάλλεις στον αυτό σου μερικές ερωτήσεις σαν κι αυτές:

Πότε παρασύρομαι στην κακή αυτή συνήθεια; Όταν νιώθω στεναχωρημένος, όταν είμαι απογοητευμένος, όταν είμαι αργόσχολος, όταν νιώθω ανία;

Ποιες ώρες γίνεται συνήθως αυτό; Το πρωί όταν, λόγω αργίας δεν χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς για να πάω στη σχολή μου, ή στη δουλειά μου; Τα μεσημέρι μετά από μια ή δύο ώρες ύπνου; Το βράδυ όταν πέφτω νωρίς στο κρεβάτι, επειδή δεν έχω κάτι να κάνω;

Επίσης, κάτω από ποιες συνθήκες γίνεται συνήθως; Όταν διαβάζω ή βλέπω κάτι στην τηλεόραση που με ερεθίζει σεξουαλικά; Όταν φαντάζομαι κάτι;

Η απάντηση σε τέτοιες ερωτήσεις θα σε βοηθήσουν να πάρεις ορισμένα πρακτικά μέτρα, ώστε να μην υποκύψεις εύκολα στον πειρασμό αυτό. Για παράδειγμα, αν γίνεται όταν είσαι στεναχωρημένος ή απογοητευμένος από κάτι, φρόντισε να αντιμετωπίσεις την απογοήτευση σου με τρόπο θετικό, όπως είναι μια τηλεφωνική συνομιλία με κάποιο έμπιστο σε σένα άτομο για να συμμεριστείς την αιτία της απογοήτευσής σου και να ζητήσεις τη συμβουλή του.

Αν συμβαίνει καθώς βλέπεις τηλεόραση κάτι που σε ερεθίζει άλλαξε αμέσως κανάλι. Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βρεθεί σε μια κατάσταση υψηλού κινδύνου σε σχέση με την αδυναμία μας. Τα απλά αυτά μέτρα ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να ενεργήσει σαν ένας φραγμός για σένα, μπορεί να σε προφυλάξουν από παγίδες του εχθρού.

Ας μη ξεχνούμε ότι από τη στιγμή που έρχεται μια κακή επιθυμία μέσα μας μέχρι τη εκτέλεσή της, παρεμβάλλονται συνήθως μερικοί ή άλλοτε πιο πολλοί κρίκοι μιας αλυσίδας σκέψεων, αποφάσεων ή πράξεων. Σπάζοντας έναν από τους κρίκους αυτούς και προτιμότερο από τους πρώτους, εμποδίζουμε την περαιτέρω πορεία μας προς την εκτέλεση της κακής επιθυμίας μας.

Μην πεις αυτό που συχνά λένε άλλοι νέοι: «Ο πειρασμός αυτός είναι πολύ μεγάλος. Ξεπερνάει τη δύναμή μου. Δεν μπορώ να αντισταθώ». Έχεις τη δύναμη να αντισταθείς, επειδή η δύναμη της θέλησής μας που μας έχει χαρίσει ο Θεός είναι πολύ μεγάλη. Ας υποθέσουμε το εξής: « Αν τη στιγμή που εσύ είσαι έτοιμος να ενδώσεις στον πειρασμό της αυτοϊκανοποίησης, εμφανιστεί μπροστά σου ένας άντρας με ένα πιστόλι στο χέρι και σου πει: Αν ενδώσεις στον πειρασμό αυτό θα σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα, τι λες; Θα βρεις ή όχι τη δύναμη να μην υποκύψεις στον πειρασμό;

Η θέλησή μας είναι μια ισχυρή δύναμή που μπορεί να αντιτεθεί σε κάθε πειρασμό, ιδιαίτερα για μας που ακολουθούμε το Θεό.

http://search.pathfinder.gr/cached.php?docId=123463&u=www.jesuslovesyou.gr/Youth/Articles/Y4.htm&q=ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΔΗ ΣΤΟΝ ΟΜΗΡΟ

(Κ 512) και συ στον Άδη πήγαινε τον καταραχνιασμένο,

(Λ475) Πώς βάσταξες να κατεβείς στον Άδη, όπου γυρίζουν
οι πεθαμένοι αναίσθητοι, θνητών νεκρών εικόνες;

(Κ495) σαν ίσκιοι τριγυρίζουν

(Λ΄36…) Αμέσως τότε, από το έρεβος του κάτω κόσμου συγκεντρώθηκαν οι ψυχές των νεκρών: νύφες, νεαρά παλικάρια, κατεστραμμένοι γέροντες και κορίτσια τόσο τρυφερά, που είχαν ματωμένη την καρδιά από το μεγάλο, πρόωρο πένθος. Ήταν πολλοί κι αυτοί που είχαν χτυπηθεί από κοντάρια χάλκινα, άνδρες που τη ζωή τους έχασαν πολεμώντας με αιματοβαμμένα στα χέρια τους όπλα. Όλοι αυτοί λοιπόν είχαν συγκεντρωθεί γύρω από το λάκκο, ερχόμενοι και από άλλα μέρη, ξεσηκώνοντας στο πέρασμα τους μεγάλο βουητό.

(Λ605)Γύρω του αχούσαν οι νεκροί σαν τα πουλιά που ολούθε
πετούν περίτρομα.

(Ω 5-9)τις ξεκίνησε κι αυτές τον ακλουθούσαν
με τσιριχτά· κι όπως πετούν μες στης σπηλιάς το βάθος
οι νυχτερίδες τρίζοντας, όταν καμιά απ’ το βράχο
πέσει κι απ’ την αρμάδα της, που δένει η μια την άλλη,
το ίδιο τρίζανε οι ψυχές καθώς τις οδηγούσε
να πάνε ο άκατος Ερμής στο μουχλιασμένο δρόμο,

(155)κατέβηκαν στον σκοτεινό, άραχλο δόμο του Άδη,

ανώνυμοι. Όσο κι αν ήταν τρομεροί, τους εξαφάνισε

μαύρος ο χάρος, κι άφησαν πίσω τους το φως, τη λάμψη του ήλιου.

http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=23

ΑΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αντινόης κ.κ. Παντελεήμων, εφησυχάζων Μητροπολίτης του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής ευρισκόμενος στη Γερμανία είχε την ευκαιρία να συναντηθεί και να κατηχήσει πολλούς Γερμανούς και μία μουσουλμάνα (το όνομα της οποίας δεν αναφέρεται για ευνόητους λόγους), «διαλεγόμενος τα περί της Βασιλείας του Θεού». Όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να βαπτισθούν με τον κανονικό τρόπο, σύμφωνα με την Ορθόδοξο Παράδοση, δηλ. με την τριπλή κατάδυση και ανάδυση εντός καθαγιασμένου ύδατος και όχι μόνον με απλό μύρωμα.

Ο Σεβασμιώτατος Αντινόης διεκήρυξε ευθαρσώς ότι: «Το βάπτισμα όλων των αιρετικών ουδέποτε και κάτω από καμία περίπτωση δεν αναγνωρίζεται ως κανονικό, αλλά αποτελεί «αλογία» και όχι «ευλογία», εφ’ όσον δεν μεταδίδεται καμμία Θεία Χάρις σ' αυτούς, αλλ' ούτε έχουν το Πνεύμα το Άγιο, διότι ο θεός της Αληθείας δεν μπορεί να επαναπαύεται εκεί όπου βασιλεύει το ψέμα. Και έτσι, αντί να καθαρίζονται από τα αμαρτήματα τους, μολύνονται ακόμα περισσότερο. Γι^’ αυτό τον λόγο, οφείλουν όλοι οι Ορθόδοξοι Κληρικοί, Επίσκοποι καιΙερείς, να ορθοτομούν τον λόγον της Αληθείας, να τηρούν ανόθευτες τις ιερές Παραδόσεις και να ακολουθούν πιστά τις διατάξεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας [...]

Το να δέχεται κανείς τους αιρετικούς Προτεστάντες με μόνον το Άγιο Μύρο δεν αποδεικνύει ειλικρινή αγάπη, αλλά άγνοια εκ μέρους των δικών μας κληρικών της Ορθοδόξου Θεολογίας και έλλειψη Ορθοδόξου εκκλησιαστικού φρονήματος, που δεν βοηθά τον πλανημένο να επιστρέψει στο Κανονικό Σώμα του Χριστού, πουείναι μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αλλά τον οδηγεί ακόμα περισσότερο σε απόμακρα και ολέθρια συμπεράσματα περί της Πίστεως [...]

Γιατί αυτοί που αναγνωρίζουν το βάπτισμα των αιρετικών δεν αναγνωρίζουν και τα υπόλοιπα μυστήρια τους; Γιατί δεν κοινωνούν από το δικό τους ποτήριο; Τι τους εμποδίζει να συλλειτουργήσουν μ' αυτούς που δεν έχουν ιεροσύνη; Γιατί δεν αναγνωρίζουν τον γάμο των Ρωμαιοκαθολικών ή Προτεσταντών, αλλά απαιτούν να γίνεται ο Ορθόδοξος; Μήπως θέλουν να αναγνωρίσουμε την περιτομή των Εβραίων και Μουσουλμάνων, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι, δήθεν, παιδιά του Θεού; Η απόφαση της Συνόδου των Ορθοδόξων Μητροπολιτών Γερμανίας, που δημοσιεύθηκε στις 28 Απριλίου 2005 (βλέπε το Ορθόδοξο Περιοδικό: St. Andreas-Bote, τευχ. Ιουνίου 2007, σελ. 18-20, ως και τον Χαιρετισμό του Μητροπολίτου Γερμανίας κ.κ. Αυγουστίνου προς την 10^η Σύνοδο της Ευαγγελικής Εκκλησίας στη Βρέμη, Νοέμβριο 2008, βλέπε: St. Andreas-Bote, τευχ. Δεκεμβρίου 2008, σελ. 13), δια της οποίας αναγνωρίζεται το βάπτισμα των ετεροδόξων, δηλαδή των αιρετικών Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών, ΔΕΝ είναι σύμφωνη προς την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση, αλλά, θα τολμούσα να διακήρυξαν, ότι αποτελεί αβασάνιστη παραβίαση και εκβιασμό των Ιερών Κανόνων των Αγίων Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Μίας ενωμένης παγκόσμιας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Διότι, κανένα από τα παλαίφατα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας ή Ιεροσολύμων, ή κανένα από τα νεώτερα Πατριαρχεία Μόσχας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Γεωργίας, ή καμία από τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ή το Άγιον Όρος ή το Θεοβάδιστο Μοναστήρι του Σινά, ΔΕΝ έλαβαν γνώση και δεν θα τολμούσαν να συμφωνήσουν ποτέ με τέτοια παράνομη απόφαση!

Αν οι Ορθόδοξοι Μητροπολίτες της Γερμανίας έσφαλαν και έλαβαν μία τέτοια άλογη απόφαση, ας φροντίσουν δια ειλικρινούς μετανοίας να την διορθώσουν το συντομώτερο ώστε επαξίως να λέγεται μέσα στη Θεία Λειτουργία, ότι ορθοτομούν «τον λόγον της Αληθείας» [...] Εμείς οι Ορθόδοξοι οφείλομαι να ορθοτομούμε και να ομολογούμε «τον λόγον της Αληθείας» και να αγαπάμε όλους τους συνανθρώπους μας, άσχετα από τα θρησκευτικά τους πιστεύω, αλλά δεν θυσιάζομε την Αλήθεια της Θείας Αποκαλύψεως προς χάρη της ψεύτικης, υποκριτικής και συμφεροντολογικής αγάπης. Η υποχώρηση σε θέματα Ορθοδόξου Πίστεως, ας μη ξεχνάμε ότι αποτελεί καθαρά προδοσία κατά του ιδίου του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού [...] Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, αδελφοί μου! Ας κρατήσουμε ανόθευτη την Ορθόδοξό μας Πίστη, προς χάρη της οποίας οι Άγιοι Πατέρες θυσίασαν την ζωή τους. Ας γίνουμε εμείς το παράδειγμα με την χριστιανική μας ζωή, ώστε οι ετερόδοξοι να δουν τα καλά μας έργα και να επιστρέψουν από την οδόν της πλάνης τους».

Από το περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 65http://www.egolpion.com/baptisma-eterodoxwn.el.aspx

Μάτιασμα»και «ξεμάτιασμα»
Παρερμηνείες της βασκανίας

Από τους χρόνους της αρχαιότητας η βασκανία συνδέθηκε και μ’ αυτό που σήμερα αποκαλούμε «μάτιασμα». Σήμερα μάλιστα όταν ακούμε τη λέξη βασκανία αμέσως εννοούμε μόνον το μάτιασμα και τίποτε άλλο. Πρόκειται για μια παλιά πρόληψη και δεισιδαιμονία ότι ο κακός με το βλέμμα του και μόνο μπορεί να βλάψει τον φθονούμενο. Αυτό φυσικά δεν είναι σωστό, και η Εκκλησία μας δεν το παραδέχεται. Βεβαίως η Εκκλησία έχει ευχές που κάνουν λόγο για «βάσκανον οφθαλμόν». Οι αναφορές αυτές εξηγούνται εύκολα, χρειάζεται όμως μια προσοχή, για να μην υπάρξουν παρανοήσεις. Η φράση «βάσκανος οφθαλμός» προέρχεται από την Αγία Γραφή και σημαίνει το φθονερό άνθρωπο, τον κακό, τον ανελεήμονα, τον άσπλαχνο, ενώ το αντίθετο, «καλό μάτι», σημαίνει τον καλόν άνθρωπο, τον εύσπλαχνο, τον ψυχόπονο. Ας μη ξεχνάμε ότι στα αρχαία ελληνικά το μάτι λέγεται και όψις, και ότι στην Αγία Γραφή «μάτι» και «όψις» και «οφθαλμός» και «είδος» λέγεται και η εμφάνιση του ανθρώπου, το παρουσιαστικό του, και ο όλος άνθρωπος. Κατ’ αρχάς εννοείται ότι, ο φθονερός άνθρωπος όταν δει το θύμα του και το φθονήσει, αυτό είναι η ρίζα του κακού που μπορεί να ακολουθήσει. Επομένως αυτή η φθονερή ματιά, είναι από όλους ανεπιθύμητη. Στην συνέχεια η φράση «βάσκανος οφθαλμός» επεκτάθηκε στους ανθρώπους που σαν υποχείρια του σατανά ασχολούνται με μαγείες, μαντείες, ξόρκια και όλα τα σχετικά. Έτσι λοιπόν ξεκαθαρίζονται τα πράγματα πως η Εκκλησία μας από τη μια δεν παραδέχεται το μάτιασμα και από την άλλη αναφέρεται στις ευχές της εναντίον της βασκανίας. Δεν πρόκειται για αντίφαση, αλλά για διαχωρισμό δυο διαφορετικών πραγμάτων. Σε αντίφαση και σύγχυση βρίσκονται όσοι λεγόμενοι Χριστιανοί από τη μια κάνουν το σταυρό τους και από την άλλη τρέχουν σε ξόρκια και μάγια. Βασκανία εννοεί η Εκκλησία τον φθόνο και το κακό που κάνουν κάποιοι κινούμενοι από φθόνο· το κακό αυτό μπορεί να είναι μία βλαπτική πράξη ή μία συκοφαντία ή μία κατάρα ή μία δαιμονική ενέργεια ή επίδραση. Η Εκκλησία δεν δέχεται ότι η απλή ματιά ενός ανθρώπου μπορεί από απόσταση να προκαλέσει με μαγικό τρόπο κακό σε κάποιον άλλο. Είναι απαράδεκτες για ανθρώπους της Εκκλησίας οι προλήψεις και δεισιδαιμονίες ότι κάποιος είναι βάσκανος, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε την τάδε μέρα ή επειδή έχει στο πρόσωπο του κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ή ότι κάποιος είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στη βασκανία (ότι δηλαδή «ματιάζεται» εύκολα), ή ότι μπορεί να αισθανθεί άσχημα και αδιάθετος, επειδή τάχα κάποιος τον «μάτιασε», και άλλες τέτοιες αηδίες
Δεν θα κάνουμε επομένως καμιά αναφορά στο λεγόμενο «ξεμάτιασμα», που γίνεται από λαϊκούς ανθρώπους (όπως επικλήσεις, χειρονομίες, χάνδρες κλπ.), οι οποίοι εμπειρικώς τα μαθαίνουν από άλλους και εμπειρικά τα εφαρμόζουν και κανείς δεν γνωρίζει το «πώς» και το «γιατί», αφού είναι σκοτεινή και άδηλη και ανεξερεύνητη η προέλευση αυτού του «ξεματιάσματος». Και δεν έχει σχέση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας και προφανώς προέρχεται από λαϊκές και παλιές ειδωλολατρικές δοξασίες και πρακτικές ακαθόριστες, γι’ αυτό και είναι απαράδεκτες ανάμεσα στους πιστούς και δεν τιμούν τη σύγχρονη «προοδευτική» εποχή μας. Είναι εκδηλώσεις άγνοιας και απιστίας και παγανισμού.
Η Εκκλησία θέλοντας να βοηθήσει τα μέλη της συμπεριφέρεται με πολλή συγκατάβαση και περιέλαβε στις ευχές της τις σχετικές με τη βασκανία λέξεις, αλλά τους έδωσε το σωστό νόημα. Δυστυχώς πολλές φορές παρατηρείται η εσφαλμένη λαϊκή δοξασία να επικρατεί, να επιβάλλεται και σιγά-σιγά να αλλοιώνει τη γνήσια ορθόδοξη διδασκαλία, σε σημείο άλλα να λέμε και άλλα να καταλαβαίνουμε.
Η Εκκλησία τη βασκανία με την έννοια της εξ αποστάσεως φθοροποιού μαγικής επιδράσεως μόνο με το βλέμμα (που μπορεί καμιά φορά να συνοδεύεται και από κάποιο λόγον ή ενδόμυχη σκέψη θαυμασμού ή φθόνου) τη θεωρεί, δεισιδαιμονία. Οι εκκλησιαστικοί συγγράφεις και οι πατέρες της Εκκλησίας δεν αρνούνται την πραγματική βασκανία, δηλαδή τον φθόνο και τις βλαπτικές ενέργειες που εκπορεύονται από αυτόν. Ειδικά μάλιστα τις περιπτώσεις βασκανίας που δεν έχουν εμφανή τη προέλευσή τους τις αποδίδουν στην επήρεια του πονηρού. Γενικά θεωρούν τη βασκανία ως έργο του διαβόλου και πράξη φθόνου. Ο Μέγας Βασίλειος έγραψε και λόγο «περί φθόνου και βασκανίας». Η Εκκλησία συνέθεσε και ειδική ευχή κατά της βασκανίας, με την έννοια του φθόνου.
Με όσα αναφέραμε και εξηγήσαμε μέχρι εδώ ξεκαθαρίζεται το θέμα της βασκανίας από ορθόδοξη άποψη. Επίσης εξηγούνται και εκφράσεις όπως «η βασκανία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποβεί θανατηφόρος», δεν εννοείται ότι κάποιος μπορεί με το βλέμμα του να σκοτώσει έναν άλλο (αυτό είναι ανόητη, μαγική, ειδωλολατρική και αντιχριστιανική αντίληψη), διότι τότε θα είχαν φονευθεί οι μισοί άνθρωποι της γης χωρίς πολέμους και εγκλήματα και φονικά όπλα, αλλά εννοείται ότι αυτός που φθονεί και μισεί τον συνάνθρωπό του σε μερικές περιπτώσεις είναι δυνατόν να τον εξοντώσει και σωματικά. Σχεδόν πάντοτε ο φθονερός προσπαθεί να εξοντώσει το θύμα του ηθικά-ψυχικά, γι’ αυτό ο κατ’ εξοχήν βάσκανος και φθονερός διάβολος ονομάζεται και ανθρωποκτόνος και μισάνθρωπος.
Μέσα προστασίας
Όσοι άνθρωποι αισθανθούν οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους την επήρεια της βασκανίας, πρέπει να τρέχουν στον πνευματικό ιερέα να τους σταυρώσει με το σταυρό, που έχει μεγάλη δύναμη κατά των πονηρών πνευμάτων, και να τους διαβάσει την ειδική ευχή κατά της βασκανίας.
Πολλοί άνθρωποι επινόησαν κατά της βασκανίας διάφορα μέσα, όπως τα φυλαχτά, για να τα φοράνε όσοι βασκαίνονται. Η Εκκλησία προσπαθώντας να προφυλάξει τα μέλη της από κάθε πλάνη δεν επιτρέπει στους Χριστιανούς να χρησιμοποιούν αυτά τα φυλαχτά (χάντρες, φύλλα, λουλούδια, εκκλησιαστικά αντικείμενα και λοιπά), γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν μια μαγική αντίληψη λειτουργίας και προστασίας, τελείως αντιχριστιανική. Επίσης απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται διάφορα «εξορκιστικά» λόγια κατά του «ματιάσματος» από άντρες ή γυναίκες, γιατί όλα αυτά τα «λαϊκά» μέσα και οι σχετικές αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες είναι είδος μαγείας και παγανισμού, όπως αναφέρει και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «Χρηστοήθεια των Χριστιανών». Κάθε άλλο πέρα από τις ευχές της Εκκλησίας αποτελεί άρνηση της πίστεως· κάθε άλλο «ξόρκι» απομακρύνει από τον άνθρωπο τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τον αφήνει ανίσχυρο μπροστά στις «μεθοδείες του πονηρού». Όποιος χρησιμοποιεί «ξόρκια» και «φυλαχτά» και «χαϊμαλιά» είτε για τον εαυτό του είτε για δικούς του ανθρώπους, πρέπει να ξέρει ότι έτσι μολύνει το βάπτισμά του, δείχνει απιστία και ασέβεια προς το Θεό, και επομένως αντί να προστατεύεται από το κακό, παραδίδει τον εαυτό του σε μισάνθρωπες επιρροές.
Υπάρχουν βέβαια τα χριστιανικά φυλαχτά της Εκκλησίας, τα οποία μπορούν και πρέπει να μεταχειρίζονται οι πιστοί. Πολύ αποτελεσματικό φυλαχτό είναι ο σταυρός, που πρέπει να φοράνε όλοι οι Χριστιανοί, γιατί οι δαίμονες φοβούνται τη δύναμή του, γιατί είναι το φυλακτήριο όλου του κόσμου.
Υπάρχουν βέβαια και άλλα μέσα της πίστεως μας, με τα οποία επικαλούμαστε τη δύναμη του μεγάλου Θεού και μπορούμε να αποτρέψουμε κάθε κακό. Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας ότι κανένα αγιαστικό μέσο της Εκκλησίας δεν μας βοηθά χωρίς μία απαραίτητη προϋπόθεση, την πίστη. Πρέπει να έχουμε πίστη σταθερή και ακλόνητη και χωρίς αμφιβολίες στο Κύριο μας Ιησού Χριστό και στη διδασκαλία του. Και αυτή η πίστη μεταφράζεται σε έργα, τα οποία είναι η πίστη στα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής· το να εφαρμόζουμε και να ακολουθούμε τις εντολές του Θεού στη ζωή μας, το να εκκλησιαζόμαστε τακτικά, η θερμή προσευχή, να εξομολογούμαστε συχνά, και να κοινωνούμε. Τότε βεβαίως κανένα κακό, καμία επιβουλή, καμία βασκανία δεν μπορεί να μας βλάψει, και κυρίως δεν μπορεί να μας απομακρύνει από την πίστη και από τη σωτηρία της ψυχής μας. Με την προσευχή επικοινωνούμε με το Θεό. Με την εξομολόγηση απαλλασσόμαστε από τις αμαρτίες μας, οι οποίες είναι βάρος στη ψυχή μας και τείχος που εμποδίζει τη χάρη του Θεού να μας αγιάσει και να μας προστατέψει. Με τη θεία κοινωνία ενωνόμαστε με τον ίδιο το Θεό και γινόμαστε και εμείς «θεοί κατά χάριν». Αυτά είναι τα κυριότερα αγιαστικά μέσα και φυλαχτά που με πολλή αγάπη προσφέρει η μητέρα Εκκλησία σε κάθε παιδί της, πιστό μέλος της. Από αυτά ξεκινώντας και με τις συμβουλές πάντοτε του πνευματικού μας πρέπει να χρησιμοποιούμε και τα υπόλοιπα, το σημείο του Σταυρού, τις ευχές από τον ιερέα, τον μικρό και τον μεγάλο αγιασμό και λοιπά. Προσοχή λοιπόν και μακριά από κάθε τι που δεν είναι εκκλησιαστικό μέσο αγιασμού· προσοχή και από κάποια φυλαχτά που ορισμένοι επιτήδειοι παρουσιάζουν ως «της εκκλησίας», με σακουλάκια, φυλλαράκια, ξόρκια, χαρτάκια, ψωμάκια, πανάκια και τα όμοια, διότι έτσι ξεγελούν τους απλούστερους και εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα και την ανασφάλεια πολλών, με σκοπό τη βεβήλωση της πίστης και τον προσπορισμό εύκολου πλουτισμού.
(Β.Σ.Βασιλοπούλου, «Η βασκανία στη ζωή μας»,εκδ. «Αποκάλυψις» 2003- αποσπάσματα).
Όταν τα παιδιά τα μικρά συμβεί να πάθουν εκ βασκανίας, θα παίρνετε ολίγο βαμβάκι, θα το βουτάτε εις το κανδήλι πού έχετε εις τας εικόνας, θα αλείφετε το παιδί εις το μέτωπον και το πρόσωπον σταυροειδώς και θα λέγετε τα εξής τροπάρια:
Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης,
Σταυρός η ώραιότης της Εκκλησίας,
Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα,
Σταυρός πιστών το στήριγμα,
Σταυρός Αγγέλων η δόξα καί των δαιμόνων το τραύμα.
Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγασας ημίν Σωτήρ ημών Δόξα Σοι.
Ημπορείτε και με ένα Σταυρό μικρό να τα σταυρώνετε και να λέγετε τα ανωτέρω τροπάρια. Όταν υπάρχει Ιερεύς να τα σταυρώνη εκείνος και να λέγη την εύχήν της βασκανίας.
Μετά πατρικής αγάπης καί ευχών εγκαρδίων ο πνευματικός σας

Πατήρ Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος

http://anavaseis.blogspot.com/2010/08/blog-post_4604.html#more

Ερώτηση: Πάτερ, γιατί πολλοί Έλληνες μιλάνε τα βλάχικα, από πού τα έμαθαν και πως προήρθαν;

Απάντηση:
Άκουσε παιδί μου, όταν η Ελλάδα ήταν σκλαβωμένη, (με τη βοήθεια των καθολικών), στην Ορθόδοξη Μολδοβλαχία που ήταν ελεύθερη ήκμαζε ένας μεγάλος πολιτισμός και υπήρχε πολύ εργασία και πλούτος.
Εκεί πήγαιναν οι περισσότεροι σκλαβωμένοι Έλληνες και εργάζονταν για να γυρίσουν μετά πλούσιοι και να βοηθήσουν τους δικούς τους στην Ελλάδα, που εξ αιτίας των Τούρκων την περιοχή μάστιζε η φτώχεια και η αμάθεια.
Το «πήγαινε έλα» στην Μολδοβλαχία της Ρουμανίας, γινόταν επί τετρακόσια χρόνια και όταν γυρνούσαν οι Έλληνες λέγανε οι ντόπιοι συγγενείς τους, ήρθαν οι βλάχοι.
Και επειδή στην ξενητειά, είναι υποχρεωμένος κανείς για να τα βγάλει πέρα, να μάθει τη γλώσσα τους, μάθαιναν και οι Έλληνες τα βλαχορουμάνικα.
Και όταν κανείς ξέρει μια γλώσσα τη μαθαίνει και στα παιδιά του και έτσι από γενεά σε γενεά συνέχιζαν οι Έλληνες να μιλούν τα Ελληνικά και τα Βλάχικα.
Εκτός αυτό, τα βλάχικα και τα ρουμάνικα, τα προτιμούσαν να τα μιλούν οι Έλληνες για να μη τους κυνηγάνε οι Τούρκοι στα χρόνια της σκλαβιάς.
Όταν οι Τούρκοι, έβλεπαν να μιλούν τα σλαβικά ή τα βλάχικα, νόμιζαν ότι είναι ρωσικής καταγωγής ή ρουμάνικης και φοβούμενοι τη Ρωσία και τη Ρουμανία δεν πείραζαν τους Έλληνες της Μακεδονίας.
Οι λαοί της νότιας Βουλγαρίας, της νότιας Σερβίας της νότιας Αλβανίας είναι Έλληνες που με την πάροδο του χρόνου και λόγω δυσκολιών έχασαν τη γλώσσα τους και νομίζουν ότι είναι σλάβοι.
Επίσης όλοι οι λαοί της Τουρκίας, που έχουν μάτια Ευρωπαϊκά είναι ελληνικής καταγωγής, ενώ αυτοί που έχουν μάτια μογγολικά και είναι μελαψοί στην επιδερμίδα είναι γύφτοι τσιγγάνοι και αληθινοί Τούρκοι.

Μέσα στην Κωνσταντινούπολη, σήμερα υπάρχουν κρυπτοχριστιανοί επτά εκατομμύρια, που έφυγαν από άλλα μέρη της Τουρκίας ως δήθεν Τούρκοι και εγκαταστάθηκαν στην Πόλη, διότι όλοι υπολογίζουν ότι μια μέρα μπορεί η Πόλη να ελευθερωθεί και τότε θα δείτε ότι αμέσως εκατομμύρια θα πουν ότι είναι χριστιανοί και από φόβο δεν φανέρωναν την πίστη τους.
Κάποτε πήγα σε ένα τουρκικό κατάστημα που όλα έδειχναν ότι ο ιδιοκτήτης είναι Τούρκος, αλλά εγώ μπήκα μέσα και είπα στα ελληνικά: «Δώσε μου σε παρακαλώ λίγο νερό να πιω».
Και δε μίλησε, εγώ όμως συνέχισα να μιλώ ελληνικά και του του λέω, «πρώτη φορά έρχεται στο μαγαζί σου, ύστερα από εκατοντάδες χρόνια ως ευλογία Θεού ένας ορθόδοξος ιερέας και συ δεν του δίνεις ούτε ένα ποτήρι νερό».
Τότε μου έβαλε νερό χωρίς να μιλήσει και του είπα: « γιατί φοβάσαι και δε μιλάς;»
Μου λέει στα σπασμένα ελληνικά, «εάν μιλήσω Ελληνικά θα μου καταστρέψουν το μαγαζί, εγώ είμαι κρυπτοχριστιανός».
«Και πόσοι σαν εσένα υπάρχουν στην Πόλη;» του λέω εγώ.
Μου λέει: «Περίπου επτά εκατομμύρια. Μόλις ελευθερωθεί η Πόλη τότε θα το δείτε, τώρα είναι αδύνατο να το καταλάβει κανείς. Εδώ υπάρχουν Αρμένιοι, Έλληνες, Πόντιοι, Σμυρναίοι, Γεωργιανοί και ενώ είναι όλοι κρυπτοχριστιανοί, δηλώνουν ότι είναι Τούρκοι και παρά τη θέλησή τους κάνουν πως πιστεύουν στο Μωαμεθανισμό από γενεά σε γενεά. Δεν υπάρχει Τούρκος, που να μη ξέρει από πού κατάγονται οι προγονοί του».
Μου έκανε πραγματικά εντύπωση τα όσα μου είπε.
«Μίλησα με σένα, διότι είσαι ιερέας, αλλιώς δε θα μιλούσα, θα φοβόμουνα». Έτσι μου είπε.

http://forum.christian-orthodox.gr/viewtopic.php?f=13&t=196

ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Η ηλικία της εφηβείας φαίνεται να δημιουργεί την αίσθηση της ψυχικής ανάγκης για τη σύναψη κάποιου δεσμού. Οι ανάγκες αυτές δεν σημαίνει ότι είναι πραγματικές. Δημιουργούνται περισσότερο από την πίεση του περιβάλλοντος. Η εφηβεία είναι ηλικία ουσιαστικής προετοιμασίας για ένα δεσμό που μπορεί να ακολουθήσει σε επόμενο στάδιο και όχι ηλικία δημιουργίας δεσμού.

Οι δεσμοί που δημιουργούνται στην εφηβεία δεν ανταποκρίνονται, εκτός ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων, σε πραγματικές ανάγκες. Έχουν άλλα κίνητρα.

Ένα κίνητρο είναι η βιολογική πίεση που αισθάνεται ο νέος να τον κινεί προς το άλλο φύλο. Η πίεση αυτή είναι σχεδόν σωματική και ζητά την εκτόνωση της προς το άλλο φύλο. Δεν μπορεί να την κρίνει σωστά και της δίνει την ονομασία «έρωτας». Ζει την ψευδαίσθηση ότι ερωτεύτηκε, ότι αγάπησε πραγματικά. Ο δεσμός αυτός σπάνια είναι μόνιμος. Ακολουθείται από επόμενο δεσμό και πάλι νομίζει ότι αγαπάει και ερωτεύεται, αλλά είναι και πάλι μακριά από την πραγματική αγάπη και τον πραγματικό έρωτα.

Το σχολικό (και το πανεπιστημιακό) περιβάλλον είναι ένα κίνητρο για τη δημιουργία δεσμών στην εφηβική ηλικία. Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε ότι και το σχολικό περιβάλλον επηρεάζεται από το γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον το οποίο σήμερα θεωρεί τη σύναψη σχέσης σαν στοιχείο «εκ των ων ουκ άνευ» της προσωπικότητας. Το μοντέλο ζωής σήμερα για το αγόρι και το κορίτσι που βρίσκονται στην εφηβεία είναι η δημιουργία δεσμού. Και η εφηβική ηλικία έχει ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη, να κάνει ότι κάνουν και όλοι οι άλλοι γύρω. Σήμερα το παιδί που είναι στην εφηβεία δεν θέλει να το περιθωριοποιήσουν και να του πουν ότι δεν είναι σαν όλη την υπόλοιπη κοινότητα των εφήβων, δηλαδή ότι δεν έχει σχέση.

Από μια άλλη σκοπιά ο νέος και η νέα σήμερα θεωρούν ότι η σύναψη σχέσης είναι ένα σημείο αναγνωρίσεως της αξίας τους, αλλά και αυτοπραγματώσεως. Νιώθουν ότι με τη σχέση «περνάει» η μπογιά τους, το στυλ τους, η εμφάνισή τους. Σε αντίθεση περίπτωση θεωρούν ότι αφού δεν έχουν σχέση αυτό σημαίνει ότι δεν τους προσέχει κανένας και καμμία. Και μια τέτοια αίσθηση δημιουργεί φοβερά μειονεκτικά συναισθήματα.

Επίσης στη σημερινή εποχή για τη δημιουργία (πολλαπλών) σχέσεων ευθύνεται κατά πολύ η επιθετικότητα για τα θέματα αυτά των κοριτσιών. Αυτή μπορεί να εκφράζεται με ειρωνεία, με πρόσκληση, αλλά και με «ρίξιμο στα ίσια» προς τα αγόρια. Όπως είναι ευνόητο σε τέτοιες περιπτώσεις, οι όποιες αναστολές των αγοριών εύκολα «πάνε περίπατο», είτε γιατί ενδίδουν ψυχικά ή βιολογικά στον πειρασμό, είτε γιατί «φοβούνται» τον στιγματισμό από μια τέτοια άρνηση. Έτσι, κι αν αντισταθούν σε μια ή δυο περιπτώσεις, στη συνέχεια ενδίδουν.

Κάποιες φορές το κακό οικογενειακό περιβάλλον σπρώχνει τους νέους στη σύναψη μιας σχέσης για να λυτρωθούν από το ψυχοπλάκωμα του σπιτιού. Αυτό βεβαίως επειδή έχει προβληματικό κίνητρο έχει και προβληματικές επιλογές με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα.

Γενικά στις περιπτώσεις των σχέσεων ένα μεγάλο κακό είναι ότι δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει έρωτας και αγάπη. Πράγμα το οποίο είναι ψευδές. Είναι μια κατάσταση η οποία έχει στοιχεία που φαίνονται σαν έρωτας και αγάπη, αλλά είναι ψευδεπίγραφα. Κάθε σεξουαλική πράξη ή πρόχειρος δεσμός δεν είναι πραγματική αγάπη, ούτε μπορούμε να τα «βαφτίζουμε» με αυτό το όνομα. Η πραγματική αγάπη και ο πραγματικός έρωτας ανάμεσα σε μια γυναίκα και σε έναν άνδρα είναι στοιχεία μη επαναλαμβανόμενα, έχουν μια μοναδικότητα. Η σημερινή πρακτική αλλοιώνει αυτή την μοναδικότητα του έρωτα και της αγάπης και την υποβιβάζει στη σχέση του υποκατάστατου και της φτηνής απομίμησης. Συνέπεια αυτού είναι να μην μπορούν να αγαπήσουν ποτέ πραγματικά.

Θα μπορούσαμε να πού με και μερικά ακόμη στοιχεία για της συνέπειες αυτές.

Είναι γεγονός συνηθισμένο η παραμέληση των μαθημάτων διότι ο νους είναι πλέον σε άλλα πράγματα.

Πολλές φορές οι έφηβοι, όταν κάνουν μια σχέση, αλλοτριώνονται. Άγονται και φέρονται από τη συμπεριφορά, τα λόγια, τις διαθέσεις του άλλου προσώπου με αποτέλεσμα να διακόπτουν τη δική τους ολοκλήρωση είτε στα μαθήματα και γενικά τις σπουδές, είτε στην ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Φυσική συνέχεια των παραπάνω είναι οι καθημερινές συγκρούσεις με το οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί ή και δεν ξέρει να διαχειριστεί τέτοιες περιπτώσεις.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο παθογένειας, που κινείται το όλο θέμα, τίθενται λανθασμένα κριτήρια για την επιλογή συζύγου (εμφάνιση, προκλητικότητα, χρήμα, εξυπνάδα κλπ) τα οποία παραμένουν δια βίου. Αυτό φυσικά οδηγεί σε αυριανές λανθασμένες επιλογές, με αποτέλεσμα το φαινόμενο των διαλυομένων γάμων κατά συρροή.

Εδώ θα επαναλάβουμε με άλλα λόγια ότι τελικά δημιουργείται μια λανθασμένη εκτίμηση για την πραγματική αγάπη. Συγχέεται πλέον με τον αισθησιακό έρωτα. Και αυτός ο έρωτας απολυτοποιείται σαν κάτι το μοναδικό.

Η όλη υπόθεση, για να επιτύχει η προσπάθεια σύναψης σχέσης, εξελίσσεται σε μια τρομοκρατία και μια δικτατορία του «φαίνεσθαι». Τα αγόρια λιγότερο και τα κορίτσια ασυγκρίτως περισσότερο υποφέρουν με το θέμα της εμφάνισης. Στην ηλικία αυτή οι έφηβοι έχουν έμφυτη την τάση να φροντίσουν και να περιποιηθούν την εμφάνισή τους. Πέρα όμως από αυτή, τη φυσική κατάσταση έχουμε μια αγχωτική συμπεριφορά που εκφράζεται συχνά με τα ερωτήματα «πως φαίνομαι;» και «πώς είμαι;». Είναι δε γνωστή σε όλους μας η αγωνία για τα δείγματα της ακμής ή άλλων σωματικών ατελειών (πραγματικών ή φανταστικών) και οι ατέλειωτες ώρες στον καθρέφτη. Και φυσικά η τάση αυτή διογκώνεται υπερβολικά προκειμένου η εμφάνιση να είναι της αποδοχής της ομάδας και πολύ περισσότερου του άλλου φύλου ή ενός ατόμου-στόχου του άλλου φύλου

Κατά τη γνώμη μας η μεγαλύτερη ζημιά γίνεται στην ψυχική σφαίρα του ανθρώπου. Η ψυχική ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλεται ο νέος άνθρωπος είναι ανυπολόγιστη. Οι νέοι μετά από αλλεπάλληλες σχέσεις φτάνουν κατακουρασμένοι στο γάμο. Οι επιλογές γι’ αυτόν δεν έχουν γίνει με σωστά κριτήρια. Επειδή έχουν προδώσει και έχουν προδοθεί στις σχέσεις δεν μπορούν να αγαπήσουν πραγματικά. Κι όταν βρουν πραγματική αγάπη δεν την εμπιστεύονται. Ένας γάμος όμως με τέτοια κριτήρια και με τέτοιο υπόβαθρο είναι σχεδόν καταδικασμένος και η εν δυνάμει φθορά του έχει ξεκινήσει από την εφηβική ηλικία. Οι ζημιές του θα είναι καταστρεπτικές για τους συζύγους και για την κοινωνία και φυσικά πολύ περισσότερο για τα παιδιά.

Το μέλλον για το θέμα αυτό φαίνεται ζοφερό. Η βιομηχανία του έρωτα κάνει τα πάντα για να σεξουαλικοποιήσει τα πάντα. Η επίσημη πολιτεία συνεπικουρούμενη από πολλούς γονείς προσφέρει εξυπηρετήσεις προφυλακτικών, αντισυλληπτικών, εμβολίων και στην ανάγκη, εκτρώσεων. Οι νέοι βολεύτηκαν με το «χρυσωμένο χάπι» των σχέσεων. Καταστρέφονται και δεν αντιδρούν. Αποδέχονται σχεδόν αναντίρρητα τη συμμετοχή τους στην καινούργια νοοτροπία ζωής. Κυλιούνται στο βόρβορο και δεν καταλαβαίνουν ότι βουλιάζουν κάθε μέρα.

Βεβαίως υπάρχει ο Θεός που ενδιαφέρεται για τα παιδιά του. Τα σχέδια και τις επεμβάσεις Του δεν τα γνωρίζουμε. Αλλά είναι σίγουρο ότι δεν είναι απαθής θεατής.

Ασφαλώς δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε το ρόλο της συνείδησης μέσα σε κάθε νέο και σε κάθε νέα. Η συνείδηση λέει αυτά που πρέπει να πει. Κάνει το έργο της. Το θέμα είναι ότι στον καταιγισμό των ΜΜΕ για τα θέματα αυτά μερικές φορές φαίνεται ότι η αντίστασή της σβήνεται. Το χρέος το δικό μας σαν γονέων και σαν εκπαιδευτικών είναι να μιλήσουμε στα παιδιά με ευκαιρίες που παρουσιάζονται καθημερινά και να ενισχύσουμε το ρόλο της συνείδησης. Να τονίσουμε το θέλημα του Θεού και να βάλουμε τα όρια και τα κριτήρια που θέλει ο Θεός και στα θέματα αυτά.

http://enorion.blogspot.gr/2012/12/blog-post_10.html

Η Ορθόδοξη «σεξουαλική αγωγή»

(Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός Απόσπασμα από το βιβλίο "Το σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων". (Εκδόσεις "ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ").

Επίμονα προβάλλεται σήμερα η ανάγκη για «σεξουαλική αγωγή» των παιδιών μας, στο πλαίσιο μάλιστα της σχολικής τους παιδείας. Όπως σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μας μάθαμε να ακολουθούμε τυφλά την «πολιτισμένη» Δύση, έτσι και στο θέμα αυτό. Ο φόβος μας είναι πάντα να μην υστερήσουμε απέναντί της. Γι’ αυτό αντιγράφουμε πάντα πρόθυμα τον προβληματισμό και τις μεθόδους της. Επόμενο, λοιπόν, να θεωρούμε απαραίτητο ο «διαφωτισμός» να προχωρήσει και στην προβληματολογία του «γενετησίου ενστίκτου». Βέβαια, το τι διδάσκει η Δύση σχετικά με το ζήτημα αυτό, δεν φαίνεται να θεωρείται πρωταρχικής σημασίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Δύση – και μεις μαζί της, αφού είμαστε κομμάτι της – κλυδωνίζεται σε μια λαίλαπα πανσεξουαλισμού. Ο «φροϋδισμός» έχει καταστεί κυρίαρχη ιδεολογία στην εποχή μας. Η προτεραιότητα δίνεται στο σεξουαλικό ένστικτο και στην κτηνώδη ορμή. Το ανθρώπινο σώμα κατήντησε υποτιμημένη αξία και αντικείμενο-όργανο ηδονής. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα διαμορφώνεται το περιεχόμενο της «σεξουαλικής» διαφώτισης του ευρωπαίου ανθρώπου. Έρχεται όμως από τα βάθη των αιώνων η φωνή του ουρανοβάμονα και θεόπτη Απ. Παύλου να μας παρουσιάσει την «σεξουαλική αγωγή», όπως (πρέπει να) διδάσκεται στο Σώμα του Χριστού, στο «σχολείο» της Εκκλησίας. Παραθέτουμε το σχετικό κείμενό του: Το σώμα, ναός του Αγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6:12-20) Όλα μου επιτρέπονται, αλλά δεν συμφέρουν όλα. Όλα μου επιτρέπονται, αλλά εγώ δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να εξουσιασθεί από τίποτα. Τα φαγητά είναι για την κοιλιά, και η κοιλιά για τα φαγητά· ο Θεός θα καταργήσει και αυτήν και εκείνα. Αλλά το σώμα δεν είναι για την πορνεία· είναι για τον Κύριο και ο Κύριος για το σώμα. Ο δε Θεός και τον Κύριο ανέστησε και εμάς θα αναστήσει δια της δυνάμεως Του. Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού; Να πάρω λοιπόν τα μέλη του Χριστού και να τα κάνω μέλη πόρνης; Μη γένοιτο. Δεν ξέρετε ότι εκείνος που προσκολλάται στην πόρνη είναι ένα σώμα μ’ αυτήν; Γιατί θα γίνουν, λέγει, οι δύο μία σάρκα. Εκείνος δε που προσκολλάται στον Κύριο είναι ένα πνεύμα μ’ Αυτόν. Αποφεύγετε την πορνεία. Κάθε άλλο αμάρτημα που κάνει ο άνθρωπος είναι έξω από το σώμα, εκείνος όμως που πορνεύει, αμαρτάνει προς το ίδιο του το σώμα. Ή δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος που είναι μέσα σας και το οποίο έχετε από το Θεό, κι ότι δεν ανήκετε στους εαυτούς σας; Έχετε αγορασθεί αντί τιμήματος. Δοξάστε λοιπόν το Θεό με το σώμα σας και το πνεύμα σας, τα οποία ανήκουν στο Θεό.

Η ρίζα του προβλήματος. Η απάντηση του Παύλου αρχίζει περίεργα, αλλ’ όχι ανεξήγητα, από την κοιλιοδουλεία. Γιατί οι «σαρκικές επαναστάσεις» έχουν ως βασική τους αιτία την γαστριμαργία. Από αυτήν γεννιέται το πάθος της πορνείας. Και ως «πορνεία» νοεί ο Απόστολος, και μαζί του οι Άγιοι Πατέρες μας, όχι φυσικά μόνο τη σαρκική σχέση με κάποια πόρνη, αλλά κάθε χρήση του γενετησίου ενστίκτου για σκοπούς έξω από το θέλημα του Θεού, που είναι η δημιουργία οικογένειας. Η διδασκαλία του Απ. Παύλου διαρθρώνεται κατά τον ακόλουθο τρόπο:α’) Πόσοι δεν βλέπουν το σώμα τους ως όργανο ηδονής; Όχι, λέγει ο Παύλος. Το σώμα είναι δημιούργημα του Θεού και δεν πλάσθηκε για τις πορνικές σχέσεις, αλλά για να θεωθεί μαζί με την ψυχή, που είναι άρρηκτα δεμένη μαζί του. Θα αναστηθεί μαζί με την ψυχή, για να ζήσει αιώνια, ή στη «δόξα» του Θεού ή στην θέασή της ως «καυστικού πυρός» (πρβλ. Εβρ. 12:29), που είναι η κόλαση. Γι’ αυτό δέχεται το σώμα μας τη χάρη του Θεού, ώστε να μεταβάλλεται σε «ναό του εν ημίν Αγίου Πνεύματος» αφού βέβαια καθαρισθεί πρώτα από τα πάθη του ο άνθρωπος. Πορεία δόξας είναι η ζωή του πιστού μέσα στο Σώμα του Χριστού. Να, λοιπόν, γιατί είναι πτώση και συντριβή η (οποιαδήποτε) πορνεία. Εκτροχιάζει το σώμα μας, αλλά και όλο τον άνθρωπο από τον αιώνιο προορισμό του. β’) Τα σώματά μας με το βάπτισμα γίνονται μέλη του Χριστού. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τα μέλη του σώματός μας, για να διαπράξουμε οποιοδήποτε κακό, χρησιμοποιούμε μέλη του Χριστού για τη διάπραξη της αμαρτίας μας. Έτσι, κάνουμε τα «μέλη του Χριστού» να αμαρτάνουν. Υπάρχει χειρότερο και φοβερότερο από αυτό; Αν λ.χ. φονεύσω κάποιον, με το χέρι του Χριστού τον φονεύω. Όταν βρίζω κάποιον, με το στόμα του Χριστού τον βρίζω. Όταν αδικώ τους γύρω μου, με το χέρι του Χριστού τους αδικώ. Και όταν πορνεύω, με τα μέλη του Χριστού πορνεύω. Αυτή είναι η τραγικότητα και αφροσύνη της «πορνείας»! Αποσπώ τα μέλη μου από το σώμα του Χριστού και τα καταδικάζω σε θάνατο, καθιστώντας τα όργανα της αμαρτίας μου. Μέσα στον αληθινά εκκλησιαστικό γάμο, με το μυστήριο, την πίστη και τη σωφροσύνη του, το ζευγάρι εντάσσει στη χάρη του Θεού και τη σωματική του σχέση, που γίνεται «δια της τεκνογονίας» μέσο σωτηρίας. Έξω από το μυστήριο και τη χάρη του Θεού (και αυτό συμβαίνει σε κάθε άλλο είδος «γάμου») η σωματική σχέση παύει να είναι κοινωνία εν Χριστώ και γίνεται σχέση σαρκική, δηλαδή πορνεία, αποκοπή από το Σώμα του Χριστού, θάνατος. γ’) Η ουσία της «πορνείας» παρουσιάζεται από τον Απόστολο και από μια άλλη οπτική γωνία. «Δικό μου είναι το σώμα και το κάνω ό,τι θέλω»! Αυτή είναι η πρόχειρη επιχειρηματολογία μας. Όχι, απαντά ο Παύλος. Δεν είναι δικό σας τίποτε, συνεπώς ούτε και το σώμα σας. Δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Και ως δημιουργήματα του Θεού, αλλά και για ένα εξ ίσου σπουδαίο λόγο. Σας εξαγόρασε ο Χριστός με ατίμητο τίμημα, το πανάγιο αίμα Του. Είμαστε «εξαγορασμένοι σκλάβοι», κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Δεν είναι δικά μας, λοιπόν τα σώματά μας, αλλά του Χριστού. Περισσότερο δε από κάθε άλλη αμαρτία η πορνεία μολύνει όλο μας το σώμα, σαρκικά και πνευματικά, και ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί με τόση αγωνία φωνάζει ο Παύλος; Φεύγετε (τρέξτε να σωθείτε από) την πορνεία! Τη βλέπει να καταδιώκει απειλητικά τον άνθρωπο: Καμμιά αμαρτία δεν μας κυνηγά τόσο, όσο η σαρκική, γιατί είναι ριζωμένη μέσα μας. Παρατηρεί ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης: «... Όταν μορφή πορνική τοξεύη, νώτα διδόναι (να τρέπεσαι σε φυγή)... Κατατοξεύει γαρ κατ’ οφθαλμών η πορνεία, έστι δε των άλλων πονηρευμάτων φοβερώτερον»!

Αναγκαία προϋπόθεση. Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι η «σεξουαλική αγωγή» στο χώρο της Ορθοδοξίας δεν είναι παρά θεολογία του ανθρώπινου σώματος, μέρος της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας. Δεν πρόκειται, συνεπώς, για μια «επιστημονική» ανάλυση και περιγραφή της σωματικής λειτουργίας ή για ηθικοκοινωνική καθοδήγηση, αλλά για θεώρηση του ανθρώπου μέσα από το πρίσμα της θείας αποκαλύψεως. Μια τέτοια αντίληψη, άρα, για τον άνθρωπο και το σώμα του δεν «διδάσκεται» θεωρητικά, ούτε, πολύ περισσότερο, επιβάλλεται! Εμπνέεται μονάχα στα πλαίσια της εν Χριστώ ζωής και του πνευματικού αγώνα της Ορθοδοξίας. Ο Χριστιανός νέος μαθαίνει κοντά στον Γέροντα-Πνευματικό του να ζει εν Χριστώ, με προσευχή και άσκηση, αγώνα και εγκράτεια, γνωρίζοντας ότι ο στόχος του είναι ο εν Χριστώ δοξασμός του σώματος και της ψυχής του.

Γιατί γάμος και όχι προγαμιαίες σχέσεις ή συμβίωση;

Πνευματικοί λόγοι

Μια εύλογη απορία που έχουν πολλοί, είναι: Γιατί δηλαδή θα πρέπει να παντρευτεί κάποιος για να έχει προγαμιαίες σχέσεις; Και καλά τις σχέσεις με πολλούς συντρόφους. Είναι κατανοητό ότι αποτελούν παραβίαση του φυσιολογικού δεσμού μεταξύ δύο ανθρώπων. Γιατί άραγε όμως, ο γάμος (και μάλιστα ο θρησκευτικός γάμος), να είναι αναγκαίος για δύο ανθρώπους που αγαπιούνται και θέλουν να ζήσουν μαζί, και να μην αρκεί η συναισθηματική και σαρκική τους ένωση χωρίς γάμο; Δεν είναι το ίδιο; Ποια η διαφορά;

Είναι βέβαια εύκολο να καταλάβει κάποιος τους κοινωνικούς λόγους, και τα κοινωνικά οφέλη που έχει μια οικογένεια από έναν γάμο. Το δυσκολότερο είναι να κατανοήσει την πνευματική διάσταση του ζητήματος, η οποία όμως είναι η σημαντικότερη διάσταση για την Εκκλησία. Γι' αυτό θα αφήσουμε για άλλη φορά αναλύσεις πέραν των πνευματικών λόγων, που φυσικά απευθύνονται σε πιστούς ανθρώπους, και όχι σε απίστους!

Εσύ αγαπητέ ΠΙΣΤΕ αναγνώστη που ρωτάς για τις προγαμιαίες σχέσεις, έχε υπ' όψιν σου, κατ' αρχήν, ότι όσον αφορά το ελεύθερο σεξ, σε πνευματικό επίπεδο, αποτελεί ΜΟΝΙΜΗ ΕΝΩΣΗ των εμπλεκομένων μελών. Σε σημείο που ακόμα και αν χωρίσουν, οι πνευματικές πτώσεις του ενός, (ή και το αντίθετο), επηρεάζουν με έντονο τρόπο και τη ζωή του άλλου! Και σκέψου τι συμβαίνει σε ανθρώπους που έχουν πολλούς πνευματικούς συντρόφους! Ακόμα και μετάδοση δαιμονίων συμβαίνει με τον τρόπο αυτό. Γίνεται έτσι πολύ δυσκολότερη η πνευματική πορεία κάποιου, που έχει συνδέσει τη ζωή του με πολλούς τέτοιους συντρόφους, γιατί βάλλεται από διάφορες μεριές και "τον κρατούν στη γη". Φυσικά, σε μικρότερο βαθμό, μια τέτοια σύνδεση υπάρχει και λόγω συγγένειας, όπου όσο στενότερη είναι η συγγένεια, τόσο περισσότερο η πτώση του ενός επηρεάζει τον άλλον, και το αντίθετο φυσικά. Τα πάντα στον κόσμο μας συνδέονται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο επίπεδο. Αλλά εδώ δεν θα μιλήσουμε άλλο για το σεξ με πολλούς συντρόφους, μια και απευθυνόμαστε σε πιστούς Χριστιανούς και αυτό το κατανοούν. Εδώ το θέμα μας είναι η σχέση δύο ανθρώπων μόνο.

Περί του ΜΟΝΟΓΑΜΙΚΟΥ σεξ λοιπόν, μεταξύ δύο ανθρώπων, πρέπει επίσης να γνωρίζεις, ότι στην πραγματικότητα, ΑΥΤΟ ΚΑΘΕΑΥΤΟ ΤΟ ΣΕΞ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΟΣ. Δεν κάνει τον γάμο η ΤΕΛΕΤΗ, αλλά το ίδιο το σεξ!!! Σκέψου απλά και μόνο τη λέξη: "μονο - γαμικός"!!! Τη λέξη: "γάμος"! Και τη λέξη: "γαμώ"! Είναι η ίδια ακριβώς λέξη. Δεν υπάρχει διαφορά. Στην Αγία Γραφή για παράδειγμα, γάμος ήταν η πρώτη συνεύρεση του ανδρογύνου, όταν ο γαμπρός έπαιρνε τη νύφη στο σπίτι του! Στα μάτια του Θεού, είτε έχει προηγηθεί τελετή, είτε όχι, το ζήτημα είναι το ίδιο. Πρόκειται για ΓΑΜΟ, εφ' όσον έχει γίνει η σεξουαλική πράξη.

Γιατί λοιπόν στην Εκκλησία θέλουμε να "τελέσουμε γάμο", εννοώντας την τελετή;

Εδώ το κλειδί για να το κατανοήσουμε, είναι η λέξη: "ΜΥΣΤΗΡΙΟ". Γι' αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζει τις τελετές γάμου αλλοδόξων. Αλλά οφείλουν να την επαναλάβουν Ορθόδοξα οι Χριστιανοί για να αναγνωρίζονται στην Εκκλησία ως ζευγάρι, έστω και αν ήταν παντρεμένοι για δεκαετίες πριν γίνουν Χριστιανοί!

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί "ευτυχισμένοι" δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως "μύησης", για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά "εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα". Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: "Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας".

Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η "ευτυχία" των δύο, ούτε "η τεκνοποιεία", ούτε "το σεξ". Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ' όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!

Αποζητώντας λοιπόν ο άνθρωπος το σεξ χωρίς τον γάμο, δείχνει τα εξής:

1. Πιθανόν θέλει τα ΗΔΟΝΙΚΑ καλά του γάμου, χωρίς όμως τις ανάλογες ευθύνες. Πρόκειται λοιπόν για ανευθυνότητα!

2. Αφήνει τον Θεό ΑΠ' ΕΞΩ, δείχνοντάς Του, ότι ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ στη συζυγική τους ζωή! Συνεπώς και ο Θεός ΔΕΝ ευλογεί τον γάμο ως μέρος της πορείας Θέωσης του ζευγαριού!

3. Δεν έχει ως στόχο την εν Χριστώ ζωή, ούτε τη Θέωση. Με άλλα λόγια, είναι ένα ΣΑΘΡΟ ΘΕΜΕΛΙΟ για τον γάμο, μια σχέση ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ!

Στη Χριστιανική Εκκλησία λοιπόν, η νέα αυτή περίοδος σχέσης του ανθρώπου,

1. συνοδεύεται από ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ, απέναντι στον σύντροφο της ζωής μας, απέναντι στα παιδιά που τυχόν θα γεννηθούν από αυτή την ένωση, και απέναντι στους ανθρώπους που θα επηρεάσει η ένωση αυτή.

2. εντάσσεται στα πλαίσια της Εκκλησιαστικής μας ζωής, όπου η ένωση αυτή αποβαίνει ΑΙΩΝΙΑ, και όχι μόνο παροδική.

3. εντάσσεται στην ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ πορεία δύο πιστών ανθρώπων, που αποφασίζουν να τη συνεχίσουν ως σύζυγοι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον στον δύσκολο αυτό αγώνα, όπως και στον κοινό αγώνα της βιοπάλης, πάντα με τη Χάρη του Θεού, ο οποίος δια του Μυστηρίου αυτού, ΠΡΟΣΚΑΛΕΙΤΑΙ, να αναλάβει αυτή την πορεία, και να "τελειώσει" αμφοτέρους τους συντρόφους.

Γι' αυτό και σεξουαλική πράξη έξω από τον γάμο, μαρτυράει πέραν της κοινωνικής ανευθυνότητας, επίσης μια ανευθυνότητα απέναντι στην αγιωτάτη πίστη μας, και στον Δημιουργό μας, που λαχταράει να συμμετέχει κι Εκείνος στη ζωή των πλασμάτων Του ΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΘΕΙ, ώστε να τους οδηγήσει στην Δική Του Ζωή, δια του αγιασμού τους.

Συνεπώς, οι ΜΟΝΟΓΑΜΙΚΕΣ εξωγαμιαίες σχέσεις, με τον άνθρωπο που αγαπάμε, ΔΕΝ είναι αυτές καθεαυτές κακές, ως πράξη. Είναι όμως αμαρτία, (αστοχία σημαίνει η λέξη αμαρτία), μόνο και μόνο, επειδή μαρτυράει την ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Χριστιανού να εντάξει τον γάμο του στην κατά Θεόν ζωή της Εκκλησίας.

Φυσικά για τους μη Χριστιανούς, δεν τίθεται θέμα. Γάμος είναι! Είτε στα πλαίσια της θρησκείας τους, είτε στα πλαίσια της συμβίωσης, είναι γάμος, μια και ΠΟΤΕ δεν αποτελεί Μυστήριο.

Αμαρτία, είναι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ (ή αποτυγχάνει να μας πλησιάσει) ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Και μόνο με αυτή την έννοια, μπορεί να γίνει διάκριση του "τι είναι αμαρτία, και τι όχι". Δεν είναι λοιπόν ούτε θέμα "ενοχής", ούτε θέμα "ανηθικότητας". Είναι θέμα προσωπικής μας αποτυχίας ως Χριστιανών, όσον αφορά την Εκκλησιαστική του διάσταση. Για τις κοινωνικές διαστάσεις, μπορεί εύκολα κάποιος να σκεφθεί τις ευθύνες και τις απολαβές του γάμου, ώστε θα αναλυθούν σε διαφορετικό άρθρο.

Τελειώνουμε με μια συμβουλή, που κάποιου ιερέα:

Για να είναι ο γάμος μας σε σωστές βάσεις, και να διαρκέσει, πρέπει να γίνει αφ' ενός κατά Θεόν, (ως Μυστήριο), αλλά και ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΜΑΣ πρέπει να είναι οι σωστές. ΔΕΝ παντρευόμαστε "για να έχουμε σεξ με τη γυναίκα των ονείρων μας". Δεν παντρευόμαστε "για να έχουμε κάποιον να μας συντηρεί και να μας αγαπάει και να μας φροντίζει". Δεν παντρευόμαστε "για να ΛΑΒΟΥΜΕ" οτιδήποτε από τον μελλοντικό μας σύντροφο!

Δεν παντρευόμαστε με τη σκέψη: "Τι μπορεί να μου προσφέρει ο άνθρωπος αυτός;"

Το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει! Η σκέψη μας πρέπει να είναι: "Τι μπορώ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ σε αυτόν τον άνθρωπο που αγαπώ;" Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Πρόκειται για ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΥΣΙΑ, και όχι για ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ. Είναι ΔΟΣΙΜΟ και ΟΧΙ ΑΠΟΛΑΒΗ. Είναι ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΜΑΣ, ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΣΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Ο γάμος όπου ζητάμε να λάβουμε, είναι ΕΓΩΙΣΤΙΚΟΣ, έστω και αν λέμε ότι τον κάναμε "από αγάπη". Αγάπη είναι ΔΟΣΙΜΟ, και όχι "απολαβή". Και όταν ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ από τον σύντροφό μας, (καμία απαίτηση, αλλά αντιθέτως, αυτοπαράδοση), τότε δεν θα έχουμε και απογοητεύσεις! Ούτε καυγάδες, ούτε διαζύγια! Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία (κατά την Αγία Γραφή), και έδωσε τη ζωή Του για χάρη της, έτσι και εμείς οι άνδρες, "χρωστάμε να αγαπάμε τις γυναίκες μας όπως τα σώματά μας"! Και ακόμα περισσότερο! Ομοίως και οι γυναίκες, να είναι πρόθυμες να θυσιασθούν για το σύζυγό τους, όπως η Εκκλησία έγινε σπονδή στους διωγμούς, χάριν του συζύγου της και Κεφαλής της, του Ιησού Χριστού!

Λοιπόν, έχοντας κατά νου όλα αυτά, κάτσε και σκέψου: Αν αγαπάω πραγματικά αυτή την κοπέλα, γιατί να μην την οδηγήσω νύφη στην Εκκλησία; Τι με αποτρέπει από αυτό; Μήπως θέλω απλώς να χαρώ τα θέλγητρά της; Μήπως θέλω ΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΩ, και ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΩ; Μήπως τη μεταχειρίζομαι ως "χρηστικό αντικείμενο" των ηδονών μου, και όχι ως ΠΡΟΣΩΠΟ κατ' εικόνα Θεού; Και τον Θεό, γιατί θέλω να τον αφήσω έξω από τη ζωή μας;

Να γιατί είναι λάθος ακόμα και οι μονογαμικές σεξουαλικές σχέσεις! Είναι ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ από αυτό που ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει ένας Χριστιανός προς τα δύο πρόσωπα που (υποτίθεται ότι) αγαπάει: Τη γυναίκα (ή τον άνδρα) της ζωής του, και τον Θεό!

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

+Συμβουλές σε νιόπαντρη γυναίκα (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έστειλε σε μια πνευματική του θυγατέρα, (την Ολυμπιάδα), την κατωτέρω επιστολή σα «δώρο» για τον γάμο της, που μόλις τέλεσε. Η κατωτέρω επιστολή έχει βάθος Θεολογίας και ψυχολογίας. Και πάνω απ’ όλα δίνει στη σύζυγο πολύτιμες συμβουλές για έναν πετυχημένο γάμο.

Γράφει:«Κόρη μου, στους γάμους σου εγώ ο πνευματικός σου πατέρας, ο Γρηγόριος, σου κάνω δώρο τούτο το ποίημα. Και είναι ό,τι καλλίτερο η συμβουλή του πατέρα. Άκου λοιπόν Ολυμπιάδα μου:

1. Ξέρω ότι θέλεις να είσαι πραγματική χριστιανή. Και μια πραγματική χριστιανή πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται. Γι αυτό, σε παρακαλώ, να προσέξης την εξωτερική σου εμφάνιση. Να είσαι απλή. Το χρυσάφι, δεμένο σε πολύτιμες πέτρες, δεν στολίζει γυναίκες σαν και σένα. Πολύ περισσότερο το βάψιμο. Δεν ταιριάζει στο πρόσωπό σου, την εικόνα του Θεού, να την παραποιής και να την αλλάζης, μόνο και μόνο για να αρέσης. Ξέρε το ότι αυτό είναι φιλαρέσκεια και να μένης απλή στην εμφάνιση. Τα βαρύτιμα και πολυτελή φορέματα, ας τα φορούν εκείνες, που δεν επιθυμούν ανώτερη ζωή, που δεν ξέρουν τι θα πη πνευματική ακτινοβολία. Εσύ, όμως έβαλες μεγάλους και υψηλούς στόχους στη ζωή σου. Κι αυτοί οι στόχοι σου ζητούν όλη τη φροντίδα κι όλη την προσοχή. (...)

9. Πρόσεχε τις συναναστροφές σου. Πρόσεξε τις συγκεντρώσεις, που πηγαίνεις. Μη πας σε άπρεπες συγκεντρώσεις, γιατί είναι μεγάλος κίνδυνος για την αγνότητά σου. Αυτές οι συναναστροφές αφαιρούν την ντροπή κι απ΄ τις ντροπαλές, σμίγουν μάτια με μάτια, κι όταν φύγη η ντροπή γεννιούνται όλα τα χειρότερα κακά («αιδώς οιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων»). Τις σοβαρές όμως συγκεντρώσεις με συνετούς φίλους να τις επιζητής, για να εντυπώνεται στο νου σου ένας καλός λόγος, ή κάποιο ελάττωμα να κόψης ή να καλλιεργήσης τους δεσμούς σου με εκλεκτές ψυχές. Μη εμφανίζεσαι ανεξέλεγκτα σε οποιονδήποτε, αλλά στους σώφρονες συγγενείς σου, στους ιερείς και σε σοβαρούς νεώτερους ή ηλικιωμένους. Μη συναναστρέφεσαι φαντασμένες γυναίκες, που έχουν στο νου τους στο έξω, για επίδειξη. Ούτε ακόμα άνδρες ευσεβείς, που ο σύζυγός σου δεν θέλει στο σπίτι, αν και συ τόσο πολύ τους εκτιμάς. Υπάρχει για σένα πιο ακριβό πράγμα από τον καλό σου σύζυγο, που τόσο αγαπάς;

10. Επαινώ τις γυναίκες, που δεν τις ξέρουν οι πολλοί άνδρες. Μη τρέχης σε τραπέζια κοσμικά και ας είναι για γάμο ή για γενέθλια. Εκεί ανάβουν άνομοι πόθοι, με τους χορούς, τους πήδους και τα γέλια, την ψεύτικη ευχαρίστηση, που παραπλανεύουν ακόμη και τους αγνούς και σώφρονες. Και η αγνότητα είναι τόσο λεπτό πράγμα! Σαν το κερί στις ακτίνες του ήλιου! Απόφευγε ακόμα και στο σπίτι σου τα κοσμικά τραπέζια. Αν μπορούσαμε να περιορίσουμε τις ορέξεις της κοιλιάς, θα κυριαρχούσαμε στα πάθη μας.

11. Κράτα την μορφή σου γαλήνια και μη την αλλοιώνης ούτε με μορφασμούς, όταν είσαι θυμωμένη. Στολίδια τ' αυτιά νάχουν όχι μαργαριτάρια, αλλά ν΄ ακούν καλά λόγια και να βάζουν για τα άσχημα λουκέτο στο νου. Έτσι, είτε κλειστά είναι, είτε ανοιχτά, η ακοή θα μένη αγνή.

12. Όσο για τα μάτια, είναι κείνα, που δείχνουν όλο το εσωτερικό της ψυχής. Ας σταλάζη αγνό κοκκίνισμα η παρθενική ντροπή κάτω από τα βλέφαρά σου και ας προκαλή τη σεμνότητα και την αγνή ντροπή σε όσους σε βλέπουν και σ' αυτόν ακόμα το σύζυγό σου. Είναι πολλές φορές προτιμότερο, για πολλά πράγματα, να κρατάς κλειστά τα μάτια, χαμηλώνοντας το βλέμμα.

13. Και τώρα στη γλώσσα. Θάχης πάντα εχθρό τον άνδρα σου, αν έχης γλώσσα αχαλίνωτη, έστω κι αν έχης χίλια άλλα χαρίσματα. Γλώσσα ανόητη βάζει, πολλές φορές, σε κίνδυνο και τους αθώους. Προτίμα κι όταν ακόμα έχης δίκιο, τη σιωπή. Είναι προτιμότερη για να μη ριψοκινδυνεύσης να πης ένα άτοπο λόγο. Κι αν έχης την επιθυμία να λες πολλά, το καλλίτερο είναι να σωπαίνης. Πρόσεχε ακόμα και το βάδισμά σου. Μετράει στη σωφροσύνη.

16. Αυτό τώρα το παρόν δώρο, κειμήλιο σου προσφέρω. Αν θέλης πάλι να σου ευχηθώ και το καλλίτερο, σου εύχομαι να γίνης αμπέλι πολύκαρπο, με τέκνα τέκνων, για να δοξάζεται από περισσότερους ο Θεός, για τον οποίον γεννιόμαστε και προς τον Οποίον πρέπει απ' αυτή τη ζωή να οδεύουμε».

(Από το βιβλίο «ΓΑΜΟΣ - Πνευματικό Γυμναστήριο», Αρχ. Βασιλείου Π. Μπακογιάννη, Εκδόσεις: Νεκτ. Παναγόπουλος)

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=678

+Τι πρέπει να έχουμε κατά νου πριν παντρευτούμε; Πως επιλέγουμε και πως πρέπει να σκεφτόμαστε; Τι πρέπει να προσέχουμε;

...Η εκλογή του συντρόφου της ζωής είναι μία υπόθεσις η οποία, όταν έλθωμε σε κατάλληλη ηλικία, δεν πρέπει να αναβάλλεται. Οπωσδήποτε ο άνθρωπος δεν πρέπει να βιάζεται, διότι «γρήγορος γάμος, γρήγορη απελπισία», αλλά ούτε και να αναβάλλη την υπόθεσι αυτή της ζωής του. Δεν πρέπει να καθυστερή, διότι η καθυστέρησις είναι θανάσιμος κίνδυνος για την ψυχή του.

Κατά κανόνα ο κανονικός ρυθμός της πνευματικής ζωής του ανθρώπου αρχίζει με τον γάμο. Ο ανύπανδρος άνθρωπος είναι σαν να ζη στον διάδρομο, δεν έχει προχωρήσει ακόμη στα δωμάτια.

Οι γονείς ας ενδιαφέρωνται να έχη το παιδί κοινωνική συμπεριφορά, αλλά και να προσεύχεται, ώστε η ευλογημένη εκείνη ώρα να έρθη ως δώρο που θα στείλη ο Θεός. Φυσικά, όταν φθάση στην εκλογή του συζύγου, θα λάβη υπ' όψιν του και την γνώμη των γονέων του…

Αν εξαναγκάσης το παιδί σου στο θέμα του γάμου του, θα θεώρηση εσένα υπεύθυνο, εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Με την πίεσι δεν βγαίνει ποτέ καλό. Θα το βοηθήσης, αλλά θα το αφήσης να διαλέξη εκείνον που θα προτιμήση ή εκείνον προς τον οποίον θα νοιώση αγάπη• αγάπη, όχι λύπη ή οίκτο. Αν το παιδί σου μετά από μία γνωριμία σου λέγη, τον λυπάμαι τον κακόμοιρο, θα τον παντρευθώ, τότε να ξέρετε ότι είμαστε στα πρόθυρα ενός αποτυχημένου γάμου.

Μόνον ο άνθρωπος, τον οποίον θα προτιμήση ή θα αγαπήση, μπορεί να σταθή στο πλευρό του παιδιού μας. Θα πρέπει και οι δύο, ο άνδρας και η γυναίκα, να θέλουν τον γάμο τους, να ελκύεται ο ένας από τον άλλον, να θέλουν να ζήσουν μαζί αληθινά, εσωτερικά, αβίαστα…

Οπωσδήποτε θα προηγηθή του γάμου η γνωριμία που είναι ένα τόσο λεπτό ζήτημα, και όμως το ξεχνάμε. Η γνωριμία δεν θα πρέπει ποτέ να μας επαναπαύη, εάν δεν είμεθα βέβαιοι πως είναι αντικειμενική. Η αγάπη δεν τυφλώνει τον άνθρωπο. Η αγάπη του ανοίγει τα μάτια, για να βλέπη τον άλλον όπως είναι, με τα ελαττώματά του.

… Αρραβωνιάζομαι δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα παντρευτώ. Σημαίνει ότι δοκιμάζω εάν πρέπει να παντρευθώ τον άνθρωπο που αρραβωνιάζομαι…Στο στάδιο του αρραβώνος πρέπει να είμεθα πολύ προσεκτικοί, διότι έτσι θα έχωμε πολύ λιγώτερες συγκρούσεις και δυστυχίες μετά τον γάμο.

Ακόμη, στο διάστημα της γνωριμίας, όπως λέγει κάποιος, να κρατάς την καρδιά σου μέσα και στα δυο σου χέρια σαν να έχης μία αρκούδα. Γιατί ξεύρετε πόσο επικίνδυνη είναι η καρδιά, η οποία μπορεί αντί να σε οδηγήση στον γάμο, να σε οδήγηση στην αμαρτία.

Υπάρχει ενδεχόμενο ο άνθρωπος, τον οποίον διάλεξες, να σε βλέπη σαν παιχνίδι ή σαν οδοντόβουρτσα για δοκιμή. Και μετά εσύ θα υπομένης την θλίψι και το κλάμα. Θα είναι πλέον πολύ αργά, διότι ο άγγελός σου θα έχη αποδειχθή ότι ήταν φτιαγμένος από λάσπη.
- Μη διάλεξης άνθρωπο που σπαταλά τις ώρες του στις λέσχες, στις διασκεδάσεις, στα ταξίδια και στις πολυτέλειες.

- Μη διάλεξης ως γυναίκα σου εκείνη που μοιάζει με μπαρούτι και, μόλις της πης κάτι, αρπάζει φωτιά. Δεν κάνει για σύζυγός σου.
- Ακόμη, όταν θέλης να κάνης έναν πραγματικά επιτυχημένο γάμο, μην πλησιάζης εκείνη την νέα ή τον νέο, που δεν μπορεί να εγκαταλείψη τους γονείς του…

- Επίσης, όταν πρόκειται να διαλέξης τον άνθρωπο της ζωής σου, πρόσεξε μήπως είναι κλειστός τύπος, οπότε δεν έχει φίλους. Αν σήμερα δεν έχη φίλους, αύριο θα δυσκολευθή πολύ να έχη εσένα ως φίλο και σύζυγο.

- Πρόσεξε τους γκρινιάρηδες, τους παραπονιάρηδες, τους μελαγχολικούς που μοιάζουν με κλαψοπούλια. Πρόσεξε εκείνους που συνεχώς παραπονούνται: Δεν με αγαπάς, δεν με καταλαβαίνεις. Κάτι σε αυτά τα πλάσματα του Θεού δεν πηγαίνει καλά.

- Να προσέξης και ένα σοβαρό θέμα, το κληρονομικό. Να γνωρίσης καλά τον πατέρα, την μάννα, τον παππού, την γιαγιά, τον θείο.

Ακόμη να υπάρχουν οι στοιχειώδεις υλικές προϋποθέσεις.
- Προ πάντων όμως να προσέξης την πίστι του ανθρώπου. Έχει πίστι; …Λέγει στον άνδρα η Αγία Γραφή, η γυναίκα σου να είναι «γυνή διαθήκης σου» (Μαλ. 2, 14), δηλαδή της πίστεώς σου, της θρησκείας σου, να είναι αυτή που θα σε συνδέη με τον Θεόν.

Στον καθένα μας ο Θεός δίνει το δικό του χάρισμα. Στέλνει τον έναν στον γάμο και τον άλλον στην παρθενία. Όχι ότι ο Θεός κάνει την εκλογή λέγοντας εσείς να πάτε από εδώ και εσείς από εκεί, αλλά εκείνο που διαλέγει η καρδιά μας, για εκείνο μας δίνει ο Θεός το θάρρος, το κουράγιο, την δύναμι, για να το φέρωμε εις πέρας.

Αν έτσι διαλέξετε τον άνθρωπό σας, τότε ευχαριστήσατε τον Θεόν. Συνδέστε τον με τον πνευματικό σας. Αν δεν έχετε, διαλέξτε και οι δυο έναν πνευματικό, ο οποίος θα είναι ο Γέροντάς σας, ο πατέρας σας, εκείνος που θα σας θυμίζη και θα σας δείχνη τον Θεόν.

http://orthodox-answers.blogspot.com/

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

1. ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΑΣ. Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΔΑΞΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΤΕ.

2. Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΛΛΑ ΩΡΑΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΨΥΧΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ.

3. ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ, ΜΕ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΡΑ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ.

4. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟΝ Ή ΤΗΝ ΣΥΖΥΓΟ ΣΑΣ. ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΟΤΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΕΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΝΩ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ.

5. ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΑΣ. ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ. Η ΑΓΑΠΗ ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ.

6. ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

7. Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ. ΔΕΝ ΣΑΣ ΣΩΖΕΙ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΣΑΣ ΑΛΛΑ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΓΩ ΣΑΣ.

8. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ.

9. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙ.

10. Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ « ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕΓΑ » ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΟ. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ.

Από το βιβλίο « Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμου του Άθω », Νικόλαος Ζαχαριάδης , Τόμος Β΄

ΟΙ ΓΙΑΧΩΒΑΔΕΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΣΩΜΑ! ΚΑΙ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΒΑΣΙΛΕΥΣΕΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ 1000 ΧΡΟΝΙΑ!!

ΝΑ ΤΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ http://www.watchtower.org/g/20020515/article_02.htm: Ναι, ο Θεός έχει σώμα, πνευματικό…Εφόσον ο Θεός έχει πνευματικό σώμα, έχει λογικά και κάποιον τόπο κατοικίας(!!!)…οι ουρανοί είναι “ο σταθερός τόπος της κατοίκησης” του Θεού.

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 1000 ΧΡΟΝΙΑ: (ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται ἂν οἱ ἐμοὶ ἠγωνίζοντο, ἵνα μὴ παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαίοις· νῦν δὲ ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐντεῦθεν.(Ιωαν. 18,36)).Τα 1000 έτη είναι συμβολικά. Στην επιστολή Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 8, βρίσκεται το κλειδί τής κατανόησης τού αριθμού 1000. Εκεί λέει: "Εν δε τούτω μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως 1000 έτη και 1000 έτη ως ημέρα μία".

Ας σκεφθούμε όμως: ο Θεός μετράει το χρόνο πράγματι σε ημέρες; Σύμφωνα με το χωρίο Εβραίους 1/α΄ 2, ο Θεός δια τού Υιού και Λόγου Του, "έκανε και τους αιώνες". Πώς θα ήταν αυτό δυνατόν, εφ' όσον ο Θεός έφτιαξε το χρόνο και δεν εξαρτάται απ' αυτόν ώστε να τον μετράει; Η λέξη "ημέρα" λοιπόν, έχει για το Θεό μεταβλητή διάρκεια, και σημαίνει "περίοδο χρόνου".

Κατά τον ίδιο τρόπο και ο απόστολος Πέτρος στη Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 8, εννοεί πως μία περίοδος τόσο μεγάλη για εμάς όσο τα 1000 έτη, για το Θεό είναι τόσο ασήμαντη, όσο για εμάς μια μικρή περίοδος μίας ανθρώπινης ημέρας. Ο Θεός δε μετράει το χρόνο σε ημέρες!

Kαι στο συμφραζόμενο όμως αυτού τού εδαφίου, ο απόστολος Πέτρος μας δείχνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Από το χωρίο Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 3, μας λέει πως στις έσχατες ημέρες (που άρχισαν στον καιρό τού Χριστού), θα υπήρχαν άνθρωποι που θα κορόϊδευαν τη Χριστιανική ελπίδα τής 2ης Παρουσίας τού Χριστού, και θα έλεγαν: "Πού είναι η υπόσχεση τής Παρουσίας του τόσα χρόνια;" Και συνεχίζει στο εδάφιο 5: "Επειδή εκουσίως αγνοούσι τούτο..."

(Ο απόστολος Πέτρος εδώ, χρησιμοποιεί Ενεστώτα χρόνο, πράγμα που δείχνει πως μιλούσε για εμπαίκτες τής εποχής του, και συνεπώς την εποχή του ονομάζει εδώ: "έσχατες ημέρες". Αυτό το λέμε επειδή αν υπήρχε μία τελευταία μελλοντική περίοδος 1000 ετών αργότερα από την παρούσα περίοδο, δεν θα ονομαζόταν η Χριστιανική περίοδος "έσχατες ημέρες"). "Γι' αυτό", (λέει ο απόστολος στα εδάφια 8 και 9), "επειδή για το Θεό ακόμα και μια περίοδος 1000 ετών είναι ασήμαντη σαν μια ημέρα, μη νομίζετε ότι ο Θεός αργεί να εκπληρώσει την υπόσχεση τής Παρουσίας Του".

Ο απόστολος Πέτρος λοιπόν, χρησιμοποιεί εδώ τα 1000 έτη ως σύμβολο μιας μακράς περιόδου από την εποχή του, ως την Παρουσία τού Χριστού, δηλαδή ενός χρονικού διαστήματος που στην πραγματικότητα είναι ως τώρα 2000 έτη και όχι 1000. Ένα ακόμα παράδειγμα ότι ο αριθμός 1000 χρησιμοποιείται συμβολικά, και όχι ως συγκεκριμένο μέτρο χρόνου, μπορούμε να δούμε στο χωρίο Ψαλμός κεφάλαιο 90 και εδάφιο 4: "Διότι 1000 έτη ενώπιόν σου, είναι ως ημέρα η εχθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός". Ο Ψαλμωδός εδώ, μας δίνει δύο διαφορετικά μέτρα για τα 1000 έτη. Μας λέει μεν ότι είναι "ως μία ημέρα", αλλά επίσης και "ως φυλακή νυκτός", που είναι χρονικό διάστημα τής αρχαιότητας μικρότερο από ολόκληρη νύχτα (Ματθαίος 24/κδ΄ 43, Λουκάς 12/ιβ΄ 38). Δεν είναι δυνατόν για τον άχρονο Θεό τα 1000 χρόνια να είναι μια ημέρα, και ταυτόχρονα μια 4ωρη περίοδος όπως μια φυλακή νυκτός. Δεν μιλάει λοιπόν για κάποιο σταθερό χρονικό διάστημα, αλλά για μια συμβολικά μακρά περίοδο.

Τα 1000 έτη είναι μεν μια μακρά περίοδος, αλλά όχι μια υπερβολικά μεγάλη περίοδος όσο τα "μύρια" (10.000 έτη), όπως φαίνεται στο Α΄ Σαμουήλ 18/ιη΄ 7: "Ο Σαούλ επάταξε τας χιλιάδας αυτού, και ο Δαβίδ τας μυριάδας αυτού". Δεν είναι επίσης ούτε μια μικρή περίοδος 10 ετών: Αποκάλυψις 2/β΄ 10: "...και έξετε θλίψιν ημερών δέκα". Ο αριθμός 1000 έχει την ίδια έννοια τού "μεγάλου αριθμού" αν και όχι υπερβολικού, οπουδήποτε σχεδόν τον βρίσκουμε, ακόμα και στις σημερινές εκφράσεις τής καθημερινής μας ζωής. Κατόπιν αυτού καταλαβαίνουμε ότι τα 1000 έτη είναι συμβολικά, και δεν είναι παράξενο που από την αρχή τους ως σήμερα πέρασαν περίπου 2000 έτη. http://users.aias.gr/oode/

+Η Γιόγκα..

Πολύς κόσμος με ρωτά για την Γιόγκα, που τώρα τελευταία έχει μεγάλη διάδοση στην πατρίδα μας. Πιστεύω πως η πλειονότης των ανθρώπων είναι απληροφόρητη πάνω στα θέματα αυτά, γι’ αυτό και θα ήθελα να χαράξω μερικές γραμμές γύρω από το θέμα που λέγεται άσκηση της συγκεντρώσεως του νου.

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως η Γιόγκα είναι μια γυμναστική (έτσι θέλουν να την παρουσιάζουν), που χαλαρώνει το πνεύμα του ανθρώπου, εκδιώκει την αγωνία και το άγχος και απαλλάσσει τον άνθρωπο από τις διάφορες άσχημες συνθήκες ζωής που δημιουργούν ψυχολογικές ανωμαλίες. Αλλά, όπως μας πληροφορούν διάφορες αναλύσεις αυτής της ασκήσεως, δεν πρόκειται για μια τυπική γυμναστική της θελήσεως του ανθρώπου, αλλά για μια άσκηση που εντάσασεται στην γενική ατμόσφαιρα των ανατολικών θρησκειών.

Γιόγκα καλείται η περισυλλογή που φθάνει μέχρι την υπνωτική έκσταση, που λέγεται «γιογκικός ύπνος», ο οποίος χρησιμοποιείται σαν μέσο για την απελευθέρωση της ψυχής από την ύλη και ακόμη χρησιμοποιείται σαν μέσο για την απελευθέρωση από την samsara, δηλαδή από την μετανάστευση των ψυχών. Βασική θεωρία τους είναι ότι «πρέπει να αποφεύγεται μια νέα οδύνη», δηλαδή μια νέα ζωή, γιατί «το παν για τον σοφόν είναι οδύνη». Με άλλα λόγια η γυμναστική αυτή εντάσσεται μέσα σ’ αυτό το θρησκευτικό σύστημα που θεωρεί την ύλη κακή, ζητά την ελευθέρωση της ψυχής από αυτήν και επιδιώκει την αποφυγή της μετενσαρκώσεως.

Είναι γνωστό ότι η χριστιανική διδασκαλία είναι εντελώς αντίθετη με αυτές τις θεωρίες. Στον Χριστιανισμό διδάσκεται η πίστη στον Θεάνθρωπο Χριστό και ότι όλες οι ασκήσεις έχουν προσωπικό χαρακτήρα. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και ο άνθρωπος καλείται να ζει στην κοινωνία εκφράζοντας και βιώνοντας την αρετή της αγάπης. Η σωτηρία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στο να χυθεί σαν μια σταγόνα μέσα στον απέραντο ωκεανό, αλλά στην συνάντηση με τον Τριαδικό Θεό. Ο άνθρωπος μέσα σ’ αυτήν την συνάντηση δεν χάνει την προσωπικότητά του. Επίσης είναι εντελώς αντίθετη με τον Χριστιανισμό η μετεμψύχωση ή μετενσάρκωση των ψυχών. Ο δυτικός άνθρωπος κυριευμένος από το άγχος και τον νευρωτικό τρόπο ζωής αισθάνεται υπερβολικά κουρασμένος. Αυτό έγινε αντιληπτό από τους διάφορους μύστες των ανατολικών θρησκειών και έτσι μετέφεραν στον δυτικό χώρο τις θεωρίες των θρησκειών της Ανατολής κάπως παραλλαγμένες.

Μέσα στην Ορθόδοξη Παράδοση έχουμε ολοκληρωμένη και θαυμάσια διδασκαλία για την καρδιά, τον νου, την ένωση του νου με την καρδιά, την νοερά προσευχή, την θεωρία των λόγων των όντων και την θεωρία του Θεού, την ησυχία, που δεν εξαφανίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου, ούτε τον Θεό ως πρόσωπο και δεν στερεί στον άνθρωπο την δυνατότητα να επικοινωνεί με τους συνανθρώπους του, ούτε ακόμη να περιφρονεί το σώμα, την ύλη κ.λ.π. Είναι λυπηρό ότι είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και αγνοούμε όλον αυτόν τον τρόπο ζωής και την διδασκαλία που λέγεται ησυχασμός. Όσοι γνωρίζουν αυτήν την μέθοδο και την χρησιμοποιούν ολοκληρώνονται και συγχρόνως θεραπεύονται από ψυχολογικά και πνευματικά νοσήματα.

Κυκλοφορούν πολλά βοηθήματα σήμερα. Θα αρκεσθώ να μνημονεύσω μερικά. Είναι «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», που είχε ευρύτατη διάδοση στον δυτικό κόσμο, οι «Αθωνικοί διάλογοι ήτοι θεολογία της νοεράς προσευχής», «Νήψη και προσευχή», «Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους, ήτοι διάλογος με ερημίτη για την ευχή» κ.λ.π.

Δεν είναι κρίμα να υπάρχει τόσο πλούσια παράδοση μέσα στον δικό μας Ορθόδοξο χώρο γύρω από τα θέματα της νοεράς προσευχής και εμείς να ανατρέχουμε σε «εισαγόμενα» συστήματα;

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Ιανουάριος 1985 «Ποιότητα ζωής» https://www.youtube.com/watch?v=osJQsyulo1A&list=PLVSe3KRn8OaduhPG1hVDiiORpDjnHYbTc&index=2

+ΓΙΟΓΚΑ.

Στο δυτικό κόσμο η γιόγκα αρχικά παρουσιάστηκε σαν ένα είδος «γυμναστικής», σαν μέθοδος χαλαρώσεως και ψυχολογικής ηρεμήσεως. Η βασική της διαφορά από τη γνωστή γυμναστική βρίσκεται, εκτός των άλλων, στη χαρακτηριστική της ακινησία. Αρκετές από τις ασκήσεις της γιόγκα παρουσιάζουν αυτές καθαυτές ορισμένα θετικά αποτελέσματα πάνω σε μερικά άτομα - πράγμα που, άλλωστε, συμβαίνει και με ασκήσεις άλλων συστημάτων. Γενικά όμως οι ασκήσεις αυτές τοποθετούνται μέσα σ’ ένα πλαίσιο ινδουιστικών αντιλήψεων και αποτελούν στάδια ενός ευρύτερου όλου, μιας γενικότερης πνευματικής πορείας. Στην πλήρη τους ανέλιξη αποσκοπούν πολύ μακρύτερα από τα όρια μιας σωματικής ευεξίας. Αυτά που προηγούνται στις ασκήσεις γιόγκα όπως κι αυτά που έπονται - τα οποία κατά κανόνα οι πολλοί αγνοούν – σχετίζονται στενά με συστήματα «διαλογισμού» και εμπειριών, που βρίσκονται φορτισμένα με ινδουϊστικές φιλοσοφικο-θρησκευτικές θεωρίες και αξιώματα, κυρίως με τη διδασκαλία περί μετενσαρκώσεως. Και για να γίνουμε περισσότερο παραστατικοί: όπως οι γονυκλισίες (οι «μετάνοιες» της μοναχικής μας παραδόσεως) δεν είναι απλές κινήσεις του σώματος, αλλ’ έχουν σχέση με ένα γενικότερο πιστεύω και εκφράζουν μια συγκεκριμένη διάθεση και τάση ψυχής αποβλέποντας σε πνευματικούς σκοπούς, κατά παρόμοιο τρόπο - τηρουμένων, βεβαίως, πάντοτε των αναλογιών - οι συνθετότερες ασκήσεις της γιόγκα έχουν συνάρτηση με Ινδουϊστικές παραστάσεις και σκοπεύουν τελικά σε πνευματικές θρησκευτικές εμπειρίες. Ζεύξη, ένωση. Η λέξη «γιόγκα» (yoga) είναι μία από τις πιο πολυσήμαντες μέσα στο ινδικό λεξιλόγιο. Ετυμολογικά σημαίνει «ζεύξη», «ένωση», «σύνδεση», «άσκηση». Την χρησιμοποιούν ευρύτατα οι Ινδοί για να προσδιορίσουν το μυστικό δεσμό του ανθρώπου με την υπερβατική πραγματικότητα. Άλλα και για να καθορίσουν τον τρόπο, το δρόμο και τις μεθόδους που οδηγούν στην «ένωση» αυτή, στην «απελευθέρωση» της ανθρώπινης υπάρξεως από τα πολύμορφα δεσμά και τις ψευδαισθήσεις του παρόντος κόσμου. Ως «γιόγκα» επίσης χαρακτηρίζονται οι διάφορες κατευθύνσεις και μέθοδοι, τις όποιες έχει διαμορφώσει η ινδική παράδοση στο πέρασμα των αιώνων, για να επιτύχει τη λύτρωση του ανθρώπου και την ένωση του με το Απόλυτο. Οι τρεις βασικοί τύποι Ινδικής θρησκευτικότητας για την επιδίωξη της σωτηρίας, των έργων, της γνώσεως, της αφοσιώσεως, αποκαλούνται αντίστοιχα «κάρμα-γιόγκα», «τζνάνα-γιόγκα», «μπάκτι-γιόγκα». Η ίδια αυτή λέξη χρησιμοποιείται και για τον προσδιορισμό μιας από τις έξι κλασικές «ορθόδοξες» σχολές (ντάρσανας) του Ινδουισμού. Έτσι στο δυτικό κόσμο, η σύγχυση που δημιουργεί η πολυσημία της λέξεως «γιόγκα» επιτείνεται. Συνοπτικά, η κλασική Γιόγκα, ως Σχολή, αναγνωρίζει μεν έναν αιώνιο Θεό, τον Ισβάρα (Κύριο), δεν παραδέχεται όμως ότι αυτός επεμβαίνει στα ανθρώπινα. Οι αντιλήψεις για έναν τέτοιο Θεό δεν θα μπορούσαν βέβαια με κανένα τρόπο να ταυτιστούν με τη χριστιανική θεολογική διδασκαλία. Βασικά στάδια της Γιόγκα. Η πρακτική της γιόγκα διδάσκεται σε μακρά σειρά μαθημάτων. Μολονότι υπάρχουν πολλές παραλλαγές, που διαμορφώθηκαν στην πάροδο του χρόνου, τα συνηθέστερα στάδια των μεθόδων αυτών αυτοβυθισμού είναι οκτώ. (α) Η αυτοσυγκράτηση: συμμόρφωση προς ορισμένες επιταγές, όπως είναι η αποφυγή γενετησίων σχέσεων, κλοπής, φιλαργυρίας, (β) Η αυτοκαλλιέργεια: επιδίωξη αταραξίας, καθαριότητος, συνεπείας στην άσκηση κ.λπ.Ύστερα από αυτά τα δύο στάδια ο ασκούμενος μυείται και παίρνει από το δάσκαλο του (γκούρου) ένα νέο όνομα και μία τελετουργική φράση (μάντρα), την οποία οφείλει να επαναλαμβάνει επίμονα, για να επιταχυνθεί η πορεία του προς τη λύτρωση. (γ) Ο έλεγχος του σώματος: με ειδικές στάσεις του σώματος επιδιώκεται η επιβολή πάνω στις ζωτικές ενέργειες του ανθρωπίνου οργανισμού. (δ) Η ρύθμιση της αναπνοής: με την εφαρμογή των ασκήσεων αυτών ο αναπνευστικός ρυθμός επιβραδύνεται, το σώμα και ο νους ηρεμούν και ολόκληρη η νοητική δύναμη του ανθρώπου προετοιμάζεται για τα τελικά στάδια της γιόγκα.(ε) Η συγκράτηση των αισθήσεων: με την παρατεταμένη ενατένιση ενός αντικειμένου, ο «γιόγκι» (δηλ. ο ασκούμενος στη γιόγκα) επιδιώκει να επιβληθεί πάνω στις αισθήσεις του. (στ) Η συγκέντρωση της προσοχής: η καθήλωση αυτή του νου αποβλέπει στη δημιουργία ενός μονωτικού φραγμού από τα γύρω φαινόμενα και τις εσωτερικές φαντασίες. Για να το επιτύχει, η ινδουϊστική παράδοση έχει διαμορφώσει διάφορες τεχνικές, στις όποιες δεσπόζουν η επανάληψη της ινδουϊστικής ιερής συλλαβής «Ώμ», σιωπηλά η με μακρόσυρτο ψαλμικό ρυθμό, η ενατένιση ιδιότυπων σχημάτων κ.ά. Τα επόμενα δύο τελευταία στάδια οδηγούν στον τελικό σκοπό της γιόγκα, που είναι: (ζ) Ο στοχασμός, η ενατένιση και η θεωρία. (η) Ο φωτισμός, η απελευθέρωση: Με την απόλυτη περισυλλογή ο γιόγκι πιστεύει ότι πραγματώνει την ένωση του, τη ζεύξη με την υπερβατική πραγματικότητα. Όποιος φθάσει στο τελικό στάδιο ξεφεύγει λένε, από την υπαρκτική σφαίρα και κατορθώνει να βρει τη λύτρωση. Ενώ στις πρώτες φάσεις διατηρούνται ορισμένα στοιχεία συνειδητότητος, στην τελευταία ο γιόγκι καταλήγει σε μια κατάσταση υπερβάσεως κι αυτής ακόμη της αυτοσυνειδησίας. Δεν αντιλαμβάνεται πια ούτε χρώμα, ούτε οσμή, ούτε ήχο, ούτε αφή, ούτε τον εαυτό του, ούτε κανέναν άλλο. Το πνεύμα του «ελευθερώνεται» - σύμφωνα με την έκφραση των μεμυημένων - από τη μνήμη και τη λήθη. Αυτό θεωρείται επίγνωση, φωτισμός. Πρόκειται, τελικά, για μια τεχνική που αποσκοπεί στη σύνδεση με το Απόλυτο. Γι’ αυτήν όμως - όπως θα δούμε στο επόμενο σημείωμα – δεν έχουν κανένα νόημα οι κεντρικές χριστιανικές αλήθειες περί Χριστού-Σωτήρος, χάριτος, ανιδιοτελούς αγάπης, Σταυρού-Αναστάσεως. Υπάρχουν ποικίλες κατευθύνσεις, κλάδοι, αποχρώσεις και εφαρμογές της γιόγκα. Οι διάφορες σχολές δεν παρουσιάζουν τα πράγματα όλες με τον ίδιο τρόπο. Στην Ευρώπη μάλιστα και την Αμερική δρουν και προπαγανδίζουν τη γιόγκα αναρίθμητες ομάδες, με ιδιορρυθμίες και ιδιοκατασκευάσματα, τα όποια αποδοκιμάζουν οι γκούρου της Ινδίας. Όλα πάντως αυτά τα συστήματα στοχασμού, ασκήσεως και πνευματικής εμπειρίας κινούνται κατά κανόνα μέσα στις κατηγορίες σκέψεως και τις θρησκευτικές προϋποθέσεις του Ινδουισμού, οι οποίες είναι ριζικά διαφορετικές από την διδασκαλία του χριστιανικού Ευαγγελίου πάνω σε θεμελιώδη θέματα, όπως είναι τα περί Θεού, κόσμου, ανθρώπου, εσχάτων, σωτηρίας κ.ά. Κυρίως δε οδηγούν σε μια φοβερή και επικίνδυνη σύγχυση και σε συγκρητισμό, που αρνείται την ουσία του χριστιανικού μηνύματος. Γιόγκα σε χριστιανικό πλαίσιο; Μερικοί δυτικοί διανοούμενοι αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο να απομονωθούν ορισμένοι κανόνες της γιόγκα, για να χρησιμοποιηθούν μέσα σ’ ένα χριστιανικό πλαίσιο. Η προσπάθεια, εν τούτοις, να αποσπασθούν οι ασκήσεις αυτές από τις ινδουϊστικές θεωρίες, με τις οποίες βρίσκονται σε σύζευξη, μοιάζει με απόπειρα διαχωρισμού του μυϊκού συστήματος του ανθρώπου από το νευρικό. Για να πραγματοποιηθεί η ανεξαρτητοποίηση τους από την έντονη ινδουϊστική ατμόσφαιρα και το ινδουϊστικό τους ήθος προϋποτίθεται μία νέα, πρωτότυπη δημιουργία. Σε μια τέτοια περίπτωση, η χριστιανική εφαρμογή της γιόγκα θα σήμαινε ένα είδος ασκήσεως που θα διευκόλυνε τον άνθρωπο να οδηγηθεί σε μια βαθιά σιωπή· όχι μόνο από εξωτερικούς θορύβους, αλλά κυρίως από τους εσωτερικούς κραδασμούς που προκαλούν οι επιθυμίες, οι ανησυχίες, οι φαντασίες. Μια σιωπή μέσα στην οποία το ανθρώπινο πνεύμα θα ήταν δυνατό, βιώνοντας την ταπείνωση, να ακούσει ευκρινέστερα τα μηνύματα του Αγίου Πνεύματος. Άλλα γι’ αυτό, τελικά, δεν χρειάζεται να αναζητηθούν μέθοδοι που έχουν χρησιμοποιηθεί με αποτέλεσμα να οδηγήσουν ακριβώς στο αντίθετο: σε μια απόλυτη δηλαδή αυτονομία του ανθρωπίνου πνεύματος και σε μια απίθανη σύγχυση. Η πνευματική ζωή και τελείωση, σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, είναι δώρο της χάριτος του Θεού και όχι επίτευγμα μιας αυτόνομης ανθρωποκεντρικής τεχνικής. Άλλωστε, για μας τους ορθοδόξους υπάρχει ολόκληρη η ησυχαστική εμπειρία της χριστιανικής Ανατολής, η οποία από προϋποθέσεις καθαρά χριστιανικές οδηγήθηκε στην «εν Χριστώ» αγιοπνευματική ζωή, γαλήνη, εν αγάπη «ησυχία». Η γιόγκα στον τόπο μας. Τα τελευταία χρόνια αυξάνονται στη χώρα μας τα διάφορα κέντρα «γιόγκα». Οι γνώσεις όμως και οι αντιλήψεις γι’ αύτή παραμένουν πενιχρές, γενικές και συγκεχυμένες. Δημόσια, η γιόγκα προβάλλεται σαν «είδος γυμναστικής» και συνήθως γίνεται λόγος αποκλειστικά και μόνο για τις ασκήσεις των μυϊκών και νευροφυτικών κέντρων, για τις ασκήσεις αναπνοής και τα παρόμοια. Δηλαδή από τα στάδια που αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμα περιορίζονται στο τρίτο, έλεγχος σώματος, και το τέταρτο, ρύθμιση αναπνοής, ενώ μερικές φορές προχωρούν και στο πέμπτο στάδιο, συγκράτηση των αισθήσεων, και το έκτο, συγκέντρωση της προσοχής.Αρκετές ιδιωτικές σχολές προσπαθούν κάπως να αποθρησκευτικοποιήσουν αυτά τα γυμνάσματα από τον ινδουϊστικό χαρακτήρα τους, ώστε να γίνονται ευκολότερα αποδεκτά από το μέσο Έλληνα. Άλλοι επιχειρούν να βεβαιώσουν ότι η «γιόγκα» δεν είχε ποτέ ούτε και έχει θρησκευτικό χαρακτήρα και μιλούν απλώς για «επιστήμη», «πνευματική επίγνωση», ψυχοσωματική άσκηση. Όσο όμως κι αν επιστρατεύονται ιδιόμορφες και μεγαλοπρεπείς λέξεις, για να καλύψουν την πραγματικότητα, γεγονός παραμένει ότι ο καθόλου προσανατολισμός της ινδικής αυτής τεχνικής ήταν και είναι θρησκευτικός ή παραθρησκευτικός. Όσοι μυούνται στο «διαλογισμό» της γιόγκα καθοδηγούνται σε μια κατεύθυνση σαφώς ινδουϊστική. Με οδηγούς τις Βέδες και τα άλλα ιερά ινδικά κείμενα (Ουπανισάντ, Πουράνας, Σούτρας, Τάντρας), κυρίως δε έχοντας ένα «δάσκαλο» (γκούρου), επιδιώκουν να αφομοιώσουν και να βιώσουν τις θεωρίες περί του νόμου του «κάρμα» (karma) βάσει του οποίου καθορίζεται η μετενσάρκωση, της «σαμσάρα» (samsara) – δηλαδή της ανακυκλήσεως των μεταβιώσεων -, αναζητώντας σε τελευταία ανάλυση τη λύτρωση, «μόξα» (moksa), από αυτό τον κόσμο, τον μη πραγματικό (maya), σε «οδούς» που έχει καθορίσει η ινδουϊστική παράδοση, όπως είναι οι «κάρμα-γιόγκα», «τζνάνα-γιόγκα», «μπάκτι-γιόγκα» (που αναφέραμε στο πρώτο μέρος του άρθρου) και οι ποικίλες παραλλαγές τους, όπως η «μάντρα-γιόγκα», η «χάθα-γιόγκα», η «ράτζα-γιόγκα» κ.λ.π.Αυτό το «θρησκευτικό πυρήνα» αποσιωπούν και καλύπτουν τα διάφορα καταστατικά των Κέντρων Γιόγκα με γενικές φράσεις. Π.χ. ισχυρίζονται ότι σκοπός τους είναι «η δημιουργία ανθρώπων ολοκληρωμένων φυσικά, διανοητικά και πνευματικά». Τα προσφερόμενα στη δημοσιότητα κείμενα συχνά εμφανίζονται κάτω από δήθεν απλό κοινωνικό και φιλοσοφικό ένδυμα, συχνά μάλιστα επικαλύπτονται με αποφθέγματα αρχαίων ελλήνων σοφών, η και... πατέρων της Εκκλησίας. Γι’ αυτούς όμως που έχουν γνώση του πράγματος οι θεωρίες και οι απόψεις τους είναι διαφανείς σαν φύλλα από πλαστική ύλη, που επιτρέπουν να διακρίνεται ο βαθύτερος ινδουϊστικός χαρακτήρας τους. Θρησκευτική ελευθερία και παραπλάνηση. Στην Ελλάδα βέβαια κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα «η ανεξιθρησκεία και ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται η παραπλάνηση του ελληνικού λαού από διάφορες ομάδες, με παραπειστικές δηλώσεις για την ταυτότητα τους και τους επιδιωκόμενους σκοπούς τους. Η Ορθόδοξος Εκκλησία - φορεύς της αιώνιας αλήθειας του ζώντος Λόγου του Θεού - αιώνες τώρα αντιμετωπίζει γαλήνια, δίχως φόβο κάθε είδους αναμέτρηση με τα διάφορα θρησκευτικο-φιλοσοφικά ανθρώπινα κατασκευάσματα. Αλλά δικαιούται να απαιτήσει από κάθε αρμόδια αρχή, ειδικότερα δε από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, να δείχνουν καθαρά το πρόσωπο και την ιστορία τους οι κατά καιρούς προπαγανδιστές διαφόρων ξένων θρησκευτικών ιδεών. Μοιάζει με εμπαιγμό ο ισχυρισμός ότι θέλουν να μας προετοιμάσουν για να «λειτουργήσουμε υπεύθυνα και δημιουργικά μέσα στο κοινωνικό σύνολο» (όπως γράφει το καταστατικό κάποιου Κέντρου Yoga), με θεωρίες και μεθόδους που έχουν τόσο καθυστερήσει την ανάπτυξη εκλεκτών ασιατικών λαών. Συγχρόνως όμως, όλοι όσοι έχουμε μια μικρή ή μεγάλη ευθύνη στην Εκκλησία είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι, σε μια εποχή ελεύθερης διακινήσεως των ιδεών σε παγκόσμια κλίμακα, το ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα των Ελλήνων είναι φυσικό να δείχνει περιέργεια και ενδιαφέρον για ιδέες νεοφανείς στον τόπο μας, δυτικής ή ανατολικής προελεύσεως. Θα χρειαστεί συνεπώς σοβαρή κατάρτιση των κληρικών, των θεολόγων, των χριστιανών διανοουμένων και, γενικότερα, νηφάλια ενημέρωση του ελληνικού λάου. Η καλύτερη, τέλος, αντίσταση στα ποικίλα πνευματικά ρεύματα παραμένει η συνεχής, δυναμική προσφορά ολοκλήρου του φάσματος της ορθοδόξου παραδόσεως, η προσωπική και κοινωνική βίωση της. Επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος Γιαννουλάτος νυν Αρχιεπίσκοπος Τυράνων και πάσης Αλβανίας.www.ecclesia.gr

+ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Ἂν κάναμε σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὴν ἐρώτηση «τί ὑπάρχει;», θὰ παίρναμε τρεῖς ἀπαντήσεις (ἂν νομίζετε ὅτι εἶναι περισσότερες τὸ συζητᾶμε…οἱ ἐπιπλέον ἀπαντήσεις θὰ εἶναι ὑποσύνολα τῶν παρακάτω τριῶν).

Ἀπαντήσεις:

1.Ὑπάρχει μόνο ἡ ὕλη (Ὑλισμός).

2.Ὑπάρχει ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὕλη καὶ μία ἀπρόσωπη θεότητα (τὸ Μπράχμαν τοῦ Ἰνδουισμοῦ) κάτι σὰν «ψυχὴ» τοῦ σύμπαντος, ποὺ ἀποτελοῦν μία πραγματικότητα («ἓν τὸ πᾶν»).

3. Ὁ (Ἄκτιστος, Προσωπικός, Τριαδικὸς) Θεὸς δημιούργησε τοὺς Ἀγγέλους, τὴν ὕλη καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπό τὶς τρεῖς ἀνωτέρω θέσεις οἱ δύο πρῶτες ἀπορρίπτονται: Εἶναι δυνατὸν ἡ ὕλη νὰ ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της (1); Εἶναι δυνατόν ἡ ὕλη (ἡ φύση) νὰ εἶναι Θεός (2);

Ἡ τρίτη πρόταση ἱκανοποιεῖ καὶ τὸ λογικό τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν κόσμο ἐκ τοῦ μηδενός, «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος». Εἶπε καὶ ἐγενήθησαν (δημιουργήθηκαν).

Τώρα, πῶς ξέρουμε ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκεται μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία μας;

Οἱ θρησκείες δὲν εἶναι πολλές. Χωρίζονται σὲ δύο κατηγορίες, τὶς εἰδωλολατρικές (αὐτές, δηλαδή, ποὺ ταυτίζουν τὸν Θεό μὲ τὸν Κόσμο, μὲ τὴν φύση) καὶ στὶς Μονοθεϊστικές.

Στὶς εἰδωλολατρικὲς θρησκείες ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔδωσαν τὴν δεύτερη ἀπάντηση. Σήμερα τέτοιες θρησκείες εἶναι ὁ Ἰνδουισμός, Βουδισμός, Σίντο, Ταοϊσμός, Δωδεκάθεο, Ἀνιμισμός, Πανθεϊσμός, Νέα Ἐποχή, Μασωνισμός, κλπ.

Οἱ Μονοθεϊστικὲς εἶναι ὁ Χριστιανισμός, τὸ Ἰσλάμ καὶ ὁ Ἰουδαϊσμός. Ἀπὸ αὐτές ὁ Ἰουδαϊσμός τελείωσε τὴν ἀποστολή του ἀφοῦ ἦλθε ὁ Μεσσίας (ὁ Χριστὸς) ἀλλὰ δὲν τὸν δέχτηκαν καὶ ἑτοιμάζουν (οἱ Σιωνιστὲς Ἑβραῖοι) τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ θὰ εἶναι ὁ Μεσσίας τους. Τὸ Ἰσλάμ ἔχει γιὰ ἀρχηγὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ παρίστανε τὸν προφήτη. Αὐτός πῆρε διάφορα στοιχεῖα ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ ἔκανε μιὰ βολικὴ θρησκεία γιὰ ἀνθρώπους ἐμπαθεῖς.

Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινὴ Θρησκεία (γιὰ τὴν ἀκρίβεια δὲν εἶναι θρησκεία ἀλλὰ ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο), διότι τὴν ἵδρυσε ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Εἶναι «τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ παρατεινόμενον εἰς τοὺς αἰῶνας»· τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καθοδηγεῖ τοὺς Ἁγίους μας και έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει Αγιότης (σωτηρία πρίν τον θάνατο). Μετά θάνατον θα πανε στον Παράδεισο και μη Ορθόδοξοι αλλά θα τρωνε από τα φύλλα του δέντρου της ζωης (Αποκ. 22,2). Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί θέλουμε να παμε στον Παράδεισο και να αποφύγουμε την Κόλαση αλλά η Εκκλησία μας δίνει την επιπλέον δυνατότητα να περάσουμε χωρίς εξετάσεις, αφου η Αγιότητα είναι η βίωση του Παραδείσου πρίν τον βιολογικό θάνατο.

Ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμὸς καὶ οἱ λοιπὲς αἱρέσεις εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα ποὺ διαστρέβλωσαν τὸ Εὐαγγέλιο.

Τί πρέπει νὰ γνωρίζουμε: 1. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν Κόσμο, 2. Μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἦρθε ὁ θάνατος καὶ τὸ κακό στὴ ζωή μας, 3. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς ξαναβάλει στὸν Παράδεισο (αἰώνια ζωὴ κοντὰ στὸν Θεὸ) καὶ 4. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Νοσοκομεῖο καὶ Σχολεῖο, καὶ ζῶντας τὴν Μυστηριακὴ ζωὴ της προγευόμεθα τὸν Παράδεισο.

Τί πρέπει νὰ κάνουμε: 1. Προσευχή, 2. Θεία Ευχαριστία, 3. Ἐξομολόγηση, 4. Νηστεία, 5. Ἐλεημοσύνη…

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ πολιτικὰ, δὲν χρειάζεται νὰ ἀσχολούμαστε διότι Η ΤΡΑΠΕΖΑ «κόβει» τὸ χρῆμα καὶ τὸ μοιράζει ὅπου θέλει. Ἡ Τράπεζα ἔχει τὴν δυνατότητα αὐτή, διότι ἔχει στὰ χέρια της ὄλα τὰ ἀγροτοκτηνοτροφικὰ προϊόντα, τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ τὸ ἀντίκρυσμα τοῦ χρήματος ποὺ κυκλοφορεῖ σὲ κάθε σημεῖο τοῦ πλανήτη.

Τὴν οἰκονομικὴ κρίση τὴν ἀντιμετωπίζουμε μὲ νηστεία-προσευχή-Μυστηριακὴ ζωή.

www.youtube.com/user/KERMENI

facebook: Αββας Δωροθεος Γεωργιου

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Α-Γ

Κυριακή μετά την Ύψωσιν (Μάρκ. 8,34-9,1)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου